ปลาไหลไฟฟ้าซึ่งตอนนี้ยาวห้าสิบเมตรมีความเร็วในการว่ายน้ําที่เร็วขึ้นและยังสามารถสร้างแรงดันไฟฟ้าที่สูงขึ้นเล็กน้อยนอกเหนือจากการกระตุ้นต่อมใต้สมองทุกเช้าแล้ว เฉินฟานยังมีกิจวัตรประจําวันที่เขาใช้เวลาว่างก่อนนอนเพื่อฝึกปลาไหลให้ว่ายน้ําได้เร็วขึ้น ถ้าเขาไม่ทําอย่างนั้นมันจะไม่เหนื่อยจนตายสักวันถ้ามันต้องว่ายไปขั้วโลกเหนือหรือขั้วโลกใต้สักวัน?

 

เฉินฟานยังใช้ความพยายามอย่างมากในการหาที่ซ่อนของปลาไหลไฟฟ้า ที่ซ่อนตามปกติของมันอยู่บนก้นทะเลโคลนที่ระดับน้ําลึก 100 เมตรซึ่งเขาใช้กรงเล็บของปลาไหลไฟฟ้าขุดหลุมขนาดใหญ่ที่มีเส้นผ่านศูนย์กลาง 70 เมตรถึง 80 เมตร

 

เฉินฟาน ว่ายน้ําจากก้นทะเลที่นุ่มและเต็มไปด้วยโคลนไปยังพื้นที่ดําน้ําเฉินฟานเหลือบมองไปที่ จีพีเอส ที่เรียกคืนสัญญาณหันทิศทางและว่ายน้ําไปยังเวียดนาม ตามสูตรความดันคงที่ความดันบรรยากาศหนึ่งเทียบเท่ากับความลึกของน้ํา 10.03 เมตรกล่าวอีกนัยหนึ่งคือทุกๆ 10 เมตรของความกของน้ําที่เพิ่มขึ้นความดันบรรยากาศจะเพิ่มขึ้นประมาณหนึ่ง ไฟแช็กพลาสติกธรรมดาสามารถทนต่อความกดดันได้ประมาณระดับห้า ดังนั้น จีพีเอส ที่ทนน้ําเสริมสามารถทนต่อความดันบรรยากาศมากกว่าระดับ12ได้อย่างง่ายดาย

 

ไปเวียดนามก็ไม่ไกล แต่ก็ไม่ใกล้เช่นกัน ส่วนที่ใกล้ที่สุดของเวียดนามอยู่ที่พรมแดนของประเทศในขณะที่ส่วนที่อยู่ไกลที่สุดเทียบเท่ากับการเดินทางข้ามประเทศทั้งหมด ระยะทางจากเมืองจงหยุนไปยังเวียดนามประมาณสองสามร้อยไมล์ ทะเลซึ่งไกลกว่าระยะทางไปญี่ปุ่นเล็กน้อย ด้วยความเร็วปัจจุบันของปลาไหลไฟฟ้าจะใช้เวลาประมาณสามวันรวมทั้งเวลในการหยุดและพักผ่อน

 

ออกจากเมือง จงหยุน อวตารปลาไหลไฟฟ้าของ เฉินฟาน ว่ายตรงไปทางทิศใต้และพร้อมที่จะข้ามช่องแคบของไต้หวัน ผ่านมาเก๊าฮ่องกงและไปถึงเวียดนามในที่สุด

 

หลังจากว่ายน้ําไม่หยุดตลอดทั้งคืนอวตารปลาไหลไฟฟ้าก็ มาถึงน่านน้ําหนิงเต่อในมณฑลฝูเจี้ยนในเวลาสองทุ่มของเช้า วันรุ่งขึ้น หลังจากพบแนวปะการังที่เงียบสงบเพื่อซ่อนตัวเฉิน ฟานก็ประสบปัญหาบางอย่าง

 

ความลึกของน้ําเฉลี่ยของช่องแคบไต้หวันมากกว่า 80 เมตรและมีความกว้างมากกว่า 100 กิโลเมตร อย่างไรก็ตามพื้นที่นี้มีระบบการตรวจสอบที่หายากกว่าพื้นที่ใดในโลก นี่คือระบบโซนาร์ตรวจจับพื้นทะเลที่ป้องกันไม่ให้เรือดําน้ําจากประเทศ ใด ๆ ผ่านไปมา (ยิ่งเรือดําน้ําลึกเท่าไหร่ก็ยิ่งตรวจไม่พบ แต่ความลึกของน้ําเฉลี่ยที่นี่แค่ 80 เมตร!)

