The Great Geneticist in Apocalypse

 

ตอนที่ 54 เจออาชีพลับแล้วสิ

 

เปลี่ยนจากอาคารผู้ฝึกสอนเป็นโรงฝึกนะครับ

 

หลังจากเบลซเอาง่าวไปให้ช่างตีเหล็กช่วยอัพเกรดเขาก็เดินออกมาข้างนอกเห็นจางม่ออกมาจากอาคารผู้ฝึกสอนพอ

ดี

 

“ไง พึ่งซ้อมเสร็จหรอ”

 

“npcนักธนตั้งเงื่อนไขหินมากต้องยิงพร้อมกับสามดอกเข้ากลางเป้าทั้งหมดติดกันห้าครั้งฉันถึงจะได้เรียนทักษะคงอีกนาน” จางมู่พูดด้วยท่าทางอารมณ์ร้อน

 

“ไม่หรอกเดี๋ยวนายก็ทําได้เอง” เบลซให้กําลังใจ

 

“งั้นฉันไปละนะ” จางมูโบกมือลาแล้วก็ จากไปแล้วเบลซก็เดินไปโรงฝึกต่อ

 

“ขั้วะๆ ขั้วะๆ” ทันทีที่เบลซเดินเข้ามาก็ได้ยินเสียงหวดกับหุ้นซ้อมอย่างรุนแรงเหมือนว่าจะมีคนซ้อมอยู่ในโรงฝึก

 

เบลซชะเง้อดูเข้าเห็นเอลลี่กับเซลินกําลังซ้อมดาบกันอยู่แต่ดูแล้วเอลลีกําลังสอนเธอมากกว่า

 

“เฮ เจ้าหนุ่มมาทําอะไรรี” โฮมุนครูสนักดาบเดินมาถามและทําลายความเงียบงัน

 

“ผมแค่มาดูเพื่อนๆหนะครับ”

 

“อ๋อหรอ จะว่าไปเจ้าก็ดูแข็งแกร่งไม่เบานะสนใจจะทดสอบเป็นอชูร่าไหม?” โฮมุนครูสนักดาบเชิญชวน

 

“อาชูร่าหรอ? มันคืออาชีพอะไรครับ” เบลซถามตามปกติแต่ในใจกลับตื่นเต้าสุดขีดปกติแล้วในโรงฝึกจะมีอาชีพทั่วๆไปแค่นักดาบ พลหอก พลขวาน นักธนู นักฆ่าส่วนอาชีพอื่นๆมักจะได้มาจากเงื่อนไขพิเศษแต่ว่านี้มันเป็นในโรงฝึกแล้วนี้มันอาชีพอะไรกัน

 

“อาชูร่าคือสุดยอดผู้เชี่ยวชาญสาสตราในศาสตร์สังหารเรียกได้ว่าเป็นอสูรสงครามก็ว่าได้ข้าเห็นว่าเจ้าดูแข็งแกร่งไม่เบามีแววสอบผ่าน แต่ที่สําคัญคือเจ้าผ่านเงื่อนไขเบื้องต้นที่จะเข้ารับการทดสอบ

 

“เงื่อนไขอะไรครับ”

 

“ข้อแรกวิวัฒนาการเป็นขั้นสีเขียวอ่อนโดยแทบไม่ให้คนอื่นช่วยใน3วันหนะ ส่วนข้อสองเป็นผู้วิวัฒนาการสองธาตุในห้า

วัน”

 

“หือ!?” เบลซอดไม่ได้ที่จะตาเบิกโพลงด้วยความตะลึงเงื่อนไขนรกอะไรนะ? วิวัฒนาการเป็นขั้นสีเขียวอ่อนโดยแทบไม่ให้คนอื่นช่วยใน3วัน! มารดามันเถอะใครจะไปทําได้ในโลกของจางหลงคนแรกที่วิวัฒนาการเป็นขั้นสีเขียวอ่อนปาเข้าไปครึ่งเดือนกว่านั้นไม่แปลกใจที่ไม่มีข้อมูลเลยแบบนี้แสดงว่ามันต้องโหดมากแน่ๆ

 

ส่วนข้อที่สองหนะหรอ? ไปทําเองเถอะ! โลกของจางหลงคนแรกที่เป็นผู้วิวัฒนาการสองธาตุก็ปาเข้าไปเป็นเดือน จริงๆตามหลักแล้วมันไม่น่าจะเป็นไปได้ด้วยซ้ํานี้ขนาดตัวเขาเองต้องอาศัยช่องว่างโกงแล้วโกงอีกถึงจะทําได้เบลซเชื่อเลยว่าในโลกนี้นอกจากเขาไม่มีใครทําไอเงื่อนไขนรกสองข้อนี้ได้หรอก

 

“ว่าไงสนใจไหม?” โฮมุนครูสนักดาบถาม

 

