ตอนที่ 441 อัปเดทเวอร์ชัน 3

 

ในความโกลาหล ลําแสงแรกส่องผ่านหมอกแห่งความมืด ความรู้สึกที่เรียกว่าการมองเห็นปลุกจิตสํานึกที่คลุมเครือผ่านดวงตาและร่างกาย สีที่มีชีวิตชีวา โลกเป็นสีดําและขาว ทุกสิ่งสดใหม่และน่าสนใจ

 

จากนั้น ข้อมูลจํานวนมากก็มา เสียงดัง อากาศเย็นและโลหะฉุน

 

มันอยากจะรู้สึกถึงสิ่งต่างๆ แต่มันสามารถเห็นได้ผ่านดวงตาของร่างนี้ มันพยายามหันหัว แต่ร่างมันกลับไม่ขยับตามใจสั่ง มันรู้สึกได้แต่ควบคุมไม่ได้

 

มันอยากขยับแต่ก็ทําไม่ได้ มันเริ่มร้องเงียบๆเหมือนเด็กทารก แต่ไม่มีใครได้ยิน

 

เวลาผ่านไปนานแค่ไหนแล้วก็ไม่รู้ผ่านร่างนี้ มันเป็นสิ่งมีชีวิตนับไม่ถ้วนและดําเนินกิจกรรมที่มันไม่เข้าใจ

 

ฉันต้องการต้องการอีก

 

หลังจากนั้น จํานวนวิสัยทัศน์ก็เพิ่มขึ้นช้าๆ

 

น้ําตาลงบนใบไม้และค่อยๆกลิ้งลง มันจ้องหยดน้ํา สงสัยว่าทําไมมันไม่จักจี้

 

รากขุดลงดิน และปุ๋ยก็ให้ความรู้สึกพอใจ เหมือนสิ่งมีชีวิตตอนได้กินอาหาร

 

จมูกมันดมกลิ่น และการดมกลิ่นที่ไว้ของมันก็เจอเส้นทางหลบหนีของเหยื่อ

 

ความรู้สึกมากขึ้นนํากระแสข้อมูลบ้าคลั่งมา มันยอมรับทุกอย่างอย่างตะกละตะกลาม

 

จากนั้นก็เกิดความรู้สึกใหม่ มันให้ความรู้สึกของจุลินทรีย์เหมือนสายน้ําไหล ด้วยความแปลกใจ มันพบว่านี่คือสิ่งแรกที่มันสามารถควบคุมได้ เหมือนกองทัพที่เชื่อฟัง

 

นี่คือความรู้สึกที่เป็นของฉัน?

 

ไม่ มันไม่ใช่

 

ทั้งหมดคือฉัน

 

ในเขตอนุรักษ์สาม นับตั้งแต่เจ้าหน้าที่สูดดมก๊าซอัมพาตและจบลงดด้วยการนอนบนเตียง เป็นเวลา17วัน3ชั่วโมง ห้องปรุงยาของหญ้ามรกตก็กลายเป็นพื้นที่ต้องห้าม

 

เทียบกับตอนหานเซี่ยวจากไป ขนาดของห้องนั้นใหญ่กว่าเดิมหลายเท่าพร้อมด้วยอุปกรณ์ แถมยาของเหลวหลากสีถูกวางบนชั้น บนโต๊ะมีลิ้นชักแก้วใสที่มีพืชต่างๆอยู่ภายใน เป็นวัตถุดิบสําหรับทํายา

 

“อืม…” หญ้ามรกตสวมเสื้อคลุมขาว ถุงมือป้องกันการกัดกร่อนและแว่นตาคู่หนึ่งพลางฮัมเพลง

 

ลงและผสมยา

 

พลังควบคุมพืชของเธอช่วยให้เธอรู้สึกถึงพืช และควบคุมปริมาณได้อย่างแม่นยํา

 

เธอปาดผมตัวเอง ยื่นมือออกไปเปิดลิ้นชัก และฉีกกลีบดอกไม้ ขณะที่เธอกําลังจะโยนมันลง อุปกรณ์และใช้มันเป็นวัตถุดิบ การเคลื่อนไหวเธอก็หยุดชะงัก

 

