วันที่สอง ,ในตอนเจ็ดโมงเช้า ,จางมู่ลืมตาและตื่นขึ้นมาตรงเวลา.

จางมู่ ได้ขดตัวอยู่ที่มุมห้องและนอนเป็นเวลาหลายชั่วโมง.เขาสั่นสะท้านเนื่องจากความหนาวเย็น . เขารู้สึกเสียใจในใจว่าเขาถูกความเย็นเล่นงานเมื่อคืน.อย่างน้อย ,เขาน่าจะถามหยวนรุยเพื่อให้ได้ผ้าห่มมา.เขาบีบลำคอที่แข็งและบิดไปมาหลายครั้ง.คริ๊ก ,คริ๊ก.

“ตื่นแล้วหรือ ?”

เขาได้ยินเสียงขี้อายจากเตียง .จางมู่ มองย้อนกลับไปและพบว่าหยวนรุยก็ตื่นด้วยเหมือนกัน.เธอถือผ่าห่มไว้ที่แขนของเธอและมองมาที่เขาด้วยท่าทางเหนื่อยล้า.

หญิงสาวมีรอยคล้ำสองดวงข้างใต้ดวงตาของเธอ.เห็นได้ชัด ,ว่าเธอนอนไม่ได้หลับเมื่อคืนนี้.หลังจากเกิดเรื่องขึ้น ,เพราะเธอยังเป็นเด็กหญิงตัวน้อย.เธอต้องรู้สึกกลัวที่จะเห็นการเปลี่ยนแปลงที่โหดร้ายของโลก.แน่นอน ,ว่ามีความเป็นไปได้อื่นที่เธอกลัวจางมู่ ,กลัวว่า “ลุงแปลกหน้า” นี้จะทำอะไรกับเธอในเวลากลางคืน .

จางมู่หันกลับมามองที่หญิงสาว.เขายิ้มและพูดว่า ,”ขอบคุณที่พาข้าเข้ามาเมื่อคืน.ดีล่ะ ,ข้ามีอาหารไม่มากและไม่คิดว่าเจ้าจะชอบรสชาติของพวกมัน.รออยู่ที่นี่.ข้าจะไปหาอาหารมาให้เจ้า.

“คุณกำลังออกไปหรอ ”ไม่ ,ไม่ ,ฉันไม่หิว.อย่าออกไปข้างนอก ”หยวนรุยรีบส่ายหัวราวกับสั่นหลังจากได้ยินจางมู่พูด ,”ข้างนอกมันอันตราย.อย่าออกไปเลย. เราสามารถอยู่ที่นี่และรอกองทัพมาช่วยเราได้.”

“กองทัพ ? ตอนนี้พวกเขาไม่สามารถช่วยตัวเองได้.พวกเขาจะมาช่วยพวกเราได้อย่างไร ? “

จางมู่ กล่าวด้วยความสงบและบอกความจริงที่โหดร้าย.เขายังคงเช็ดดาบแทงค์ด้วยใบหน้านิ่งเฉย.

หลังจากได้ยินคำพูดของจางมู่แล้ว ใบหน้าของหยวนรุยก็ซีดเหมือนกับกระดาษ.เธอกลืนน้ำลายและถามว่า “ลุงจาง ,คุณต้องล้อเล่น.แม้ว่าปีศาจนั้นมีกำลังมาก ,แต่กองทัพมีอาวุธอยู่นับไม่ถ้วน! พวกเขาไม่สามารถกำจัดปีศาจเหล่านี้ได้อย่างไร ? ฉันพูดถูกไหม ? “

จางมู่เช็ดดาบของเขาเสร็จ.เขาลุกขึ้นและยักไหล่ ,หันหลังไปหาหยวนรุยแล้วพูดว่า ”แน่นอน ,ถ้ากองทัพยังคงมีอาวุธอยู่ ,ซอมบี้โง่พวกนี้คงจะไม่เป็นภัยคุกคามต่อพวกเขา.ช่างโชคร้าย ,หลังคลื่นแสงในอากาศเมื่อวาน ,ข้าเห็นอาวุธปืนของพวกตำรวจหมดประสิทธิภาพในการทำงานทันทีและพวกเขาก็ถูกจัดการด้วยปีศาจเหล่านั้น.ข้าคิดว่ากองทัพอาจเผชิญสถานการณ์เช่นเดียวกัน.ดังนั้น ,ข้าเกรงว่าเราจะต้องพึ่งพาตัวเองในตอนนี้.

