Chapter 496 : โมโมชิกิ และ คินชิกิ   ตู้ม!!!   ก่อนที่ โอโรจิมารุ จะได้พูดอะไรมากกว่านี้ หมัดเล็ก ๆ ของ เคอิโกะ ก็ปะทะเข้ากับอากาศที่อยู่ตรงหน้าเขา ทันใดนั้นอากาศก็แตกออกเหมือนกระจก และในขณะเดียวกัน พลังสั่นสะเทือนก็ปะทะเข้ากับร่างของโอโรจิมารุ   แม้ว่าโอโรจิมารุจะใช้พลังของเขาทั้งหมด เขาก็ไม่สามารถสกัดกั้นหมัดเล็กๆของเธอได้ ร่างของเขากระเด็นออกไปทันที กระแทกกับกาแพงหินและทะลุผ่านไป ทิ้งรูขนาดใหญ่ที่มีรูปร่างเหมือนมนุษย์ที่กําแพง   แม้ว่าเขาจะไม่ตาย แต่เขาก็จมเข้าไปในกองหิน และเขาก็รู้สึกเหมือนจะร้องไห้   โอโรจิมารุต้องพบเจอกับโชคร้ายมากมายในชีวิต ครั้งแรกคือเขาถูกโฮคาเงะรุ่น 3 ผนึกแขนทั้ง 2 ข้างไป ครั้งที่ 2 คือถูกไนโตะต่อยจนกระเด็น และครั้งที่ 3 ก็ถูกเด็กหญิงผมสีชมพูตัวน้อยคนนี้คนนี้ต่อย   คุณไม่จําเป็นต้องเดาตัวตนของเคอิโกะด้วยซ้ํา ด้วยการเคลื่อนไหวที่คุ้นเคยและพลังที่คุ้นเคย มันคงจะเป็นเรื่องบ้าถ้าเธอไม่ใช่ลูกสาวของ ไนโตะ!   แม้แต่โอโรจิมารุก็ยังลุกขึ้นไม่ได้หลังจากถูกหมัดของเธอโจมตี   “ไม่คิดว่าจะอ่อนแอขนาดนี้นะเนี่ย…”   เมื่อยืนอยู่ข้างนอก เคอิโกะจับผมของเธอและแสดงท่าที่เป็นอายก่อนพูดว่า “ไม่แปลกใจเลยที่พ่อบอกว่าคนในโลกนี้อ่อนแอมาก”   ในมิติของไนโตะ   บนผืนหญ้าเขียวขจี ไนโตะกําลังนอนอยู่ตรงนั้น มองกระจกตรงหน้าเขา และหัวเราะอยู่นาน แม้แต่คุชินะก็อดหัวเราะไปพร้อมกับเขาไม่ได้   “นี่เป็นครั้งแรกเลยนะเนี่ยที่เห็นโอโรจิมารุไม่ระวังตัวแบบนี้ เขาใช้เนตรวงแหวนกระจกเงาหมื่นบุปผามองเธอแล้วนี่ แล้วทําไมเขาถึงยังเจอเรื่องโง่ๆ แบบนี้อีกล่ะ?”   “เคอิโกะออกจะน่ารัก ไม่มีใครคิดหรอกว่าเธอจะแข็งแกร่งขนาดนั้น”   เขาหยุดหัวเราะ แต่ก็ยังคงมีรอยยิ้มบนหน้าของเขาอยู่ เธอดูเหมือนเขาทุกประการ ต่อยโอโรจิมารุด้วยหมัด แม้แต่รูปแบบการต่อสู้ของเธอก็คล้ายกับเขามาก   แม้ว่าเธอจะอายุเพียง 10 ขวบ แต่เคอิโกะก็สืบทอดพลังมาจากพ่อแม่ของเธอ ดังนั้นเธอจึงแข็งแกร่งเกือบถึงขั้นเซียน 6 วิถีตั้งแต่เกิด อย่างไรก็ตามเธอก็ยังใช้พลังได้ไม่เต็มที่ ไม่อย่างนั่น โอโรจิมารุก็คงจะแย่ไปแล้ว   หลังจากหัวเราะอยู่ครู่หนึ่ง คุชินะก็ผลักไนโตะ และพูดว่า “คุณจะไม่ไปพาลูกกลับมาเหรอ?”   