 

หลังจากคิดอยู่นานเฉินฟานก็ตัดสินใจว่ายน้ํารอบ ๆ บริเวณนี้เมื่อมันมืด แม้ว่าระบบโซนาร์แบบพาสซีฟจะไม่สามารถตรวจจับปลาไหลไฟฟ้าได้ แต่หากมีคนริเริ่มระบบโซนาร์แบบแอคทีฟร่างกายของปลาไหลไฟฟ้าซึ่งมีความยาวประมาณ 50 เมตรจะถือว่าเป็นเรือดําน้ําขนาดเล็ก! หลังจากหยุด การควบคุมอวตารปลาไหลไฟฟ้าแล้วเฉินฟานก็ลุกขึ้นไปที่ห้องนั่งเล่นและพบว่าหวังปิงกลับมาอย่างลับๆโดยไม่มีใครสังเกต เห็นและเขาก็นอนอยู่บนโซฟาอย่างหลับสนิท

 

“ มาดูกันว่าใครจะหลับได้นานกว่ากัน” เฉินฟานพึมพําไปที่ห้องครัวเพื่อทําอะไรกินและกลับไปนอน

 

เมื่อเขาตื่นขึ้นมาในตอนบ่ายเฉินฟานบอกกับหวังปิงว่า “ ฉันจะอยู่ในห้องของฉันในอีกสองวันข้างหน้าเพื่อที่ฉันจะได้ถึงระดับ 50 ในเกม ไม่มีอะไรต้องทําดังนั้นฉันจะให้นายมีเวลกสองสามวัน!”

 

หวังปังรู้สึกดีใจทันทีหลังจากที่เขาได้ยินเรื่องนี้ หลังจากตะโกนว่า “ เจ้านายคุณเก่งที่สุด” เขาโยนกุญแจรถทิ้งและพุ่งออกจากประตู แม้ว่าเขาจะอยู่ไกลแล้ว แต่เฉินฟานก็ยังคงได้ยินเขากระซิบว่า “ พระเจ้าของฉันในที่สุดฉันก็มีโอกาสไปที่ “วิคตอเรีย’!”

 

เมื่อเฉินฟานเปลี่ยนสติกลับไปที่อวตารของปลาไหลไฟฟ้าอีกครั้งเขาก็เติมท้องของปลาไหลไฟฟ้าว่ายไปรอบ ๆ ช่องแคบของไต้หวันและว่ายไปยังหมู่เกาะพาราเซลจากส่วนบนสุดของฟิลิปปินส์ เขาใช้เวลาหนึ่งวันครึ่งในการไปถึงหมู่เกาะพาราเซลและเฉินฟานค้นหาหลายไมล์รอบพื้นมหาสมุทร แต่เขาไม่พบที่หลบซ่อนที่เหมาะสม หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่งเขาก็ควบคุมปลาไหลไฟฟ้าให้นอนอยู่บนพื้นทราย

 

แม้ว่าจะไม่ได้ใช้การเหนี่ยวนําแม่เหล็กไฟฟ้าเพื่อรับรู้สภาพ แวดล้อมของเขาเฉินฟานก็ไม่กลัวเพราะเท่าที่เขากังวลไม่มีอะไรในมหาสมุทรที่มีความยาวมากกว่า 50 เมตร สถิติโลกที่ใหญ่ที่สุดที่บันทึกไว้คือวาฬสีน้ําเงินความยาว 33.5 เมตร

 

ในทะเลจีนใต้อันกว้างใหญ่หมู่เกาะพาราเซลทางใต้สุดอยู่ใกล้กับเกาะจงเจียนของเวียดนาม

 

ชั้นประถมศึกษาปีที่สามหนังสือเรียนภาษาจีนมีประโยคดังกล่าวเขียนไว้เพื่ออธิบายว่าหมู่เกาะพาราเซลมีความวิจิตรงดงามเพียงใด: ในน่านน้ําของหมู่เกาะพาราเซลมีปลามากมายหลายชนิด เป็นเรื่องจริงเมื่อมีคนพูดว่าทะเลของพาราเซลประกอบด้วยน้ําครึ่งตัวและปลาครึ่งตัว 1

 

พื้นที่ตกปลาเขตร้อนตามธรรมชาติไม่เพียง แต่ดึงดูดชาวประมงจํานวนมากเท่านั้น แต่ยังมี โจร” จํานวนมากจากประเทศเพื่อนบ้านด้วย

