จางมู่ มองไปรอบ ๆ.ขณะที่คิดว่า ,เขาถูกล้อมรอบไปด้วยซอมบี้มากกว่า 200 ตัว ,โดยซอมบี้ที่ใกล้ที่สุดอยู่ห่างออกไปแค่ประมาณสามสิบเมตร .

ถ้าไม่มีอะไรผิดปกติ ,ซอมบี้เหล่านี้พร้อมที่จะฉีกเขาออกเป็นชิ้นๆ โดยไม่ลังเล.อย่างไรก็ตาม ,พวกมันจ้องเขม็งมาที่จางมู่อย่างโหดเหี้ยม ,แต่ไม่มีพวกมันตัวไหนก้าวออกมาข้างหน้า.จางมู่คิดว่านั่นเป็นเพราะแสงสีขาวข้างหลังเขาค่อยๆเสถียร.มันถูกบังคับโดยกฏ ,พวกมันไม่สามารถข้ามเขตแดนได้.

ซอมบี้มากกว่า 200 ตัวที่แข็งแกร่งกว่าถึงสามเท่าของซอมบี้ระดับแรก…แม้ว่าจางมู่ จะเพิ่มพลังให้กับตัวเองโดยใช้ยา ,แต่เขาก็ไม่กล้าที่จะมองมาที่พวกมัน.เขาได้วิเคราะห์เส้นทางหลบหนีที่ดีที่สุดในใจของเขา.

ถอนหายใจ.ถ้าเขาสามารถซ่อนตัวในร้านค้าแห่งยุคได้จนกว่าจะหมดระยะเวลาในการแก้ไขจุดบกพร่อง ,มันคงจะดีมาก.

แต่จางมู่ก็ยกเลิกความคิดนี้ในทันที ,คาราวานแลกเปลี่ยนแห่งยุคไม่จำเป็นต้องสูญเสีย ,ไม่ว่ าจะเป็นเวลาหรือแหล่งข้อมูล.คุณต้องแสดงศักยภาพในการวิวัฒนาการหรือความสามารถทางธุรกิจของตนเองเพื่อไม่ให้คุณถูกกำจัดโดยกฎของพวกเขา.

จางมู่มีความรู้สึกในใจว่าหมายเลข 37 มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้. บางทีเขาอาจทำให้หมายเลข 37 สูญเสียผลกำไรมากเกินไป ,ดังนั้นหมายเลข 37 จึงตัดสินใจที่จะปล่อยให้เหล่าซอมบี้ไปสอนบทเรียน กับเขา.

ก็ดี ,ที่ข้าซื้อสินค้าที่แพงที่สุดมาจากท่าน ,แต่ทำไมท่านต้องตะหนี่ถี่เหนียวด้วย ?จางมู่จำได้ถึงชีวิตในอดีต ,หมายเลข 37  ปกติจะทำความสะอาดพื้นที่ใกล้เคียงสร้างเขตรักษาความปลอดภัยสำหรับเขาหลังจากทำการค้าแต่ละครั้ง.

จางมู่บ่นหมายเลข 37 ในใจ ,แต่ตอนนี้ ,เขาไม่มีทางเลือกที่สอง.

ทันใดนั้นลำแสงสีขาวเบื้องหลังจางมู่ก็แคบลงและลดแรงกดดันลงเล็กน้อยจากซอมบี้.ด้วยเหตุนี้ ,ซอมบี้จึงเข้ามาใกล้.จางมู่สามารถมองเห็นใบหน้าที่เปื้อนเลือดและฟันสีเหลืองเข้มของซอมบี้ได้หลากหลายแบบ .

โอ้ ,ชิบหาย.มันเป็นเล่ห์กลของหมายเลข 37 จริงๆ.จางมู่ ตะโกนคำสกปรกทั้งหมดที่เขาจำได้ในใจ.

ท่านจะฆ่าข้าหรอ ?!

จ้องมองไปที่ฝูงซอมบี้ ,จางมู่ มองย้อนกลับไปเป็นบางครั้ง.ลำแสงสีขาวด้านหลังกระพริบอีกครั้ง.ใช้โอกาสนี้ ,จางมู่ดึงดาบแทงค์ออกจากด้านหลังของเขาและกำไว้ในมือของเขาอย่างแน่นหนา.ด้ามดาบที่เย็นช่วยให้หัวใจร้อนระอุของเขาสงบลง อย่างรวดเร็ว. ดวงตาของเขาเหลือบมองไปรอบ ๆ อย่างรวดเร็ว .