ไนโตะยักไหล่อย่างช่วยไม่ได้ แล้วพูดว่า “ฉันคิดว่าให้ลูกออกไปเล่นบ้างก็ดีนะ ตอนอายุเท่านี้เรา 2 คนก็เป็นอิสระนิ”   คุชินะส่ายหัวอย่างแรงและพูดว่า “มันไม่เหมือนกันสะหน่อย!”   ไนโตะพูดอย่างไม่พอใจ “ไม่เหมือนกันยังไง?”   คุชินะดูกังวลและพูดว่า “คุณไม่เข้าใจ ฉันหมายความว่าถ้าเคอิโกะได้รับพลังอย่างอื่นจากฉัน…ถ้าเธอคลั่งจนบังเอิญทําลายโลกนินจาล่ะ?!”   ไนโตะเบิกตากว้าง มองดูคุชินะที่ทําหน้าเขินอาย ท่าทางเขาเหมือนพูดว่า ทําไมคุณถึงอายที่จะพูดแบบนั้น   คุชินะหน้าแดง กําหมัดแน่น แล้วขู่เขาว่า “จะไปหรือไม่ไป?!”   “ฉันจะไป ฉันจะไป”   ปากของไนโตะกระตุก แล้วใช้ปลายนิ้วแตะหน้าผากคุชินะ ขณะที่เขายืนขึ้นและบิดขี้เกียจ   ทันใดนั้น สีหน้าของไนโตะเปลี่ยนไป สายตาของเขาเย็นชาลงทันที ซึ่งทําให้มิติกลายเริ่มอากาศเย็นลง และเริ่มมีหิมะตก   เมื่อรู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหันในร่างกายของไนโตะ คุชินะก็แสดงสีหน้าจริงจังในทันทีและพูดว่า “เกิดอะไรขึ้นเหรอ?”   “ไม่มีอะไรหรอก แค่ในที่สุด พวกมันก็มาถึงแล้ว”   ไนโตะ จ้องไปที่ความว่างเปล่าข้างหน้าด้วยตาที่ไม่แยแสและก้าวเข้าไปโดยตรง ร่างกายของเขาค่อย ๆ จางหายไปแล้วก็หายไปโดยสิ้นเชิง   หลังจากต่อยโอโรจิมารุ และพบว่าเขาไม่ตาย เคอิโกะสัมผัสได้ถึงพลังชีวิตของเขาและรู้สึกประหลาดใจกับพลังที่เขามี ดังนั้นเธอจึงตัดสินใจเล่นกับของเล่นของเธอมากขึ้นด้วยรอยยิ้ม   อย่างไรก็ตาม ขณะที่เธอกําลังจะเดินไป ท้องฟ้าก็มืดลงในทันที   ตู้ม!!!   ก้อนหินที่อยู่ข้างหน้าเคอิโกะแตกออกเป็นเสี่ยง หน้าผาก็ระเบิดออกทันที จากนั้นก็พังทลายลง และเศษหินก็กระเด็นไปทุกหนทุกแห่ง   เมื่อสังเกตเห็นสิ่งนี้ เคอิโกะก็ดูจริงจังขึ้น เธอใช้แขนเล็ก ๆ ปัดหินเล็ก ๆ ที่กระเด็นมาแล้วกระโดดถอยหลังขึ้นไปในอากาศ   ฟื้ม!!   ก่อนหน้านี้มีล่าแสงสีด่าปรากฏขึ้นที่ต่าแหน่งของหน้าผาอย่างเงียบ ๆ และร่าง 2 ร่างก็ลอยออกมาจากมัน   “นี่คือโลกงั้นเหรอ?