 

เรือประมงไหหลํา 1765 ทาสีฟ้าที่มีเชือกไนลอนหนาคู่หนึ่งผูกไว้ด้านหลังกําลังลากไปตามเรือยาว 20 เมตร เครื่องยนต์ดีเซลของมันดังฉ่าเมื่อมันเคลื่อนที่ไปหลายไมล์ต่อชั่วโมง 

 

“ พี่หวังตัดสินจากประสิทธิภาพของเครื่องยนต์ดีเซลนี้เราสามารถจับปลาได้อย่างน้อยสองสามตัน!” ชายหนุ่มคนหนึ่งที่สวมเสื้อที่มี “บะหมี่กึ่งสําเร็จรูป ไปเชียง” นั่งอยู่บนเก้าอี้นั่งพูดภาษาถิ่นไหหลํา

 

* ใช่ ถ้าไม่ใช่เพราะเรือขนาดเล็กเราจะสามารถสร้างรายได้ขั้นต่ําหลายหมื่นหยวน” ชายผู้ซึ่งรู้จักกันในนามพี่หวังพ่นควันออกมาและตอบกลับขณะที่จับพวงมาลัยเรือโดยไม่หันกลับมา

 

“ ถ้าเราประหยัดเงินได้มากพอในเวลาสองปีเราสามารถอัพเกรดเป็นเรือที่ใหญ่ขึ้นได้และเราจะมีชีวิตที่ร่ํารวยได้อีกไม่กี่เดือน!”

 

“ หยุดฝันกลางวัน หาอวนมา ดูว่าเราจับปลาได้อีกไหมก่อนฟ้าจะมืด” พี่หวังดับเครื่องยนต์ดีเซลและเช็ดเหงื่อด้วยผ้าขนหนูที่ห้อยคอ

 

“ พี่หวังดูเรือลํานั้นสิ!” ชายหนุ่มชี้ไปที่เรือประมงลําใหม่สีฟ้าซึ่งมีความยาว 180 เมตรพร้อมห้องโดยสารสีขาว “ เราจะซื้อเรือลํานั้นเมื่อเรามีเงินเพียงพอ ด้วยเรือลํานั้นเราสามารถเสี่ยงโชคได้อย่างง่ายดาย!” ชายหนุ่มกล่าว

 

“ หยุดพล่าม เรือลํานั้นต้องเสียเงินหลายล้าน แม้ว่านายจะขายภรรยาและลูกชายออกไปนายก็ไม่สามารถจ่ายได้ “ พี่หวังตอบอย่างเย็นชา ขอตัวไปทํางานเดี๋ยวจะอดดูรายการทีวีตอนเย็น”

 

“ตกลง.” ชายหนุ่มตะโกนและเดินไปที่ดาดฟ้าด้านหลังขณะที่เขาและพี่ชายหวังอยู่คนละข้างพวกเขาหันเกียร์เพื่อดึงแห

 

“ พี่หวังถ้าเรือของเราใหญ่ขนาดนั้นเราจะไม่ยุ่งกับการดึงอวนทั้งวันหรือ?”

 

“ นั่นคือตาข่ายเครื่องจักรกว้าง 40 เมตรยาว 80 เมตร การโยนออกและดึงกลับเป็นระบบอัตโนมัติทั้งหมดโดยเครื่องจักรและหากโชคดีก็สามารถดึงปลาได้มากถึง 20 ถึง 30 ตันไม่ใช่ของเรา” พี่หวังกล่าวอย่างเศร้า ๆ ขณะมองดูเรือประมงที่กําลังเดินทางมา ใกล้ขึ้นเรื่อย ๆ

 

ทันใดนั้นพี่หวังมองไปที่เรือประมงและดวงตาของเขาก็เบิกกว้าง เขาปล่อยมือจากพวงมาลัยอย่างรวดเร็วและเริ่มขยี้ตา

 

พี่หวังกระตุกขึ้นและพูดว่า “ ไอ้บ้า นั่นคือเรือเวียดนามไม่ใช่ของเรา”

 

“ เรือเวียดนาม?” เมื่อได้ยินเช่นนี้ชายหนุ่มก็ปล่อยเกียร์และมองไปที่เรือด้วยความประหลาดใจ ไม่ได้มีเพียงคําภาษาเวียดนามที่พิมพ์อยู่บนเรือ แต่ยังมีธงชาติเวียดนามอีกจํานวนมาก

 

“ เชียยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย คนขี้โกงกลุ่มนี้มีความกล้าหาญมากในแต่ละวันพวกเขายังมีความกล้าที่จะจับปลาในเกาะจงเจียนของเรา!”

