ทางไหนง่ายกว่าการจัดการกับมันหรือ ?

มันยากที่จะตัดสินใจ. ถ้าเขาโจมตีด้านใดด้านหนึ่งความเร็วของเขาจะลดลง.ถ้าเขาถูกล้อมรอบด้วยพวกมัน ,เขาคงไม่ได้มีความมั่นใจที่จะหนีจากพวกมันได้อย่างง่ายดาย .

ในขณะที่เขากำลังคิด ,ซอมบี้หกตัวได้วิ่งไปหาเขา.

จางมู่ยักไหล่.เขายักคิ้วขึ้น ,ทำท่าราวกับว่าอยู่ในหนังแอคชั่น.

เขากระแทกเท้าของเขา ,กระโดดลอยขึ้นไปในอากาศ.มันช้าไปสำหรับซอมบี้ที่จะหยุดเขา. พวกมันชนกันและกันอย่างรุนแรงและล้มคว่ำไป.

แม้ว่ากรงเล็บของซอมบี้เข้ามาใกล้หน้าของจางมู่ ,เขาไม่รู้สึกท้อแท้.เขาส่ายข้อมือ ,หมุนดาบของเขาเป็นวงกลม.

ก่อนที่ซอมบี้จะมีโอกาสได้ยกมือและเริ่มโจมตีอีกครั้ง ,หัวของพวกมันก็ถูกตัดลง ,เก็บเกี่ยวราวกับข้าวสาลี.

นี้เป็นเหตุผลว่าทำไมจางมู่เลือกยาว่องไว ,แต่ไม่ใช้ยาแข็งแกร่ง.จางมู่ผู้เต็มไปด้วยประสบการณ์ ,ความเร็วสูงสุดคืออาวุธที่แหลมคมที่สุดในมือของเขา.

ตอนนี้ ,พวกซอมบี้เหล่านี้เป็นเพียงคริสตัลที่เปล่งประกายในตาของจางมู่.สภาวะสงบของเขาทำให้เขาขุดศักยภาพของเขาออกมาได้ถึง 80 %.แม้ว่าในอนาคต ,คนธรรมดาสามัญสามารถปลดปล่อยศักยภาพของตนเองได้ถึง  50%,ซึ่งต่ำกว่าเขามาก.

ซอมบี้นั้นหนีจากใบมีดของเขาที่พุ่งมาหาพวกมัน.

อย่างไรก็ตาม ,โชคของมันได้หมดลงแล้ว.ก่อนที่ซอมบี้จะได้ทำอะไรบางอย่าง ,จางมู่ก็กระโดดไปที่มันและบังคับให้มันจูบลงไปกับพื้นอีกครั้ง.

จางมู่ตื่นเต้นมาก.เขาไม่ได้แม้แต่จะใช้ดาบของเขาและจับหัวซอมบี้อยู่ในมือของเขา ,แล้วบิดคอของมัน .แคร้ก ! ซอมบี้หยุดการดิ้นรน.

ด้วยคริสตัลของซอมบี้ตัวนี้ ,เขามีคริสตัลอยู่เก้าอันในตอนนี้.

อย่างไรก็ตาม ,จางมู่ยังไม่พอใจกับความเร็วในการฆ่านี้.

เขาควรจะใช้ ”ทักษะ ”นั้นหรือไม่ ? อย่างไรก็ตาม ,เขาไม่แน่ใจว่ามันจะเป็นประโยชน์ในช่วงเวลาแก้ไขจุดบกพร่อง.

ขณะที่จางมู่ลังเล ,เขาก็รู้สึกถึงอันตรายทันที.เขาหมุนตัวโดยอัตโนมัติไปข้างหน้าบนพื้น ,ผลักซอมบี้ไปข้างหลังราวกับโล่.

จางมู่ได้ยินเสียงที่น่าขนลุก.เขาหลังกลับมา ,แล้วหยุดนิ่ง.

…มันเป็นด้วงออบซิเดี้ยนระดับแรก.

มันเป็นด้วงสีดำสูงราวกับมนุษย์ผู้ใหญ่กับปีกคู่เล็กๆของมัน. เปลือกของมันถูกแกะสลักด้วยลวดลายที่ซับซ้อนบนเปลือกมัน.มันเปิดปากกว้าง ,แสดงให้เห็นถึงฟันอันแหลมคมนับร้อยของมัน.

มันกำลังกินซอมบี้ที่จางมู่ผลักไปหามัน.

เป็นภาพที่ดูน่าตลก ,แต่จางมู่ไม่กล้าที่จะหัวเราะออกมา.ในความเป็นจริง ,เขาไม่กล้าที่จะทำให้เกิดเสียงดัง .

มันจะเป็นไปได้อย่างไร  มันเป็นพวกเซริ์กระดับแรก ! พวกมันควรจะปรากฏตัวขึ้นในโลกอีกหกเดือน ,ไม่ใช่ตอนนี้เป็นอันขาด.

ขณะที่จางมู่มองไปที่ด้วงออบซิเดี้ยนด้วยความตกใจและไม่เชื่อ.ซอมบี้ได้ถูกกินจนเกือบหมด ,มีแต่กระดูกเท่านั้นที่กองอยู่บนพื้น ,ภาพที่เห็นนี้ดูน่าขนลุกแม้ในเวลากลางวัน .

จางมู่ต้องยอมเสียคริสตัลของซอมบี้.เขาชอบคริสตัล ,แต่เขาเห็นค่าของชีวิตเขามากกว่า.ด้วงออบซิเดี้ยนตัวเดียว ไม่สามารถทำให้เขารู้สึกกังวล ,แต่มันอยู่กันเป็นฝูง ! มันต้องมีพวกมันอยู่บริเวณใกล้ๆ.

