DND.765 – ปีกวารีเก้าสวรรค์
　　ชางก่วนหยุนซื่อตกใจมากเมื่อทะยานขึ้นฟ้าเขาเป็นภูติระดับเจ็ดย่อมเร็วกว่าซือหยู เขาตามซือหยูทันในเวลาแค่สามลมหายใจ
　　“น้องซือข้าจะพาเจ้าไปกับข้า…”
　　เขาพูด
　　ในตอนนั้นวิหคที่หลับในรังเบิกตาโพลง ดวงตานั้นดูอำมหิต วิหคสองตัวที่ชางก่วนหยุนซื่อพามานั้นมีสัมผัสที่เฉียบคม พวกมันรู้สึกแปลกและรีบบินหนีไป
　　แต่ก่อนที่จะได้หนีไปไกลวิหคดุร้ายเก้าตัวที่เป็นภูติระดับสามก็ได้กระโจนเข้าใส่และฉีกทั้งสองตัวเป็นชิ้นๆด้วยกรงเล็บคมกริบ ปีกของทั้งสองตัวขาดสะบั้น เส้นขนกระจุยกระจายตามด้วยโลหิตแดงสดที่หยดลงพื้นราวเกล็ดหิมะ
　　กลิ่นโลหิตยิ่งทำให้วิหคอีกหลายตัวสนใจเพียงสามลมหายใจ สัตว์พาหนะทั้งสองก็ถูกเหล่าวิหคจิกกินจนไม่เหลือแม้แต่กระดูก!
　　ชางก่วนหยุนซื่อสีหน้าหม่นหมองเมื่อมองสิ่งที่เกิดขึ้น
　　“ผิดปกติแล้วถึงพวกมันจะมีความเป็นสัตว์ป่า แต่พวกมันไม่ควรจะกระหายเลือดถึงเพียงนี้ มีคนอื่นกำลังควบคุมมัน”
　　ซือหยูพยักหน้าคว้าตัวหยวนหยิงหยิงบินหนีโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อยหากไม่ใช่สัตว์พาหนะสองตัวนั้นเบี่ยงเบนความสนใจ พวกซือหยูก็คงจะทิ้งระยะมาไม่พ้น วิหคหลายตัวนั้นก็คงจะพุ่งจู่โจมพวกเขาพร้อมกัน พวกเขาก็คงจะมีชะตาไม่ต่างจากสัตว์พาหนะทั้งสอง!
　　เสียงวิหคกรีดร้องดังก้องนภาราวกับคลื่นหยวนหยิงหยิงร้องเบาๆ โลหิตไหลออกมาจากหู
　　วิหคภูติระดับจ็ดเจอตัวพวกเขามันรีบบินไล่ตาม ความเร็วนั้นเหนือกว่าวิหคทั่วไปอย่างมาก มันเร็วกว่าชางก่วนหยุนซื่อเสียอีก!
　　“แย่แล้ว!”
　　ชางก่วนหยุนซื่อชักสีหน้าเขารู้ว่าตนรับมือกับวิหคหนึ่งในสี่ไหว แต่ถ้าหากทั้งหมดเข้ามาพร้อมกัน เขาก็เกรงว่าจะต่อกรไม่ได้
　　และถ้าหากเขารีรอให้วิหคตัวอื่นมาทันพวกเขาก็คงจะชะตาไม่ต่างจากวิหคที่ตายไป!
　　“บัดซบ!ฝีมือใครกัน?”
　　ชางก่วนหยุนซื่อกัดฟันฉีกชุดขาวออกเขาเผยให้เห็นแผ่นหลังเปลือยเปล่า
　　หากมองใกล้ๆจะพบว่าผิวบนหลังของเขาขยับตัวแปลกๆจากนั้นกระดูกสองท่อนที่ดูเหมือนปีกนกก็พุ่งออกมาจากแผ่นหลัง!
　　พลังวิญญาณได้ถักทอเป็นขนปกคลุมกระดูกนั้นอีกทั้งสองได้ปรากฏบนแผ่นหลังในพริบตาเดียว!
　　“น้องซือหนีไปกับข้า…เดี๋ยวนี้!”
