“นายเป็นกัปตันงั้นเหรอ? โอ้ เพื่อนเก่าของฉัน แล้วนายพอจะรู้ไหมว่ากัปตันตัวจริงอยู่ที่ไหนในเวลานี้?”

 

เจ้าหน้าที่ที่ได้ขึ้นมาเป็นกัปตันเรือตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง

 

“กัปตันของพวกนายอยู่ที่ร้านกาแฟกลางแจ้งบนชั้น 4 พร้อมกับมิสเตอร์ฮัดเนอร์ผู้อำนวยการบริหารบริษัทโอเชี่ยนชิปปิ้งจำกัด พวกเขากำลังพูดคุยกันอยู่ที่นั่น พนันได้เลยว่าพวกเขากำลังพูดถึงการเลื่อนเวลาเกษียณของตัวเขาอยู่ ด้วยสภาพร่างกายของเขาพร้อมกับการสนับสนุนของมิสเตอร์ฮัดเนอร์แล้ว ฉันมั่นใจว่าจะไม่มีปัญหาสำหรับเขาที่จะได้เซ็นสัญญารอบใหม่”

 

เรือสำราญเอลิซาเบธ ฮอลิเดย์เป็นของบริษัทขนส่งทางทะเล ถ้ากัปตันที่มีอายุ 58 ปีได้รับการสนับสนุนจากบุคคลผู้มีอำนาจของบริษัทและได้รับโอกาสเซ็นชื่อลงสัญญาการจ้างงานอีกรอบนั่นก็หมายความว่าความหวังของแฮร์รี่ที่จะได้เห็นแสงสว่างของตัวเองหลังอดทนมานานกว่า 2 ปีได้กลายเป็นฟองสบู่แตกไปโดยปริยาย

 

หากเขาต้องรอไปอีก 7 ปี อายุของเขาก็จะใกล้เคียงกับเลข 50 และโอกาสที่เขาจะได้รับเลื่อนตำแหน่งให้เป็นกัปตันเรือบรรทุกน้ำมันขนาดใหญ่นั้นจะมีความเป็นได้สูงมากที่มันจะไม่เกิดขึ้น เขาอาจจะต้องจบชีวิตลงด้วยตำแหน่งเจ้าหน้าที่ต้นเรือแบบนี้เช่นเดียวกับบรรพบุรุษของเขา

 

เพราะสิ่งนี้มีความเกี่ยวข้องกับอนาคตของเขา ความกลัวก่อตัวขึ้นในใจของแฮร์รี่ทันทีที่ได้ยินคำพูดจากเพื่อนสนิท

 

“อะไรนะ?! เรื่องบ้าอะไรวะเนี่ย! ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมวันนี้เขาถึงทำเป็นใจดีให้ฉันเป็นคนเฝ้าดูการเดินทาง!”

 

“ถูกต้อง! การเดินทางที่มีระยะทางไกลที่สุดเพียง 170 ไมล์ทะเลห่างจากนครนิวยอร์กโดยไม่มีแนวปะการังหรือกระแสน้ำที่อันตรายตลอดเส้นทาง เส้นทางง่าย ๆ ของการเดินเรือ แฮร์รี่ นายคิดว่าการเดินทางแบบนี้จะสำคัญต่อเรซูเม่ของนายมากแค่ไหนกัน?”

 

“แม่งเอ้ย! ทำไมฉันถึงคิดเรื่องนี้ไม่ได้กัน! เฮ้ เพื่อน! แล้วนายมาบอกฉันเรื่องพวกนี้ทำไม? มันจะดีกว่าไหมถ้าฉันได้ฝังตัวเองอยู่ในจินตนาการของฉันจากการไม่รู้เรื่องอะไรพวกนี้เลย ดูสิว่าตอนนี้มันน่าหดหู่มากขนาดไหนกัน!”

 

“ดูเหมือนว่าฉันจะคิดผิดที่มาปล่อยข่าวลับให้นายได้รู้สินะ นายไม่เห็นค่ากับความมีน้ำใจของฉันเลยสักนิด ถ้าเป็นแบบนี้ฉันก็ควรจะจากไปแล้วปล่อยให้นายฝันกลางวันตามแบบที่นายต้องการต่อไปขณะคุมหางเสือจะดีกว่า” ผู้จัดการฝ่ายบริการของเรือสำราญที่สวมสูทดูดีหันหลังกลับพร้อมเดินไปที่ประตู

 

“ไม่เอาน่าเฟอร์นันด์ อย่าโกรธกันสิ ฉันไม่ได้ตั้งใจที่จะบ่นนายสักหน่อย รอฉันก่อนนะเพื่อน เดี๋ยวฉันไปสรุปอะไรให้พวกเขาฟังสักเล็กน้อยแล้วเราไปหาอะไรดื่มด้วยกันเถอะ เมื่อปาร์ตี้เริ่มแล้วนายก็ไม่ได้ยุ่งเท่าไหร่แล้วนี่ใช่ไหม?”

