พายุที่น่าสะพรึงกลัวราวกับเป็นลมปราณของมังกรกวาดไปทั่วป่า ทำให้ป่าราบเป็นวงกว้างหลาย 10 เมตร!

 

คาริน ตัวแข็งอยู่กับที่ ภาพนี้ทำให้เธอตกใจเป็นอย่างมาก

 

ก่อนที่เขาจะใช้ท่านั้น เธอแทบจะไม่รู้สึกถึงจักระใด ๆ จากร่างกายของ ไนโตะ แต่เพียงครู่เดียวจักระของเขาก็เพิ่มขึ้นจาก 1 ถึง 10!

 

ก่อนหน้านี้เธอยังสงสัยว่า ไนโตะ เป็นเทพเจ้าแห่งนินจาในตำนานจริงหรือไม่ แต่ความสงสัยนั้นก็ถูกทำลายลงทันทีที่เขาโบกมือ

 

สำหรับ นินจาอาเมะ พวกเขาก็ตกใจเช่นกัน ยกเว้นแต่หัวหน้าทีมที่เคยเห็นพลังของ ไนโตะ มาแล้ว

 

อย่างไรก็ตาม การได้เห็น ไนโตะ ในขณะที่ใช้ พลังสั่นสะเทือน จากระยะใกล้แบบนี้ ก็ทำให้หัวหน้าทีมอดตกใจไม่ได้ที่จะตกใจไปด้วยเช่นกัน

 

นี่คือพลังของ ไนโตะ ชายผู้ได้รับการยกย่องว่าเป็นเทพเจ้าแห่งนินจา!

 

คลื่นที่เรียบง่ายทำให้นินจาแตกเป็นเสี่ยง ๆ อย่างง่ายดาย ไนโตะ หันไปมอง คาริน อีกครั้ง

 

เขาสามารถเห็นได้อย่างง่ายดายว่าแขนของเธอมีรอยฟันอยู่ เขาไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงติดตาม นินจาคุสะ เหล่านี้ แต่สถานการณ์ของเธอไม่ดีแน่

 

คนเหล่านี้ไม่ได้ปฏิบัติต่อเธอในฐานะเพื่อน แต่เป็นเหมือนเครื่องมือของนินจามากกว่า

 

“มากับฉัน”

 

ไนโตะ มองไปที่เธออย่างสงบ แต่เธอก็ไม่ยอมปล่อยมือจากแขนของเขาที่โอบกอดเธอเอาไว้ อย่างไรก็ตามเขาก็ยืนกรานที่จะช่วยให้เธอยืนขึ้น จากนั้นเขาก็อุ้มเธอแล้วก็เคลื่อนที่ชั่วพริบตาขึ้นไปบนท้องฟ้าและหายไป

 

นินจาอาเมะ ที่เหลือมองหน้ากัน พวกเขาไม่คิดว่า ไนโตะ จะพาสาวน้อยคนนั้นไป เพราะเธอดูเหมือนจะเป็นแค่เด็กหญิงธรรมดา ๆ

 

ถึงอย่างนั้นก็น่าเหลือเชื่อที่เธอสามารถเอาชนะความสนใจของ ไนโตะ ได้

 

…….

 

บนท้องฟ้า

 

ลำแสงกระพริบอย่างรวดเร็วเหนือเมฆ เพราะ คาริน ทำให้ ไนโตะ ต้องชะลอความเร็วลง แม้ว่าความแข็งแกร่งทางกายภาพของเธอจะยอดเยี่ยม แต่เธอก็ไม่สามารถทนต่อความเร็วของเขาได้แม้จะอยู่ในสภาพสมบูรณ์ก็ตาม

 

แม้ว่าเขาจะลดความเร็วลง แต่ คาริน ก็ยังคงหวาดผวา จะให้เธอไม่รู้สึกแบบนั้นได้อย่างไร ก็เธอไม่เคยสัมผัสกับความรู้สึกของการบินด้วยความเร็วสูงขนาดนี้มาก่อนนิ!

