457 : เริ่มต้นแผนถล่ม โคโนฮะ

 

เมื่อมองไปที่กาอาระที่อยู่ข้างหน้า คิมิมาโร่ก็ยิ้มเล็กน้อย

 

กาอาระถูกเลือกให้สู้กับเขา คราวนี้ในที่สุดเขาก็จะมีโอกาสได้เล่นสนุกแล้ว

 

“คางุยะ คิมิมาโร่ และกาอาระแห่งซึนะ สงสัยจังว่าใครจะชนะ”

 

โฮคาเงะรุ่น3 มองไปที่สนามแต่ดูเหมือนว่าเขาจะกังวลเล็กน้อย หาก 1 หางอาละวาดขึ้นมาอีกครั้ง ม่านพลังที่กางไว้ก็เอาไม่อยู่

 

ซึนะเลือกทีมที่อันตรายมาสอบจูนิน มันทําให้ซารุโทบิปวดหัว แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไรเกี่ยวกับมัน เพราะก็เป็นกรณีเดียวกันกับพลังสถิตร่างของ 9 หางของโคโนฮะ อุซึมากิ นารูโตะก็เข้าร่วมการสอบครั้งนี้ด้วยเช่นกัน

 

กาอาระที่เอาชนะลีได้ดูสงบขึ้นมากหลังจากพบคิมิมาโร่ครั้งก่อน

 

ด้วยสัญญาณจากผู้คุมสอบ การต่อสู้ระหว่างทั้ง 2 จึงปะทุขึ้นทันที!

 

“10 กระสุนปลายนิ้ว!”

 

ทันทีที่การต่อสู้เริ่มขึ้น คิมิมาโร่ก็ใช้วิชาเดียวกันกับที่เขาใช้โจมตีกาอาระครั้งก่อน

 

อย่างไรก็ตาม คราวนี้กาอาระก็เตรียมใช้ทรายผสมกับโลหะหนัก เขาสร้างกําแพงที่สามารถกั้นกระสุนกระดูกได้

 

“การโจมตีแบบเดิมทําอะไรฉันไม่ได้เป็นครั้งที่ 2 หรอก”

 

กาอาระ ที่กําลังยืนกอดอกและยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น จู่ๆก็คลายแขนออกและกดมือลงอย่างรวดเร็ว

 

บึ้ม!!

 

ทันใดนั้น ทรายใต้ฝ่าเท้าของคิมิมาโร่ ก็ดูดเขาลงและรัดขาของเขาไว้แน่น ทําให้เขาไม่สามารถเคลื่อนไหวได้

 

จากนั้นทรายก็ปกคลุมร่างเขาทันที

 

“โลงศพทราย!” จิตสังหารเห็นได้ชัดในสายตาของกาอาระ ด้วยความตื่นเต้นที่น่าขนลุก

 

เมื่อกดมือทั้ง 2 ข้างลงไปและใช้วิชานี้ ทั้งสนามก็สั่นสะเทือน ขณะที่ศูนย์กลางของสนามค่อยๆทรุดตัวลง ภาพนี้ทําให้คนระดับสูงตกตะลึงอย่างมาก

 

“นี่มัน…พลังอะไรกัน เด็กคนนี้เป็นแค่เกะนินจริงเหรอ?”

 

“ล้อเล่นใช่มั้ย!”

 

“ยังไงก็ตาม มันก็คงจะจบแล้วมั้ง”

 

เมื่อมองไปที่พื้นดินที่จมลึกลงไปหลายฟุต ทุกคนก็ต้องกลืนน้ําลายโดยไม่รู้ตัว พวกเขาคิดว่าคิมิมาโร่ถูกบดขยี้ลงบนพื้นไปจนเป็นเหมือนเนื้อบดไปแล้ว

 

อย่างไรก็ตาม ขณะที่ความคิดนี้กําลังอยู่ในใจของทุกคน ทันใดนั้นก็มีเสียงดังมาจากใต้พื้นดิน

 

“ระบําต้นเฟิร์น!”

 

ต้ม! ตู้ม!! ต้ม!!

 

ทันใดนั้น พื้นดินก็แตกร้าวจากใจกลางสนาม จากนั้นกระดูกขนาดใหญ่ก็เจาะขึ้นมาบนพื้นและพุ่งขึ้นไปข้างบน พุ่งเข้าหากาอาระอย่างดุเดือด

 

เมื่อเห็นภาพนี้ กาอาระก็ดูตกใจ และตอบสนองทันที เขาควบคุมทรายใต้ฝ่าเท้าให้ลอยขึ้นไปข้างบนอย่างรวดเร็ว

 

แม้ว่าสนามประลองนี้จะกว้างใหญ่ แต่ภายใต้การโจมตีในระดับนี้ ก็ไม่มีตรงไหนที่จะหลบได้นอกจากท้างฟ้า

 

ตู้ม! ตู้ม!! ตู้ม!!