 

“ความคิดดี นายรู้ไหมว่าเวลานี้แชมเปญที่จะถูกเสิร์ฟให้กับแขกทั่ว ๆ ไปคือดงเปรีญงซึ่งมีราคาสูงกว่าละ 200 ดอลล่าร์ต่อแก้วเชียวล่ะ ฉันสงสัยจริง ๆ ว่าเครื่องดื่มเพียงอย่างเดียวจะมีราคาหลายแสนดอลลาร์ได้อย่างไร”

 

“หลายแสนงั้นเหรอ… แต่แขกที่มางานวันนี้ส่วนใหญ่ยังเป็นเด็กกันทั้งนั้นเลยไม่ใช่เหรอ?”

 

“ก็พวกเด็กบ้านรวยยังไงล่ะ! เราเพิ่งวางเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ลงบนโต๊ะแล้ววางเครื่องหมายไว้ข้าง ๆ ด้วยว่า ‘ไม่อนุญาตให้ดื่มเครื่องดื่มที่มีแอลกอฮอล์สำหรับเด็กที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะ’”

 

“ช่างไร้สาระสิ้นดี” แฮร์รี่ส่ายหัวก่อนที่จะตะโกนใส่เจ้าหน้าที่นำทางและพนักงานเดินเรือในห้องควบคุม “แอดิเลด อเลสซานโดร ฉันจะออกไปข้างนอกกับมิสเตอร์เอเดดสักหน่อย โทรหาฉันทันทีถ้ามีอะไรผิดปกติ”

 

“เยอเซอร์! ไม่ต้องกังวลครับ!” เจ้าหน้าที่นำทางและพนักงานเดินเรือของเอลิซาเบธ ฮอลิเดย์ยิ้มและตอบรับเสียงดัง

 

“เซอร์…ช่างเป็นวิธีการพูดกับใครซักคนที่สวยงามจริง ๆ ตอนนี้ฉันกลายเป็นกัปตันของทีมแล้ว ฉันไม่ได้เป็นแฮร์รี่ต้นเรืออีกต่อไป แต่จะเป็น ‘เซอร์’ แทน…” แฮรี่กระซิบและพูดในลักษณะท้อแท้

 

“มาเถอะเพื่อน! อย่าไปคิดอะไรมากเลย ไปดื่มด้วยกันดีกว่า นายรู้ไหมว่าฉันเองก็ท้อใจไม่ต่างจากที่นายเป็นอยู่นักหรอก ก่อนที่ฉันจะมาหานายฉันเห็นเด็กอายุ 16 ให้สร้อยคอเพชรที่คงจะมีมูลค่าอย่างน้อยหนึ่งล้านเหรียญกับเด็กสาวไปต่อหน้าต่อตา ฉันจะไม่รู้สึกอะไรเลยถ้าเขาเป็นลูกชายของนายธนาคารหรือนักธุรกิจเพราะฉันเคยเห็นคนร่ำรวยแบบนั้นมากมายบนเรือ แต่เด็กคนนั้น…เด็กคนนั้นเต้นรำไม่เป็นด้วยว้ำ! เขาเหมือนคนโง่ แต่จริง ๆ แล้วเขาให้สิ่งของที่เทียบกับเงินเดือนฉัน 7 – 8 ปี! นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย!”

 

“ไม่มีทาง! มีเศรษฐีใหม่เกิดขึ้นในนครนิวยอร์กด้วยงั้นเหรอเนี่ย?”

 

“เขาผิวเหลือง บางทีเขาอาจเป็นคนจีน”

 

“โอ้ ถ้างั้นมันก็สมเหตุสมผลแล้วล่ะ ฉันได้ยินมาว่าเด็กที่ร่ำรวยที่สุดในประเทศจีนสั่งบูกัตติ เวย์รอนกันด้วย โดยปกติแล้วพวกเขามักจะสั่งสีละคันเลยล่ะ บางทีสร้อยเพชรที่มีมูลค่าหนึ่งล้านเหรียญอาจจะไม่มีค่าอะไรมากมายสำหรับพวกเขาก็เป็นได้”

 

หลังจากที่ทั้ง 2 คนเดินออกจากห้องควบคุมพร้อมกับพูดคุยกันไปมาพวกเขาก็ค่อย ๆ จางหายไปจากทางเดิน