　　ชางก่วนหยุนซื่อคว้าตัวซือหยูกับหยวนหยิงหยิงพร้อมสะบัดปีกเกิดวายุรุนแรงหมุนวนในอากาศ
　　พวกเขาเคลื่อนที่เร็วมากจนราวกับหายตัวไปตอนที่ลดความเร็วลง พวกเขาก็เดินทางมาไกลกว่าล้านลี้แล้ว! พวกเขาหนีรอดมาได้ นี่ไม่ใช่ความเร็วของจ้าวเทวะด้วยซ้ำ ไม่ต้องพูดถึงเหล่าวิหคภูติระดับเจ็ดเลย
　　หยวนหยิงหยิงมองปีกบนหลังชางก่วนหยุนซื่อนางสูดหายใจเข้าลึก
　　“นี่คือปีกวารีเก้าสวรรค์…สมบัติวิญญาณที่จะหลอมรวมไปกับร่างมนุษย์ที่มีค่ามากกว่าแก้วแสนดวงใช่ไหม?ข้าเคยได้ยินว่ามันพาไปไกลได้เกินหมื่นลี้ในลมหายใจเดียว!”
　　นางเบิกตากว้าง
　　“แต่ข้าก็ได้ยินว่ามันใช้ได้ครั้งเดียวมันจะสลายไปหลังจากที่ใช้งานแล้ว มีแค่ตระกูลใหญ่อย่างตระกูลชางก่วนเท่านั้นที่จะซื้อมันได้!”
　　เพระแก้วแสนดวงนั้นคือรายได้ทั้งเดือนของทั้งตระกูลหยวน
　　ซือหยูยังคงใจเย็นแม้จะได้ยินเรื่องราวเขาไม่ได้แปลกใจ เพราะคงจะแปลกหากนายน้อยตระกูลร่ำรวยจะเดินทางมาไกลโดยไม่มีสมบัติช่วยชีวิตติดตัว
　　“พี่ชางก่วนขอบคุณมากที่ช่วยพวกเรา”
　　ซือหยูประสานหมัดขอบคุณ
　　แม้ซือหยูจะมีวิธีของตัวเองในการหนีชางก่วนหยุนซื่อก็ปกป้องพวกเขาในเวลาสำคัญ เขาเหมาะสมแล้วกับคำขอบคุณอันจริงใจจากซือหยู นี่จึงเป็นเหตุให้ซือหยูเรียกเขาว่า ‘พี่ชางก่วน’ แทนปกติที่มักจะเรียกว่า ‘นายน้อยชางก่วน’
　　ชางก่วนหยุนซื่อหน้าซีดปีกบนหลั่งของเขาเริ่มสลายไปราวกับเขม่าควันดำ นี่เป็นหลักฐานชัดเจนว่ามันใช้ได้ครั้งเดียว และตอนที่ใช้ก็จะกินพลังภายในไปมาก
　　“เหลวไหล!น้องซือหยู ข้าสิควรจะขอบคุณเจ้า ถ้าเจ้าไม่เตือน ข้าก็คงจะโดนพวกมันแล้ว…”
　　ชางก่วนประสานหมัดให้ซือหยู
　　นั่นคือเรื่องจริงหากซือหยูไม่เตือน เขาคงจะไม่ทันระวังและกลายเป็นชิ้นๆเพราะวิหคเหล่านั้น นั่นก็เพราะว่าเขาจะไม่มีเวลามากพอให้ได้ปีกวารีเก้าสวรรค์!
　　ซือหยูพูดต่อ
　　“พี่ชางก่วนวิหคเหล่านั้นดูแปลกๆนะ”
　　ชางก่วนหยุนซื่อมองซือหยูด้วยความสงสัย
　　“ข้าก็อยากจะถามเจ้าสักหน่อยเจ้ารู้ได้ยังไงว่าผู้เฒ่าตระกูลเราอยู่ในท้องของพวกมัน?”
　　ซือหยูตอบ
　　“เป็นเพราะวิชาบ่มเพาะของข้าตอนที่ข้ามองดูพวกมัน ข้าสัมผัสได้ว่าพวกมันเสียสติและโหดร้ายบ้าเลือด ราวกับถูกคนอื่นควบคุมอยู่”
　　ชางก่วนหยุนซื่อไม่ถามอีกเพราะดูเหมือนซือหยูจะไม่อยากเปิดเผยความลับแต่นั่นทำให้เขาสงสัยในตัวซือหยูยิ่งกว่า เพราะวิชาที่จะมองทะลวงไปที่ท้องของวิหคได้จะต้องเป็นวิชาที่ยอดเยี่ยมอย่างมาก!
