เชียงเฉินชานรู้สึกเสียใจอย่างยิ่งในช่วงสองวันที่ผ่านมา  เขาเป็นคนที่มีความภาคภูมิใจในตนเองสูงกว่าค่าเฉลี่ย ดังนั้นเมื่อใดก็ตามที่เขาเจอใครซักคนที่แข็งแกร่งกว่าเขาก็จะถือว่าคน ๆ นั้นเป็นทรัพยากรและจะทำทุกอย่างเพื่อสร้างความประทับใจให้พวกเขา รวมถึงการพูดเพื่อประจบประแจงด้วย

 

ในขณะที่เขาจำได้ว่าเขาผิดใจกับหลิวหยุนหยาง ในขณะที่เขาพยายามเชื่อฟังเหลียนฉางเฟิง เขารู้สึกแย่อย่างไม่น่าเชื่อว่าเขาจะไม่สามารถนอนหลับได้อย่างสงบสุข  ดังนั้นเขาจึงลากเหลียนยูบิไปด้วย ในความพยายามที่จะคืนดีกับหลิวหยุนหยาง

 

เขายังคงเป็นอาจารย์ ดังนั้นการเข้าหานักเรียนเพื่อทำการชดใช้โดยสมัครใจจึงทำให้เขาน่าขายหน้า

 

ไม่ว่าเขาจะชอบหรือไม่ก็ตาม คำขอโทษก็ยังคงเป็นไปตามลำดับ

 

อย่างไรก็ตามเขาไม่ได้คาดหวังว่าหลิวหยุนหยางจะปฏิเสธที่จะตอบแทนหรือกระทำการที่หยิ่งผยองนี้

 

เชียงเฉินชานเกิดจากความอัปยศอดสูของมัน  หลิวหยุนหยางทำให้เขาประหลาดใจด้วยการแสดงพลังมากกว่า 1,000 กิโลกรัม  อย่างไรก็ตามเชียงเฉินชานมีความแข็งแกร่งกว่า 1,500 กิโลกรัม  แต่เปล่าเลยมันอยู่ที่ประมาณ 1,800 กิโลกรัมต่างหาก

 

ในแง่ของความแข็งแกร่งเขาก็ยังแข็งแกร่งกว่าหลิวหยุนหยาง

 

การฝึกหัดเด็กที่โง่เขลานี้จะไม่เป็นความคิดที่ไม่ดี  เขาสามารถสอนหลิวหยุนหยางได้ ถึงแม้เขาจะมีความแข็งแกร่งที่จะสำรองตัวเอง แต่เขาก็ยังเป็นคนที่สุภาพ  วิธีนี้จะทำงานได้ดียิ่งขึ้น

 

“เอาล่ะ ข้าจะใช้เวลาพิสูจน์สามหมัด  มาดูกันว่าเจ้ามีการปรับปรุงมากขึ้นหรือไม่! “

 

ช่วงเวลาที่เชียงเฉินชานพูดสิ่งนี้ นักเรียนที่กำลังจะเข้าโรงเรียนถึงกับหยุดกลางทาง

 

ในสายตาของนักเรียนส่วนใหญ่หัวหน้าอาจารย์เชียง เฉินชานเป็นผู้ที่ชอบกดขี่พวกเขา

 

เป็นผลให้พวกเขาส่วนใหญ่ได้รับการขับไล่ออกจากเหตุการณ์ที่น่าอับอายของวันก่อนหน้า  ความท้าทายใหม่ของหลิวหยุนหยางต่อเชียงเฉินชานทำให้ดวงตาของหลาย ๆ คนเปล่งประกาย

 

มีนักเรียนมากกว่า 100 คนมารวมตัวกันเพื่อดูการต่อสู้สั้น ๆ ระหว่างชายผู้มีฝีมือ  และมีอาจารย์สองสามคนยืนบนหลังคาเพื่อชมการต่อสู้นี้

 

ในขณะที่อาจารย์ใหญ่ลีมองดูเชียงเฉินชานและหลิวหยุนหยางเผชิญหน้ากับเขา เขาก็พูดพึมพำกับตัวเองว่า “มันเร็วไปที่เขาจะแลกเปลี่ยนกับเชียงเฉินชาน! “

 

หลิวหยุนหยางก้าวไปข้างหน้าและส่งหมัดหนักบินไปที่เชียงเฉินชาน  หมัดของเขาเป็นจรวดพลังบริสุทธิ์

 

เชียงเฉินชานเคยเป็นนักต่อสู้ป้องกันตัวระดับสองที่มีประสบการณ์มาหลายปี ดังนั้นเขาจึงมีวิธีจัดการหมัดอย่างง่าย ๆ อย่างน้อย 10 วิธี

 

ในกรณีนี้เขาสามารถใช้วิธีที่ง่ายที่สุดและรุนแรงที่สุดได้  เขาสามารถปะทะการประสานงาอย่างแรงด้วยหมัดของเขาเอง

 

หมัดของชายทั้งสองเข้าปะทะกัน

 

ปัง!

