Chapter 498 : ผีเสื้อราตรี   “ก็ดี อย่างน้อยตอนนี้ก็น่าสนใจขึ้นมานิดหน่อยแล้ว”   เมื่อมองไปที่โมโมชิกิที่ดูเหมือนจะแข็งแกร่งขึ้นหลายเท่าในทันที นัยน์ตาของไนโตะก็ไม่มีความกลัว มีแต่ความกระตือรือร้นอย่างแรงกล้าเท่านั้น   หลังจากการเปลี่ยนแปลง โมโมชิกิมองไปที่ไนโตะด้วยสายตาที่โกรธเกรี้ยว จากนั้นเขาก็ยื่นมือออกไป จากนั้นจึงเนตรสังสาระบนฝ่ามือไปที่ไนโตะ   เนตรสังสาระบนหน้าผากของเขาก็จ้องไปที่ไนโตะด้วยเช่นกัน   ประคํามากาทามะ!   ทันใดนั้น แสงสีทองพร่างพรายก็มาบรรจบกันบนท้องฟ้า ควบแน่นเป็นประค่ามากาทามะที่ส่องประกายระยิบระยับ 3 ดวง จากนั้นพวกมันก็หมุนกลายเป็นลําแสงสีทอง จากนั้นจึงพุ่งขึ้นไปบนท้องฟ้าและพุ่งตรงเข้าหาไนโตะ   แม้จะอยู่ไกลออกไป แต่ทุกคนก็สามารถเห็นลําแสงสีทองพุ่งขึ้นไปบนท้องฟ้าราวกับว่ามันอยู่ตรงหน้า!   อย่างไรก็ตาม ไนโตะก็มองดูมันโดยไม่คิดที่จะหลบ แต่เขากลับตั้งท่าต่อยหมัดแทน การโจมตีนี้มีขนาดใหญ่มาก แต่ก็ไม่สามารถเจาะทะลุมิติได้   ความสามารถในการดูดซับจักระนั้นน่ารําคาญมาก แต่เมื่อต้องเผชิญหน้ากับการโจมตีด้วยพลังกายภาพก็ดูเหมือนว่ามันจะไร้ประโยชน์   “ช้างราตรี…1หมัด!”   “2หมัด!”   “3หมัด!”   “4หมัด!”   “5หมัด!”   เมื่อเผชิญหน้ากับการโจมตีของโมโมชิกิ ไนโตะจึงใช้ช้างราตรีอีกครั้ง เนื่องจากโมโมชิกิสามารถดูดซับพลังสั่นสะเทือนได้ เขาจึงต้องอาศัยการโจมตีทางกายภาพเท่านั้น   ไนโตะ เคลื่อนที่ชั่วพริบตาไปบนท้องฟ้า 5 ครั้งติดต่อกัน และลําแสงสีขาว 5 เสาก็พุ่งลงมาจากท้องฟ้าและพุ่งตรงมายังเป้าหมายเดียว ปะทะกับประค่ามากาทามะ ทั้ง 3   ตุ้ม!!!   เสียงระเบิดดังสนั่นไปทั่วบริเวณ   หากการเคลื่อนไหวครั้งก่อนของไนโตะ ทําให้พื้นที่ใกล้เคียงสั่นสะเทือน การปะทะกันครั้งนี้ก็ทําให้โลกนินจาทั้งหมดสันสะเทือนราวกับว่ามันกําลังจะพังทลาย   โคโนฮะกําลังจัดพิธีมอบตําแหน่งโฮคาเงะให้กับนารูโตะ ขณะที่เขากําลังรับหมวก โฮคาเงะจากฮาตาเคะ คาคาชิ โฮคาเงะรุ่น 5 ทันใดนั้นท้องฟ้าก็สั่นสะเทือนและหมวกก็ตกลงบนพื้น   ในเวลานี้ไม่มีใครสนใจหมวกของโฮคาเงะ ทุกคนรวมทั้งนารูโตะ มองออกไปไกลด้วยท่าทางตกใจ   แม้ว่าจะอยู่ไกลแสนไกล แต่ทุกคนก็มองเห็นได้บนขอบฟ้าว่ามีลําแสงสีขาวที่น่าสะพรึงกลัวและลําแสงสีทองกําลังปะทะกันอย่างบ้าคลัง   เมื่อรู้สึกถึงพลังของความสยองขวัญนี้ คาคาชิ นารูโตะ และคนอื่นๆ ก็นึกถึงคนคนเดียวพร้อมกันทันที   ไนโตะ!   