 

คาริน รู้สึกหวาดกลัวและอดไม่ได้ที่จะกอด ไนโตะ ไว้แน่นขณะที่ดึงเสื้อผ้าของเขาจนเกือบขาด

 

ไนโตะ พูดไม่ออกเล็กน้อย นอกจาก คุชินะ แล้วเขาจะไม่มีวันยอมให้ใครทำแบบนี้ แต่เมื่อเห็นว่าเธอหวาดกลัวแค่ไหน ไนโตะ ก็อดไม่ได้ที่จะส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้

 

คาริน ลืมความกลัว ไนโตะ ก่อนหน้านี้ไปนานแล้ว เพราะแม้ว่าเธอจะรู้สึกหวาดกลัวอย่างมากในขณะนั้น แต่เธอก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกสงบในเวลาเดียวกันในขณะที่ถูก ไนโตะ อุ้มไว้เพราะถ้าเขาไม่ปรากฏตัวในตอนนั้นเธอคงจะตายไปแล้ว

 

หลังจากบินไปได้สักพัก คาริน ก็ผ่อนคลายลงเล็กน้อย แต่ร่างกายของเธอยังก็คงแข็งอย่างไม่น่าเชื่อและเธอก็ยังไม่กล้าที่จะขยับ

 

ฟึ๊บ!

 

แม้ว่า ไนโตะ จะจงใจชะลอความเร็วลงแล้ว แต่เขาก็ยังเร็วมากอยู่ดี หลังจากนั้นไม่นาน ไนโตะ ก็มาถึงท้องฟ้าเหนือ หมู่บ้านอาเมะ

 

สภาพอากาศดูเลวร้ายกว่าปกติ เมฆเป็นสีดำมากและฝนก็ตก แต่ ไนโตะ ก็ไม่สนใจและบินผ่านพวกมันตรงไปยังอาคารหลักภายใน หมู่บ้านอาเมะ

 

ภาดนี้ดูน่ากลัวเพราะดูเหมือนว่าพวกเขากำลังตกลงมาด้วยความเร็วสูงสุดจากบนท้องฟ้า!

 

คราวนี้เธอเกือบจะปีนขึ้นไปบนหลังของ ไนโตะ เหมือนคนกำลังจมน้ำด้วยความกลัว

 

ฟิ้ว!!

 

ในขณะที่ ไนโตะ กำลังจะพุ่งชนด่านฟ้าของอาคาร ความเร็วของเขาก็ลดลงจากนั้นก็ร่อนลงบนชั้นดาดฟ้าอย่างนุ่มนวน

 

ไนโตะ ไม่ได้เดินเข้าไปในอาคารโดยตรง แต่คว้า คาริน ที่กอดเขาไว้เหมือนปลาหมึกด้วยใบหน้าที่มืดมน

 

“เลิกเกาะฉันได้แล้วมั้ง?”

 

เห็นได้ชัดว่า คาริน ยังคงตกใจอยู่และเธอต้องใช้เวลาสักพักกว่าจะตอบสนอง

 

นขณะนั้นเธอดูเหมือนเพิ่งรู้ตัวว่ากำลังทำอะไรอยู่

 

ตายละฉัน!

 

เธอเพิ่งทำตัวหยาบคายที่สุดต่อหน้าเทพเจ้าแห่งนินจา คนที่น่ากลัวที่สุด!

 

ไนโตะ ไม่รู้ว่า คาริน กำลังคิดภาพแบบไหนอยู่ในใจของเธอ แต่เมื่อมองดูเธอหวาดกลัว เขาก็อดไม่ได้ที่จะคิดว่า “เธอไม่ได้ดูร้ายกาจอย่างที่คิด…”

 

“ไนโตะ กลับมาแล้วเหรอค่ะ”

 

กระดาษจำนวนมากลอยมารวมกันและทันใดนั้น โคนัน ก็ปรากฏตัวขึ้นบนดาดฟ้าพร้อมกับยิ้มให้ ไนโตะ

 

หมู่บ้านอาเมะ ปกคลุมไปด้วยม่านพลังตรวจจับ ใครก็ตามที่เข้ามา โคนัน ก็จะทราบทันที

 

อย่างไรก็ตามมีเพียงคนเดียวที่สามารถผ่านเข้ามาจากท้องฟ้าได้ก็คือ ไนโตะ และมันไม่ได้เป็นแบบนี้แค่ครั้ง 2 ครั้ง มันเป็นแบบนี้ค่อนข้างบ่อย

 

ทุกครั้งที่ โคนัน รู้ว่า ไนโตะ กลับมา เธอจะเป็นคนแรกที่มาที่ด้านบนสุดของอาคารเสมอ

 