　　“น้องซือเจ้าพูดถูก”
　　ชางก่วนหยุนซื่อพูดอย่างเคร่งเครียด
　　“พวกมันถูกใครบางคนควบคุมถ้าข้าไม่พลาดก็น่าจะเป็นคนฝึกสัตว์อสูรที่แข็งแกร่ง”
　　คนฝึกสัตว์อสูรรึ?ซือหยูอ้าปากค้าง เพราะเขาก็เคยเห็นคนแบบนั้นในเทือกเขาคราม
　　“ถ้าผู้ฝึกสัตว์อสูรคนนั้นควบคุมสัตว์อสูรจำนวนมากที่มีพลังถึงภูติระดับเจ็ดได้นั่นก็หมายความว่าพวกเรามิอาจต่อกร…”
　　เขาดีใจเล็กน้อยเมื่อพูดต่อ
　　“โชคดีที่เราหนีมาได้หากต้องเจอกับคนผู้นั้น พวกเราคงสิ้นหวัง!”
　　เป็นความรู้ทั่วไปในจิวโจวที่ผู้ฝึกสัตว์อสูรนั้นน่ากลัวแค่ไหนดังนั้นจึงไม่มีใครคิดจะเผชิญหน้ากับผู้ฝึกสัตว์อสูร โดยเฉพาะตอนที่เขาควบคุมสัตว์อสูรเป็นจำนวนมาก!
　　ซือหยูพยักหน้า
　　“แต่เรายังไม่ปลอดภัยเราต้องหนีเดี๋ยวนี้”
　　…
　　เมื่อเวลาผ่านไปครึ่งถ้วยชาก็มีเงาวิหคขนาดมหึมาลอยเข้ามาชายหนุ่มสวมชุดสีม่วงยืนอยู่เหนือวิหคภูติระดับเจ็ดอันดุร้าย เขามองไปยังทิศทางที่ซือหยูหนีไป
　　“น่าเสียดายนัก!ข้าเกือบจะได้สังหารชางก่วนหยุนซื่อแล้วเชียว แต่มันบังอาจพังแผนข้า!”
　　เสียงของชายหนุ่มแสดงความเสียดายเขาหันหลับบินจากไป
　　หลังจากผ่านไปสามวันในการเดินทางไกลอย่างยากลำบากพวกเขาก็มาถึงกลางทะเลสาบเมฆขาว ที่ที่มีเกาะใหญ่ขนาดเท่าทวีปตั้งอยู่ มันใหญ่กว่าโลกเฉินหลงอย่างน้อยสิบเท่า มีภูตินับไม่ถ้วนอาศัยอยู่ในที่แห่งนี้
　　ภูติชั้นต้นถูกพบทุกหนแห่งเช่นเดียวกับภูติชั้นกลาง ยังมีภูติชั้นสูงอีกหลายคน! ซือหยูยังสัมผัสพลังที่เหนือกว่านั้นที่เป็นของจ้าวเทวะได้อีกด้วย
　　ฟึ่บ!
　　เมื่อพวกเขาร่อนลงหน้าประตูเมืองหลักพวกเขาพบตำหนักที่สร้างโดยตระกูลชางก่วนเหมือนกับตำหนักของตระกูลหยวน แต่ไม่เหมือนกับที่นั่น เพราะประตูทางเข้าตำหนักที่นี่มีพลังมิติที่จะย้ายพวกเขาไปข้างในตำหนัก!