 

เมื่อหมัดของพวกเขาปะทะกัน หลิวหยุนหยางรู้สึกว่ามันมีผลกระทบอย่างมากต่อตัวเขาเอง  ร่างของเขาเซไปมาเล็กน้อย ในขณะที่ เชียงเฉินชานก็ฝืนร่างจนถอยหลังไปสามก้าวหลังจากการปะทะ

 

แม้ว่าสามก้าวนั้นไม่ใช่ระยะทางไกลนัก แต่สีหน้าของเขาเปลี่ยนไป

 

ความแข็งแกร่งของเขาไม่ดีเท่ากับของหลิวหยุนหยาง  ทันทีที่หมัดของพวกเขาปะทะกันกับผิวหนังบนกำปั้นของเขารู้สึกเหมือนถูกฉีกขาดออกจากกัน

 

นักสู้ป้องกันตัวระดับสองสามารถเพิ่มความแข็งแรง และแก้ไขปัญหาเกี่ยวกับผิวหนังและเนื้อหนังได้  เชียงเฉินชานเชื่อมั่นในความแข็งแกร่งของตัวเองมาก

 

เขาคิดว่าอย่างน้อยที่สุดความแข็งแกร่งของเขาเองจะมากกว่านักเรียนของเขาซึ่งเพิ่งกลายมาเป็นนักสู้ระดับสาม

 

เขาไม่เคยคาดหวังว่าร่างกายของหลิวหยุนหยางจะแข็งแกร่งกว่าเขามากนัก

 

แต่นี่มันเป็นไปได้ยังไง?

 

เชียงเฉินชานไม่สามารถแยกแยะความอัปยศแบบนี้ได้  หลิวหยุนหยางได้ปลดปล่อยการโจมตีครั้งที่สองในทันที  คราวนี้เขากระโดดขึ้นไปในอากาศ และใช้การเคลื่อนไหวการแยกโลกของปีศาจวานรในขณะที่เขาก็พุ่งลงมา

 

“มันคือการเคลื่อนไหวการแยกโลกของปีศาจวานร!  นั่นมันเป็นอะไรที่ข้าชอบจริงๆ! “

 

“ทุกสิ่งที่ข้าคิดว่าข้ารู้ว่ามันผิด  ดูเหมือนว่าข้ากำลังทำผิดพลาดมากมาย”

 

นักเรียนมากขึ้นรวมตัวกันเพื่อดูหลิวหยุนหยางลอยสูงขึ้นไปในอากาศ  การแสดงออกของพวกเขาเหมือนไฟที่ลุกโชน

 

วันก่อนหน้าหลิวหยุนหยางถอนเงินออกเป็นกอง  เมื่อวันก่อนหลิวหยุนหยางได้งานให้แม่ของเขาที่ธนาคาร  และวันก่อนหน้านั้นหลิวหยุนหยางก็ …

 

พวกเขาได้ยินเรื่องทั้งหมดนี้มันทำให้รู้สึกอิจฉา

 

ดังนั้นพวกเขาทั้งหมดจึงเปลี่ยนหลิวหยุนหยางให้เป็นบุคคลแบบอย่าง  หากพวกเขาสามารถติดตามหลิวหยุนหยางได้พวกเขาจะสามารถเปลี่ยนชะตากรรมของครอบครัวของพวกเขาเองได้

 

พวกเขาจ้องมองอย่างรุนแรงในขณะที่เขาทำการเคลื่อนไหวการแยกโลกของปีศาจวานร

 

“ทำได้ดีนี่!” เชียงเฉินชานตะโกนเสียงดัง  หมัดของเขาเหมือนงูที่พร้อมจะโจมตีทุกเมื่อ  เมื่อหลิวหยุนหยางลงมาและถูกกระแทกลงด้านล่างด้วยหมัดของเชียงเฉินชานที่พุ่งเข้าหาเขาราวกับระเบิด

 

หมัดของพวกเขาปะทะกันโดยไม่มีอุบัติเหตุใด ๆ  ทันทีหมัดหลิวหยุนหยางและเชียงเฉินชานชนกัน เชียงเฉินชานรู้สึกราวกับว่ากำปั้นของเขาเป็นเหมือนกับกลอง

