ตอนที่10 ได้สัตว์อสูรสงครามตัวแรกแล้วสิ

เบลซรีบกลับไปที่บ้าน

“ไข่ไข่ไข่ อยู่ไหนนะ” เบลซกวาดตาหาไปทั่วบ้าน

“ม่ายยย ไปอยู่ตรงนั้นได้ยังไง” เบลซพึ่งนึกได้ว่าตอนที่เข้าตื่นมาก็ตกใจกับข้อมูลที่ได้เลยเช็คหน้าจอสเตตัสแต่ไม่ไดสนไข่ที่อยู่บนหัวเตียงเลย

“ชิบหายลืมให้ความอบอุ่นจนไข่จะเย็นอยู่แล้ว” เบลซเอาไข่ไปห่อกับผ้าห่มแล้ววิ่งไปที่ห้องแล็บแล้วเอาไข่ไปเข้าเครื่องฟักไข่ทันที

แน่นอนว่าไข่มันขนาดใหญ่มากเลยต้องถอดชั้นทั้งหมดก่อนถึงจะใส่เข้าไปได้

“จะว่าไปในห้องแล็ปนี้…..มีหนู แมลง แล้วก็สัตว์ทดลองอีกเพียบเลยนี่หว่าถ้าถึงวันหายนะแล้วพวกนี้กลายเป็นสัตว์อสูรเพิ่มงานเปล่าฆ่าให้หมดเลยก่อนละกัน”

หลังจากคิดอย่างนั้นเบลซก็กำจัดสัตว์ทดลองทั้งหมดที่เหลือค้างในห้องแล็ปทิ้งทั้งหมดยกเว้นสิ่งที่ตัวเองเตรียมเก็บเกี่ยวของหายากไว้

จากนั้นเบลซก็ไปเก็บอุปกรณ์ตั้งแคมป์เข้าช่องเก็บของทำให้ตอนนี้ช่องเก็บของเหลือช่องว่างอีก7 ที่เหลือเต็มไปด้วย บะหมี่กึ่งสำเร็จรูป เนื้อกระป๋อง ผักผลไม้อบแห้ง น้ำอัดลม กาแฟ ช็อกโกแล็ตแท่ง ง้าวกรีดนภา ของปฐมพยาบาล และ อุปกรณ์ตั้งแคมป์

แล้วก็อาชีพเสริมของเรายังเป็นนักตัดแต่งยีนงั้นก็เอาอุปกรณ์ทดลองพื้นฐานไปด้วยดีกว่า

หลังเก็บของเสร็จยังมั่นนั่งพัก เบลซก็รู้สึกได้ว่าไข่ยูท่าแร็พเตอร์กำลังจะฟักในอีกไม่นานแล้ว

ดังนั้นเบลซจึงไม่รอช้าลงไปที่ห้องแล็ปเพื่อรอการเกิดใหม่ของสัตว์ตั้งแต่ดึกดำบรรพนอกจากมันจะช่วยเบลซในการเอาตัวรอดแล้วมันก็เป็นความฝันของเบลซที่อยากจะขี่ไดโนเสาร์ด้วย

“แต่ว่าเหมือนมันจะได้รับยีนอย่างอื่นมาด้วยจะเป็นไรไหมนะ” เบลซกังวลเพราะในฐานะนักดัดแปลงพันธุกรรมเขารู้ดีว่ามันอันตรายมากการผิดพลาดเพียงเล็กน้อยอาจทำให้มันไม่สามารถเกิดมาได้ “แต่ว่าเราได้มันมาจากระบบนี่นา”  เบลซกลับไปมุ่งมั่นอีกครั้งแลมองไข่ที่กำลังเกิดรอยร้าวนิดๆ และกำลังเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ

“แครก”

“แครก”

“แครก”

“แครก!!!” ในที่สุดก็มีกรงเล็บเล็กๆออกมาจากไข่ตรงแขนมีปีกเล็กๆคล้ายปีกนกหลังจากที่เปลือกไข่หลุดออกมาเรื่อยๆ  สิ่งมีชีวิตข้างในพลิกตัวไปมาในไข่พยายามกะเทาะเปลือกเพิ่ม รูโหว่ที่ไข่ยังทำให้เห็นด้วยตาที่เป็นประกายและลวดลายที่อยู่บริเวณผิวหนัง

ในที่สุดมันก็กะเทาะไข่ออกมาให้พอจนผมช่วยอุ้มมันออกมาทำความสะอาดได้

“ไหนดูซิ” ผมดูลูกยูท่าห์แร็พเตอร์ขนาดของมันตอนนี้สูงแต่30เซนติเมตรยาวประมาณ70เซนติเมตร

ตัวของมันหุ้มไปด้วยหนังสีแดงอ่อนมีลายแต้มสีเขียวนึดๆ ตั้งแต่กลางกระหม่อมเป็นเส้นตรงไปจนถึงปลายหางและท้องแขนทั้งสองข้างเต็มไปด้วยขนนกสีแดงสดและแผ่พลังงานความร้อนอยู่ๆคลายเปลวเพลิงออกมา

