“อันที่จริง เราไม่ได้เจอกันมานานมาแล้วต่างหาก เธอดูเปลี่ยนไปมากเลยนะ”

ซึนาเดะ ยิ้มให้ ไนโตะ และเดินเข้าไปหาเขา จากนั้นเธอก็นั่งลงที่โต๊ะรับแขกตรงที่โซฟาตรงข้ามกับ ไนโตะ เธอมองไปรอบ ๆ แล้วพูดว่า “แล้ว คุชินะ ไปไหนละ?”

ทันทีที่เธอถามออกมา ประตูก็เปิดออกอีกครั้ง และ คุชินะ ก็ถือถาดกาน้ำชาและถ้วยเดินเข้ามาหาเธอแล้วยิ้ม

“ท่านซึนาเดะ มาเยี่ยมทั้งที หนูไม่มีทางพลาดหรอกคะ!”

“ดีใจที่ได้เจอเธออีกนะ” ซึนาเดะ ยิ้มให้ คุชินะ

คุชินะ วางถ้วยชาลงบนโต๊ะ จากนั้นเธอก็เดินไปด้านข้างของเธอและนั่งลงแล้วพูดว่า “หนูเป็นห่วงท่านมากเลยนะคะ”

คุชินะ ไม่ได้สนใจกับสถานการณ์ทางการเมืองของพวกเขาหรือเรื่องสงคราม แต่เธอก็เป็นห่วง ซึนาเดะ มาก เพราะ ซึนาเดะ นั้นดีต่อเธอมากและเธอก็นับถือ ซึนาเดะ เป็นพี่สาวมาโดยตลอด

“เธอไม่ต้องเป็นห่วงฉันหรอก ฉันไม่ได้ไปต่อสู้ในแนวหน้าเหมือนเมื่อก่อน สิ่งที่ฉันทำคือรักษาคนเจ็บแค่นั้น”

ซึนาเดะ หยิบถ้วยชาขึ้นมาจิบ จาดนั้นเธอก็แสดงสีหน้าที่เศร้าเล็กน้อยออกมา

นาวากิ น้องชายของเธอได้ตายไปแล้ว , ไนโตะ และ คุชินะ ออกจากหมู่บ้าน และยิ่งไปกว่านั้นสมาชิกตระกูลส่วนใหญ่ของเธอก็ถูกฆ่าไปเป็นจำนวนมาก สิ่งเหล่านี้ทำให้เธออดไม่ได้ที่จะรู้สึกเศร้าออกมา

เมื่อเห็นดังนั้น คุชินะ ก็เอามือวางลงบนไหล่ของ ซึนาเดะ อย่างเบา ๆ ด้วยความเห็นใจ ในอีกด้านหนึ่ง ไนโตะ ก็มองอย่างช่วยไม่ได้

เป็นความผิดของเขาหรือเปล่านะที่ทิ้งเธอไว้ที่ โคโนฮะ?

“ไนโตะ เธอคงรู้สินะว่าที่ฉันมาในวันนี้ไม่ใช่เพื่อมาหาเธอเฉย ๆ แต่มีเหตุผลบางอย่างที่ทำให้ฉันต้องมาเจอเธอในวันนี้”

ซึนาเดะ หันหน้าไปหา ไนโตะ และพูดออกมาเบา ๆ

ไนโตะ พยักหน้าให้ ซึนาเดะ จากนั้นเขาก็จิบถ้วยชาของเขา และพูดด้วยท่าทีเยาะเย้ยเล็กน้อยว่า “ดันโซ พยายามถึงขีดสุดเพื่อขับไล่ผมออกจาก โคโนฮะ แต่หลังจากนั้นในที่สุดพวกเขาก็ตระหนักได้ว่าพวกเขาต้องการผม…ผมจะไปกับท่าน…เพราะผมไม่อยากพลาดสีหน้าในตอนที่พวกเขาเห็นผม”

“เธอหมายความว่ายังไง?”

ซึนาเดะ ดูสับสนกับสิ่งที่ ไนโตะ พูด เธอไม่เขาใจว่าเขาหมายความว่าอะไร แต่เธอจะทำอย่างดีที่สุดเพื่อโน้มน้าวให้เขากลับไปช่วย โคโนฮะ ให้ได้

ซึนาเดะ มองไปที่ ไนโตะ แล้วถอนหายใจก่อนจะพูดว่า “ที่นั่นคือหมู่บ้านที่ปู่ของฉันเป็นคนสร้างขึ้นมา แม้ว่าฉันจะเกลียดผู้อาวุโสพวกนั้นและไม่มีวันสนับสนุนพวกเขา…แต่ฉันไม่สามารถเห็นมันล่มสลายไปต่อหน้าต่อตาฉันได้”

คุชินะ ยืนขึ้นแล้วเทชาเพิ่มให้กับ ไนโตะ และ คุชินะ

จากนั้นเธอก็เดินไปด้านข้างของ ไนโตะ และนั่งลง

ไนโตะ ดื่มน้ำชาของเขา จากนั้นเขาก็มองเธอแล้วบีบแก้มเธออย่างแรงโดยไม่มีปี่ไม่มี่ขลุ่ย มันทำให้ คุชินะ ตกใจและไม่พอใจเป็นอย่างมาก

ไนโตะ มอดูเธอแล้วยิ้มให้

ทันใดนั้น คุชินะ ก็ยืนขึ้นด้วยท่าทางสงบแล้วเดินไปข้างหลัง ไนโตะ และวางมือลงบนไหล่ของเขาแล้วบีบ

แกร๊บ!