…”   พวกเขาดูคล้ายกับคางุยะเล็กน้อย หนึ่งในนั้นคือโอซึซึกิ โมโมชิกิ ซึ่งนั่งอยู่บนไหล่ของโอซึซึกิ คินชิกิ   คินชิกิพึมพํา “ท่านโมโมชิกิ ท่านไม่ได้ล็อคตําแหน่งจักระขนาดใหญ่ที่เราตรววจับได้ไว้เหรอครับ?”   โมโมชิกิเหลือบมองโลก จากนั้นเขาก็จ้องมองไปที่เคอิโกะที่ลอยอยู่ในอากาศและเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย   “เจ้านี้แหละ ช่างเป็นจักระยิ่งใหญ่และมหัศจรรย์จริงๆ ดูเหมือนว่าคราวนี้จะไม่ผิดตัว”   “ให้เป็นหน้าที่ผมเองครับ ท่านโมโมชิกิ”   คินชิกิมองเคอิโกะอย่างเย็นชา   “ก็ได้   โมโมชิกิลอยขึ้นไปในอากาศ มองไปยังคินชิกิที่กําลังวิ่งเข้าหาเคอิโกะ ทันใดนั้นออร่าสีแดงก็เปลี่ยนเป็นโซ่ และพุ่งเข้าหาเคอิโกะ   เคอิโกะสังเกตโมโมชิกิและคินชิกิตลอดเวลา แต่เธอก็ดูไม่กลัว เธอมีความอยากรู้อยากเห็นมากกว่า   เมื่อโซ่กําลังจะถึงตัวเธอ ทันใดนั้นร่างหนึ่งก็ปรากฏขึ้นมา จับมือเธอไว้ด้วยมือข้างหนึ่ง และจับโซ่ไว้ด้วยกมือหนึ่ง   “รู้ไหมว่ามันอันตรายแค่ไหน”   ไนโตะถือโซ่ด้วยมือเดียว แต่แทนที่จะมองคินชิกิและโมโมชินกิ เขามองไปที่เคอิโกะ แล้วพูดอย่างช่วยไม่ได้   เคอิโกะโน้มตัวเข้าไปในอ้อมแขนของไนโตะอย่างเชื่อฟัง ยิ้มแล้วเธอก็เหลือบมองอีก 2 คน “ดูเหมือน 2 คนนี้จะไม่ได้มาจากโลกนี้นะคะ ท่านพ่อ”   “ใช่ ลูกพูดถูก”   จากนั้นเขาก็มองดูเธออีกครั้ง และเปิดประตูมิติข้าง ๆ พวกเขาก่อนที่จะส่งเธอเข้าไปในทางเดินและพูดว่า “กลับไปหาแม่ก่อนไป” หลังจากที่ประตูมิติปิดลง ไนโตะก็มองไปที่โมโมชิกิและคันชิกิอย่างใจเย็น   ทั้ง 2 แปลกใจเล็กน้อยที่จู่ ๆ ไนโตะก็ปรากฏตัวขึ้น พวกเขาจึงไม่ได้โต้ตอบจนกระทั่งไนโตะส่งเคอิโกะไป   ฟื้ม!!!   ทันใดนั้น โซ่สีแดงในมือของไนโตะก็สลายไปทันที หดกลับไปหาคินชิกิ และกลายเป็นกระบองสีแดง   “ท่านโมโมชิกิ จักระของเจ้านี้มากกว่าเจ้าหนูเมื่อกี้อีก”   โมโมชิกิมองไปที่ไนโตะอย่างใจเย็น   ร่องรอยของความโลภและความปรารถนาแวบเข้ามาในดวงตาของ โมโมชิกิ แล้วพูดว่า “ฉันต้องการเขา ผลไม้จักระที่สร้างขึ้นจากเขาจะต้องอร่อยอย่างแน่นอน”   คินชิกิได้ยินคําพูดของโมโมชิกิ และรีบวิ่งไปหาไนโตะทันที   ตู้ม!!   ทันใดนั้น เขาก็มาปรากฏตัวที่ด้านหน้าของไนโตะ แล้วฟาดไนโตะด้วยกระบองอย่างดุเดือด  