เท้ามีกรงเล็บสามแฉกโดยแฉกที่อยู่ข้างหน้าใหญ่และเชิดขึ้นจนโดดเด่นอันเป็นลักษณะเฉพาะของยูทาห์แร็พเตอร์

และมีดวงตาสีแดงสดเหมือนกับสัตว์ที่มาจากนรกแต่ว่าพอผมมองไปที่ตาของมัน มันกลับส่งสายตากลับมาอย่างอ่อนโยน เรียกได้ว่ามันน่ารักมากๆแต่คงไม่ใช่กับศัตรูหละนะ

“แน่นอนว่าสัตว์จำพวกนี้มีปฏิกิริยาแรกกับสิ่งที่ขยับ มันจะคิดว่าเราเป็นพอมันรึปล่าวนะ” เบลซคิดไปสงสัยไปแต่แล้วก็ตัดสินใจว่าจะตั้งชื่อให้มันก่อนละกัน

“งั้นนายชื่อว่า ซีฟอส ละกันนะซีฟอสแปลว่าดาบ ฉะนั้นนายมีชื่อเล่นว่า เจ้าดาบน้อยละกัน”

“โกรูว โกรูว” ลูกยูทาห์แร็พเตอร์ร้องตอบเหมือนมันเข้าใจในสิ่งที่เบลซพูด

จะว่าไปเช็คความสามารถของนายหน่อยดีกว่า

ชื่อ เบลซ แร็คน่าร์ ระดับ1

สิ่งมีชีวิตระดับ ขาว

พลังธาตุไม่มี

อาชีพ ไม่มี

อาชีพเสริม นักตัดแต่งยีน

ฉายา นายแห่งอสูรอเวจี

Strength(แรงกาย) : 12+5

Agility(ความว่องไว) : 12+5

Vitality(พละกำลัง) : 8+5

Stamina(ความทรหด) : 14/9+5

Spirituality(จิตวิญญาณ) : 25/20+5

สัตว์อสูรสงคราม

ซีฟอส(เจ้าดาบน้อย)

ยูทาห์แร็พเตอร์เพลิงอเวจี(ลูก) ระดับ1

สิ่งมีชีวิตระดับ ขาว

พลังธาตุ เพลิง

Strength(แรงกาย) : 18

Agility(ความว่องไว) : 19

Vitality(พละกำลัง) : 34

Stamina(ความทรหด) : 19

Spirituality(จิตวิญญาณ) : 7

ทักษะ เพลิงอเวจี ด้วยสายเลือดแห่งนรกอเวจีทำให้ใช้เพลิงที่จากนรกได้

“สุดยอดมีทักษะด้วย!” เบลซยิ้มด้วยความดีใจเพราะสัตว์อสูรปกติแล้วจะไม่มีทักษะ การที่สัตว์อสูรจะมีทักษะจะต้องวิวัฒนาการมาระยะหนึ่งก่อนการที่เกิดมาแล้วมีทักษะเลยแสดงว่ามันมีสายเลือดพิเศษและเมื่อวิวัฒนาการก็จะยิ่งแกร่งมากกว่านี้อีก นอกจากนั้นค่าสถานะก็ยังสูงกว่าสัตว์มากกว่าปกติด้วย

และที่สำคัญมันเป็นสัตว์อสูรสงครามของเรา!

“เอาหละกินซะนะ” เบลซเอาเนื้อสัตว์ที่แช่อยู่ในตู้เย็นมาวางใส่ถาดให้เจ้าดาบน้อย

“ฟูวววววว” ซีฟอสพ่นไฟสีม่วงออกมานึดเดียวเนื้อก็สุด และถาดก็ร้อนมาก

หลังจากทำให้สุกแล้วมันถึงอ่าปากแล้วก็กินเนื้อสุกเข้าไป

“รู้จักการทำอาหารให้สุกด้วย ฉลาดไม่เบานะเนี่ย จะว่าไปค่า Spirituality(จิตวิญญาณ) ตั้ง7ดูแล้วคงจะมีสติปัญญาเท่าเด็ก5ขวบหละมั้ง” เบลซคิดพลางทดสอบคำสั่งง่ายๆ เช่น อยู่นิ่งๆ มาทางนี้ กระโดด อะไรทำนองนี้ ซึ่งคำสั่งง่ายๆเจ้าดาบน้อยก็ทำได้เป็นอย่างดี

“เอาหละตามมานี้” เบลซสั่งเจ้าดาบน้อย  เจ้าดาบน้อยก็เดินตามเบลซไปเหมือนลูกเดินตามป๊าป๋า ไปที่ห้องนอน

“เอาหละวันนี้ก็คือวันสุดท้ายที่สงบสุขได้เวลานอนเอาแรงแล้ว” จากนั้นเบลซล้มตัวลงนอนโดยมีเจ้าดาบน้อยนอนซุกอยู่ในผ้าห่มด้วยอีกตัว

.

.

.

.

.

ผมรู้ว่ามีคนอยากเห็นรูปเจ้าดาบน้อย อยากเห็นใช่มะ เอาไป