 

ในขณะที่เขาก้มลงครึ่งหนึ่งของกองกำลังของเขาเหือดหา ยและเขาก็เปิดการโจมตีตอบโต้

พลังของการโจมตีตอบโต้ทำให้หลิวหยุนหยางถอยห่างออกไปสองก้าว

 

ในขณะเดียวกันเชียงเฉินชานดูเหมือนจะเสียหลักเล็กน้อย

 

เชียงเฉินชานไม่ได้เพิ่มความแข็งแกร่งของเขา  เขาใช้ความช่วยเหลือของทักษะพิเศษ ดังนั้นเขาจึงไม่ต้องทนทุกข์ทรมาน

 

“จากที่คิดนะ ข้าคิดว่าเชียงเฉินชานจำเป็นต้องใช้หมัดงูของเขาเมื่อต้องซ้อมกับเด็ก! ” เสียงของอาจารย์ใหญ่ลีพูดประชดประชันในเรื่องนี้

 

เชียงเฉินชานดูจะขุ่นเคืองไม่น้อยเลย และพูดด้วยความหัวเราะเยาะ “เด็กรุ่นใหม่แซงหน้ารุ่นเก่าซะแล้ว  พรสวรรค์โดยธรรมชาติของหลิวหยุนหยางไม่ธรรมดาเลย ดังนั้นเขาจึงไม่สามารถปฏิบัติเหมือนคนปกติได้”

 

เชียงเฉินชานจ้องมองผ่านนักเรียนที่อยู่รอบ ๆ พวกเขา ในขณะที่เขาพูดอย่างเฉยเมยว่า “นอกจากนี้ข้าต้องเคารพข้อตกลงของข้า และใช้สามหมัดจากหลิวหยุนหยาง”

 

คำพูดเหล่านั้นอาจดูเหมือนตั้งใจดี แต่เชียงเฉินชานขบเขี้ยวเคี้ยวฟันด้วยความโกรธเมื่อเขาเปล่งเสียงเหล่านั้นออกมา

 

หลิวหยุนหยางสามารถได้ยินการเสียดสีและการตักเตือนในคำพูดของเขา  ในขณะที่เขามองไปที่เชียงเฉินชานด้วยความภาคภูมิใจ จิตใจของเขาก็เริ่มหงุดหงิด  เขาสามารถใช้กำลังของเขาเพื่อครอบงำเชียงเฉินชานได้

 

นี่เป็นไปได้ทั้งหมด  หากเชื่อว่าคะแนนทั้งหมดของเขาเพิ่มขึ้นพวกเขาจะมีจำนวน 8.7 คะแนน  หากความแข็งแกร่งของเขาถึง 4,000 กิโลกรัมการฆ่าเชียงเฉินชานจะเป็นเรื่องง่ายเหมือนกับเล่นกับของเล่น

 

แล้วเรื่องนี้ล่ะ?

 

ความเป็นไปได้ที่นับไม่ถ้วนส่งประกายไปทั่วจิตใจของหลิวหยุนหยาง  แม้ว่าดาพันธมิตรให้คุณค่ากับนักสู้ที่มีความโดดเด่น แต่ถ้าการแสดงของเขาดีเกินไปล่ะ

 

หลิวหยุนหยางไม่ต้องการเป็นหนูทดลอง

 

เมื่อเขาคิดเกี่ยวกับสิ่งนี้เขาจึงเกิดความคิดขึ้นมา  ถ้าพลังงานของเขาไม่ดีแล้วเขาก็จะปรับความเร็วของเขา

 

พลังของเขาไม่เปลี่ยนแปลง แต่ความเร็วของเขาถูกตั้งไว้ที่ 4.7 คุณสมบัติจิตใจของเขาถูกตัดครึ่ง และร่างกายของเขาถูกตั้งไว้ที่ศูนย์

 

ทันทีที่หลิวหยุนหยางทำการเปลี่ยนแปลงเหล่านี้เสร็จสิ้นเขาก็ส่งหมัดต่อไปที่เชียงเฉินชานที่กำลังเฝ้ามอง

 

ในขณะที่เขาขว้างหมัดนั้น เชียงเฉินชานยังคงเตรียมที่จะใช้หมัดงูของเขา  เขากวัดแกว่งหมัดของเขา แต่เขาไม่มีเวลาที่จะใช้วิธีการสลายกำลัง  หมัดของหลิวหยุนหยางได้ผ่านไปแล้วและส่งเขาลอยไป

 

ตู้ม!