 

“ พี่หวังพวกเขากําลังมาทางเรา” ชายหนุ่มตัวแข็ง “ พวกเขาวางแผนที่จะชนเราหรือเปล่า”

 

“ พวกเขาไม่กล้าทําเช่นนั้น ฉันจะดูว่าพวกขี้โกงเหล่านี้กําลังพยายามทําอะไร เข้าไปในห้องโดยสารแล้วรับฉมวก หากมีสิ่งเลวร้ายเกิดขึ้นเราจะต้องต่อสู้กับพวกเขา!”

 

“ตกลง, ”ชายหนุ่มตอบและวิ่งเข้าไปในห้องโดยสาร

สองนาทีต่อมาเรือที่ยังคงลากอวนยาวเปานกหวีดและหยุดลงตรงหน้าพวกเขา ชาวเวียดนามหน้าตาน่าเกลียดเจ็ดถึงแปดคนยืนอยู่ที่ขอบเรือ

 

“ แก…พวกแกออกไปจากที่นี่…” ชายคนหนึ่งบนเรือที่ดูเหมือนจะเป็นกัปตันของพวกเขาเอ่ยลิ้นกระตุกเป็นภาษาจีนกลาง

 

“ เขาพูดอะไร?” ทั้งสองมองไปที่แต่ละคนด้วยความสับสน “ฉันคิดว่าเขากําลังบอกให้เราออกไป”

 

ชายหนุ่มขยี้หูแล้วพูดว่า “ ดูเหมือน

ดูเหมือนว่า…”

 

“ ให้ตายเถอะแกเป็นคนที่ควรไป!” พี่หวังโกรธมาก เขายกเท้าคว้ารองเท้าแตะโยนใส่คนบนเรือ

 

“ $% a *% & …”

 

คนบนเรือต่างโกรธเคืองกันทันที หลังจากหายไปนานกว่าสิบวินาทีพวกเขาหยิบปืนฉีดน้ําแรงดันสูงสองสามกระบอกออกมาวางไว้ที่ขอบเรือแล้วฉีดน้ําทั้งสองกระบอก

 

“ บ้าเอ้ย!” ความรู้สึกของการถูกฉีดพ่นด้วยน้ําภายใต้ความกดดันสูงต่อร่างกายของพวกเขานั้นไม่สามารถอธิบายได้ ทั้งสองคนเปียกโชกทันทีและวิ่งไปที่ห้องโดยสารอย่างรวดเร็วและปิดประตูด้วยเสียงดัง ปัง”

 

มีกฎหมายที่ไม่เป็นลายลักษณ์อักษรที่กล่าวว่าเมื่อเรือสองลําชนกันพวกเขาต้องต่อสู้กันด้วยปืนฉีดน้ําแรงดันสูงหรือไม่?

 

“ ฮ่าฮ่าฮ่า…” ชายชาวเวียดนามบนเรือหัวเราะเฮฮา 

 

ชายหนุ่มเช็ดน้ําออกจากใบหน้าและพูดว่า “ ตอนนี้เราจะทําอย่างไรดีพี่หวัง เราไม่มีปืนฉีดน้ําบนเรือ ”

 

ไม่ใช่ทุกวันที่ชาวประมงของสองประเทศนี้มีความเห็นไม่ตรงกัน เมื่อชนกันใกล้หมู่เกาะพาราเซลหนึ่งในนั้นควรหลีกทาง

 

“บ้าเอ้ย ปล่อยพวกเขาไปกันเถอะ!” พี่หวังถอดเสื้อผ้าที่ เปียกโชกแล้วไปที่หางเสือ “ ไอ้พวกนั้น เรือของพี่ใหญ่โจวกําลังจะแล่นออกทะเลในอีกไม่กี่วันนี้ เนื่องจากเรือของพวกเขามีขนาดใหญ่ พวกขี้โกง เหล่านั้นจะไม่สามารถออกจากพื้นที่นี้ได้ในเวลาอันสั้น ดังนั้นเราจะเรียกพี่ใหญ่โจวเพื่อต่อสู้กับพวกเขา”

 

“ พี่ใหญ่โจว?

 

ชายหนุ่มตาสว่างขึ้น “ เขามีเรือโยงที่มีน้ําหนักมากกว่า 4000 ตัน!”