หลังจากนั้น ,จางมู่ก็ได้หยุดพักชั่วคราว.เขาไม่ได้หันกลับไป ,แต่ก็ยังคงจะออกไป “อย่าเปิดประตู ถ้าเจ้าไม่ได้ยินเสียงของข้า อย่าประมาทความน่าเกลียดของธรรมชาติมนุษย์ “

จางมู่แนบหูไว้ที่ประตูเพื่อฟังเสียงข้างนอกประตู.หลังจากที่แน่ใจว่าไม่มีอันตรายใด ๆ ,เขาก็เปิดประตูและเดินออกไป.

…

บนหลังคาบ้าน ,จางมู่ดูสถานการณ์รอบ ๆ ร้านสะดวกซื้อฝั่งตรงข้าม.เขาไม่ได้ขยับตัว แต่ปล่อยให้ตัวเองอยู่ท่ามกลางแสงแดด ,รอให้ร่างกายที่หนาวเย็นของเขาอุ่นขึ้น.

จางมู่ทำทุกอย่างอย่างพิถีพิถันเหมือนปกติ.

หลังจากที่ร่างกายของเขากลับมาเป็นปกติ ,จางมู่ก็หรี่ตาลง.

นี่เป็นถนนที่ห่างไกล ,และมีเพียงซอมบี้เจ็ดตัวที่เดินอยู่บนถนน นับจากที่อยู่ของเขาไปยังร้านสะดวกซื้อ.

จางมู่ไม่ต้องกังวลเรื่องพวกนี้.ด้วยการระเบิดความเร็ว ,เขาสามารถคำนวณระยะโจมตีของซอมบี้ ,ฆ่าซอมบี้ที่อยู่หน้าประตูร้านสะดวกซื้อ ,แล้วรีบวิ่งเข้าไปในร้านสะดวกซื้อ.

ที่สำคัญคือซอมบี้ภายในร้านสะดวกซื้อ.เขาควรทำอย่างไรกับพวกมัน ? ดึงดูดความสนใจพวกมันออกหรือวิ่งตรงไปในร้านและฆ่าพวกมันทั้งหมด ?

มองผ่านหน้าต่างร้านสะดวกซื้อ ,จางมู่สามารถเห็นได้ว่ามีซอมบี้สามตัวอยู่ในร้าน.น่าจะเป็นผู้จัดการร้านและลูกค้าสองคน.ร่างกายของจางมู่ยังไม่แข็งแรงและเขาไม่สามารถใช้พลังเต็มที่ได้ในพื้นที่แคบ ๆ.เขาสามารถรับมือกับซอมบี้ได้เพียงตัวเดียวในตอนนี้.

ถ้าเขาดึงดูดความสนใจพวกมัน…ร้านสะดวกซื้อไม่ได้เป็นร้านเดียวบนถนน.ถ้าเขาอยู่บนถนนเป็นเวลานาน ซอมบี้บนถนนและในร้านอื่น ๆ อาจได้ยินเสียงดังและมาจับเขา.ถ้ามันเกิดขึ้น ,ก็จะเป็นการยากที่เขาจะแอบเข้าไปในร้านสะดวกซื้ออีกครั้ง.

หลังจากนั้นไม่นาน ,จางมู่ก็คิดออก.

เขาเก็บดาบแทงค์ลงในกระเป๋าเป้แล้วปีนขึ้นไปบนหลังคาบริเวณชายคาบ้าน.ตามแผนงานที่เขาวางไว้ในใจ ,เขาเดินไปรอบ ๆ ถนนอย่างระมัดระวังและเดินไปที่ร้านสะดวกซื้อโดยปราศจากเสียงดัง.