“ฉันบอกแล้วไงว่าไม่ต้องมารับฉันทุกครั้งก็ได้”

 

ไนโตะ ยิ้มให้ โคนัน แต่ก็เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ได้ดุเธอ

 

โคนัน ยิ้มและยืนอยู่ตรงนั้นแล้วพูดว่า “ท่านไนโตะ กลับมาทั้งที หนูก็ต้องมาทักทายสิคะ อีกอย่างหนูก็ต้องมายืนยันว่าเป็นใครกันแน่ที่มาจากท้องฟ้า”

 

ด้วยความคิดนี้ โคนัน จึงมองไปที่ คาริน ที่ยืนอยู่ด้านข้าง

 

“ท่านไนโตะ หนูแค่มองเธอครั้งแรกก็รู้เลยว่าเธอคือ ตระกูลอุซึมากิ เธอเป็นเด็กกำพร้าใช่ไหมคะ?”

 

“อืม เธอน่าจะชื่อว่า อุซึมากิ คาริน”

 

ไนโตะ พยักหน้าแล้วหันไปมอง คาริน แล้วถามว่า “ใช่ไหม?”

 

คาริน รู้สึกประหลาดใจที่ ไนโตะ รู้จักชื่อของเธอ นี่มันเหลือเชื่อจริงๆ !

 

เธอรู้จักชื่อของ ไนโตะ นั่นเป็นเรื่องปกติเพราะเขาเป็นเทพเจ้าแห่งนินจา แต่สำหรับคนอย่างเขาที่รู้จักชื่อของเธอมันทำให้เธอรู้สึกปลื้มปิติเป็นอย่างมาก

 

หลังจากพยักหน้าแล้ว คาริน ก็สงบสติอารมณ์ลงได้ในที่สุด และมองไปที่ ไนโตะ อย่างระมัดระวัง

 

จู่ ๆ เธอก็รู้สึกว่าเขาไม่ได้ดูน่ากลัวขนาดนั้น

 

อย่างไรก็ตามเมื่อเธอจำภาพนั้นได้ ภาพตอนที่ ไนโตะ โบกมือและทำลายป่า เธอก็รู้สึกกลัวขึ้นมาอีกเล็กน้อย

โคนัน มองไปที่ คาริน จากนั้นก็มองไปที่ ไนโตะ ด้วยความชื่นชม

 

“แน่นอนว่าไม่มีใครสามารถเอาชนะท่านได้ เราพยายามตามหาสมาชิกคนใดก็ได้จาก ตระกูลอุซึมากิ ที่ยังเหลืออยู่ แต่เราก็ยังหาไม่เจอ แต่ท่านกลับเจอเธอได้อย่างง่ายดาย”

 

“ไม่ มันก็แค่บังเอิญ”

 

ไนโตะ ส่ายหัวอย่างลวก ๆ

 

โคนัน ยิ้มและพูดว่า “อาจารย์คุชินะ น่าจะมีความสุขมากเลยนะคะ”

 

“ฉันจะไปบอกเธอเอง”

 

ไนโตะ ยิ้ม เขาไม่คิดว่าจะบังเอิญขนาดนั้น

 

………

 

ตระกูลอุซึมากิ ซึ่งเป็นตระกูลที่มีความเชี่ยวชาญด้านวิชาสะกด พวกเขาบางส่วนอาศัยอยู่ใน แคว้นแห่งไฟ และมีความใกล้ชิดกันทางสายเลือด แต่ตระกูลของพวกเขาก็ถูกทำลายไปใน มหาสงครามโลกนินจาครั้งที่ 2

 

ไม่สำคัญว่า คาริน จะเป็นสมาชิก ตระกูลอุซึมากิ ที่มีสายเลือดบริสุทธิ์หรือไม่ ตราบใดที่แม่หรือพ่อของเธอเป็น อุซึมากิ มันจะทำให้ คุชินะ มีความสุขมากขึ้น

 

คุชินะ ไม่คิดว่า ไนโตะ จะน้องสาวที่มีสายเลือดเดียวกับเธอ ดังนั้นเธอจึงดูแล คาริน มากกว่าปกติ

 

ซึนาเดะ ดูแล คาริน เป็นอย่างดี เธอสนใจในความสามารถพิเศษในการรักษาของ คาริน มาก และต้องการที่จะช่วยให้ คาริน พัฒนาความสามารถโดยไม่ต้องใช้ความพยายาม