 

หลังจากเจ้าหน้าต้นเรือจากไป ความสนุกสนานและความวุ่นวายก็กำลังดังก้องอยู่บนชั้นดาดฟ้า เช่นเดียวกับการเล่นดนตรีแบบไดนามิกที่ทำให้แอดิเลดและอเลสซานโดรล้อล่อลวงไปได้อย่างง่ายดาย หลังจากขึ้นมาพร้อมกับข้ออ้างเพื่อเว้นการทำหน้าที่ของตัวเองแล้วภายในห้องบังคับการมีเจ้าหน้าที่ผู้ช่วยผู้บังคับการเรือถูกทิ้งให้จ้องมองเครื่องมือเดินเรือด้วยความอดทนอย่างยิ่งอยู่ 3 คน

 

อย่างไรก็ตาม เมื่อท้องฟ้าค่อย ๆ มืดลง เพื่อนทั้ง 3 คนนั้นได้เรียกร้องให้ห้องครัวมาส่งอาหารให้พวกเขาที่ห้องบังคับการเรือ พวกเขาได้ถามกับพนักงานเสิร์ฟที่เขาคุ้นเคยเพื่อ “ขโมย” แชมเปญมาดื่มกันฟรี ๆ เมื่อถึงเวลาที่เขาเสร็จสิ้นจากการลิ้มรสแชมเปญคุณภาพสูงแล้วการมองเห็นของเขาก็เริ่มพร่ามัว ทำให้อลิซาเบธ ฮอลิเดย์เกือบทั้งหมดถูกปรับเป็นการเดินทางโดยระบบการล่องเรืออัตโนมัติ

 

ไม่มีใครสามารถตำหนินักเดินเรืออาวุโสของอลิซาเบธ ฮอลิเดย์ที่ไร้ความรับผิดชอบได้เพราะเส้นทางในครั้งนี้ง่ายเกินไป มันจะวนรอบมหาสมุทรรอบนิวยอร์กเพียง 1 รอบเท่านั้นดังนั้นความน่าจะเป็นของการเกิดอันตรายตลอดเส้นทางนั้นถือว่ามีน้อยกว่าการถูกหวยรางวัลใหญ่เสียอีก อย่างไรก็ตามดูเหมือนว่าพวกเขาจะลืมความจริงไปข้อหนึ่ง แม้ว่าอัตราในการถูกหวยจากใครสักคนจะเป็นได้แค่เพียงหนึ่งใน 170,000,000 คนแต่บางคนก็ยังชนะมันได้ในท้ายที่สุด

 

ตกดึก โดยไม่มีใครรู้ว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นก็เมื่อสายเกินไป เรือสำราญได้แล่นตรงไปในมหาสมุทรที่มืดมิด

 

ตอนนี้แขกส่วนใหญ่บนเรือเริ่มพากันหมดสิ้นเรี่ยวแรงแล้วและได้เดินทางกลับห้องของตัวเองเพื่อพักผ่อนกันเกือบหมด ส่วนคนที่ยังพอมีแรงเหลือก็เริ่มนิ่งลงขณะที่พวกเขารวมตัวกันอยู่บนดาดฟ้าชั้น 4 ของเรือเพื่อเพลิดเพลินไปกับทะเลในขณะที่จ้องมองดวงดาว

 

จางลี่เฉินเองก็เป็นหนึ่งในคนที่ยังมีพลังเหลืออยู่เช่นกัน เขาสวมกางเกงขาสั้นตัวหนึ่งแล้วนั่งลงบนเก้าอี้ดาดฟ้าข้างสระน้ำขณะจิบโคล่าไปพลาง ๆ และแทนที่จะมองขึ้นไปบนท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาวเขากลับมองตรงไปยังมหาสมุทรแอตแลนติกที่มืดมิดในขณะที่ปากของเขาขยับอยู่เล็กน้อย

 

ทีน่าเองก็เปลี่ยนชุดมาเป็นกางเกงขาสั้นและเสื้อเชิ้ตแบบเซ็กซี่แล้วเช่นกันโดยนั่งถัดจากชายหนุ่ม เธอมองไปที่ดวงจันทร์ที่สว่างไสวก่อนที่จะก้มศีรษะลงกระซิบที่ข้างหูของชายหนุ่ม “ลี่เฉิน นายกำลังท่องคาถาอะไรอยู่น่ะ? นายกำลังพยายามเปลี่ยนเรือสำราญของเราให้กลายเป็นฝูงแกะขนาดยักษ์หรืออะไรบางอย่างอยู่หรือไง?

