“เจ็ด.”
จางมู่หยิบคริสตัลระดับสองใส่กระเป๋าเสื้ออย่างรวดเร็ว.แม้ว่าเหงื่อของเขาจะทำให้ตาของเขาเบลอ,แต่ก็ไม่ได้ส่งผลต่อรอยยิ้มอันน่าตื่นเต้นของเขา.
สิบนาทีผ่านไปและเขาเก็บคริสตัลระดับสองได้ครบเจ็ดอัน.สอดคล้องกับความทรงจำของจางมู่.พวกมันเทียบเท่ากับคริสตัลระดับหนึ่งเจ็ดสิบอันและนั่นเพียงพอสำหรับเขาที่จะซื้อสินค้าที่จำเป็นจำนวนมากจากพ่อค้าเมืองหลัวหยาง.
แต่อย่างไรก็ตาม.นั้นมันไม่เพียงพอที่ทำให้เขาพึงพอใจ.จางมู่ยังคงมองหาเหยื่อรายต่อไป.
แต่น่าเสียดาย,ที่ไม่เหลือเลือดไก่แข็งในถุงขยะ.
ถ้าเขาไม่ใช้ก้อนเลือดไก่เป็นเหยื่อและเดินทางไปที่จัตุรัสเพื่อหาเหยื่อใหม่ …
มันจะเป็นการกระทำที่ไม่ทำให้เขาตกอยู่ในอันตราย,แต่เขาก็ไม่สามารถหลีกเลี่ยงซอมบี้ที่กำลังกินเสร็จได้.ถ้าเขาถูกล้อมด้วยพวกมัน,มันจะทำให้เขาตกอยู่ในอันตราย.
แต่อย่างไรก็ตาม,เขาแทบจะจับและฆ่าซอมบี้ทั้งหมดด้วยตัวคนเดียว.ตอนนี้,ซอมบี้ส่วนใหญ่รวมตัวกันอยู่ที่จตุรัส,แต่เขาก็ไม่กล้าที่จะไปที่นั่น.
เขาควรทำอย่างไร?
ทุกวินาทีตอนนี้ก็มีค่ามาก,เพราะเขาไม่รู้ว่าเมื่อไรซอมบี้จะกินเสร็จ.
เขาควรเสี่ยงหรือไม่?
หลังจากเหตุการณ์ทั้งหมด,นี้เป็นโอกาสที่หาได้ยากมาก.
ตอนแรก,จางมู่ต้องการจะรักษาชีวิตของเขาเท่านั้น,แต่ตอนนี้,ความคิดของเขาค่อยๆเปลี่ยนไป.เขาคิดไปชั่วขณะ,เพ่งมองไปที่ซอมบี้สามตัวที่กำลังกินอาหารอยู่ด้วยกันที่ประตูทางเข้าทิศใต้ของจัตุรัสประชาชน.
เขาโยนเลือดไก่ให้กับพวกมัน.คราวนี้,เขาใช้กำลังมากขึ้น.เลือดจากไก่ถูกโยนลงไปที่ร่างของซอมบี้อ้วนและแตกออกเป็นชิ้น ๆ.
คงเป็นชะตากรรมที่ซอมบี้เอาลิ้นออกและเลียไปที่หน้าของมัน.มันพบจางมู่ซึ่งยืนอยู่ห่างออกไปสิบเมตรและจ้องมองด้วยท่าทางที่รุนแรงแล้วพุ่งเข้าโจมตีไปที่จางมู่.
โชคดีที่ซอมบี้อีกสองตัวที่ยังคงกินซากศพอยู่ตรงหน้าพวกมันและไม่แม้แต่จะมองไปที่จางมู่.
ดี.
จางมู่ผ่อนคลายเล็กน้อย,เขาจับดาบแทงค์ตั้งไว้ในมือของเขาและเดินตรงไปที่ซอมบี้.
บู๊ม!
เมื่อซอมบี้อ้วนเดินมา,ร่างกายของมันส่ายและดูน่าหัวเราะ.แต่เมื่อมันเร่งกำลังขึ้น,จางมู่ก็ไม่สามารถหัวเราะได้อีกต่อไป.
เมื่อมันเริ่มวิ่ง,แผ่นดินก็สั่นเพราะน้ำหนักของมัน.มันวิ่งมาที่จางมู่ราวกับรถถังมนุษย์.
จางมู่รู้สึกตกใจ.เขาพยายามที่จะถอยหลัง,แต่ว่าซอมบี้อ้วนนั้นเร็วกว่าเขา.มันแขว่งชั้นไขมันและตบไปที่หัวของจางมู่.
ไม่! มันเร็วมาก! เขาไม่สามารถหลบมันได้! มันไม่มีทางเลือกอื่น,แต่ต้องพยามยามต้านทานมัน.
ทันใดนั้นจางมู่หยิบดาบแทงค์ไว้ที่มือซ้ายของเขาและชูมือขวาขึ้น.เมื่อมือของเขาสัมผัสกับมือของซอมบี้อ้วน.เขาก็รู้สึกถึงพลังอันแข็งแกร่ง.มันน่าจะแข็งแกร่งกว่าทุกๆตัวที่เขาเจอมาก่อนถึงสามเท่า.
ขีดจำกัดของมันคืออะไร?!
จางมู่คิดในใจ,แต่ก็ไม่กล้าที่จะลองทำ.นิ้วที่ว่องไวทั้งห้าของเขาหลบกรงเล็บที่แหลมคมของซอมบี้ได้และแทงไปที่ศูนย์กลางของฝ่ามือที่อ้วนของมัน.ทันใดนั้นมือของเขาก็สร้างความแข็งแกร่งและกดไประหว่างมือและนิ้วชี้ของซอมบี้,แล้วบังคับให้มันลงไป.