เข้าใจแล้ว!

จางมู่มีความคิด ,เขาขยับโดยที่ดาบในมือเอียง ,ปลายดาบแทบจะติดพื้น ,แต่ก็ไม่โดน. เขาวิ่งด้วยความเร็วปกติไปทางทิศตะวันตกเฉียงใต้ ,ซึ่งมองดูง่ายที่จะตีฝ่าวงล้อมของซอมบี้.

แม้ว่าซอมบี้จะไม่กล้าก้าวไปข้างหน้าเนื่องจากลำแสงสีขาว ,เนื่องจากอาหารที่แสนอร่อยกำลังเดินไปหาพวกมันเอง ,พวกมันก็จะไม่เสียโอกาสนี้.พวกมันอ้าปากที่เต็มไปด้วยเลือดอย่างกว้างและรอจางมู่ติดกับดักของพวกมัน.

ในเวลาเดียวกัน ,ซอมบี้ที่อยู่ที่อื่นก็เห็นสิ่งนี้. พวกมันไม่ต้องการให้อาหารของพวกมันหนีไป ,ดังนั้น พวกมันจึงพากันตามไปทิศทางนี้.

จางมู่ได้เข้าใกล้และใกล้กับซอมบี้.

ไม่เวลาไม่ถึงสามวินาที ,ระยะห่างระหว่างจางมู่กับซอมบี้ก็เหลือไม่ถึงสิบเมตร.ถ้าซอมบี้ตัวอื่นมาถึงที่นี้และล้อมเขา ,แผนการหลบหนีของเขาคงจะล้มเหลวอย่างชิ้นเชิง.

ข้าหวังว่าความคิดนี้จะประสบความสำเร็จ.

จางมู่กระซิบในใจ.

โชคดี ,ที่สถานการณ์เป็นไปตามการคาดการณ์ของจางมู่.

ในสมองอันแคระเกร็นของซอมบี้ ,พวกมันไม่เข้าใจว่าอะไรคือ”พวกเดียวกัน”.ในสายตาของพวกมันมีแค่สองสิ่งในโลก :อาหารและอุปสรรค.ซอมบี้ตัวอื่นเป็นอุปสรรคในสายตาพวกมัน.ซอมบี้ที่อยู่ทางทิศตะวันตกเฉียงใต้ไม่เคลื่อนไหว.พวกมันรอจางมู่เข้ามาเป็นอาหารของพวกมันเอง.อย่างไรก็ตาม ,ซอมบี้ตัวอื่นก็ไม่ต้องการให้มันเป็นจริง.พวกมันดันเข้ามาหาซอมบี้ที่อยู่ทางทิศตะวันออกเฉียงใต้.ซอมบี้บางตัวถูกผลักไปอยู่กับพื้นและถูกบดขยี้โดยซอมบี้ตัวอื่น.

ซอมบี้ที่อยู่ทางด้านตะวันตกเฉียงใต้นั้นมีจำนวนน้อย ,แต่มันก็ไม่ยอมที่จะถูกปล้นอาหารของพวกมัน.พวกมันลุกขึ้นและดันซอมบี้ตัวอื่นเพื่อที่จะได้เห็น.ทุกอย่างกลายเป็นอาหาร.นอกจากนี้ ,ซอมบี้ตัวอื่นยังกลัวที่จะเข้าใกล้ลำแสงสีขาวและในที่สุดนี้ก็เป็นโอกาสที่ดีที่สุดของจางมู่.

จางมู่เร่งความเร็วขึ้นในทันที ,เขาเร่งความเร็วถึงสี่เท่าในทันที ,แล้ววิ่งฝ่าเข้าไปในวงล้อม.

ซอมบี้ได้ถูกกระตุ้นโดยการกระทำของเขา.พวกมันสร้างกระแสอันมหึมาและไหลไปที่จางมู่.ซอมบี้บางตัวถูกบดขยี้เนื่องจากการไหล ก่อนที่พวกมันจะตระหนักถึงสิ่งที่เกิดขึ้น.