นอกจากไนโตะแล้ว ไม่มีใครสามารถระเบิดพลังอันน่าสะพรึงกลัวแบบนี้ออกมาได้ รู้สึกราวกับว่าทั้งโลกนินจาสั่นสะเทือนจากความกลัว!   นอกจากนี้ ดูเหมือนว่าไนโตะกำลังสู้กับใครบางคนอยู่!   นินจาหลายคนที่เคยมีประสบการณ์ในมหาสงครามโลกนินจาครั้งที่ 4 จู่ๆ พวกเขาก็อยากจะร้องไห้เมื่อได้ เห็นภาพที่น่าสยดสยองแต่คุ้นเคยบนขอบฟ้า มหาสงครามโลกนินจาครั้งที่ 4 เพิ่งจะสิ้นสุดลง ทําไมอมนุษย์พวกนี้ถึงต่อสู้กันอีก และคราวนี้ ดูเหมือนว่าพวกเขากําลังทําลายโลกทั้งใบ เดี๋ยวก่อน…?   สงครามครั้งนั้นจบลงไปเมื่อ 10 ปีที่แล้วแล้วไม่ใช่เหรอ?   แม้จะเกิดขึ้นเมื่อ 10 ปีที่แล้ว ทุกคนก็ยังรู้สึกเหมือนเป็นเมื่อวาน เพราะไม่มีวันใดผ่านไปโดยที่ไม่มีใครพูดถึงสงครามครั้งนั้น ทําให้พวกเขารู้สึกว่ามันเพิ่งเกิดขึ้นไม่นาน!   กลับมาที่สนามต่อสู้   ช่างราตรีของไนโตะ และประคํามากาทามะของโมโมชิกิปะทะกันอย่างบ้าคลั่งบนท้องฟ้า   การโจมตีทั้ง 2 ปะทะกันอย่างต่อเนื่อง ทําให้เกิดเสียงอันร้อนแรง พลังทะลุทะลวงของประคํามากาทามะนั้นแข็งแกร่งมาก แต่ก็ไม่สามารถเจาะพลังของไนโตะได้   ในที่สุด ลําแสงสีขาวและแสงสีทองก็หดเข้าหาตรงกลาง หลอมรวมเป็นลูกกลมลูกหนึ่ง จากนั้นก็แตกออกเป็นชิ้นๆ!   ฟื้ม!!!   หลังจากที่การโจมตีทั้ง 2 มาบรรจบกันและระเบิด คลื่นพลังก็กระจายออกไปในทันที ความเร็วของมันไม่เร็วนัก แต่ไม่ว่าจะกระทบกับหิน ต้นไม้ หรือภูเขา มันก็ผ่าทั้งหมดออกเป็น 2 ท่อน!   ดูเหมือนว่าดาบยาวขนาดยักษ์กําลังกวาดไปด้านข้างและหันโลกนินจา   ไม่ว่าจะเป็นพลเรือนธรรมดาหรือนินจา ต่างก็มองภาพนี้อย่างตะลึงงัน   แน่นอนว่าคนที่โชคร้ายที่สุดคือ หมู่บ้านคุโมะ เพราะมันตั้งอยู่บนภูเขา ดังนั้นทั้งหมู่บ้านจึงถูกตัดขาด!   สําหรับไรคาเงะ เขาทําได้แค่มองดูคลื่นพลังงานที่ใกล้เข้ามาจากหน้าต่างของเขาอย่างช่วยไม่ได้   “บ้าเอ้ย!”   เมื่อมองดูการโจมตีของเขาที่ไนโตะสกัดกั้น โมโมชิกิก็แสดงท่าทางน่าเกลียด เขาไม่คิดว่าไนโตะจะไม่ใช้จักระ แต่มีเพียงความแข็งแกร่งทางกายภาพเท่านั้น   แม้ว่าเขาจะอยากดูดซับจักระของไนโตะมาก แต่เขาก็รู้ดีว่ายังไม่สามารถทําได้ในตอนนี้ ไนโตะจะฆ่าเขาอย่างแน่นอน!   