“ลุง ,คุณกลับมาแล้ว ! ข้างนอกยังคงแย่อยู่หรือ ? ลุง ,คุณบาดเจ็บไหม ? ไม่ต้องกังวล ,พลังในการรักษาของฉันกลับมาแล้ว.ฉันสามารถรักษาคุณได้ !

หลังจากจางมู่กลับมา ,หยวนรุยตรวจสอบร่างกายแต่ไม่พบการบาดเจ็บ.เสื้อของเขาไม่มีแม้กระทั่งรอยย่น.เธอบุ้ยปากและบ่นว่า ”ทำไมคุณไม่ได้รับบาดเจ็บ ? คุณแค่หาสถานที่ซ่อนตัวและนอนทั้งวันหรือ ? ถ้าไม่ได้เป็นเช่นนั้น ,คุณได้เจออะไรมา ?

อย่าล้อข้าเล่น.เจ้าต้องการให้ข้าบาดเจ็บหรือ ? สิ่งที่ข้าพบทั้งหมดอยู่ในกระเป๋าเป้.ดูมันด้วยตัวเจ้าเอง. ”

หยวนรุยหยุดแลบลิ้นออกมา. เธอเดินไปที่กระเป๋าเป้สะพายหลังของจางมู่และและโยนมันไปที่เตียงโดยไม่ต้องเหลือบมอง ,แล้วถามจางมู่เกี่ยวกับสถานการณ์ราวกับเสียงร้องจ้อกแจ้กของนกน้อย.จางมู่รู้สึกอบอุ่นใจ.เขาไม่ใช่คนที่ถูกส่งออกไป ,แต่เขาจะไม่ปฏิเสธความกังวลของเด็กผู้หญิง.

เกิดอะไรขึ้นกับข้า ?

ในชีวิตที่ผ่านมาของ จางมู่ ,หัวใจของเขาแข็งราวกับหินและเย็นเยือกราวกับน้ำแข็งเพราะเขาเห็นการทศยศจำนวนมากและการเกลียดชังมากเกินไป.เขาเห็นอิสระและความสบาย ,แต่มันแค่ภายนอกของเขา ,เป็นวิธีการที่ใช้จัดการกับความเหงาของเขา.

ตอนนี้ ,จางมู่รู้สึกว่าน้ำแข็งอันเย็นเยือกในใจเขากำลังละลาย. เขารู้สึกราวกับว่าเขายังคงเป็นคนธรรมดาและความหายนะยังไม่เกิดขึ้น.

“ดูสิ ,มันเป็นสมบัติที่ใหญ่ที่สุดของข้าในวันนี้ .”

จางมู่หยิบด้วงออบซิเดี้ยนออกมาจากกระเป๋าของเขาและโชว์ให้หยวนรุยดู.

“โว้ว! มันน่ารัก! ลุง ,ฉันไม่คิดว่าคุณจะมีงานอดิเรกเช่นนี้! “

หยวนรุยมองไปที่ด้วงออบซิเดี้ยนอย่างประหลาดใจ .เธอยื่นมือของเธอออกมา.อย่างไรก็ตาม ,เมื่อมือของเธอเกือบจะสัมผัสเปลือกของลิตเติ้ลแบล็ค ,มันหันไปรอบๆ และสั่นปีกของมัน.ถ้าจางมู่ไม่หยุดมันในตอนนั้น ,ฟันของมันคงจะกัดนิ้วมือของหยวนรุย.

ในแสงของเทียน ,หยวนรุยเห็นหัวอันพิลึกของด้วงออบซิเดี้ยน.เธอรีบดึงมือของเธอขึ้น ใบหน้าของเธอซีดลงด้วยความหวาดกลัว.

จางมู่ตบด้วงออบซิเดี้ยนและดุมันอย่างไร้ปราณี ,”เจ้าไม่กล้าที่จะเผชิญหน้ากับฝูงหนูกลายพันธุ์ แต่กล้าที่จะทำให้สาวน้อยคนนี้กลัว ? ข้าบอกเจ้า ,ถ้าเจ้ากล้าที่จะกัดนิ้วของเธอ ,เจ้าจะไม่สามารถกินอะไรได้ต่อจากนี้ ! ดีละ ,ให้เธอสัมผัสเจ้า. ”

หลังจากได้ยินจางมู่ขู่ ,ด้วงออบซิเดี้ยนก็ประนีประนอม. มันก้มศีรษะลงและกระพือปีก .

“โอ้ ,ด้วงเข้าใจคำพูดของคุณ ! ลุง ,คุณลุงน่ากลัว !”

หยวนรุยยิ้มผ่านน้ำตาของเธอ .

จางมู่อวดตัวเองว่า ,”ฮาฮ่า ,ข้าบอกเจ้าแล้วว่าในยุคใหม่ ,ความสามารถในการวิวัฒนาการทุกประเภทจะปรากฏขึ้นในโลก.ความสามารถของข้าคือทำให้สัตว์กลายพันธุ์เชื่อง เช่น เจ้าลิตเติ้ลแบล็ค. ไม่ต้องแปลกใจกับมันเพราะมันดูเล็กและน่ารักในตอนนี้ แต่มันจะกลายเป็นตัวใหญ่ราวกับม้า. “

แน่นอน ,ว่าเขาไม่ได้เป็น แต่เขาไม่ต้องการบอกเธอว่าเขาไม่มีความสามารถในการวิวัฒนาการใด ๆ.และเป็น “ลุง”ของเธอ  ,เขาไม่อยากทำให้เธอผิดหวัง.