　　หยวนหยิงหยิงมองด้วยความยอมรับ
　　“ค่ายกลมิติ!มีแค่ปรมาจารย์ค่ายกลมิติเท่านั้นที่จะสร้างมันขึ้นมาได้ ราคาของมันแพงมาก! รายได้ทั้งเทือกเขาครามสิบปีถึงจะมากพอที่จะรักษาค่ายกลปีเดียว! ในดินแดนพรีสวรรค์ นอกจากสำนักใหญ่ทั้งสิบแปดก็มีแค่ไม่กี่ตระกูลเท่านั้นที่จะมีค่ายกลนี้ได้”
　　“หึหึ…มันก็แค่ใช้ยักย้ายระยะใกล้ๆในเกาะเท่านั้นมันเทียบไม่ได้กับค่ายกลใหญ่หที่จะพาคนข้ามเขตข้ามทวีปได้หรอก”
　　ชางก่วนหยุนซื่อหัวเราะอย่างเบาใจและนำพวกเขาไปยังค่ายกล
　　เมื่อเหยียบค่ายกลพวกเขารู้สึกว่าโลกหมุนไปรอบตัว ราวกับตัวเองอยู่ในวายุทะเลคลั่ง
　　เมื่อเท้าแตะพื้นอีกครั้งเขาก็ใช้พลังมิติอ่อนๆอย่างชำนาญ มันกระทบพลังมิติรอบข้างเบาๆและทำให้เขาทรงตัวได้ในทันที ส่วนหยวนหยิงหยิงก็ร้องด้วยความตกใจ นางทรงตัวไม่อยู่และตกลงมาไม่สวยนัก! โชคดีที่ซือหยูจับมือนางมาตลอด นางเลยไม่ล้มคะมำลงไป
　　“หืม…เจ้าตอบสนองได้ดีนี่!”
　　คนใกล้ๆอุทานขึ้นมาเขาประทับใจซือหยูอย่างเห็นได้ชัด
DND.766 – หวังผลไม่หว่านพืช
　　เมื่อซือหยูมองไปข้างหน้าก็พบชายตาเดียวพร้อมผ้าปิดตาหนึ่งข้างเขาดูดุดัน แต่แววตาของเขานั้นสุขสงบอบอุ่น แต่ซือหยูก็เบิกตากว้างขึ้นมาเล็กน้อย เพราะเขาคือจ้าวเทวะ!
　　ชายตาเดียวมองดูซือหยูอย่างสงสัยเขามองอย่างชื่นชมเพราะมีไม่กี่คนที่จะรับมือกับการยักย้ายมิติได้ง่ายดายเช่นนี้! แม้แต่ชางก่วนหยุนซื่อเองยังทำไม่ได้!
　　“ลุงฉิน!ท่านเป็นคนเฝ้าค่ายกลรึ?”
　　ชางก่วนหยุนซื่อแปลกใจ
　　“เมื่อก่อนมิใช่ว่าผู้เฒ่าคนอื่นคอยเฝ้ามันหรือ?”
　　ชายตาเดียวคือคนที่รับหน้าที่เฝ้าดูค่ายกล
　　ลุงฉินละสายตาจากซือหยูสีหน้าเขาเปลี่ยนไปเล็กน้อย
　　“ดีแล้วที่เจ้ากลับมาได้เจ้าตระกูลกำลังจะส่งยอดฝีมือไปรับเจ้าอยู่พอดี”
　　“เกิดอะไรขึ้นหรือลุงฉิน?”
　　ชางก่วนหยุนซื่อเลิกคิ้วเมื่อพบว่ามีบางอย่างแปลกไป
　　ค่ายกลยักย้ายนั้นสำคัญอย่างมากเพราะมันจะนำตรงไปยังตำหนักตระกูลชางก่วนดังนั้นจึงต้องมีผู้เฒ่าตระกูลรองที่เป็นภูติระดับเก้าสักสามคนคุ้มกัน
　　มีเพียงยามวิกฤติเท่านั้นที่จะมีจ้าวเทวะถูกส่งมาเฝ้าสถานการณ์เช่นนี้แทบจะไม่เกิดขึ้นเลยในประวัติศาสตร์พันปีของตระกูลชางก่วน
　　“มันอธิบายยากไปหาท่านเจ้าตระกูลเถอะ”
　　ชางก่ววนหยุนซื่อรู้แล้วว่านี่เป็นเหตุด่วนเขาจะชักช้าไม่ได้
　　“ลุงฉินรบกวนดูแลสหายทั้งสองของข้าด้วย ข้าจะรีบกลับมา”
　　ชางก่วนหยุนซื่อประสานหมัดให้ซือหยูกันหยวนหยิงหยิงก่อนจะรีบจากไป
　　หยวนหยิงหยิงกระซิบข้างหูซือหยู
　　“ดูเหมือนจะมีเรื่องใหญ่กับตระกูลชางก่วนนะ…”
　　ซือหยูพยักหน้าเบาๆเขาระแคะระคายใจมาบ้างแล้วตั้งแต่เหตุที่เกิดบนเกาะวิหคเมื่อสามวันก่อน
　　“ท่านทั้งสองเดี๋ยวจะมีคนพาท่านไปที่ห้องพัก ข้ารับหน้าที่ดูแลค่ายกลมิอาจไปส่งได้ด้วยตัวเอง…”
　　ลุงฉินกล่าว
　　ซือหยูพยักหน้าพร้อมประสานหมัด
　　สตรีงามเดินเข้ามานำทั้งสองไปยังสถานที่รับแขกของตระกูลชางก่วนตามที่ชางก่วนหยุนซื่อบอก ห้องที่เตรียมไว้ให้ทั้งสองนั้นค่อนข้างหรูหรา มันคือหนึ่งในห้องที่ดีที่สุดเลยทีเดียว
　　“อ๊ากกก!”