 

“ไม่ใช่แบบนั้น ผมแค่กำลังใช้คาถาป้องกันบางอย่างเผื่อเกิดเหตุฉุกเฉินอยู่”

 

“ป้องกันงั้นเหรอ? นี่คือนอกชายฝั่งของนิวยอร์กนะ ไม่ใช่ป่าโบราญแบบในตอนนั้นซะหน่อย ทริชและชีล่าทั้งคู่ต่างก็หลับไปแล้ว นายไม่คิดว่ามันถึงเวลาที่เราจะต้องกลับไปพักผ่อนกันบ้างแล้วหรอกเหรอ? เดี๋ยวนายค่อยใช้คาถาเพื่อปกป้องพวกเราอีกครั้งไตอนเช้าของวันพรุ่งนี้จะได้ไหม?” เสียงของทีน่าเต็มเปี่ยมไปด้วยความหลงใหล

 

“ทีน่า ผมไม่ได้ล้อเล่นนะ คุณจำได้ไหมว่าตอนก่อนที่ปาร์ตี้จะเริ่ม…” จางลี่เฉินที่กำลังพูดอยู่ทันใดนั้นก็มีเสียงร้องโวยวายดังขึ้นกลางอากาศ

 

“เวร! อะไรน่ะ! โอ้ ไม่นะ! เรากำลังจะชนแล้ว! หันเรือ! รีบหันเรือกันสิวะ! แม่งเอ้ย! อย่าบอกนะว่าไม่มีใครควบคุมเรือ…โอ้ พระเจ้า! ไอเหี้ยเอ้ย! วิ่งแล้วเด็ก ๆ! วิ่ง!”

 

เมื่อได้ยินเสียงร้องโหยหวนดังกล่าวร่างกายขอจางลี่เฉินก็สั่นเทาไปในทันที โดยไม่ต้องหันศีรษะไปมอง เขารีบดึงทีน่าและออกวิ่งไปด้วยพลังทั้งหมดที่มีเขามีในทันที

 

เมื่อทั้งคู่กำลังจะถึงขอบของเรือ รั้วเหล็กรอบ ๆ เรือก็แตกออกจากกัน

 

“กระโดดไปกับผม!” ขณะที่จางลี่เฉินกำลังตะโกนเสียงดัง เขาได้กระโดดลงมาจากดาดฟ้าชั้น 4 ของเรือพร้อมกับทีน่า

 

“กร๊๊ดดดดดดด….”

 

ในทันใดนั้นเมื่อพวกเขาสองคนกระโดดลงมาจากดาดฟ้า เอลิซาเบธ ฮอลิเดย์ก็ชนเข้ากับเสาหินสีดำขนาดใหญ่ 2 ต้นที่ตั้งอยู่เคียงข้างกันในมหาสมุทรด้วยความเร็วเต็มพิกัด

 

ปึ้งง!

 

หลังจากเสียงดังกึกก้องเริ่มจางไป ครึ่งหนึ่งของเรือสำราญได้ทะลุระหว่างช่องว่างไปและติดอยู่ตรงนั้น พื้นสั่นไหวที่เกิดจากแรงกระแทกทำให้ผู้คนหลายร้อยคนบนดาดฟ้าเปิดของชั้น 4 เสียสมดุล บางคนล้มและบาดเจ็บในขณะที่บางคนได้ตกลงไปในมหาสมุทรโดยไม่รู้ว่าตอนนี้พวกเขาจะเป็นตายร้ายดีอย่างไร

 

“เกิดอะไรขึ้น? นี่มันเกิดอะไรขึ้นลี่เฉิน?” ทีน่าที่ไว้ใจจางลี่เฉินเป็นอย่างมากจนได้กระโดดลงมาจากชั้นบนสุดของเรืออย่างไม่ทันตั้งตัวและถูกพาตัวไปที่มหาสมุทรโดยเกาะมังกรที่คอยรับพวกเขาได้อย่างปลอดภัย

 

“ดูเหมือนเรือจะอัปปาง แต่สถานการณ์ไม่ได้เลวร้ายอย่างที่ผมจินตนาการไว้เท่าไหร่นัก เมื่อตอนที่เรากลับขึ้นไปบนเรืออีกครั้งตอนนั้นมันน่าจะปลอดภัยแล้ว” จางลี่เฉินตอบพร้อมกับสั่งให้เกาะมังกรซ่อนตัวอยู่บนโครโคดราก้อนที่ซ่อนตัวอยู่ในมหาสมุทร มันฝังกรงเล็บแหลมลงบนเอลิซาเบธ ฮอลิเดย์และด้วยการกระโดดที่แข็งแรงเพียง 2 ครั้ง มันได้ถอยหลังกลับไปอย่างเงียบ ๆ ยังมุมสลัวของดาดฟ้า