ความสามารถของเขามุ่งเน้นไปที่การดูดซับจักระเป็นหลัก ดังนั้นทันทีที่ไนโตะใช้ความแข็งแกร่งทางกายภาพในการโจมตี เขาก็เสียเปรียบทันที และความสามารถที่โดดเด่นของเขาก็ไร้ประโยชน์ทันที   ดังนั้นเมื่อ ประค่ามากาทามะของเขาถูกไนโตะหยุดได้ เขาจึงไม่ลังเลและประตูมิติสีดําก็เปิดขึ้นต่อหน้าเขาทันที จากนั้นเขาก็เข้าไป   “จําไว้! ข้าจะกลับมาแน่นอน!” ก่อนจากไปเขาไม่ลืมที่จะพูดอย่างเย่อหยิ่ง   ตอนแรก ไนโตะไม่ได้คิดจะหยุดเขา แต่หลังจากได้ยินประโยคนี้และการกระทําที่เย่อหยิ่งของโมโมชิกิ ไนโตะก็ไม่สามารถปล่อยเขาไปได้และไล่ตามเขาไปด้วยการเคลื่อนที่เพียงครั้งเดียว   ประตูมิติสีดําบิดเบี้ยวและหายไปหลังจากที่โมโมชิกิเข้าไป แต่มือของ ไนโตะ ก็กลับกลายเป็นภาพลวงตา และควาขอบของมัน จากนั้นประตูมิติก็ถูกฉีกออกอีกครั้ง   อย่างไรก็ตาม ไนโตะก็ไม่ได้เข้าไปโดยตรง เขาลังเลอยู่ครู่หนึ่งหลังจากที่เขาเห็นสิ่งที่อยู่ด้านใน   เขายังคงไม่สามารถเคลื่อนไหวได้อย่างอิสระภายในความว่างเปล่า ดังนั้นถ้าเขาเข้าไปและฆ่า โมโมชิกิ เขาก็อาจจะไม่สามารถกลับมาได้ในระยะเวลาอันสั้น   อย่างไรก็ตาม ไนโตะก็ไม่ได้กังวลเกี่ยวกับเรื่องนั้นในขณะนั้น เพราะอาจพูดได้ว่าทั้งคุชินะและเคอิโกะแข็งแกร่งจนเกือบจะอยู่ยงคงกระพันในโลกนี้ แม้ว่าเคอิโกะจะยังเด็กและประมาทอยู่บ้าง แต่คุชินะก็อยู่ที่นั่น และเธอจะดูแลเคอิโกะ   เมื่อเห็นว่าประตูมิติกําลังจะปิดลง นัยน์ตาของ ไนโตะ ก็เฉียบคมขึ้น และในที่สุดเขาก็ตัดสินใจก้าวเข้าไป   เมื่อเห็น ไนโตะก้าวเข้ามา โมโมชิกิก็กันกลับไปมอง   “เจ้านั่นกล้าตามข้ามางั้นเหรอ…”   เมื่อมองไปที่ไนโตะที่กําลังไล่ตามเขาจากด้านหลัง เขาก็มองด้วยสายตาเย็นชา   เนื่องจากไนโตะกล้าที่จะมาที่นี่และไล่ตามเขา เขาจึงไม่รีรออีกต่อไป ตอนนี้เขาตั้งใจที่จะดูดซับจักระทั้งหมดของไนโตะ   หลังจากหายใจเข้าลึก ๆ โมโมชิกิก็หยุดและโบกมือทันที   ฟื้ม!!   ไนโตะรีบวิ่งไปหาโมโมชิกิ และทันใดนั้นก็มีการบิดเบือนแปลก ๆ ปรากฏขึ้นต่อหน้าเขา!   ช่องว่างทั้งหมดก็แยกออกเป็น 2 ส่วน ด้านของโมโมชิกิไม่ได้แสดงการเปลี่ยนแปลงใดๆ ในขณะที่ด้านของไนโตะเริ่มพังทลาย และกระแสความว่างเปล่าที่ปั่นป่วนก็กระทบไนโตะอย่างแรง   “ถึงแกจะเข้ามาที่นี่ได้ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าแกจะอยู่ในนี้ได้ ยอมแพ้แล้วยอมตายในความว่างเปล่านี้ซะ!”   