　　ปั้ง!
　　แต่ก่อนที่จะไปถึงเรือนพวกเขาก็ได้ยินเสียงตะโกน ดูเหมือนว่าจะมีบางคนกำลังฝึกวิชากันอยู่
　　เมื่อมองไปดูที่ลานฝึกก็พบกลุ่มหนุ่มสาวกำลังฝึกวิชาต่อสู้กันอยู่อายุมีตั้งแต่สิบหกปีถึงยี่สิบปี คนที่อ่อนแอที่สุดคือกึ่งภูติที่มีแก้วสามดวง ส่วนที่แข็งแกร่งสุดคือภูติระดับสี่
　　ภูติระดับสี่เป็นชายหนุ่มอายุสิบแปดที่ฝึกฝนวิชาหมัดกระบวนท่าของเขาลื่นไหลคล่องแคล่ว มันก่อให้เกิดคลื่นมากมายบนอากาศ
　　ซือหยูอยู่จิวโจวมาเกินเดือนแล้วเขารู้ว่าจิวโจวนั้นมีความคงที่กว่าเฉินหลง แม้จะเป็นเรื่องง่ายที่ซือหยูจะกระชากมิติในเฉินหลง แต่ที่นี่นั้นยากมากที่แม้จะทำให้มิติสั่นสะเทือน
　　หากชายหนุ่มคนนี้ทำให้มิติสั่นได้ก็แสดงวว่าเขามีพลังกายมหาศาลซึ่งไม่ได้อ่อนแอไปกว่ากายามังกรของซือหยูเลย!ถึงกระนั้น ร่างกายของเขาจะแข็งแกร่งขึ้นหากได้เป็นภูติ ไม่ค่อยยุติธรรมนักหากจะเอาเขาไปเปรียบกับภูติระดับสี่
　　“สมกันเป็นยอดฝีมือแห่งเทือกเขาพันวารีกระบวนท่าของเขามีพลังห้าแรงช้าง เหนือกว่าภูติระดับสี่ทั่วไปถึงหนึ่งแรงช้าง! พี่ฉางฟานจะต้องได้เป็นศิษย์ตำหนักโลหิตแน่!”
　　ชายหนุ่มผมสั้นข้างๆที่สวมชุดหนังเสือดาวอุทานออกมาด้วยความนับถือ
　　แรงช้างนั้นคือหน่วยวัดพลังของยอดฝีมือในจิวโจวอันเนื่องมาจากช้างเพชรคือสัตว์อสูรที่พบได้ทั่วไปในจิวโจว และมันยังขึ้นชื่อในด้านพลังกายที่มาก
　　พลังของช้างเพชรนั้นเทียบได้กับมนุษย์ในขอบเขตภูติระดับหนึ่งด้วยเหตุนี้จึงใช้พลังของมันเรียกเป็นหน่วยวัด ภูติระดับหนึ่งโดยทั่วไปจะมีพลังหนึ่งแรงช้าง ภูติระดับสองมีสองแรงช้าง และจะเพิ่มขึ้นเรื่อยไปในแต่ละระดับ
　　เมื่อพลังไปถึงขอบเขตอสูรเนรมิตรคนผู้นั้นจะมีพลังเท่ากับหมื่นแรงช้าง จุดนี้เองที่แสดงถึงความแตกต่างระหว่างภูติกับอสูรเนรมิตร
　　ชายหนุ่มนามฉางฟานผู้นี้เป็นภูติระดับสี่ซึ่งคนที่มีฐานพลังระดับนี้จะมีพลังสี่แรงช้าง แต่เขากลับมีพลังถึงงห้าแรงช้างแล้ว นั่นหมายความว่าเขาคือยอดฝีมือ!