Chapter 496 : โมโมชิกิ และ คินชิกิ

 

ตู้ม!!!

 

ก่อนที่ โอโรจิมารุ จะได้พูดอะไรมากกว่านี้ หมัดเล็ก ๆ ของ เคอิโกะ ก็ปะทะเข้ากับอากาศที่อยู่ตรงหน้าเขา ทันใดนั้นอากาศก็แตกออกเหมือนกระจก และในขณะเดียวกัน พลังสั่นสะเทือนก็ปะทะเข้ากับร่างของโอโรจิมารุ

 

แม้ว่าโอโรจิมารุจะใช้พลังของเขาทั้งหมด เขาก็ไม่สามารถสกัดกั้นหมัดเล็กๆของเธอได้ ร่างของเขากระเด็นออกไปทันที กระแทกกับกาแพงหินและทะลุผ่านไป ทิ้งรูขนาดใหญ่ที่มีรูปร่างเหมือนมนุษย์ที่กําแพง

 

แม้ว่าเขาจะไม่ตาย แต่เขาก็จมเข้าไปในกองหิน และเขาก็รู้สึกเหมือนจะร้องไห้

 

โอโรจิมารุต้องพบเจอกับโชคร้ายมากมายในชีวิต ครั้งแรกคือเขาถูกโฮคาเงะรุ่น 3 ผนึกแขนทั้ง 2 ข้างไป ครั้งที่ 2 คือถูกไนโตะต่อยจนกระเด็น และครั้งที่ 3 ก็ถูกเด็กหญิงผมสีชมพูตัวน้อยคนนี้คนนี้ต่อย

 

คุณไม่จําเป็นต้องเดาตัวตนของเคอิโกะด้วยซ้ํา ด้วยการเคลื่อนไหวที่คุ้นเคยและพลังที่คุ้นเคย มันคงจะเป็นเรื่องบ้าถ้าเธอไม่ใช่ลูกสาวของ ไนโตะ!

 

แม้แต่โอโรจิมารุก็ยังลุกขึ้นไม่ได้หลังจากถูกหมัดของเธอโจมตี

 

“ไม่คิดว่าจะอ่อนแอขนาดนี้นะเนี่ย…”

 

เมื่อยืนอยู่ข้างนอก เคอิโกะจับผมของเธอและแสดงท่าที่เป็นอายก่อนพูดว่า “ไม่แปลกใจเลยที่พ่อบอกว่าคนในโลกนี้อ่อนแอมาก”

 

ในมิติของไนโตะ

 

บนผืนหญ้าเขียวขจี ไนโตะกําลังนอนอยู่ตรงนั้น มองกระจกตรงหน้าเขา และหัวเราะอยู่นาน แม้แต่คุชินะก็อดหัวเราะไปพร้อมกับเขาไม่ได้

 

“นี่เป็นครั้งแรกเลยนะเนี่ยที่เห็นโอโรจิมารุไม่ระวังตัวแบบนี้ เขาใช้เนตรวงแหวนกระจกเงาหมื่นบุปผามองเธอแล้วนี่ แล้วทําไมเขาถึงยังเจอเรื่องโง่ๆ แบบนี้อีกล่ะ?”

 

“เคอิโกะออกจะน่ารัก ไม่มีใครคิดหรอกว่าเธอจะแข็งแกร่งขนาดนั้น”

 

เขาหยุดหัวเราะ แต่ก็ยังคงมีรอยยิ้มบนหน้าของเขาอยู่ เธอดูเหมือนเขาทุกประการ ต่อยโอโรจิมารุด้วยหมัด แม้แต่รูปแบบการต่อสู้ของเธอก็คล้ายกับเขามาก

 

แม้ว่าเธอจะอายุเพียง 10 ขวบ แต่เคอิโกะก็สืบทอดพลังมาจากพ่อแม่ของเธอ ดังนั้นเธอจึงแข็งแกร่งเกือบถึงขั้นเซียน 6 วิถีตั้งแต่เกิด อย่างไรก็ตามเธอก็ยังใช้พลังได้ไม่เต็มที่ ไม่อย่างนั่น โอโรจิมารุก็คงจะแย่ไปแล้ว

 

หลังจากหัวเราะอยู่ครู่หนึ่ง คุชินะก็ผลักไนโตะ และพูดว่า “คุณจะไม่ไปพาลูกกลับมาเหรอ?”

