นั้นเป็นเรื่องแปลกประหลาดที่น่ารื่นรมย์จริงๆ.แม้ว่าซอมบี้น่าเกลียดเหล่านี้จะกลายเป็นที่น่าเกลียดในสายตาของจางมู่.

จางมู่เคลื่อนเข้าใกล้พวกมันอย่างช้าๆ.ซอมบี้สามตัวติดอยู่ด้วยกันอย่างแน่นหนาและไม่สามารถขยับได้.เมื่อเห็นแบบนี้,จางมู่ก็เริ่มมีความกล้ามากขึ้นและเดินต่อไปอย่างรวดเร็ว.

จางมู่เดินไปหาซอมบี้อ้วนและพบว่าดาบแทงค์ของเขานั้นแทบจะหุ้มอยู่ในร่างของมัน.อย่างไรก็ตาม,ซอมบี้อ้วนหยุดผลิตหนังกำพร้าเพราะว่าพลังของมันนั้นถึงขีดจำกัด.ร่างกายของมันหยุดโดยธรรมชาติ.

เขาจะหยิบดาบแทงค์ออกมาได้อย่างไร.

จางมู่สังเกตดาบและพยายามหลายต่อหลายครั้ง.เขาก็ล้มเหลว.แม้ว่าเขาจะเหยียบไปบนคอของซอมบี้อ้วนและใช้กำลังในการดึงดาบขึ้น,มันก็ไม่ได้ขยับแม้แต่น้อย.

ซอมบี้อ้วนกลายพันธุ์นั้นมันหนาจริงๆ.

ทันใดนั้น,จางมู่ก็คิดขึ้นได้.

ถ้าเขาฆ่าซอมบี้อ้วน,มันก็จะสูญเสียความสามารถในการฟื้นฟูและชั้นหนังกำพร้าของมันก็จะเปราะบาง.

จางมู่ต้องการจะใช้กำปั้นของเขา,แต่กังวลว่ามันจะเจ็บ.นั้นทำให้เขามีปัญหาโดยไม่จำเป็น.คิด,เขาวางมือของเขาและมองไปรอบๆ.เขาหยิบอิฐขึ้นมาจากพื้นและทุบไปที่หัวของซอมบี้อ้วนอย่างหนักเท่าที่เขาจะทำได้.

เป้ง!เป้ง!เป้ง!

สัญชาตญาณการเอาชีวิตรอดของซอมบี้อ้วนทำให้มันชักกระตุกอยู่บนพื้น.แต่ถึงมันพยายามไปก็หนีชะตากรรมไม่พ้น.

หนึ่ง,สอง…จางมู่ทุบอิฐไปที่เดิมหลายสิบครั้ง.หน้าของมันถูกทุบกลายเป็นก้อนเนื้อละเอียด.ในที่สุด,ซอมบี้อ้วนก็เสียชีวิตและชั้นหนังกำพร้าของมันก็หยุดการฟื้นฟู.

จางมู่พองตัว.เขาไม่กล้าพอที่จะประมาทเพราะเขายังเหลือซอมบี้อีกสองตัว.

อิฐนั้นถูกย้อมสีดำด้วยเลือด.จางมู่โยนมันออกไปและเช็ดมือลงบนกางเกงของเขา,และจับดาบแทงค์อยู่ในมือของเขา.พยายามเอามันออกอย่างที่สุด.ดาบค่อยๆหลุดออก.

เขาตะโกนออกมาเสียงดัง,หยิบดาบแทงค์ออกมา.

โชคดี,ที่เลือดของซอมบี้ระดับแรกไม่ทำให้ผุกร่อน.มิเช่นนั้น,เขาเขาคงจะสูญเสียดาบไปตลอดกาลและไม่มีทางที่เขาจะไม่ร้องไห้.

ซอมบี้สองตัวยังคงดิ้นรน.ชั้นหนังกำพร้าที่ล้อมรอบมันเริ่มที่จะคลายลง.

ขณะที่จางมู่หยิบดาบออกมา,หนึ่งในซอมบี้ก็หยิบกรงเล็บออกมา.

ซอมบี้นั้นไม่มีความรู้สึกเหนื่อย.ตั้งแต่จางมู่ยืนอยู่ตรงหน้าของพวกมัน,มันก็โจมตีไปที่เขาในทันที,พยายามที่จะฉีกเนื้อของเขา.

จางมู่ไม่มีเวลาที่จะพักผ่อน.เขาจับดาบไว้ในมือและหันไปที่หน้าของมันทันที.ในเวลานี้,ดาบแทงค์ที่ยาวขึ้นอีก20ซม.ในที่สุดก็เห็นถึงวิธีใช้มัน.

ก่อนที่ซอมบี้จะมาถึงเขา,จางมู่ก้าวเท้าหลบกรงเล็บของมันและแกว่งไปที่แขนของมัน.เขายกขาขึ้นและเตะไปที่ขาของมัน.ซอมบี้เสียเสียการทรงตัวของมันและเซไปข้างหลัง.

จางมู่ไม่ได้ดูถึงชัยชนะเล็กๆของการไล่ล่าอย่างรุนแรงแต่อย่างใด.เขารู้ดีว่าซอมบี้อีกตัวจะหลุดออกจากการบังคับได้ตลอดเวลา.ใช้โอกาสที่กรงเล็บของมันยังคงติดอยู่,ใช้ดาบของเขาตัดผ่านลำคอของมัน.

ปัญหาที่ซ่อนอยู่ได้แก้ไขแล้ว.นั้นหมายความว่าซอมบี้จะไม่เป็นภัยคุกคามต่อจางมู่.ราวกับไม่รู้ว่าถ้าจางมู่ตัดกรงเล็บของมัน,มันจะยังคงกระโจนใส่จางมู่,โบกแขนที่หักอย่างรุนแรง.

จางมู่คว่ำดาบของเขาลง,จบการต่อสู้.

จางมู่พบว่าซอมบี้อ้วนนั้นหนักเกินกว่าที่จะเคลื่อนย้าย.เขาต้องตัดหัวของมันออกตามบาดแผลที่คอเพื่อหาคริสตัลของมัน.

หลังจากที่ถอดครัสตัลสามอันจากซอมบี้สามตัว,จางมู่รู้สึกเหนื่อยมาก.เขาเซและพิงไปบนดาบ.

ขณะที่เขาอ้าปากค้างในอากาศ,พื้นดินก็สั่นสะเทือน.เขาเงยหน้าขึ้น,แล้วสาปแช่งด้วยความหมดหนทาง.

ซอมบี้ที่อยู่บนจัตุรัสกำลังวิ่งมาหาเขา.

เจ้ากำลังล้อข้าเล่นใช่ไหม? เป็นไปได้อย่างไรที่พวกมันจะกินเสร็จในเวลาเดียวกัน!