　　ซือหยูเคยได้ยินเรื่องราวของกลุ่มหนุ่มสาวเหล่านี้แล้วเพราะพวกเขาก็อยากจะเข้าตำหนักโลหิตเหมือนกัน พวกเขาจึงมาเตรียมตัวทดสอบในตระกูลชางก่วนเสียก่อน
　　ฉางฟานถอนหายใจ
　　“ถึงข้าจะไม่กังวลข้าก็เคยได้ยินว่าการทดสอบเข้าตำหนักโลหิตมิใช่เรื่องง่าย คนที่มีหกพลังช้างก็ไม่แน่ใจว่าจะผ่านการทดสอบได้”
　　แม้เขาจะถอนหายใจเขาน้ำเสียงกลับให้ความรู้สึกว่านอกจากเขาแล้วจะไม่มีใครผ่านการทดสอบ แต่คนอื่นๆแสร้งเป็นไม่เข้าใจความหมายเบื้องหลังนี้และชมเชยเขาต่อไป
　　พวกเขามิอาจกล่าวโทษเรื่องนี้ได้เพราะการทดสอบเข้าตำหนักโลหิตนั้นอันตรายมาก ถ้าหากพวกเขาผูกมิตรกับยอดฝีมือไว้บ้าง พวกเขาก็จะมีโอกาสผ่านสูงขึ้น
　　ซือหยูมองฉางฟานและพยักหน้าดูเหมือนว่าการเข้าตำหนักโลหิตจะไม่ง่ายอย่างที่เขาคาดคิด
　　“ทุกคนดูนั่นสิ!เรามีหน้าใหม่เพิ่มมาอีกสองคนแล้ว! เป็นสาวน้อยกับข้ารับใช้”
　　ชายหนุ่มที่สวมหนังเสือดาวเหลือบเห็นทั้งสองด้วยหางตา
　　“แปลกจริงๆการแนะนำเลยกำหนดมาแล้วครึ่งเดือน เหตุใดยังมีคนมาอีกเล่า?”
　　เขาถาม
　　“พวกเจ้ามาจากไหน?”
　　หยวนหยิงหยิงตอบ
　　“เทือกเขาคราม”
　　“เป็นไปไม่ได้!”
　　ชายหนุ่มสวมหนังเสือดาวอุทานออกมา
　　“ตระกูลชางก่วนเลิกค้นหาคนมีพรสวรรค์จากที่นั่นไปแล้วพวกเจ้าจะมาที่นี่ได้ยังไง?”
　　ตระกูลชางก่วนได้ตั้งสำนักยอดฝีมือในทุกเก้าเทือกเขาเจ็ดภูเขาใหญ่ และดินแดนพรสวรรค์ทั้งหก กับห้าหมู่บ้าน พวกเขามองหาผู้มีพรสวรรค์จากที่นั่นอย่างละเอียดถี่ถ้วน
　　แต่ดินแดนห่างไกลอย่างเทือกเขาครามนั้นไม่เคยมีผู้มีพรสวรรค์ที่ดีมาก่อนตระกูลชางก่วนจึงหยุดสนใจ และเทือกเขาครามก็ใกล้กับตำหนักชิงวิญญาณที่จะมีงานชุมนุมครั้งใหญ่ในทุกปีที่จะชิงตัวผู้มีพรสวรรค์ในทุกปีไปอยู่แล้ว ทำให้ยิ่งเป็นไปไม่ได้ที่ตระกูลชางก่วนจะหาคนมีพรสวรรค์ได้จากที่นั่น!
　　ไม่มีคนจากเทือกเขาครามถูกแนะนำมาหลายร้อยปีแล้วพวกเขาจึงหยุดการค้นหาคนจากที่นั่น นั่นเป็นเหตุให้คนหนุ่มสาวเหล่านี้สับสนที่พวกเขามาจากเทือกเขาคราม
　　“เจ้าใช้เส้นสายจากคนสำคัญมาที่นี่สินะ?”