 

ไนโตะยักไหล่อย่างช่วยไม่ได้ แล้วพูดว่า “ฉันคิดว่าให้ลูกออกไปเล่นบ้างก็ดีนะ ตอนอายุเท่านี้เรา 2 คนก็เป็นอิสระนิ”

 

คุชินะส่ายหัวอย่างแรงและพูดว่า “มันไม่เหมือนกันสะหน่อย!”

 

ไนโตะพูดอย่างไม่พอใจ “ไม่เหมือนกันยังไง?”

 

คุชินะดูกังวลและพูดว่า “คุณไม่เข้าใจ ฉันหมายความว่าถ้าเคอิโกะได้รับพลังอย่างอื่นจากฉัน…ถ้าเธอคลั่งจนบังเอิญทําลายโลกนินจาล่ะ?!”

 

ไนโตะเบิกตากว้าง มองดูคุชินะที่ทําหน้าเขินอาย ท่าทางเขาเหมือนพูดว่า ทําไมคุณถึงอายที่จะพูดแบบนั้น

 

คุชินะหน้าแดง กําหมัดแน่น แล้วขู่เขาว่า “จะไปหรือไม่ไป?!”

 

“ฉันจะไป ฉันจะไป”

 

ปากของไนโตะกระตุก แล้วใช้ปลายนิ้วแตะหน้าผากคุชินะ ขณะที่เขายืนขึ้นและบิดขี้เกียจ

 

ทันใดนั้น สีหน้าของไนโตะเปลี่ยนไป สายตาของเขาเย็นชาลงทันที ซึ่งทําให้มิติกลายเริ่มอากาศเย็นลง และเริ่มมีหิมะตก

 

เมื่อรู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหันในร่างกายของไนโตะ คุชินะก็แสดงสีหน้าจริงจังในทันทีและพูดว่า “เกิดอะไรขึ้นเหรอ?”

 

“ไม่มีอะไรหรอก แค่ในที่สุด พวกมันก็มาถึงแล้ว”

 

ไนโตะ จ้องไปที่ความว่างเปล่าข้างหน้าด้วยตาที่ไม่แยแสและก้าวเข้าไปโดยตรง ร่างกายของเขาค่อย ๆ จางหายไปแล้วก็หายไปโดยสิ้นเชิง

 

หลังจากต่อยโอโรจิมารุ และพบว่าเขาไม่ตาย เคอิโกะสัมผัสได้ถึงพลังชีวิตของเขาและรู้สึกประหลาดใจกับพลังที่เขามี ดังนั้นเธอจึงตัดสินใจเล่นกับของเล่นของเธอมากขึ้นด้วยรอยยิ้ม

 

อย่างไรก็ตาม ขณะที่เธอกําลังจะเดินไป ท้องฟ้าก็มืดลงในทันที

 

ตู้ม!!!

 

ก้อนหินที่อยู่ข้างหน้าเคอิโกะแตกออกเป็นเสี่ยง หน้าผาก็ระเบิดออกทันที จากนั้นก็พังทลายลง และเศษหินก็กระเด็นไปทุกหนทุกแห่ง

 

เมื่อสังเกตเห็นสิ่งนี้ เคอิโกะก็ดูจริงจังขึ้น เธอใช้แขนเล็ก ๆ ปัดหินเล็ก ๆ ที่กระเด็นมาแล้วกระโดดถอยหลังขึ้นไปในอากาศ

 

ฟื้ม!!

 

ก่อนหน้านี้มีล่าแสงสีด่าปรากฏขึ้นที่ต่าแหน่งของหน้าผาอย่างเงียบ ๆ และร่าง 2 ร่างก็ลอยออกมาจากมัน

 

“นี่คือโลกงั้นเหรอ?…”

 

พวกเขาดูคล้ายกับคางุยะเล็กน้อย หนึ่งในนั้นคือโอซึซึกิ โมโมชิกิ ซึ่งนั่งอยู่บนไหล่ของโอซึซึกิ คินชิกิ

 

คินชิกิพึมพํา “ท่านโมโมชิกิ ท่านไม่ได้ล็อคตําแหน่งจักระขนาดใหญ่ที่เราตรววจับได้ไว้เหรอครับ?”