พลังเธอสัมผัสได้ถึงบางอย่างที่กําลังลอบมอง แต่มันก็หายไปในชั่วพริบตา เกือบเหมือนภาพลวงตา หญ้ามรกตขมวดคิ้วเล็กน้อยและมองไปยังต้นตอของความรู้สึก แต่มันเป็นพืชที่เธอเด็ดกลีบดอกมา

 

“แปลก” หญ้ามรกตพึมพํา เธอไตร่ตรองและเอื้อมมือไปแตะพืชอีกครั้ง

 

ชั่ววินาทีที่นิ้วเธอสัมผัสกับมัน แรงสั่นก็ส่งผ่านพลังเอสเปอร์เธอเหมือนกระแสไฟฟ้าและแทงหัวใจเธอ

 

เธอชักมือออกอย่างรวดเร็ว หญ้ามรกตถอยไปหลายก้าวและมองไปยังพืชด้วยความตกใจและสงสัย

 

“มันไม่ใช่ภาพลวงตา…มันเกิดสัมผัสจริงๆเมื่อฉันแตะมัน….

 

หากไม่ใช่เพราะพลังเธอ เธอคงไม่รู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงเพียงเล็กน้อยนี้

 

ความไม่เชื่อฉายผ่านตาเธอ

 

“พืชนี้ มันอะไรกัน?”

 

หญ้ามรกตพลันฉุกคิด สีหน้าเธอเปลี่ยนไป และเธอก็รีบแตะพืชทุกต้นในห้อง พืชส่วนใหญ่ไม่เปลี่ยนแปลง แต่หนึ่งในสี่ของพืชให้ความรู้สึกเดียวกัน

 

ในห้องปรุงยาขนาดใหญ่ เธอรู้สึกเหมือนกําลังถูกสายตานับไม่ถ้วนลอบมองเงียบๆ

 

แรงสั่นวิ่งลงกระดูกสันหลังเธออย่างไม่อาจควบคุมได้

 

พืชที่ไม่อาจเคลื่อนไหวได้เหล่านี้ดูเหมือนจะมีดวงตาโตและคอยจับจ้องเธอ

 

“มีบางอย่างผิดปกติ ผิดปกติมาก” หญ้ามรกตพึมพํา

 

มันเป็นตอนดึก

 

ในเขตที่อาศัยของบุคลากรภายในเขตหลัก ฮีล่าผู้สวมชุดกันลมสีดํากําลังนั่งบนดาดฟ้า มองท้องฟ้ายามค่ําคืน

 

นับตั้งแต่หานเซี่ยวจากไป เธอก็จะขึ้นมาบนหลังคาเป็นครั้งคราวและมองดวงดาว

 

ในปีที่ผ่านมา ฮีล่าไม่ได้ออกจากเขตอนุรักษ์ และพลังของออโรร่าก็ฟื้นคืน

 

“อ้ววว.” หมีขาวยักษ์สูงสี่เมตรร้องเสียงนุ่ม หมีตัวนี้กําลังวิ่งรอบลาน และมีเด็กสาวผมบลอนด์กําลังนั่งบนหลังมัน ยิ้มและหัวเราะอย่างสดใส เสียงเธอดูเด็ก เต็มไปด้วยพลังและชี

 

พลังของออโรร่าฟื้นตัวช้าๆ และท้ายที่สุดเธอก็ค่อยๆสูงขึ้น เธอไม่ผอมและแห้งเหมือนก่อนหน้าอีก ผิวเธอขาวขึ้นและอมชมพูขึ้น ลูกหมีที่ติดตามเธอมาก็โตขึ้นอย่างรวดเร็วเช่นกัน ขนมัน เนียนนุ่มและเงา บนหน้าผาก หน้าอก แขนและต้นขามันมีเกล็ดที่ดูเหมือนผลึกน้ําแข็ง มันดูแข็งแรง และดวงตาเล็กมันก็ทั้งดูน่ารักและน่ากลัว

 

ฮีล่าก้มมอง ขมวดคิ้วและกล่าว”อย่าวิ่งเร็วนัก และระวังอย่าให้ตก”

 

“พี่กําลังมองดวงจันทร์อีกแล้วงั้นหรอคะ?” ออโรร่าแหงนหน้ามอง

 