 

การโจมตีที่น่าสะพรึงกลัวนี้ทําให้พื้นที่ทั้งหมดกลายเป็นปากระดูกในทันที และเกือบจะทําลายม่านพลังที่หน่วยลับสร้างขึ้นรอบๆอัฒจันทร์ ทําให้พวกเขาหวาดกลัวจนเหงื่อตก

 

แม้แต่หน่วยลับยังตกใจ ไม่ต้องพูดถึงคนสําคัญและคนระดับสูงจากแคว้นต่างๆ พวกเขาทุกคนดูกลัวเป็นอย่างมาก

 

กาอาระลอยอย่างรวดเร็วไปยังยอดของป่ากระดูก เขายืนอยู่บนก้อนทรายและมองลงมา

 

แต่ในวินาทีต่อมา เสียงเย็นเยือกก็ดังขึ้นข้างหลังเขา

 

“มันจบแล้ว”

 

“แย่แล้ว!!”

 

กาอาระแอบสาปแช่งอยู่ในใจ และมีเวลาเพียงแค่หันกลับไปมอง ทันใดนั้นกระดูกก็ทะลุทรวงอกขวาไปจนถึงไหล่ของกาอาระ

 

“บะบ้าเอ้ย…”

 

กาอาระเจ็บปวดอย่างเห็นได้ชัด นี่เป็นครั้งที่ 3 แล้วที่เขาได้รับบาดเจ็บ เขาไม่เคยเห็นเลือดของตัวเองมาก่อนจนกระทั่งเขามาที่โคโนฮะ แค่คราวนี้ความเจ็บปวดของเขาก็รุนแรงกว่าครั้งก่อนๆ

 

ร่างกายส่วนล่างของคิมิมาโร่ ติดอยู่กับกระดูกที่ตั้งสูงตระหง่าน และแขนของเขาก็มีรูปร่างเหมือนหอกยาวที่เจาะหน้าอกของกาอาระ

 

เลือดไหลหยดลงไป

 

ผู้ชมต่างเงียบ การต่อสู้ระดับนี้ไม่ใช่การต่อสู้ของเกะนินแล้ว

 

“เอาล่ะ ใกล้ได้เวลาเริ่มแล้ว”

 

เมื่อสังเกตเห็นว่าทุกคนจ้องมองท้องฟ้าด้วยความตกใจ นินจาคนหนึ่งที่ซ่อนตัวอยู่ในฝูงชนก็ประสานอินด้วยมือทั้ง 2 ข้าง

 

คาถาลวงตา!

 

ขนนกจํานวนนับไม่ถ้วนตกลงมาจากท้องฟ้าอย่างเงียบๆ และบรรดาผู้ที่จดจ่ออยู่กับการต่อสู้ก็ผล็อยหลับไปอย่างง่ายดาย

 

ในเวลาเดียวกัน นินจาโอโตะ และนินจาซึนะที่ซ่อนอยู่ในโคโนฮะก็ได้เริ่มจู่โจมทันที!

 

แผนการทําลายโคโนฮะเริ่มต้นขึ้นแล้ว!

 

“นายมีความสามารถแค่นี้เหรอ?”

 

คิมิมาโร่ไม่สนใจทุกสิ่งที่เกิดขึ้นบนอัฒจันทร์ ขณะที่เหลือบมองดูนินจาซึนะ และนินจาโอโตะ เผชิญหน้ากับนินจาโคโนฮะด้วยสายตาจางๆ

 

อาจารย์ไนโตะ พูดถึงเรื่องนี้นี่เอง

 

“แก…แก!”

 

กาอาระ ตัวสั่นเมื่อดวงตาของเขาปรากฏความโกรธแค้นออกมาอย่างชัดเจน จากนั้นเขาก็ยื่นมือออกไปที่คิมิมาโร่

 

ที่น่าแปลกก็คือจู่ๆมือของเขาก็กลายเป็นกรงเล็บที่น่าสะพรึงกลัว!

 

“ฮะ!”

 

คิมิมาโร่ดึงหอกกระดูกออกจากร่างของกาอาระ ในขณะที่หายใจอย่างเย็นชา เขาก็โดนกรงเล็บฟาดอย่างจัง

 

“นี่คือพลังของ 1 หางเหรอ?”