ไนโตะ รู้สึกว่าหัวใจของเขาหยุดลงในขณะนั้น เขาหันหลังไปมองเธอแล้วเขาก็ต้องพบกับร้อยยิ้มที่น่ากลัว แม้ว่ามันจะเป็นจักระที่น้อยนิดของ คุรามะ แต่มันก็ทำให้เขาเจ็บปวดเป็นอย่างมาก!

ไนโตะ พยายามเก็บอาการเจ็บปวดเอาไว้ จากนั้นเขาก็หันกลับไปหา ซึนาเดะ แล้วถามเธอว่า “คนพวกนั้นมีเงื่อนไขอะไรบ้าง?”

ซึนาเดะ ส่ายหัวแล้วพูดด้วยท่าทางเย้ยหยันเล็กน้อยว่า “ไม่มี…ครั้งนี้พวกเขาไม่มีเงื่อนไขอะไรทั้งนั้น แม้แต่ตำแหน่ง โฮคาเงะ ถ้าเธอต้องการ พวกเขาก็ไม่มีปัญหา”

“โอ้ พวกเขาใช้ตำแหน่ง โฮคาเงะ เป็นไพ่ตายเลยเหรอ!”

ไนโตะ ดูประหลาดใจและเขาก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา เพราะแค่เขาจินตนาการถึงวันรับตำแหน่งของเขาแล้วได้เห็นหน้า ดันโซ ในขณะที่เขาถือหมวก โฮคาเงะ เขาก็แทบอดใจไม่ไหว

เมื่อถึงตอนนั้น ดันโซ คงจะโกรธมากที่แผนการทั้งหมดของเขาถูกทำลาย!

“เธออยากเป็น โฮคาเงะ จริง ๆ หรือเปล่า?” ซึนาเดะ มองไปที่ ไนโตะ ด้วยความสงสัยจากเบื้องลึกในหัวใจ “ถ้าถามฉันละก็ เธอกำลังแข็งแกร่งจนเหมือนกับปู่ ฮาชิรามะ ของฉัน และทักษะในการบริหารบ้านเมืองของเธอก็เกือบจะดีเท่ากับปู่ โทบิรามะ ของฉัน”

เซนจู โทบิรามะ เป็นนักบริหารบ้านเมืองที่เก่งและเก่งกว่า เซนจู ฮาชิรามะ ซึ่งเป็นพี่ชายของเขา เขาเป็นชายผู้ก่อตั้งโรงเรียนนินจาแห่งแรกและเป็นผู้ก่อตั้งกองกำลังตำรวจแห่ง โคโนฮะ

เขาเป็นคนที่สร้างหน่วยงานเหล่านี้ให้กับ โคโนฮะ และทำให้หมู่บ้านนินจาอื่น ๆ ทำตามเขา

“ไม่มีใครเทียบกับ โฮคาเงะ รุ่นที่ 2 ได้ในเรื่องของการเมือง…และความแข็งแกร่ง ผมก็ยังห่างกับ ท่านรุ่นที่ 1 อยู่มาก”

คำพูดของ ไนโตะ ที่ตอบ ซึนาเดะ กลับไปเหมือนกับว่าเขาจะพูดถ่อมตัว แต่ที่จริงแล้วมันคือความจริง

ซึนาเดะ ชื่นชมในความซื่อสัตย์ของ ไนโตะ แต่ในขณะเดียวกันเธอก็ดูประหลาดใจนิดหน่อย เพราะเธอไม่คิดว่า ไนโตะ จะพูดอะไรแบบนี้

ในตอนแรกเธอคิดว่าความแข็งแกร่งของ ไนโตะ คงจะไม่เท่ากับปู่ของเธอ

แต่อย่างไรก็ตามเมื่อเธอคิดย้อนกลับไปในตอนที่ ไนโตะ จัดการกับ 9 หาง ได้อย่างง่ายดาย เธอก็เปลี่ยนใจและรู้ทันทีว่าความแข็งแกร่งของ ไนโตะ นั้นไม่ไกลจากระดับของ ฮาชิรามะ เลย!

“สำหรับการเป็น โฮคาเงะ…ผมไม่สนใจหรอก”

ไนโตะ ยักไหล่

ไนโตะ กำลังยุ่งอยู่กับการจัดการ หมู่บ้านอาเมะ แม้จะได้รับความช่วยเหลือจาก โคนัน และ ยาฮิโกะ แต่ก็ยังมีปัญหาให้แก้อยู่อีกมากมาย

อย่างไรก็ตาม ถ้าเขากลายเป็น โฮคาเงะ เขาก็จะต้องอยู่ในห้องทำงานตลอดทั้งวัน และแน่นอนว่า ไนโตะ ไม่มีทางเลือกที่จะนั่งทำงานในห้องทั้งวันเหมือนนักโทษอย่างแน่นอน

เมื่อ ซึนาเดะ ได้ยินคำตอบของ ไนโตะ เธอก็อดไม่ได้ที่จะพูดออกมาด้วยรอยยิ้มว่า “มันไม่ใช่สไตล์ของเธอสินะ”

ถ้า ดันโซ ได้ยินคำตอบของ ไนโตะ เขาคงจะยิ้มหน้าบานไม่หยุดทั้งวันแน่นอน

“ถ้าอย่างนั้น โคโนฮะ คงไม่มีอะไรที่เธอต้องการแล้วละ”

“เปล่าเลย…” ไนโตะ มองเธอแล้วยิ้มก่อนที่จะพูดด้วยน้ำเสียงขี้เล่นว่า “ผมค่อนข้างสนใจในตัวท่าน…พี่ซึนาเดะ”

ทันทีที่ ไนโตะ พูดประโยคนั้น คุชินะ ก็บีบไหล่เขาอย่างแรงอีกครั้ง

และมันช่างเจ็บปวดเหลือเกิน!