จางมู่แอบเข้าไปในซอยถัดจากร้านสะดวกซื้อ มองไปที่ซอมบี้ที่อยู่ห่างออกไปสิบห้าเมตรจากด้านหลังของเขา.จากนั้นดึงดาบออกมาและรีบวิ่งไปหามันอย่างไม่ลังเล.

จางมู่ไม่ต้องการให้เกิดอุบัติเหตุใด ๆ ,ดังนั้นเขารีบเร่งด้วยความเร็วเต็มที่ ,ตัดหัวของซอมบี้ก่อนที่มันจะรู้ตัว ,หลังจากนั้นเขาก็จับหัวของซอมบี้ได้ทันที หากมันตกจะทำให้เกิดเสียงได้.

หลังจากหยิบคริสตัลออกจากหัวซอมบี้ ,จางมู่เก็บดาบของเขา.เขาจับหัวของซอมบี้ไว้ในมือหนึ่งและจับร่างที่ไร้หัวไว้อีกมือหนึ่ง ,จากนั้นรีบกลับไปในซอยแล้วโยนมันลงกับพื้น.

การเคลื่อนไหวของเขาเป็นไปอย่างรวดเร็วและเงียบสงบ.ซอมบี้ตัวอื่นไม่ได้รู้สึกอะไรและยังคงเดินอยู่บนถนน.

อย่างไรก็ตาม ,จางมู่รู้ว่าไม่มีเวลาเหลือสำหรับเขา ,เพราะกลิ่นเลือดจะกระจายไปในอากาศ.

เขาสังเกตสถานการณ์รอบๆอีกครั้ง ,แล้วแอบเข้าไปในร้านสะดวกซื้อ.

ตามที่จางมู่คาดคิด ,เขารู้สึกว่ามีบางอย่างตะครุบเขา ตอนที่เขาจะเข้าประตู.เขาแกว่งดาบของเขาก่อนที่เขาจะเห็น.จางมู่รู้สึกสั่นสะเทือนจากอาวุธของเขาและได้ยกมันขึ้นโดยอัตโนมัติ.ก่อนที่เขาจะตั้งตัวได้ ,เขาได้ยินเสียงทำลายในอากาศ.

จางมู่เกือบจะไม่มีโอกาสหลบการโจมตี ,ในที่สุดก็เห็นผู้บุกรุกสองตัวตรงหน้าเขา.

หนึ่งในซอมบี้สวมเสื้อผ้าพะรุงพะรังและซอมบี้อีกตัวมีลักษณะเหมือนกับชายหนุ่ม.พวกมันกันทางจางมู่ทั้งสองด้านและเดินมาหาเขา.

มีบางอย่างผิดพลาด.ซอมบี้ตัวที่สามอยู่ที่ไหน ?

ในความสิ้นหวัง ,จางมู่ได้กระโดดขึ้นนั่งยองตัวบนชั้นวางสินค้าที่ว่างเปล่า.เขาเหลือบไปรอบ ๆ ร้านขายของชำ.แต่ยังไม่พบซอมบี้ตัวที่สาม.ใบหน้าของเขาเปลี่ยนไปเพราะเขาไม่ชอบที่จะมีปัจจัยที่คาดเดาไม่ได้ในแผนของเขา .

ซอมบี้สองตัวใต้ชั้นวางสินค้ามองมาที่จางมู่.พวกมันกรีดร้องและทุบมาที่ชั้นวางสินค้า.จางมู่ไม่มีโอกาสที่ดีที่จะฆ่าพวกมัน ดังนั้นเขาจึงถูกบังคับให้กระโดดลงไปที่ชั้นวางสินค้าที่อยู่หลังชั้นวางสินค้าอันเดิม.

รอวว์ !