 

ร่างกายของกาอาระ สั่นและดูเหมือนว่าเขาจะไม่สามารถควบคุมมันได้ แต่ 1 หางก็ไม่ออกมา และ 1 หางก็ไม่ได้พยายามควบคุมร่างกายของเขา

 

แม้ว่า 1 หางจะเป็นคนงี่เง่า แต่เขาก็สนใจที่จะออกมา เขาเพิ่งเจอไนโตะที่หมู่บ้านนี้ และ เขาก็ยังคงอยู่ในหมู่บ้านนี้ ดังนั้นเขาจึงไม่โง่ที่จะออกมา

ถ้าเขาไม่ออกมา กาอาระก็จะสามารถควบคุมจักระของเขาเพื่อสร้างอวัยวะบางส่วนของเขาได้ แต่ขนาดก็ยังเทียบกับ 1 หางไม่ได้

 

เพราะเขาควบคุมจักระของ 1 หางได้ บาดแผลของ กาอาระ จึงหายอย่างรวดเร็ว และเขาก็มี โอกาสได้ต่อสู้กับ คิมิมาโร่ อีกชั่วขณะหนึ่ง แต่เขาก็ยังพ่ายแพ้

 

บางทีถ้า 1 หางออกมา เขาก็อาจจะชนะ คิมิมาโร่ ได้ แค่ กาอาระ คนเดียวไม่สามารถเอาช นะ คิมิมาโร่ ได้

 

“ในที่สุดก็เริ่มได้”

ไม่มีใครสังเกตเห็นว่าไนโตะมานั่งที่เก้าอี้ของเขาตั้งแต่เมื่อไร

 

ในเวลานี้ โอโรจิมารุที่ปลอมตัวเป็นคาเสะคาเงะ ได้ไล่ต้อนซารุโทบิขึ้นไปบนหลังคาแล้ว จากนั้น นินจาโอโตะ 4 คนก็กางม่านพลังกําแพงควัน 4 ทิศเพื่อขังพวกเขาไว้ภายใน

 

“ตอนนี้ยังไม่สายนะ หลีกเลี่ยงการใช้กําลังแล้วหันมาเจรจาหาทางแก้ดีกว่า ท่านคาเสะคาเงะ”

 

“หึหึ พอแก่ตัวเข้าก็ใฝ่สันติเกินไปหน่อยนะ

 

“เธอ!!!”

 

ทันทีที่เขาได้ยินคําเหล่านี้ ซารุโทบิก็ตะโกนทันที

 

ถ้าซึนะตัดสินใจโจมตี โคโนฮะ และถ้าคาเสะคาเงะ อยู่ตรงหน้าเขาก็คงจะเป็นเรื่องดี แต่ถ้าคนตรงหน้าเขาคือ โอโรจิมารุก็แสดงว่า สิ่งต่างๆเลวร้ายลงอย่างเห็นได้ชัด!

 

“นี่เอง แบบนี้เองเรอะ…”

 

ในที่สุดซารุโทบิก็เข้าใจ ว่าทําไมโอโรจิมารถึงปรากฏตัวระหว่างการสอบรอบก่อนหน้านี้ ไม่ใช่เพราะมาหาซาสึเกะที่เป็นอุจิวะคนสุดท้าย แต่ในขณะเดียวกัน เขาก็ต้องการร่วมกับซึนะ เพื่อโจมตีโคโนฮะอีกด้วย!

 

ดูสถานการณ์วุ่นวายด้านล่าง ตอนนี้นินจาซึนะ และนินจาโอโตะ ได้เริ่มโจมตี นินจาโคโนฮะแล้ว ทุกอย่างกําลังดําเนินไปตามที่ โอโรจิมารุคิดไว้ แม้แต่งตัวใหญ่ก็บุกเข้ามาในหมู่บ้านภายใต้สายตาที่น่าสยดสยองของชาวบ้านจํานวนนับไม่ถ้วน

 

เมื่อเห็นทั้งหมดนี้ก็ทําให้ร่างกายของ โอโรจิมารุสั่นเล็กน้อย สีหน้าของเขาดูแปลกมาก และดูเหมือนว่าเขาจะมีน้ําตา ไม่มีใครรู้ว่า โอโรจิมารุกําลังคิดอะไรอยู่ในขณะนั้น

 

“ดีใจขนาดนั้นเชียว หรือว่า…”

 

ฉีก!!

 

โอโรจิมารุ ใช้คุในที่อยู่ในมือข้างหนึ่งแทงเข้าไปที่มืออีกข้างหนึ่งจนเลือดสาด จากนั้นเขาก็ปาดน้ําตาออกจากหางตา

 

“ก็แค่ง่วงนอน พอหาว น้ําตาเลยเล็ดเท่านั้นแหละ ยังไงซะ มันก็จบแล้ว!”