ทหารนั้นอับอายและพาพวกเขาเข้างานอย่างนอบน้อม

 

“น้องหยินหยู งานเลี้ยงจันทร์กระจ่างจะเป็นที่นั่งเป็นระดับสวรรค์ ธรณี และมนุษย์ เจ้าอยากจะนั่งที่ใดกันรึ?”

 

เจียงมู่เฟยพูดโดยไม่คิด

 

“ต้องนั่งในที่สวรรค์สิ นั่นคือที่ชมจันทร์ที่ดีที่สุด ว่ากันว่าถ้าต้องแสงจันทร์ที่นี่จะได้ชำระดวงวิญญาณ จะได้ผลที่คาดไม่ถึง”

 

ซือหยูคิดอยู่ครู่เดียวก่อนจะยิ้มตอบ

 

“ข้าจะนั่งในที่มนุษย์ ข้าก็แค่อยากจะชมการประลองเงียบๆเท่านั้น ข้าไม่อยากจะแสดงตัว”

 

“ฮ่าๆ ข้าเห็นด้วยกับเจ้าจริงๆ!”

 

เขาคิดไม่ต่างกับซือหยู พวกเขาอยากจะมาอยู่เงียบๆ

 

พวกเขาเข้าไปยังชั้นสอง…เวทีจันทร์เต็มดวง

 

คนราวห้าสิบคนมารวมตัวกันในที่เล็กๆแห่งนี้

 

ที่นี่มีอยู่สิบโต๊ะ สามโต๊ะสำหรับที่นั่งสวรรค์ แต่ละโต๊ะจะนั่งได้ห้าคน

 

ส่วนที่เหลือจะเป็นที่นั่งมนุษย์ที่ต่ำต้อยกว่า

 

ซือหยูเพิ่งจะมีชื่อเสียงเมื่อไม่นาน มีคนไม่มากนักที่รู้จักเขา

 

ซงหลวนกับเจียงมู่เฟยก็พอมีชื่ออยู่บ้างแต่ก็ไม่ได้ปรากฏตัวบ่อยนัก คนที่รู้จักพวกเขานับว่ามีน้อยมาก

 

“พวกเราต้องนั่งตรงนี้จริงๆรึ?”

 

เจียงมู่เฟยบ่น นางหันไปมองซือหยู

 

“นี่ นี่ หยินหยู เจ้าบ่มเพาะพลังยังไงรึ? เจ้าอ่อนกว่าข้าหนึ่งปีแต่ทำไมถึงแข็งแกร่งนัก?”

 

ซือหยูยิ้ม ในด้านพลัง เจียงมู่เฟยเป็นคนที่น่ากลัวอย่างแท้จริง

 

คุณสมบัติของนางนั้นเหนือว่าซงหลวนอยู่มาก และยังมากกว่ารองเจ้าตำหนักของอาณาจักรทมิฬอีกหลายคน!

 

นางสำเร็จขอบเขตอำมฤตระดับสามขั้นสูงในอายุเพียงแค่สิบแปดปี สิ่งนี้น่ากลัวขนาดไหนกัน?

 

ซือหยูได้เป็นอำมฤตระดับสามขั้นสูงในอายุสิบเจ็ดปี แต่นั่นก็เพราะว่าเขามีหม้อเก้ามังกรและทรัพยากรจากอาณาจักรทมิฬ

 

เทียบกันแล้ว เจียงมู่เฟยใช้พลังของตัวเองเพื่อมาถึงขั้นนี้ ทุกคนต้องตกใจเมื่อได้ยินเรื่องของนาง

 

นางคือตำนานยอดฝีมือแห่งยุคตัวจริงแห่งทวีป

 

ถ้านางมีเวลา นางจะได้เป็นตำนานของทวีปอย่างแน่นอน

 

“เจ้าก็แข็งแกร่งมิใช่รึ”

 

ซือหยูยิ้มอย่างอบอุ่น เขาประทับใจในคนที่ตรงไปตรงมาเสมอ

 

“เช่นนั้นแล้วเจ้าบ่มเพาะวิชาแบบไหนกัน? ข้าได้ยินว่าเจ้าฆ่าลู่จุนที่เป็นอำมฤตระดับสองในตอนที่เป็นมังกรระดับห้า นั่นมันขัดต่อชะตาชัดๆ ข้านับถือเจ้าจริงๆ!”