“ดวงจันทร์ไม่ใช่สิ่งที่พี่กําลังมอง”

 

“หนูรู้ พี่ต้องคิดถึงลุงปีศาจทมิฬแน่” ออโรร่ายิ้ม” หนูก็คิดถึงเขาเหมือนกัน”

 

“ใครบอกว่าพี่คิดถึงเขา”ฮีล่าตะคอก” พี่แค่อยากรู้ว่าจักรวาลเป็นยังไง หืม…พี่ก็แค่เดาว่าเขากําลังทําอะไรเป็นครั้งคราว หมอนั่นหนีหายนะไปและทิ้งเราให้กลัว ส่วนตัวเองกําลังสนุกในอวกาศ”

 

ดวงตาของออโรร่าขยับและส่งจูบเปล่งประกาย ซึ่งบินไปที่แก้มของฮีล่า

 

ฮีล่าโบกมือและกระจายแสงตรงหน้าเธอ” หยุด”

 

ในขณะนั้นเอง การเคลื่อนไหวของออโรร่าพลันหยุด รอยยิ้มเธอแช่แข็งบนหน้า และร่างเธอก็เริ่มสั่นเทา

 

“ พะ-พี่”

 

“หืม?” ฮีล่าก้มมอง สีหน้าเธอสลดลงและกลายเป็นแสงสีแดงปรากฏตรงหน้าออโรร่าทันที กอดเธอไว้ในแขน เอื้อมมือไปแตะหน้าผากและกล่าวอย่างกังวล” เกิดอะไรขึ้น?น้องปวยงั้นหรอ?พี่จะพาไปหาหมอ”

 

“ไม่…” ออโรร่าเปิดปากอย่างยากลําบาก ร่างบอบบางเธอยังสั่น พลังหนูสัมผัสได้ถึงสิ่งมีชีวิตที่แปลกมาก ไม่สิ สิ่งนั้นไม่ถือว่าเป็นสิ่งมีชีวิต หนูไม่รู้ว่ามันคืออะไร…”

 

ฮีล่าสับสน พลังของออโรร่าสามารถสัมผัสสัญญาณของชีวิต-เธอไม่เคยเห็นออโรร่าตกใจกลัว แค่เพราะสัมผัสถึงรูปแบบชีวิต

 

“น้องรู้สึกยังไง?”

 

ออโรร่าหลับตาลง ริมฝีปากเธอซีดเซียว

 

“มันเล็กมาก…แต่ก็ใหญ่มากด้วย…มันกําลังกระจาย…”

 

เมื่อเธอลืมตาขึ้นอีกครั้ง มันก็เต็มไปด้วยความหวาดกลัว

 

“มันอยู่ทุกที่!”

 

ในโถงแบล็คสตาร์ ผู้เล่นทุกคนมารวมตัวกัน

 

“มันใกล้ได้เวลาแล้ว”ราชาพลเรือเอกมองหน้าต่างสถานะ”การอัปเดทจะเริ่มในหนึ่งชั่วโมงออกจากที่นี่กัน”

 

“ที่นี่ปลอดภัยกว่า” ห่าวเทียนพยักหน้า

 

“หืม เราจะเจอกับการข้ามเวลาเพราะการอัปเดท จะมีการเปลี่ยนแปลงแน่นอน ดังนั้นการอยู่ในฐานย่อมดีสุด” ดาบคลั่งกล่าวเสริม

 

ในฐานะหนึ่งในผู้เล่นจากรอบทดลอง เขารู้ว่าต้องมีการข้ามเวลา ตัวละครดั้งเดิมและกองกําลังจะทําหน้าที่ลําพังและผ่านการเปลี่ยนแปลงต่างๆ เมื่อเปิดเกมสาธารณะ เขาถูกแยกจากหานเซี่ยวด้วยเหตุนี้

 

ไม่มีใครรู้ว่าช่วงเวลานั้นจะนานแค่ไหน พวกเขาไม่รู้ว่าแบล็คสตาร์จะเป็นยังไง

 