ขณะที่จางมู่อยู่ในอากาศ ,ซอมบี้ก็ออกมาจากข้างใต้ชั้นวางสินค้า .มันเปิดปากที่เต็มไปด้วยเลือดของมันกว้างพยายามที่จะกัดจางมู่.

ซอมบี้ตัวสุดท้ายซ่อนตัวอยู่ใต้ชั้นวางสินค้า !นั่นคือเหตุผลว่าทำไมจางมู่จึงหามันไม่เจอ.

หน้าของจางมู่ถึงกับซีด ,เขามีทางเลือกไม่มาก ,แต่ต้องฟันดาบไปที่ซอมบี้ด้วยพลังทั้งหมดที่เขามี.ดาบพุ่งตรงไปตัดที่ซอมบี้เป็นสองส่วน.อย่างไรก็ตาม ,การออกแรงอย่างหนักทำให้เขาเสียการทรงตัว.แม้ว่าจางมู่จะหลีกเลี่ยงการโจมตีที่หัวของมัน ,มันยังคงล้มลงกับพื้นอย่างหนัก.

แคร้ก !

จางมู่รู้สึกเจ็บปวดมากขึ้นตามแขนขวาของเขา.

ฉิบหาย.แขนของข้าเคล็ด !จางมู่คร่ำครวญในใจ.

ขณะนั้น ,ซอมบี้สองตัวได้ผลักชั้นวางสินค้าตรงหน้าของพวกมันลง ,และเดินไปหาจางมู่อย่างช้าๆ.

จางมู่ได้ใช้แผนที่จะฆ่าพวกมันทั้งหมด.เขาไม่ได้แม้แต่จะหยิบคริสตัลจากซอมบี้ตัวที่เขาเพิ่งฆ่าไป.เขาหยิบดาบแทงค์ด้วยมือซ้ายของเขาและจินตนาการในใจ ,สั่งไปที่แหวนพ่อค้าเพื่อหยิบทุกๆอย่างบนชั้นวางสินค้าใส่ในแหวน.

ภายในชั่วพริบตา ,ของทุกอย่างที่อัดอยู่บนชั้นก็ถูกใส่ไปในแหวน.แหวนพ่อค้าของจางมู่เต็มไปด้วยสินค้ามากมายในตอนนี้.

หลังจากเล่น ”ซ่อนแอบ ”กับซอมบี้สองตัวมาสักพัก ,จางมู่คว้าโอกาส.เขาผลักชั้นวางสินค้าขวางทางของซอมบี้สองตัว ,แล้ววิ่งออกมาจากร้านสะดวกซื้ออย่างรวดเร็ว.

จางมู่ไม่ได้มองกลับไป.เขารู้ว่าอีกไม่นานซอมบี้บนถนนและร้านอื่นๆจะมาที่นี่ตามเสียงที่เขาสร้างไว้และกลิ่นเลือด.

จางมู่ถอนหายใจเพราะโชคไม่ดีของเขาในระหว่างทาง.เขาก้มหน้ากัดฟันและจัดการกับรอยร้าวของแขนที่หลุดของเขา ,แต่แขนขวาของเขายังคงห้อยลงมาข้างๆตัวเขา.เขาอาจจะไม่สามารถใช้แขนขวาของเขาเป็นระยะเวลาหนึ่งได้.

จางมู่ไม่ต้องการเสียเวลาที่จะพยายามอธิบายแหวนของพ่อค้าให้หยวนรุย ,เขาจึงเอาขนมปังและนมออกจากวงแหวนและใส่ไว้ในกระเป๋าเป้ของเขา.เขาคิดว่าเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ จะชอบพวกมัน.

ในที่สุดจางมู่ก็กลับคลังสินค้า.เขาหยุด ,เพราะเขาก็พบว่าประตูของคลังสินค้านั้นพัง.เขารู้สึกแย่จริงๆ.เมื่อคิดถึงสภาพตอนนี้ของเขาแล้ว ,จางมู่ก็ใส่ “สิ่ง” เล็ก ๆ เข้าไปในแขนเสื้อของเขาและรีบเดินเข้าไปข้างใน.