 

เชียงเฉินชานเป็นเหมือนหมียักษ์ตัวหนึ่งที่บินผ่านอากาศและพุ่งสู่พื้น

 

“หลิวหยุนหยาง เจ้า… ” เชียงเฉินชานดิ้นรน แต่เขาไม่สามารถลุกขึ้นยืนได้

 

อาจารย์ใหญ่ลีรีบพุ่งไปหาเขา  ความรู้สึกของเขาปะปนกันไปหมดเมื่อเขาเห็นมือที่เสียรูปของเชียงเฉินชาน และโพรงในอกของเขา เมื่อหลิวหยุนหยางลงมือทำเขาไร้ความปรานีอย่างแท้จริง

 

เชียงเฉินชานจะต้องใช้เวลาอย่างน้อยหกเดือนนอนอยู่บนเตียง

 

“นักเรียนหยุนหยาง!  มีเส้นที่เจ้าไม่สามารถข้ามได้!  เจ้าต้องดำเนินการอย่างเหมาะสม  โชคดีที่อาจารย์ใหญ่เชียงเพียงแค่แขนและซี่โครงหักเพียงไม่กี่ซี่  ถ้าเป็นนักเรียนคนอื่น พวกเขาอาจจะพิการอย่างถาวร! ” อาจารย์ใหญ่ลีดุหลิวหยุนหยาง  อย่างไรก็ตามผู้ชมสามารถได้ยินการเยาะเย้ยในน้ำเสียงของเขาได้

 

เชียงเฉินชานโกรธมากจนทำให้เขาหายใจลำบาก  อาจารย์ใหญ่ลีรู้สึกดีใจอย่างมากกับความโชคร้ายของเขา และการเทศนาเกี่ยวกับเรื่องนี้  เขาคิดว่าเชียงเฉินชานจะได้ยินหรือไม่ได้ยิน?

 

ภายในเชียงเฉินชานกำลังลุกโชนด้วยความโกรธ แต่สิ่งที่เขาทำได้ก็แค่กัดฟัน  แม้จะมีความโกรธแค้นเขาก็รู้สึกถึงความกลัวที่แข็งแกร่งยิ่งขึ้น

 

การระเบิดครั้งนั้นเร็วเกินไป

 

นักสู้จำเป็นต้องมีสายตาที่ว่องไว และมือที่คล่องแคล่ว  เชียงเฉินชานถือว่ามีประสบการณ์ในด้านนี้

 

เขาทำงานหนักมาหลายปีแล้ว

 

อย่างไรก็ตามในขณะที่เขาและหลิวหยุนหยางแลกเปลี่ยนมัดกัน ในที่สุดเขาก็เข้าใจว่าดวงตาที่รวดเร็วและมือที่คล่องแคล่วจริงๆแล้วมันหมายถึงอะไร

 

“เรื่องนี้มันจบลงที่นี่หลิวหยุนหยาง !”  เสียงของเชียงเฉินชานสั่นไหวอย่างไม่มีข้อแก้ตัว

 

หลิวหยุนหยางรู้สึกแปลก ๆ เมื่อเขาขว้างหมัดนั้น  แม้ว่าความแข็งแกร่งของเขาจะไม่ได้รับการขยายในระหว่างการโจมตี แต่พลังของเขาก็เพิ่มขึ้นและทำให้เขารู้สึกปลอดภัย

 

ขอบคุณพลังและความเร็วของเขา

 

ทันทีที่หลิวหยุนหยางสังเกตเห็นว่าเขามีความรู้สึกแปลก ๆ เขารู้สึกราวกับว่าเขาเข้าใจอะไรบางอย่างที่เขาไม่เคยเข้าใจมาก่อน

 

เขารู้สึกกังวลทันที แต่จากนั้นเขาก็ตระหนักว่าคุณสมบัติจิตใจของเขาไม่สูงพอ ดังนั้นเขาจึงไม่สามารถเข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้นได้  เขาเพิ่มคุณสมบัติจิตใจของเขาเป็น 8.0 ทันที

 

ตอนนี้มันแข็งแกร่งขึ้นกว่าแปดเท่า

 

หลิวหยุนหยางไม่รู้ว่าจิตใจของคนธรรมดาสามัญนั้นสูงแค่ไหน แต่เมื่อเขาสูงขึ้นถึงแปดเท่า ความคิดของเขาก็ชัดเจนและไม่มีใครเทียบได้

 

ความคิดทั้งหมดที่เขายังไม่เข้าใจก่อนหน้านี้ชัดเจนในหัวของเขาทุกวัน

 