 

ซงหลวนหันไปมองดุ

 

“นี่! ถามวิชาของคนอื่นมันเป็นข้อห้าม งานชุมนุมก็กำลังจะเริ่มแล้ว ทำไมเจ้าทำตัวไม่ดีอย่างนี้นะ!”

 

การเผยวิชาจะทำให้ศัตรูเตรียมการได้ล่วงหน้า คำถามของนางดูไม่ค่อยเหมาะสมเท่าใดนัก

 

“ข้าก็แค่สงสัยเท่านั้น ข้าไม่ถามก็ได้”

 

เจียงมู่เฟยบ่น ใบหน้าอันน่ารักนั้นไม่ค่อยพอใจ

 

ซือหยูส่ายหน้า

 

“ไม่เป็นไรหรอก! วิชาข้าไม่ได้ลึกลับนัก ถ้าเจ้ารู้ก็ไม่เป็นไร”

 

“วิชาหลักของข้าถือวิชาอัสนีและน้ำแข็ง ข้าได้มันมาจากฎีกาสวรรค์ ข้ามีพลังมิติอยู่เล็กน้อย ส่วนมากก็เป็นเช่นนี้”

 

ซือหยูสรุป

 

เขาต่อสู้กับผู้คนมานับไม่ถ้วน คนที่อยากจะได้ข้อมูลของเขาจริงๆนั้นหาข้อมูลได้ไม่ยาก มันมิใช่ความลับ

 

ซงหลวนขอโทษขอโพย

 

“ข้ารู้สึกผิดจริงๆที่ปล่อยให้เจ้าเจอกับเรื่องน่าขันเช่นนี้ มู่เฟยนั้นขี้เล่นรักสนุก ในครั้งนี้นางยืนกรานว่าจะมาให้ได้ ข้าไม่มีทางเลือกเลยต้องพานางมาด้วย”

 

งานชุมนุมวิหคเพลิงนั้นเป็นงานจับคู่ระหว่างสตรีจากคณะวิหคเพลิงและเหล่ายอดฝีมือทางทั้งทวีป

 

การที่มีหญิงสาวมาที่นี่นั่นดูจะไม่เหมาะอยู่กลายๆ

 

“หึหึ ใครใช้ให้ศิษย์พี่ซงหลวนหลงข้าขนาดนี้เล่า?”

 

เจียงมู่เฟยเชิดคางอย่างภูมิใจ นางเข้าไปในอ้อมกอดของซงหลวน ดูเหมือนนางจะชอบซงหลวนอย่างมาก

 

ส่วนซงหลวนนั้นก็ก้มลงมองศิษย์น้องขี้เล่น แววตาของเขาเต็มไปด้วยความหลงใหล

 

ซือหยูยิ้ม ดูเหมือนความสัมพันธ์ของทั้งคู่จะไม่ใช่แค่ศิษย์พี่ศิษย์น้องกันแล้ว

 

แต่ทั้งสองก็ดูเข้ากันได้

 

ในตอนนี้ ยามเย็นผ่านพ้น  จันทร์เต็มดวงลอยล่อง

 

การชมจันทร์เริ่มขึ้น แขกทุกคนพร้อมหน้า

 

แต่แปลกที่ไม่มีใครนั่งข้างบุตรลำดับสองแห่งหอสดับหิมะโจวเนี่ยนเฉินในที่นั่งสวรรค์

 

เขายึดทั้งโต๊ะไว้แต่เพียงผู้เดียว

 