ดาบคลั่งหวังว่าจะไม่ถูกแยกจากหานเซี่ยวอีก เขาพบหานเซี่ยวบนอความารีนได้ แต่หากพวกเขาแยกกันในอวกาศ เขาคงจบลงด้วยการเล่นเกมคนเดียว ดังนั้นการอยู่ในฐานแบล็คสตาร์ จึงเป็นตัวเลือกที่ปลอดภัยสุด

 

ตลอดทั้งเวอร์ชั่น1.0 การมีแบล็คสตาร์จึงทําให้เขาแกร่งขึ้น แม้กระทั่งผู้เล่นที่ต่างสายกับหานเซี่ยวก็ยังแข็งแกร่งเพราะอุปกรณ์เขา ไม่ต้องพูดถึงภารกิจรางวัลสูง ผู้เล่นทุกคนต้องการติดตามแบล็คสตาร์ต่อไป

 

ไม่ใช่แค่พวกเขา แต่ผู้เล่นอความารีนด้วย ทุกครั้งที่พวกเขาดูวิดิโอของขนมปังสุนัข พวกเขาได้แต่อาลัยว่าไม่อาจเป็นสมาชิกกลุ่มทหารรับจ้างได้ ความสนุกและการผจญภัยมาเป็นอันดับสอง สาเหตุหลักคือรางวัลมากมาย!

 

เราอิจฉามาก!

 

“ พี่น้อง ฉันจะไปก่อน ค่อยมากินอาหารด้วยกันเมื่อมีโอกาส”ขนมปังสุนัขออกไปก่อน

 

จันทราเมเปิ้ลยิ้ม โบกมือลาและหายไปทันที

 

พวกเขาบอกลากันและออกจากระบบไปทีละคน ในไม่ช้าผู้เล่นทุกคนในกลุ่มทหารรับจ้างก็หายตัวไป

 

ไม่ใช่แค่พวกเขา แค่สิ่งเดียวกันเกิดขึ้นพร้อมกับทุกดาวเคราะห์เริ่มต้น ผู้เล่นเกือบสิบล้านหายไปพร้อมกันในเวลาอันสั้น!

 

เจ้าหน้าที่ของเขตอนุรักษ์ตกตะลึง และหวงยู่ก็หน้าแดง เขาได้เตรียมการมาถึงสามวัน และขณะที่เขากําลังจะแยกจํานวนพวกเหนือมนุษย์ พวกเขาทั้งหมดกลับหายไป!

 

บ้าอะไรกัน!

 

จตุรัสที่เคยแออัดกลับรกร้างและเงียบสงัด ไม่มีแม้แต่คนเดียว ลมหนาวพัดผ่านมาและหนังสือพิมพ์ก็ปลิวไปบนถนน

 

ผู้อาศัยเดินมาในถนนที่ละคนและมองกันอย่างตกใจ

 

หลายคนคิดสิ่งเดียวกัน พวกเหนือมนุษย์หายไปอย่างกะทันหันเหมือนพวกเขาไม่เคยมีอยู่มาก่อน

 

แต่เครื่องหมายและการเปลี่ยนแปลงที่พวกเหนือมนุษย์ทิ้งไว้เป็นของจริงและไม่อาจเมินเฉย นี่บ่งบอกว่าพวกเขามีอยู่จริง

 

ไกลออกไป ในศูนย์จูเบอรี่ สุดยอดช่างกลหานกําลังลงโทษซิลเวียในห้องดัดแปลงเครื่องจักร และจู่ๆเขาก็ขยับคิว เขาเปิดหน้าต่างสถานะและการแจ้งเตือนใหม่ก็ปรากฏ

 

เปิดใช้งานการอัปเดทเวอร์ชั่น1.0

 

กําลังบันทึกข้อมูลการบันทึกเสร็จสิ้น!

 

ฟอรั่มผู้เล่นบิดตัว

 

ระยะเวลาอัปเดท : ไม่รู้โปรดรออย่างอดทน

 

หานเซี่ยวพยายามเข้าฟอรั่ม แต่ก็กลายเป็นสีเทา และก็ไม่อาจเข้าได้อีกต่อไปเหมือนรอบทดสอบ

 

หานเซี่ยวปิดหนังสือ ส่ายหัวถอนหายใจ จิบชาพลางสงบสติอารมณ์

 

“ในที่สุดมันก็มาถึง เห้อ วันแสนยากลําบาก…”