มือของจางมู่เร็วเหลือเกิน.นี้คือความสามารถพิเศษที่สำคัญที่สุดของเขาในฐานะลูกศิษย์ของนิกายหัวขโมย.
ใช้โอกาสเมื่อร่างของซอมบี้อ้วนเอียงไปด้านข้างของมัน.จางมู่เตะไปที่ขาของมัน,ทำให้ร่างของมันร่วงลงมาข้างหน้า.เนื่องจากความเชื่องช้า,ซอมบี้อ้วนไม่สามารถรั้งตัวของมันได้.
ตุ๊บ!
ขณะที่จางมู่พองตัวและปลิว.ซอมบี้อ้วนลงไปที่พื้นและแสดงให้เห็นไขมันหน้าท้องของมัน.มือของมันถูกกดอยู่ใต้ร่างกายที่อ้วนของมัน.ฝ่ามือของมันน่าจะหัก,เพราะว่าจางมู่สามารถมองเห็นกระดูกสีดำของมันโผล่ออกมาจากบาดแผลบนแขนของมัน.
ในอนาคต,จางมู่ได้รับมือกับซอมบี้อ้วนแบบนี้หลายต่อหลายครั้ง.เขารู้ถึงจุดอ่อนของมัน:สมดุลร่างกายทั่วไป.เขาไม่ต้องการที่จะเสียเวลากับซอมบี้อ้วน,ดังนั้นเขาจึงสับดาบไปที่คอของมันทันที.
อย่างไรก็ตาม,เขาไม่ได้ยินเสียง “แคร้ก” ที่คุ้นเคย.
เนื้อของซอมบี้อ้วนผสมเข้ากับชั้นหนังกำพร้าแรกเกิดของมัน.ดาบแทงค์ของจางมู่ติดไปที่ชั้นหนังกำพร้า.ไม่ว่าจางมู่จะฝืนอย่างไร,มันก็ไม่ขยับแม้แต่น้อย.นอกจากนี้,เมื่อเวลาผ่านไป,ดาบถูกหุ้มด้วยชั้นหนังกำพร้าเกิดมากขึ้น.
เขาไม่ได้คาดคิด!
ฟริ้บ! ฟริ้บ!
เมื่อจางมู่เหยียบไปที่หน้าท้องของซอมบี้อ้วน,พยายามจะดึงดาบของเขาออก,เขาได้ยินเสียงแปลกๆสองเสียงข้างหลังเขา.
จางมู่รับรู้ถึงอันตราย.เขาไม่มีเวลาที่จะมองหันกลับไป,แต่กลับเตะขาขวาไปที่พุงของซอมบี้อ้วนและกระโดดข้ามร่างของมันทันที.
จางมู่ปล่อยดาบที่จับไว้และกลิ้งไปข้างหน้า.
จางมู่ไม่ได้ยินเสียงตามมา,จึงหันหลังกลับไป.โดยที่คิดว่าพวกมันคือซอมบี้อีกสองตัว.
ทำไมพวกมันถึงเร็วเช่นนี้?
จางมู่จ้องอย่างตั้งใจไปที่ซอมบี้ที่หมอบนั่งอยู่บนท้องของซอมบี้อ้วน.เหงื่ออันเย็นชุ่มเต็มหลังของเขาเพราะเขารู้ว่าเขาไม่สามารถจัดการกับซอมบี้สองตัวพร้อมกันได้.
เขาเพียงแต่พยายามที่จะหาโอกาสที่จะฆ่าซอมบี้สักตัวหนึ่ง,แล้วแก้ปัญหาที่เหลืออยู่.
พวกมันยืนหันหน้าเข้าหากัน.ซอมบี้สองตัวอ้าปากและแลบลิ้นออกอย่างกระหายเลือด.พวกมันดูเหมือนว่าจะตะครุบจางมู่ ได้ตลอดเวลา,แต่ไม่ได้ขยับแม้แต่น้อย.
สามวินาทีต่อมา,จางมู่พบว่ามีบางอย่างผิดปกติ.ซอมบี้ระดับแรกไม่น่าจะมีทักษะในการคิด.ทำไมพวกมันถึงได้สังเกตเขา.
จางมู่จ้องมองพวกมันขึ้นและลง,พวกมันหัวเราะเสียงดัง.
ซอมบี้สองตัวส่ายไหล่ของพวกมัน,แต่ไม่ได้เดินแม้แต่น้อย.
เมื่อพวกมันตะครุบมาที่จางมู่,พวกมันพลาด แต่กรงเล็บไปที่ติดที่ท้องของซอมบี้อ้วน.เล็บของมันติดกับชั้นหนังกำพร้าและไม่สามารถขยับได้แม้แต่น้อย.ชั้นหนังกำพร้าที่สามารถติดดาบแทงค์ที่แหลมคมได้,คงไม่ต้องพูดถึงกรงเล็บของพวกมัน.
นอกจากนี้,มากกว่าความแข็งแกร่งที่มันใช้,ความเร็วของการเติบโตและหนาแน่นของชั้นหนังกำพร้าที่เร็วขึ้นจะผูกพวกมันเข้าด้วยกัน.
มองไปที่ซอมบี้สามตัวที่ติดอยู่ด้วยกัน,จางมู่รู้สึกว่าเขาเห็นคริสตัลระดับสอง สามอันประกายวูบวาบอยู่ที่แขนของพวกมัน.
ในเวลานี้,จางมู่รู้สึกว่าเทพธิดาแห่งโชคลาภคงจะชอบเขามาก.