“ชื่อของมันคือ ’ลิตเติ้ลแบล็ค ’? มันน่ารักมาก ,ทำอย่างไรให้มันกลัวข้า ? คุณต้องล้อข้าเล่น ,คุณลุง. ”

หยวนรุยดึงถุงเท้าขึ้นเพื่อสัมผัสหลังด้วงออบซิเดี้ยน.เห็นว่าด้วงไม่ได้ปฏิเสธเธอ ,เธอลูบไปตามเส้นบนเปลือกของมัน .

ด้วงออบซิเดี้ยนไม่ชอบที่จะถูกสัมผัสโดยมนุษย์.อย่างไรก็ตาม ,หลังจากที่รู้ว่าจางมู่จ้องมาที่มันและหยวนรุยก็ไม่ได้ทำอันตรายอะไร ,มันค่อยๆปลดการป้องกันลงและ เริ่มเพลิดเพลินไปกับการลูบคลำของหยวนรุย.

“ปล่อยให้มันอยู่คนเดียว.ตอนนี้เป็นเวลาอาหารเย็นแล้ว.”

หยวนรุยสัมผัสท้องที่ว่างเปล่าของเธอและตระหนักว่าเธอหิวอยู่แล้ว .เธอหน้า ,แล้วหยิบอาหารออกมาจากกระเป๋าของจางมู่ และแบ่งมันออกเป็นสองส่วน .จางมู่จับมือของเธอและบอกว่าเขากินแล้ว.เห็นอย่างนั้น ,เธอจึงต้องกินอาหารคนเดียว.

…

วันที่สอง ,จางมู่ตื่นขึ้นมาจากการนอนฝันดี.

จางมู่ไม่ได้ปลุกหยวนรุยจากฝันหวานของเธอ.เขาออกจากห้องเพียงลำพังและพบกับตึกสูง ,ปีนขึ้นไปบนดาดฟ้าและรอพระอาทิตย์ขึ้น.

ทันใดนั้น ,จางมู่ก็ขยี้ตาของเขา.เขาเห็นกลุ่มมนุษย์สามกลุ่มอยู่ในทิศทางที่แตกต่างกันทั้งสามกลุ่ม.

จางมู่ มั่นใจว่าเป็นมนุษย์ ,แต่พวกเขากำลังทำอะไรอยู่ ?

เขาตบไปที่หัวของเขา.ใช่ ,เขาเกือบจะกำจัดซอมบี้ในพื้นที่นี้แล้วทั้งหมดเมื่อคืน.ถ้าผู้รอดชีวิตฉลาด ,พวกเขาก็จะออกมาจากบ้านของตัวเองเพื่อค้นหาสิ่งที่จำเป็น.

ในความทรงจำของเขา ,มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่เดินออกจากที่หลบซ่อนตัวของพวกเขา ในช่วงเวลาแก้ไขจุดบกพร่องในชีวิตที่ผ่านมาของเขา ,แต่ตอนนี้ ,เขาเห็นถึงสามกลุ่มที่สงสัยออกมา ,มันเป็นปรากฏการณ์ผีเสื้อกระพือปีก ?

ปรากฏการณ์ผีเสื้อกระพือปีกเป็นแนวคิดที่ว่า ”เหตุผลเล็กๆ แต่ส่งผลกระทบขนาดใหญ่ ”.การมีชีวิตอยู่ของเขาและสิ่งที่เขาทำกำลังเปลี่ยนโลก.โลกจะกลายเป็นอย่างไร ?

จางมู่ไม่รู้ว่ามันเป็นสิ่งที่ดีสำหรับคนเหล่านี้หรือไม่.เขาแค่กำจัดซอมบี้ใกล้ๆ ,ถ้าเขาคิดว่าซอมบี้ในเมืองถูกฆ่าหมดแล้ว ,พวกเขาจะได้รับประสบการณ์ในโลกที่โหดร้ายด้วยเนื้อและเลือดของพวกเขา.

จางมู่นั่งเงียบ ๆ อยู่ด้านบนของตึกและกินขนมปังของเขา.เขาเฝ้าดูพวกเขา ,สังเกตว่าพวกเขาทำลายประตูร้านค้าและปล้นอาหารอย่างไร.

เขาต้องการสังเกตว่านักล่าบางคนซ่อนตัวอยู่ในหมู่คนเหล่านี้กี่คน.ถ้าพวกเขามีศักยภาพมาก ,เขาก็จะไปช่วยพวกเขา ,เพราะเขาต้องการให้พวกเขาเป็นหนี้ชีวิตเขา.บางทีการกระทำนี้จะช่วยชีวิตเขาไว้ได้สักวัน.

สำหรับคนทั่วไป ,จางมู่ก็ไม่ต้องสูญเสียพลังงานเพื่อช่วยชีวิตพวกเขา.ในชีวิตที่ผ่านมาของเขา ,ทุกคนต้องการแสดงให้เห็นถึงคุณค่าของพวกเขา ,เพื่อที่พวกเขาจะได้สัมผัสกับลมหายใจสุดท้ายของชีวิตในโลกที่โหดร้ายนี้.ขยะและผู้แพ้จะถูกกำจัดโดย “การคัดเลือกโดยธรรมชาติ”.ไม่มีใครสามารถช่วยพวกเขาได้.