　　ชายหนุ่มหรี่ตา
　　หยวนหยิงหยิงโกรธกับคำดูถูก
　　“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเจ้า?”
　　เขาหัวเราะ
　　“มันเกี่ยวกับพวกข้าทั้งหมดนี่แหละคนที่ใช้วิธีสกปรกย่อมไม่เป็นที่ต้อนรับ!”
　　หยวนหยิงหยิงโกรธเขานางรู้สึกราวกับถูกหมายหัวอย่างไร้เหตุผล ซือหยูมองชายหนุ่มสวมหนังเสือดาวและพูดอย่างเหยียดหยาม
　　“เจ้าก็ดูไม่ได้ดีไปกว่ากันเลยนี่!”
　　เพราะซือหยูบอกได้เลยว่าชายหนุ่มผู้นี้มิได้ใช้พลังในการมาถึงจุดนี้แต่เป็นเพราะโชคเสียมากกว่าเพราะเขาพยายามจะรังแกให้คนอื่นออกไปเพื่อตัวเองจะมีโอกาสมากขึ้น…
　　คนพวกนี้มีดีอะไรกันต่อให้ผ่านการทดสอบก็เถอะ?
　　“หืม?เด็กผู้หญิงเอาแต่ใจที่พาข้ารับใช้ไปด้วยทุกที่อย่างนางจะดีกว่าข้าได้ยังไง?”
　　เขายิ้มเยาะ
　　ซือหยูไม่สนใจเขาอีกเขาดึงมือหยวนหยิงหยิงเดินไปยังห้องพัก
　　“หยุดเดี๋ยวนี้!ข้าบอกว่าเจ้าไม่เป็นที่ต้อนรับที่นี่ เจ้าไปอยู่ที่อื่นซะ!”
　　ซือหยูตอบอย่างใจเย็น
　　“โอ้?เจ้าบอกได้หรือไม่ว่าเจ้าเป็นนายน้อยคนใดของตระกูลชางก่วน? เจ้ามีสิทธิ์อันใดขับไล่พวกข้าทั้งๆที่ตระกูลชางก่วนเชิญพวกข้ามาที่นี่? เจ้าไม่อวดดีไปหน่อยรึ!”
　　ชายหนุ่มถึงกับก้าวถอยหลังจากคำตอบของซือหยู
　　“พูดอะไรของเจ้า?ข้าแค่เห็นว่ายอมรับพวกเจ้าไม่ได้เพราะพวกเจ้ามาที่นี่โดยที่ไม่ได้ทำอะไรเลย แต่พวกข้าผ่านการทดสอบอย่างยุติธรรม เจ้าสองคนสู้พวกเจ้าไม่ได้หรอก”
　　ซือหยูหรี่ตา
　　“โอ้จริงรึ?ใยไม่แสดงพลังของคนชอบธรรมอย่างเจ้าให้คนสกปรกอย่างข้าสักหน่อยเล่า?”
　　หลายคนเข้ามามุงดูเมื่อได้ยินเสียงคนโต้เถียงสิ่งที่เกิดขึ้นนั้นน่าขบคิด เพราะแม้การพูดของชายหนุ่มสวมหนังเสือดาวจะดูไม่เหมาะ แต่น้ำเสียงของชายแก่ก็ดูหยาบคายไม่แพ้กัน พวกเขาล้วนไม่พอใจ พวกเขาอยากจะเห็นว่าชายแก่ผู้นี้แข็งแกร่งเท่าใด
　　ชายหนุ่มยิ้มเจ้าเล่ห์
　　“ก็ได้ข้าถังเฟิงยอมรับคำท้า!”
　　ซือหยูสีหน้าคงเดิมในสายตาเขา ถังเฟิงก็แค่เด็กเอาแต่ใจที่ซือหยูเอาชนะได้ง่ายๆ
　　ซือหยูยอมประลองกับเขาเพราะเขาไม่อยากจะให้เกิดปัญหาตามมาอีกถึงเขาจะคิดว่าควรสงบเสงี่ยมเอาไว้เสมอ แต่เมื่อใดที่ถึงเวลาต้องสำแดงพลัง ตอนนั้นเขาก็ต้องไม่ตาขาว! มิเช่นนั้นก็จะพบเจอปัญหาน่ารำคาญไม่จบสิ้น