 

“แต่…แต่มีบางคนตกลงไปในน้ำ เรา…เราต้องช่วยเหลือพวกเขา พวกเรา…”

 

“เราต้องช่วยตัวเองกันก่อนทีน่า เมื่อตอนที่พวกเราอยู่ในมหาสมุทร ผมเห็นว่าเรือติดอยู่ระหว่างเสาหินทั้ง 2 ต้นและเหมือนจะติดเกาะ ผมไม่เคยออกทะเลมาก่อน คุณพอจะรู้ไหมว่าตอนนี้พวกเราอยู่กันที่ไหน?”

 

“เกาะ? อาจเป็นเกาะสเตอร์ลิงก็ได้มั้ง แต่…แต่เราไม่ควรผ่านเกาะสเตอร์ลิงกันนี่น่า ยิ่งไปกว่านั้นมันควรจะอยู่ไกลกว่านี้! ใช่แล้ว! ไม่มีเสาหินใกล้เกาะสเตอร์ลิงที่สามารถกั้นเรือไว้ได้หรอก! ฉันไม่รู้แล้วลี่เฉิน ฉันไม่รู้จริง ๆ ตอนนี้ในหัวฉันมันว่างเปล่าไปหมดแล้ว! เราไม่ควรมาเจอกับอันตรายตั้งแต่แรกนี้เลย!”

 

“ทีน่า มันไม่มีอะไรน่ากลัว วิธีแก้ไขปัญหามันมีอยู่เสมอ กับผมตรงนี้ แม้ว่าทุกคนบนเรือจะตายหรือเรือจะระเบิดคุณก็ยังสามารถกลับนิวยอร์กไปได้อย่างปลอดภัย”

 

“แม้มันจะดูเป็นคำพูดที่เห็นแก่ตัวและยากที่จะเข้าใจได้แต่มันก็ทำให้ฉันสงบลงได้จริง ๆ ขอบคุณนะที่รัก” เมื่อได้ยินการรับประกันที่เกินจริงของจางลี่เฉินทีน่าก็ตกตะลึงไปครู่หนึ่งก่อนจะค่อย ๆ สงบสติอารมณ์ลง ด้วยการแสดงออกที่ซับซ้อนเธอถอนหายใจด้วยความโล่งอกอยู่นาน “ไปดูทริชกับชีล่ากันเถอะ หวังว่าจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับพวกเธอไปก่อนนะ”

 

หลังจากที่เธอพูดจบเธอก็ดึงมือของจางลี่เฉินและออกวิ่งไปยังทางด้านห้องพักอย่างรวดเร็ว

 

ตอนนี้เอลิซาเบธ ฮอลิเดย์ทั้งหมดอยู่ในโหมดของความเศร้าโศก โดยทั่วไปทุกคนบนดาดฟ้าส่วนใหย่จะได้รับบาดเจ็บ แขกหลายคนที่กำลังพักอยู่และทีมงานที่ให้บริการที่อยู่ในห้องโดยสารก็โดนแรงกระแทกและทำให้พวกเขาบางคนมีการเสียเลือด

 

ไฟเพดานบนทางเดินของเรือได้ดับไปแล้ว อย่างไรก็ตามโชคดีที่ไฟฉุกเฉินยังคงทำงาน จางลี่เฉินและทีน่าวิ่งไปบนพรมสีเขียววิ่งไปยังทิศทางตรงกันข้ามกับแขกที่ตื่นตระหนกซึ่งวิ่งเข้าหาดาดฟ้าและในที่สุดก็มาที่ห้องพักเฟิร์สคลาส

 

ด้วยความช่วยเหลือของไฟฉุกเฉิน หญิงสาวตะโกนออกมาว่า “ทริช ชีล่า พวกเธอ 2 คนเป็นยังไงกันบ้าง? ชีล่า ทริช พวกเธอได้ยินฉันไหม” เธอตะโกนออกมาดัง ๆ ขณะที่กำลังค้นหาห้องของเพื่อนสนิท

 

“ทีน่า? ทีน่าใช่ไหม ที่รัก ได้โปรด ช่วยฉันด้วย! พระเจ้า! ขอบคุณพระเจ้าที่เธอมา!” ทันใดนั้นเสียงร้องแผ่วเบาและอ่อนแอเพื่อขอความช่วยเหลือก็ดังออกมาจากห้องสูทที่อยู่ไม่ไกลจากทางด้านขวานัก