ห้านาทีต่อมา หลัวหยุนหยางเปิดตาของเขา  แทนที่จะมองไปรอบ ๆ เขาเขาแสดง 12 รูปแบบของการโจมตีขึ้นรูปที่เขาฝึกมาหลายปี

 

รูปแบบการโจมตีร่างกายทั้ง 12 แบบนั้นง่ายมากและหลิวหยุนหยางได้ฝึกฝนพวกเขามาสามปีแล้ว ดังนั้นเขาจึงมีความเชี่ยวชาญเป็นอย่างยิ่ง

 

นักเรียนคนอื่น ๆ มีความเชี่ยวชาญเช่นเดียวกับเขา

 

ในตอนแรกรูปร่างของหลิวหยุนหยางยังคงปรากฏให้เห็น  อย่างไรก็ตามเมื่อการเคลื่อนไหวของเขาเร็วขึ้น และเร็วขึ้นนักเรียนคนอื่นเห็นเงาของเขากลายเป็นเงาหลาย ๆ ภาพซ้อนกัน

 

โจมตี!  ถอยไป!

 

รอยยิ้มปรากฎบนใบหน้าของหลิวหยุนหยาง

 

“ขอบคุณสำหรับคำแนะนำของท่าน อาจารย์เชียง  เรื่องนี้จะได้รับการตัดสินแน่!”  หลิวหยุนหยางพยักหน้ารับเชียงเฉินเชานด้วยรอยยิ้ม

 

ในขณะที่เขาทำการแสดง 12 รูปแบบของการโจมตีร่างกาย เขาได้เพิ่มคุณสมบัติความเร็วของเขาอย่างมาก  ต้องขอบคุณความเร็วที่เพิ่มขึ้นของเขาทำให้เขาได้เพิ่มรูปแบบอื่น ๆ ให้กับเทคนิคการต่อสู้แบบธรรมดา

 

มาตรฐานของวิธีการต่อสู้นั้นพัฒนาขึ้นจริง

 

เป็นเรื่องน่าเสียดายที่ความคล่องแคล่วและคุณสมบัติอื่น ๆ ของเขาไม่ได้ดีขึ้นด้วย

 

“ไม่เป็นไร  ปล่อยให้มันเป็นอย่างนั้น  อาจารย์ใหญ่ลีจัดให้มีคนพาข้ากลับบ้าน  ข้าต้องการพักผ่อนบ้าง”

 

รอยยิ้มปรากฎบนใบหน้าของเชียงเฉินชาน  เขาดูราวกับว่าเขาถอนหายใจอย่างโล่งอกมากซึ่งได้ขจัดความกังวลของเขา

 

“ในขณะที่เจ้าฝึกท่าเหล่านั้นเหลียนยูบินก็กลัว และวิ่งหนีไป  พวกเราหมกมุ่นอยู่กับการเฝ้าดูเจ้าเกินกว่าจะหยุดเขาได้” เฉินยู่หลางเดินไปที่ด้านข้างของหลิวหยุนหยางด้วยอารมณ์โกรธ

 

หลิวหยุนหยางหัวเราะ “ไม่เป็นไร  จะมีเวลาสำหรับเรื่องนั้นในภายหลัง!”

 

อีกสองวันต่อมาเมื่อซือหยานเห็นหลิวหยุนหยางอีกครั้ง ดวงตาของเขาก็เปล่งประกาย  เป้าหมายหลักของเขาคือทำงานให้เสร็จภายในสองวันนี้  เขาไม่สนใจเกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นในเมืองตงลู

 

เมื่อเขาจ้องมองที่หลิวหยุนหยาง เขารู้สึกว่าชายหนุ่มตรงหน้าเขาได้รับการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่

 

แม้ว่าใบหน้าของเขาจะยังคงเหมือนเดิมเมื่อหลิวหยุนหยางยืนอยู่ต่อหน้าเขา

 

“เจ้าได้เริ่มฝึกฝนท่าพายุมังกรแกว่งหางแล้วงั้นหรอ! ” ซือหยานร้องอุทานด้วยความมั่นใจ

 

“ใช่แล้วท่านพี่ซือ! “

 

ซือหยานพยักหน้า และตบบ่าของหลิวหยุนหยาง  เขาหัวเราะและบอกกับหลิวหยุนหยางว่า “ตอนแรกข้าคิดว่าเจ้าจะสามารถเป็นสมาชิกระดับชนชั้นสูงแห่งกองทัพมังกรตื่นได้ซะอีก  เร็วเข้า!  ออกไปข้างนอกกันเถอะ! “