เขารู้สึกประหลาดเล็กน้อยและมองไปรอบๆ

 

แต่ดูเหมือนเขาจะเห็นใครคนหนึ่ง เขาจับจ้องไปที่โต๊ะของซือหยู

 

เขาค่อยๆยืนขึ้นและประสานมือแสดงความเคารพต่อซงหลวน

 

“กระบี่ปีศาจซงหลวนถึงกับมาที่นี่ เหตุใดถึงไปนั่งในที่ชั้นต่ำเช่นนั้นเล่า? ขึ้นมานั่งบนที่สั่งสวรรค์เถอะ!”

 

ในตอนนั้นเขาสังเกตเห็นเจียงมู่เฟยเช่นกัน เขาตาเป็นประกาย

 

“หรือว่านั่นจะเป็นพิรุณดอกท้อเจียงมู่เฟย? เจ้าตามศิษย์พี่ไปนั่งในที่นั่งมนุษย์งั้นรึ? ขึ้นมานั่งที่นี่เถอะ มาพูดคุยกับคนที่ประสบการณ์สูงส่งกว่าจะเป็นประโยชน์กับพวกเจ้านะ”

 

“อะไรนะ? กระบี่ปีศาจกับพิรุณดอกท้อแห่งตำหนักเฉินเทียน!”

 

แขกทั้งหมดตกใจ ทุกคนมองไปยังที่นั่งธรรมดา

 

คนที่นั่งอยู่บนโต๊ะเดียวกันนั้นตกใจและเริ่มเจียมตัว

 

แต่ในตอนนั้นเองก็มีคนจำซือหยูได้

 

“เดี๋ยวสิ! เด็กหนุ่มผมสีเงินข้างกระบี่ปีศาจนั่น…หรือว่าจะเป็นตำนานแห่งทวีป หยินหยู!”

 

“อะไรนะ? ใช่เขารึ? เขามางานชุมนุมวิหคเพลิงด้วย!”

 

“ข้าจินตนาการสิ่งที่ร่ำลือไม่ออกเลย เขาอายุแค่สิบเจ็ดปีเท่านั้น!”

 

เหล่าผู้คนส่งเสียงเอะอะ

 

เหล่าผู้คนคุยกันอย่างออกรสออกชาติ นามเจ้าตำหนักหยินหยูนั้นเหนือกว่าซงหลวนกับเจียงมู่เฟย

 

เหตุผลไม่ใช่เพราะซือหยูแข็งแกร่งกว่า แต่เป็นเพราะซือหยูเป็นยอดฝีมือหน้าใหม่ และเขายังสร้างชื่อด้วยตัวเองในเมืองอันยี่ เขาย่อมต้องได้รับความสนใจกับคนจำนวนมาก

 

“เจ้าคือหยินหยูสินะ!”

 

เสียงอันเย็นชาดังมาจากที่นั่งสวรรค์

 

เป็นเสียงของโจวเทียนเฉิน แววตาเขาเฉียบคมราวกับกระบี่ จิตสังหารนั้นลึกซึ้ง

 

“น้องเทียนเฉินกับซือยี่ถูกเจ้าสังหารอย่างที่คำร่ำลือว่าไว้ใช่หรือไม่?”

 

คำถามนั้นเป็นดั่งศรคมกริบที่แล่นผ่านผู้คนตรงไปยังซือหยู

 

ในตอนนั้นเอง เสียงวุ่นวายจากเหล่าผู้คนเงียบลง

 

สีหน้าพวกเขาเปลี่ยนไป ไม่มีใครเปิดปากเลย

 

ตามคำร่ำลือ เป็นเจ้าตำหนักหยินหยูที่สังหารสองบุตรแห่งหอสดับหิมะ

 

ความตายของทั้งคู่ทำให้ซือหยูมีชื่อเสียงขึ้นมา

 

“ใช่แล้ว!”