โมโมชิกิยืนอยู่ที่นั่น จ้องไปที่ไนโตะอย่างเย็นชา จากนั้นหันหลังกลับและโบกมือ ประตูมิติปรากฏขึ้นต่อหน้าเขา แล้วเขาก็ลอยออกไป   อย่างไรก็ตาม เมื่อเขากําลังจะไปถึงประตูมิติ ทันใดนั้นเขาก็ได้ยินเสียงแว่วมาจากด้านหลัง และความว่างเปล่าที่ปั่นป่วนดูเหมือนจะสั่นทะเทือน!   “ทวีคูณ!”   เมื่อได้ยินเสียงนั้น โมโมชิกิก็อดไม่ได้ที่จะหันกลับมามองด้วยความตกใจ   โมโมชิโกะ หันกลับมาและเห็นไนโตะยืนอยู่ตรงกลางความว่างเปล่าที่ปั่นป่วนที่กําลังพังทลายลง และดูเหมือนว่าเขาจะมีรอยยิ้มที่เย็นชาบนใบหน้าของเขา ขณะที่ออร่าสีแดงเลือดก็พลุ่งขึ้นจากทั่วร่างกายของเขา แล้วรวมตัวกันเป็นออร่ามังกรสีแดงเลือด   “หลั่งไหล!”   เสียงของไนโตะ เหมือนเสียงคํารามจากนรก ทันใดนั้น ร่างของเขาก็ถูกห่อหุ้มอยู่ในมังกรสีแดงเลือด ในขณะที่เขาพุ่งเข้าหาโมโมชิกิ   ฟื้ม!!   มังกรสีแดงเลือดอาละวาดในความว่างเปล่าที่ใกล้จะพังทลาย และแม้แต่กระแสความว่างเปล่าก็ไม่สามารถหยุดมันได้   แม้แต่การบิดเบือนที่วุ่นวายของมิติทั้งหมดก็ปลิวไปทันทีภายใต้แรงกระแทก!   “มันเป็นไปไม่ได้!”   เขามองอย่างไม่เชื่อ แม้แต่โมโมชิกิก็สามารถเปิดประตูมิติได้เท่านั้นและไม่เคยต้านทานกระแสความปั่นป่วนของความว่างเปล่าได้ ในขณะนั้น โมโมชิกิรู้สึกว่าแม้ว่าเขาจะแข็งแกร่งเป็น 2 เท่าของตอนนี้ เขาก็ไม่สามารถต้านทานมันได้   อย่างไรก็ตาม ไนโตะ ก็รีบพุ่งเข้าไปในกระแสความปั่นป่วนของความว่างเปล่าอย่างกะทันหัน และทําให้พลังแห่งความโกลาหลจางหายไปด้วยพลังของเขา!   พลังแบบนี้ช่างเหลือเชื่อจริงๆ!   ด้วยความตกใจ โมโมชิกิพยายามที่จะเข้าไปในประตูมิติ แต่จู่ ๆ เขาก็ได้ยินเสียงตะโกนครั้งสุดท้าย   “ผีเสื้อราตรี!”   ตุ้ม!!!   มังกรสีแดงเลือดทะลวงผ่านกระแสความว่างเปล่าที่ปั่นป่วน กระแทกร่างของโมโมชิกิทุบประตูมิดิจนระเบิดและทําลายทางเดิน จากนั้นก็พุ่งไปสู่ความว่างเปล่าที่ไม่มีที่สิ้นสุด!   ร่างกายของโมโมชิกิส่งเสียงแตกด้วยสายตาที่ดูน่ากลัวอย่างเห็นได้ชัดในที่สุด ระหว่างทาง เขาก็แหลกสลายในกระแสความว่างเปล่าที่ปั่นป่วน!   (เรื่องราวในโลก นารูโตะ จบลง…แต่ยังมีต่อ…)  