จางมู่วิ่งเข้าไปเต็มที่ในวงล้อมของซอมบี้ ,สับหัวซอมบี้หัวต่อหัว.อย่างไรก็ตาม ,แม้ว่าจะไม่มีซอมบี้ตัวไหนหยุดเขาได้ ,ความเร็วของเขาค่อยๆลดลงในระหว่างนั้น.ซอมบี้ได้ล้อมรอบเขาอีกครั้ง.

อีกสองวินาทีต่อมา ,จางมู่ก็วิ่งไปถึงจุดที่อ่อนแอที่สุดของวงล้อม.มีเพียงซอมบี้สองชั้นอยู่ตรงหน้าเขาตอนนี้.เขาแกว่งดาบของเขาสับหัวหนึ่งของปีศาจจากนั้นกระแทกและกระโดดลงบนร่างที่หัวขาด ,เตะถอยหลังที่ความแรงเต็มที่ของเขา.ด้วยแรงที่เขาได้รับจากการผลัก ,เขากระโดดผ่านวงล้อมสุดท้ายของซอมบี้และหลบหนีได้อย่างง่ายดายจากวงล้อม.

ซอมบี้หันหลังในทันทีและกระโจนเข้ามาที่จางมู่ .โดยธรรมชาติ ,เขาจะไม่ถูกจับโดยพวกมัน.เขาเพิ่มความเร็วขึ้นอีกหลายเท่า.ในชั่วพริบตา ,เขาก็หายตัวไป.

“แฮ่ก…แฮ่ก… ”

จางมู่ไม่สามารถวิ่งด้วยความเร็วเต็มที่เป็นเวลานาน.เขาพบทางที่จะเป็นอิสระจากผู้ไล่ล่าที่มีศักยภาพและยังคงวิ่งตาม.เมื่อจางมู่รีบวิ่งไปในซอย ,เขาหยุดในที่สุด.ใบหน้าของเขาแดงเล็กน้อย เนื่องจากกิจกรรมที่ใช้พลัง.เขาหายใจลำบากชั่วขณะ แล้วค่อยๆปรับการหายใจของเขา.

จางมู่เดินผ่านซอยและไม่เห็นซอมบี้ตัวใด.ดูเหมือนว่านี่เป็นสถานที่ห่างไกล.

ตอนนี้ ,จางมู่กำลังยืนอยู่หน้าบังกะโลเก่าสภาพทรุดโทรม.มันน่าจะเป็นคลังสินค้า.ประตูถูกเปิดและดูเหมือนจะถูกค้นโดยซอมบี้มาก่อนหน้านี้.จางมู่ลังเลไปชั่วขณะ ,พิจารณาว่าจะเข้าหรือไม่เข้าไปพักผ่อนดี.

จางมู่มองไปรอบ ๆ และถอนหายใจ.ดูเหมือนว่าไม่มีทางเลือกที่ดีกว่าคลังสินค้านี้.เขากอดดาบไว้หน้าของหน้าอกจากนั้นก็ผลักประตูไม้หักออกและก้าวเข้าไปในคลังสินค้า.

เมื่อเดินเข้าไปในบ้าน ,แสงไฟจากถนนถูกปิดบังด้วยความมืดอย่างสมบูรณ์.ในความมืดมิด ,จางมู่พยายามที่จะแยกแยะเสียงที่อาจอยู่รอบ ๆ.

ทันใดนั้น ,เมื่อเขาเข้าใกล้ ,เขาก็ได้ยินเสียงลมหายใจจาง ๆ.

จางมู่ก้าวเท้าอย่างหนักแน่น.เขาก้าวไปข้างหน้าทีละก้าว ,การฟังเสียงหายใจค่อยๆกลายเป็นเรื่องที่ยาก.

เป็นมนุษย์!

จางมู่หยุดก้าวเท้าในทันที.เขาหยิบไฟเช็คออกมาจากกระเป๋าเป้และจุดเทียน ,สังเกตรอบๆด้วยแสงของเปลวไฟ.

มีประตูอีกบานหนึ่ง!

มันหนาขึ้นด้วยชั้นของอลูมิเนียม.มีเพียงไม่กี่รอยครูดบนประตู.ไม่ต้องสงสัยเลยว่าคนที่อยู่ข้างหลังประตูสามารถหลบหนีจากการล่าของซอมบี้ได้.

เขาพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า “เพื่อนของข้า ,ข้าไม่ใช่ปีศาจ.ข้าแค่เดินผ่านที่นี่และจะพักผ่อนสักสองสามชั่วโมง “

ได้ยินเสียงของจางมู่คนที่อยู่อีกด้านหนึ่งของประตู ดูเหมือนจะถอนหายใจด้วยความโล่งอก.พร้อมกับเสียงประตูที่คลี่ออกมา ,ผู้หญิงที่อายุราวเดียวกับเขาปรากฏตัวและซ่อนตัวอยู่ข้างหลังประตูทันที.เธอเปิดช่องโหว่เล็กน้อยระหว่างประตูและกรอบสำหรับจางมู่.เธอพูดกับจางมู่ด้วยเสียงกระซิบว่า ,“เร็วเข้า! ปีศาจจะกินคุณ! “

ในตอนเริ่มแรกของยุคใหม่ ,มนุษย์ยังมีสิ่งที่เรียกว่า “มนุษยชาติ” อยู่ในใจของพวกเขา ,ซึ่งจางมู่ไม่เคยเห็นมานานแล้ว.ในชีวิตก่อนหน้านี้ ถ้าจางมู่เดินเข้ามาใกล้กับที่อยู่คนอื่น.มันคงโชคดี ถ้าคนเหล่านั้นไม่ได้พยายามฆ่าเขา.

จางมู่ถอนหายใจในใจ ,แล้วบีบผ่านประตูผ่านรอยแตก.

ด้วยแสงสีขาวของเทียนจางมู่มองอย่างละเอียดไปที่หญิงสาว ,ผู้ที่เคี้ยวอย่างละเอียดและกลืนอาหารของเขาอย่างช้าๆ.

เธอมีขนตายาวและใบหน้ารูปไข่ที่ละเอียดอ่อนใต้ผมปกใบหน้าของเธอ.ส่วนต่างๆของใบหน้าของเธอไม่ค่อยดึงดูด ,แต่เมื่อรวมๆแล้วใบหน้าของเธอดูสะอาดและบริสุทธิ์.

หญิงสาวรู้สึกอายมากจากการจ้องมองของจางมู่.ร่างกายของเธอลื่นไถลกลับไปและถามด้วยความระมัดระวัง “คุณจะทำอะไร ?”

จางมู่หัวเราะออกมา ,คิดว่าพฤติกรรมของเขานั้นไม่เหมาะสมเลยสักนิด.เขาไม่ควรมองไปที่ผู้หญิงอย่างนั้น .

เขารีบถาม ,พยายามที่จะเปลี่ยนเรื่อง “ข้าเห็นว่ามีรอยขีดข่วนเล็กน้อยและร่องรอยการชนกันบนประตู.มีซอมบี้มาที่นี่มาก่อนหน้านี้หรือไม่ ? “

“ใช่ !,โอ้ ,ซอมบี้ ? คุณหมายถึงพวกปีศาจหรือ ? พวกมันดูคล้ายกับที่ฉันเห็นในภาพยนต์ ,แต่พวกมันเร็วกว่า.ฉันเกือบจะไม่สามารถหนีออกมาได้.มีซอมบี้ที่เคาะประตูเป็นเวลานาน.ฉันกลัวการทุบและมันก็น่ากลัว.ถึงแม้ว่ามันจะหายไปฉันก็ยังไม่กล้าที่จะไปนอน “

ผู้หญิงคนนี้เป็นคนที่ดึงดูดความสนใจได้ง่ายมาก.เธอลืมไปอย่างสิ้นเชิงถึงพฤติกรรมที่ไม่สุภาพของจางมู่และเพียงแค่ตบหน้าอกด้วยความกลัว.

ในที่สุดเธอก็ได้พบกับมนุษย์ที่ไม่ได้กัดเธอ.ความปลาบปลื้มทำให้เธอเปิดใจให้จางมู่โดยไม่ต้องระมัดระวังใด ๆ.