 

โมโมชิกิเหลือบมองโลก จากนั้นเขาก็จ้องมองไปที่เคอิโกะที่ลอยอยู่ในอากาศและเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย

 

“เจ้านี้แหละ ช่างเป็นจักระยิ่งใหญ่และมหัศจรรย์จริงๆ ดูเหมือนว่าคราวนี้จะไม่ผิดตัว”

 

“ให้เป็นหน้าที่ผมเองครับ ท่านโมโมชิกิ”

 

คินชิกิมองเคอิโกะอย่างเย็นชา

 

“ก็ได้

 

โมโมชิกิลอยขึ้นไปในอากาศ มองไปยังคินชิกิที่กําลังวิ่งเข้าหาเคอิโกะ ทันใดนั้นออร่าสีแดงก็เปลี่ยนเป็นโซ่ และพุ่งเข้าหาเคอิโกะ

 

เคอิโกะสังเกตโมโมชิกิและคินชิกิตลอดเวลา แต่เธอก็ดูไม่กลัว เธอมีความอยากรู้อยากเห็นมากกว่า

 

เมื่อโซ่กําลังจะถึงตัวเธอ ทันใดนั้นร่างหนึ่งก็ปรากฏขึ้นมา จับมือเธอไว้ด้วยมือข้างหนึ่ง และจับโซ่ไว้ด้วยกมือหนึ่ง

 

“รู้ไหมว่ามันอันตรายแค่ไหน”

 

ไนโตะถือโซ่ด้วยมือเดียว แต่แทนที่จะมองคินชิกิและโมโมชินกิ เขามองไปที่เคอิโกะ แล้วพูดอย่างช่วยไม่ได้

 

เคอิโกะโน้มตัวเข้าไปในอ้อมแขนของไนโตะอย่างเชื่อฟัง ยิ้มแล้วเธอก็เหลือบมองอีก 2 คน “ดูเหมือน 2 คนนี้จะไม่ได้มาจากโลกนี้นะคะ ท่านพ่อ”

 

“ใช่ ลูกพูดถูก”

 

จากนั้นเขาก็มองดูเธออีกครั้ง และเปิดประตูมิติข้าง ๆ พวกเขาก่อนที่จะส่งเธอเข้าไปในทางเดินและพูดว่า “กลับไปหาแม่ก่อนไป”

หลังจากที่ประตูมิติปิดลง ไนโตะก็มองไปที่โมโมชิกิและคันชิกิอย่างใจเย็น

 

ทั้ง 2 แปลกใจเล็กน้อยที่จู่ ๆ ไนโตะก็ปรากฏตัวขึ้น พวกเขาจึงไม่ได้โต้ตอบจนกระทั่งไนโตะส่งเคอิโกะไป

 

ฟื้ม!!!

 

ทันใดนั้น โซ่สีแดงในมือของไนโตะก็สลายไปทันที หดกลับไปหาคินชิกิ และกลายเป็นกระบองสีแดง

 

“ท่านโมโมชิกิ จักระของเจ้านี้มากกว่าเจ้าหนูเมื่อกี้อีก”

 

โมโมชิกิมองไปที่ไนโตะอย่างใจเย็น

 

ร่องรอยของความโลภและความปรารถนาแวบเข้ามาในดวงตาของ โมโมชิกิ แล้วพูดว่า “ฉันต้องการเขา ผลไม้จักระที่สร้างขึ้นจากเขาจะต้องอร่อยอย่างแน่นอน”

 

คินชิกิได้ยินคําพูดของโมโมชิกิ และรีบวิ่งไปหาไนโตะทันที

 

ตู้ม!!

 

ทันใดนั้น เขาก็มาปรากฏตัวที่ด้านหน้าของไนโตะ แล้วฟาดไนโตะด้วยกระบองอย่างดุเดือด