จางมู่จ้องไปที่ด้วงออบซิเดี้ยนและค่อยๆเคลื่อนตัวไปข้างหลัง ,เพราะเขาไม่รู้ว่ามันจะทำให้มันย้ายจากศพและโจมตีเขาแทนหรือไม่ .

หัวใจของจางมู่หมดแรง ขณะที่เขามองไปที่ด้วงออบซิเดี้ยนซึ่งกำลังกินคริสตัลของซอมบี้อยู่.

อย่างไรก็ตาม ,ไม่มีอะไรที่เขาไม่สามารถทำได้. เขาต้องปลอบโยนตัวเองด้วยความคิดที่ว่าเขาเพิ่งแลกเปลี่ยนคริสตัลสำหรับชีวิตของเขา.เขากังวลว่าด้วงออบซิเดี้ยนจะสังเกตเห็นเขา ,แต่ดูเหมือนว่าเขายังมีเวลาที่จะหนีไป.

อย่างไรก็ตาม ,ขณะที่จางมู่หันหลังกลับ ,เสียงเคี้ยวน่าขนลุกก็หยุดลง .

จางมู่หยุดนิ่ง ,เขาหันหลังกลับไป ,มองไปที่ด้วงออบซิเดี้ยนอีกครั้ง.

เจ้าล้อข้าเล่นใช่ไหม ? ข้าระมัดระวังอย่างมาก ,ทำไมเจ้ายังคงสังเกตเห็นข้า.

ด้วงออบซิเดี้ยนได้ปล่อยกะโหลกของซอมบี้ ,มองมาที่จางมู่ขึ้นและลง.มันคิดว่าเนื้อและเลือดของจางมู่น่าจะอร่อยมาก.

ปีกเล็กๆของมันเริ่มกระพือด้วยความเร็วสูง.จางมู่รู้ว่านั้นมันจะโจมตี.

เขาควรทำอะไรตอนนี้ ?

วิ่ง !

จางมู่วิ่งหนีในทันที.

อย่างไรก็ตาม ,ความเร็วของด้วงออบซิเดี้ยนไม่ได้ต่ำกว่าจางมู่.วิ่งผ่านถนนเส้นหนึ่งถัดจากเส้นแรก ,มันก็ยังคงไล่ตามจางมู่.ซอมบี้บางตัวถูกดึงดูดโดยพวกมัน ,แต่หายไปอย่างรวดเร็วตามทางของพวกมัน.

ทำไมเจ้าไม่ยอมแพ้ ?

ทำไมเจ้ายังคงไล่ตามข้า ?

ทำไมเจ้าถึงไม่กินพวกซอมบี้ ? เจ้าแค่ต้องการกินข้าหรือ ? เจ้าจู้จี้จุกจิกเกินไปแล้วไอสารเลว!

เขาต้องหยุด ,ไม่เช่นนั้น ,เขาจะล้มพับในไม่ช้าก็เร็ว.เขาหันหลังกลับไปและเห็นฟันของเจ้าด้วงออบซิเดี้ยนใกล้กับหน้าของเขา.เขาหยุดในทันทีและหมุนตัวไปบนพื้น.กรงเล็บที่แหลมคมครูดมาที่ใบหน้าของจางมู่ ,ตัดไปที่เส้นผมของเขา .

จางมู่หมอบอยู่กับพื้นและสัมผัสใบหน้าของเขา. เขาถอนหายใจด้วยความโล่งอกหลังจากรู้ว่าว่าเขาไม่ได้รับบาดเจ็บ .

เจ้ามันเลว.ถ้าข้าเสียโฉม ,ข้าจะฉีกเจ้าเป็นชิ้นๆ !

ก่อนที่จางมู่จะสาปแช่งออกมามากกว่านี้ ,ด้วงออบซิเดี้ยนหมุนตัวกลับและบินมาที่เขาอีกครั้ง.

…ช้าก่อน.ทำไมข้าไม่เห็นด้วงออบซิเดี้ยนตัวอื่น ?

มันมีเพียงด้วงออบซิเดี้ยนตัวเดียว.

ถ้าเป็นเช่นนั้น ,ทำไมข้าต้องวิ่งหนี ?! เจ้าด้วง ,เจ้าต้องตาย ! ข้าจะฆ่าเจ้า !

จางมู่รู้สึกเหมือนกับถูกหลอก.เขา ,จางมู่ ,ถูกไล่ล่าโดยแมลงตัวเล็กๆระดับแรกและเกือบจะเสียโฉม ? ช่างน่าอับอายอะไรเช่นนี้ !

ด้วงออบซิเดี้ยนห่างไปสามเมตรจากจางมู่ ,จ้องมาที่จางมู่ด้วยตาที่ประกอบกัน.เหยื่อนี้…มีบางอย่างผิดปกติจากจางมู่.

มันรู้ระดับของมัน.ไม่ว่าจะเป็นคนหรือซอมบี้ ,พวกมันเป็นอาหารของมันทั้งหมด ,อย่างไรก็ตาม ,เหยื่อนี้ความเร็วไม่ได้น้อยกว่ามัน.มันลังเลและไม่เริ่มโจมตีในทันที.

พวกเขายืนหันหน้าเข้าหากัน .

จางมู่ รู้สึกกระวนกระวายใจ.

เขาเห็นอะไร ? เขาเห็นอารมณ์ที่ชื่อว่า “สับสน” ในสายตาของด้วง.แม้ว่าจะเป็น พวกเซิร์กระ ดับแรก ,แต่ก็ยังเป็นปีศาจระดับล่าง.มันไม่ควรมีสติปัญญา!

ด้วงตัวนี้คืออะไร ?!