“มีค่าใช้จ่ายอะไรรึปล่าวครับแล้วก็มีบทลงโทษรึปล่าวถ้าพลาด” เบลซถามปกติแล้วเมื่อทดสอบอาชีพหรือเลื่อนขั้นอาชีพจะมีสองแบบคือ อันตรายกับไม่อันตราย

แบบอันตรายก็คือจะต้องไปทดสอบโดยจะมีบทลงโทษถ้าหากไม่สําเร็จเช่นถูกปรับ ถูกริบพลังธาตุถูกลดระดับและหนักสุดคือมีชีวิตเป็นเดิมพันหรือตายระหว่างทดสอบนั้นเอง

 

ส่วนแบบไม่อันตรายก็คือจะไม่มีบทลงโทษแต่ว่าจะต้องเสียค่าทดสอบซึ่งส่วนใหญ่จะแพงมาก

 

“ไม่มีทั้งค่าใช่จ่ายและบทลงโทษเพราะว่านี้เป็นอาชีพที่พิเศษมากแต่ว่านายมีโอกาสแค่ครั้งเดียวถ้าหากว่าไม่สําเร็จเจ้าจะไม่สามารถทดสอบได้อีก” โฮมุนครูสนักดาบเตือน

 

“งั้นขอยังละกันครับ”

 

“อิ่ม แต่ว่าถ้าอยากจะทดสอบหละก็มาภายในสามวันนี้

นะ

 

“ขอบคุณครับ” แล้วเบลซก็เดินออกไปเขาคิดว่ารอให้ได้ง้าวใหม่ก่อนแล้วค่อยมาทดสอบก็ยังไม่สายแล้วก็เดินกลับไปนอนที่บ้านพัก

 

ณ ที่แห่งหนึ่ง

 

บนโลกใบนี้มีรัฐบาลเพียงรัฐบาลเดียวและมีเพียงประเทศเดียวซึ่งครอบครองพื้นที่ทั้งหมดบนโลกมีอยู่ทั้งหมด7แผ่นดินใหญ่แต่ละผืนมี100รัฐแต่ละรัฐมีเมืองราวๆ 120เมืองและแต่ละเมืองก็จะแยกย่อยไปอีกจริงๆแล้วแต่ละที่ก็มีชื่อแต่นิยมเรียกเป็นตัวเลขมากกว่า อย่างเช่นที่ๆเบลซอยู่คือแผ่นดินที่เชื่อทวีปแสงอาทิตย์ รัฐที่40 ชื่อรัฐนทีมรกต เมืองลําดับที่56 เมืองออโรร่า

 

ในขณะเดียวกัน ทวีปแสงอาทิตย์ รัฐนทีมรกตเมืองออโร

 

ณ ค่ายทหารแห่งหนึ่งที่ตั้งอยู่ระหว่างเมืองลําดับที่56และ57ที่มืดมิดมีเพียงแสงสว่างจากเทียนและตะเกียงน้ํามันนายทหารคนหนึ่งเข้ามาในห้อง ภายในห้องมีทหารระดับสูงอยู่3คน

 

“สถานการณ์เป็นยังไงบ้างเกิดมันอะไรขึ้นกันแน่?” ทหารอาวุโสพูดที่เครื่องแบบเต็มไปด้วยเหรียญและยศ จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากผู้บัญชาการ

 

“ไม่ได้ครับพวกเราไม่สามารถใช้ไฟฟ้าได้เลยครับ ตอนนี้ข้างนอกเต็มไปด้วยความวุ่นวาย เครื่องผลิตไฟฟ้าที่ใช้พลังงานลม น้ํา แสงอาทิตย์หรือแม้แต่แรงปั่นก็ไม่สามารถใช้ ได้ครับอาวุธของเราก็เหมือนกัน พลังงานสํารองที่เหลือเพียงเล็กน้อยด้วยหลังจากประกาศฉุกเฉินและแนะนําให้ประชาชนซ่อนตัวอยู่ในบ้านพลังงานก็หมดแล้วครับ”

 

“เรื่องนั้นไม่ต้องแล้วพวกเราก็รู้ๆกันอยู่แล้วข้างนอกหละเป็นยังไงบ้าง?” ผู้บัญชาการถามด้วยสีหน้า เคร่งเครียด

 

“เลวร้ายเอามากๆครับ ตอนนี้แนวป้องกันที่3กําลังทําการต้านทานอยู่เป็นระยะๆ ส่วนภายในฐานเราได้ปิดทางท่าระบายน้ําทั้งหมดแล้วครับ”

 

“แล้วเสบียงหละ?”

 

ทหารที่เข้ามารายงานสีหน้าไม่ค่อยดีนักก่อนจะกล่าวไป

 

“เสบียงตอนนี้เหลือแค่ภายในฐานแล้วครับ โกดังเก็บเสบียงภายนอกตอนนี้เต็มไปด้วยพวกสัตว์อสูร พวกเราไม่สามารถขนย้ายมันมาได้”

 

“มีอะไรที่พิเศษ รึปล่าว”

 

“ครับจากหน่วยพิเศษนอกเครื่องแบบที่พึ่งกลับมามีรายงานว่ามีผู้คนเห็นรถบัสที่ใช้พลังไฟฟ้าสามารถวิ่งได้ แต่ยังมีคนที่แข็งแกร่งและมีพลังเหนือมนุษย์ด้วยครับ”

 

“มีหลักฐานไหม?”