 

ซือหยูรินน้ำจัณฑ์ของตัวเองโดยไม่หันไปมองโจวเนี่ยนเฉิน

 

ท่าทางสบายใจของเขานั้นดูอวดดีและบ้าคลั่งต่อสายตาของคนนอก

 

“เจ้าเคยนึกเสียใจบ้างหรือไม่? การฆ่าคนของหอสดับหิมะ ผลที่ตามม…”

 

ซือหยูไม่รอให้เขาพูดจบ ซือหยูตอบช้าๆ

 

“ข้าจะเสียใจทำไมเล่า?์ ก็พวกนั้นมันสมควรตาย”

 

โจวเนี่ยนเฉินพูดอะไรไม่ออก ท่าทางของเขาไม่มีผลกับซือหยูแม้แต่น้อย

 

กล้ามเนื้อบนใบหน้าของเขากระตุก โจวเนี่ยนเฉินคำราม

 

“ศิษย์น้องทั้งสองของข้าต้องตายโดยไม่มีเหตุผลด้วยฝีมือเจ้า และถ้าเจ้าไม่โศกเศร้าที่สังหารพวกเขา ก็อย่าโทษที่ข้าไร้ปรานี”

 

แต่สีหน้าของซือหยูยังคงใจเย็น เขาจิบน้ำจัณฑ์และพูดอย่างใจเย็น

 

“หยุดก่อน อย่างน้อยก็รออีกสักครึ่งชั่วยามเถอะ”

 

“เจ้ากลัวรึ?”

 

น้ำเจียงของโจวเนี่ยนเฉินเยือกเย็น

 

ซือหยูส่ายหน้า

 

“ไม่ใช่”

 

“แล้วอะไรกัน? เจ้าอยากจะใช้ชีวิตต่ออีกครึ่งชั่วยามรึไงกัน?”

 

โจวเนี่ยนเฉินขมวดคิ้ว

 

ซือหยูพูดอย่างเรียบเฉย

 

“ข้ากำลังให้เวลาให้เจ้าไปเตรียมโลงศพของตัวเองต่างหาก”

 

หา—-

 

คนในหอจันทร์เต็มดวงอ้าปากค้าง

 

หยาบคาย! หยาบคายไม่มีใครเทียบ!

 

เขาบอกให้โจวเนี่ยนเฉินที่เป็นอำมฤตระดับสี่ไปเตรียมโลงศพ!

 

นี่มันความหยาบคายระดับใดกัน?

 

โจวเนี่ยนเฉินหยุดนิ่งไปชั่วครู่ก่อนสีหน้าจะดุร้าย สุดท้ายก็หัวเราะออกมา

 

“หึหึหึหึ…มีคนอย่างเจ้ามากมายนักในอดีตที่มาหยาบคายต่อหน้าข้า แต่ตอนนี้ไม่มีคนเช่นนั้นแล้ว เพราะมันตายหมด!”

 

“ข้าจะให้เจ้าเลือก เจ้าอยากจะเป็นศพแบบเต็มร่าง หรือแขนขากระจัดกระจายไปทั่ว?”

 

ซือหยูถือแก้วสุราในมือ เขายิ้มเบาๆ

 

“กระจัดกระจายดูจะโหดร้ายไปหน่อย ข้าว่าแบบเต็มร่างจะดีกว่า มันน่าเชยชมกว่าเยอะ”

 

โจวเนี่ยนเฉินเดินออกจากที่นั่ง รังสีพลังอำมฤตระดับสี่ห่มพื้นที่ราวกับคลื่นยักษ์

 

เขายิ้มอย่างเยือกเย็น

 

“อย่างที่เจ้าว่า ข้าจะทำศพเจ้าให้สวย”

 

ซือหยูวางแก้ว เขายิ้ม ใบหน้าแสดงความเย็นชาดั่งน้ำแข็ง

 

“เจ้าเข้าใจผิดแล้ว ข้าถามเรื่องศพแทนเจ้าต่างหาก”