“คุณมาจากข้างนอกหรือ ? มีปีศาจตัวอื่นอยู่ข้างนอกไหม ? แล้วเสียงอะไรกันแน่ เมื่อตอนเย็นนี้ ? เสียงพูดเป็นความจริงหรือไม่? “สาวน้อยกระพริบตาและถามจางมู่อย่างรวดเร็ว.

ในสายตาของสาวน้อย ,จางมู่เป็นคนที่สามารถกลับมาจากโลกภายนอกที่น่ากลัว.นอกจากนี้เขามีดาบยาว. หญิงสาวรู้สึกอยากรู้อยากเห็นมากในใจ.

แม้ว่าจางมู่จะเหนื่อย ,แต่เมื่อมันเป็นคำถามที่ง่าย ,หญิงสาวที่ไม่มีประสบการณ์ ,จางมู่ต้องต่อต้านความเมื่อยล้าของเขาและตอบคำถามของเธอ.

ทันใดนั้นจางมู่ก็หยุดลง เขามองไปที่หญิงสาวและถามว่า “ข้าชื่อจางมู่ เจ้าชื่ออะไร ? โอ้ ,นี่เป็นบ้านของเจ้าหรือ ? “

“โอ้ ,ฉันชื่อ หยวนรุย.ฉันเพิ่งจบการศึกษาจากวิทยาลัยและเปิดร้านค้าออนไลน์.นี่คือคลังสินค้าของฉัน ,และฉันอยู่ที่นี่ด้วย.ฉันซื้อสินค้า ,ตอบคำถามของลูกค้าและส่งสินค้าของฉันทั้งหมดด้วยตัวเอง.ฉันบอกคุณ ,ฉันสุดยอด! “

หญิงสาวคนหนึ่งชื่อ หยวนรุย แสดงความเย่อหยิ่งบนใบหน้าของเธอ.จางมู่ไม่สามารถยกย่องสรรเสริญเธอได้.ก็จริง ,ที่ไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับสาวที่เพิ่งจบการศึกษาจากวิทยาลัยเพื่อหารายได้ด้วยตัวเอง.

“ลุง ,แล้วคุณล่ะ ?”

…อะไร ?! ลุง ?! ข้า ?! ความชื่นชมจากจางมู่หายไปอย่างรวดเร็ว.ร่างกายปัจจุบันของเขาอายุแค่สิบแปดปีเท่านั้น! แม้ว่าในชีวิตที่ผ่านมาเขาอายุแค่ยี่สิบแปดปีเท่านั้น ,ซึ่งอายุมากกว่าผู้หญิงคนนี้เพียงไม่กี่ปี.เขาจะเป็นลุงได้อย่างไร ?!

ในความเป็นจริง เขาไม่ควรตำหนิผู้หญิงคนนั้น.ถึงแม้เขาจะเปลี่ยนเสื้อผ้า ,แต่หนวดและผมที่ยาวของเขายังสกปรก ,รวมถึงเสียงแหบแห้งและความเปลี่ยนแปลงในสายตาของเขา ,เขาดูเหมือนลุงกับเด็กผู้หญิง .

จางมู่กระแอมด้วยความอาย.เขามองไปรอบๆบ้านและคิดไปชั่วขณะ แล้วเดินไปที่มุมหนึ่งและนั่งลง.เขาหลับตาแล้วตอบช้าๆ “หยวนรุย ,ขอขอบคุณสำหรับความไว้วางใจ.ข้าจะนั่งที่นี่และพักผ่อนสักพักหนึ่ง ข้ามีบางอย่างจะทำในวันพรุ่งนี้ ,ดังนั้นข้าจะพักผ่อนเป็นอันดับแรก.เจ้าควรจะไปนอนด้วยเหมือนกัน.ไม่ต้องกังวล ,ข้าจะอยู่ตรงนี้เท่านั้น “

“คุณ…”

หยวนรุย ยังคงมีคำถามมากมายในใจ ,แต่จางมู่ได้หลับตา.เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ บุ้ยปาก ,โอบกอดตัวเองและหันกลับไป.

“คนเลว!”

จางมู่ยังคงได้ยินเสียงกระซิบของเด็กหญิง.มุมปากของเขาเอียงขึ้นเล็กน้อย.

เย้ ,ถูกของเจ้า.ข้าเป็นคนเลว.จางมู่คิดเงียบๆในใจ.