 

“ไม่ครับเนื่องจากไม่สามารถใช้กล้องได้ แต่ว่ามีหลายคนที่พูดตรงกัน”

 

“อืม ไปได้แล้ว”

 

“ครับ” นายทหารออกไปจากห้อง

 

“เราจะเอายังไงกันดี” ผู้บัญชาการถาม

 

“ผู้บัญชาการไพัน ฉันคิดว่าก่อนอื่นเราควรจะเปลี่ยนที่นี่เป็นที่มั่นในการช่วยเหลือประชาชนก่อนแล้วค่อยหาทางดพื้นที่คืนมา” รองผบ.คนซ้ายมือเสนอ

 

“ไม่ๆตอนนี้เสบียงของเราเหลืออยู่น้อยทรัพยากรอื่นๆก็มีจํากัดเราไม่สามารถรับพวกเขาเข้ามาได้” รองผบ.คนขวาทวงติง

 

“แต่ยังไงในอนาคตเสบียงก็ต้องหมด เราต้องมีแรงงานไว้ ใช้ในอนาคตเราไม่สามารถอยู่ทั้งๆแบบนี้ได้”

 

ผู้บัญชาการคิดอยู่พักนึงก่อนที่จะพูด “ฉันคิดว่าปัญหาหลักของเราตอนนี้คือการไม่มีไฟฟ้าและประปาที่กําลังจะขาดแคลนในอนาคตหากเป็นแบบนี้ต่อไป เราควรเช็คอาวุธที่จะได้โดยไม่ต้องใช้ไฟฟ้าก่อน”

“อืม ฉันเห็นด้วยแต่ว่าเราจะไปเอามาจากไหน”

 

“ที่กองกําลังสํารองยังไงหละ เนื่องจากเป็นการฝึกยิงจึงใช้ปืนรุ่นเก่าเมื่อ1000กว่าปีที่แล้วเพราะว่ามันหนักแล้วก็ใช้ยากกว่าปืนรุ่นปัจจุบันแน่นอนว่าเป็นปืนที่ใช้ฝึกที่ดีไม่คิดเลยว่าจะได้เอากลับมาใช้ทําสงครามอีก”

 

“ใช้จริงด้วยเราลืมคิดถึงเรื่องนี้ไปเลย!” รองผบ.กล่าวออกมาด้วยท่าทางตื่นเต้นก่อนที่จะสั่งออกไปข้างนอก “ไปที่กองกําลังสํารองแล้วไปตรวจสอบอาวุธทั้งหมดที่ยังเหลืออยู่

 

“ครับ!” ทหารที่เฝ้าอยู่นอกห้องก็เดินออกไปจากอาคาร

 

“จะว่าไปแล้วรายงานพิเศษคิดว่าเชื่อได้ไหม?” รองผบอีกคนถาม

 

“ฉันว่ามันเป็นไปได้ยาก ถ้ามันใช้ได้จริงเราคงไม่ต้องเจอปัญหาแบบนี้หรอก” ผู้บัญชาการไพันพูดพลางถอนหายใจ“นั่งอยู่ตรงนี้ก็ไม่มีประโยชน์ไปดูที่แนวป้องกัน กันก่อน”

 

“ครับ!” แล้วนายทหารระดับสูงทั้งสามคนก็เดินออกจากห้องไป

 

เมื่อทั้งสามเดินมาถึงบริเวณรอบนอกของค่ายพวกเขาก็เห็นกระสอบทรายและรั้วลวดหนาม

 

นายร้อยที่อยู่ใกล้ได้วิ่งเข้ามาก่อนจะทําความเคารพ “ท่านผู้บัญชาการ!”

 

“อืม” ผบ.พยักหน้ารับเขามองไปที่รั้วลวดหนามที่มี “หนูยักษ์”กําลังตะกุยตะกายฝ่าเข้ามาแต่ก็โดนท่อนไม้ติดไฟของทหารฟาดไล่ไป พวกมันดูบาดเจ็บนิดหน่อยแต่ก็ไม่ตาย

 

“พวกมันเป็นยังไงบ้าง?มาบ่อยรึปล่าว?”

 

“พวกมันมีแรงที่เยอะมากครับ เราทําได้แค่ไล่มันไปเท่านั้นส่วนความถี่พวกมันมาทีละ2-5ตัว มาทุกราวๆ10-15นาที”

 

“อิ่ม พยายามตั้งเวรยามให้รัดกุมอย่าให้พวกมันเข้ามาได้”

 

“ครับผม!”

 

“เอาหละพวกเราไปดูคลังแสงของกองกําลังสํารองกัน” แล้วผบ.กับสองรองผบ.ก็ไปยังคลังแสง