Chapter 498 : ผีเสื้อราตรี

 

“ก็ดี อย่างน้อยตอนนี้ก็น่าสนใจขึ้นมานิดหน่อยแล้ว”

 

เมื่อมองไปที่โมโมชิกิที่ดูเหมือนจะแข็งแกร่งขึ้นหลายเท่าในทันที นัยน์ตาของไนโตะก็ไม่มีความกลัว มีแต่ความกระตือรือร้นอย่างแรงกล้าเท่านั้น

 

หลังจากการเปลี่ยนแปลง โมโมชิกิมองไปที่ไนโตะด้วยสายตาที่โกรธเกรี้ยว จากนั้นเขาก็ยื่นมือออกไป จากนั้นจึงเนตรสังสาระบนฝ่ามือไปที่ไนโตะ

 

เนตรสังสาระบนหน้าผากของเขาก็จ้องไปที่ไนโตะด้วยเช่นกัน

 

ประคํามากาทามะ!

 

ทันใดนั้น แสงสีทองพร่างพรายก็มาบรรจบกันบนท้องฟ้า ควบแน่นเป็นประค่ามากาทามะที่ส่องประกายระยิบระยับ 3 ดวง จากนั้นพวกมันก็หมุนกลายเป็นลําแสงสีทอง จากนั้นจึงพุ่งขึ้นไปบนท้องฟ้าและพุ่งตรงเข้าหาไนโตะ

 

แม้จะอยู่ไกลออกไป แต่ทุกคนก็สามารถเห็นลําแสงสีทองพุ่งขึ้นไปบนท้องฟ้าราวกับว่ามันอยู่ตรงหน้า!

 

อย่างไรก็ตาม ไนโตะก็มองดูมันโดยไม่คิดที่จะหลบ แต่เขากลับตั้งท่าต่อยหมัดแทน การโจมตีนี้มีขนาดใหญ่มาก แต่ก็ไม่สามารถเจาะทะลุมิติได้

 

ความสามารถในการดูดซับจักระนั้นน่ารําคาญมาก แต่เมื่อต้องเผชิญหน้ากับการโจมตีด้วยพลังกายภาพก็ดูเหมือนว่ามันจะไร้ประโยชน์

 

“ช้างราตรี…1หมัด!”

 

“2หมัด!”

 

“3หมัด!”

 

“4หมัด!”

 

“5หมัด!”

 

เมื่อเผชิญหน้ากับการโจมตีของโมโมชิกิ ไนโตะจึงใช้ช้างราตรีอีกครั้ง เนื่องจากโมโมชิกิสามารถดูดซับพลังสั่นสะเทือนได้ เขาจึงต้องอาศัยการโจมตีทางกายภาพเท่านั้น

 

ไนโตะ เคลื่อนที่ชั่วพริบตาไปบนท้องฟ้า 5 ครั้งติดต่อกัน และลําแสงสีขาว 5 เสาก็พุ่งลงมาจากท้องฟ้าและพุ่งตรงมายังเป้าหมายเดียว ปะทะกับประค่ามากาทามะ ทั้ง 3

 

ตุ้ม!!!

 

เสียงระเบิดดังสนั่นไปทั่วบริเวณ

 

หากการเคลื่อนไหวครั้งก่อนของไนโตะ ทําให้พื้นที่ใกล้เคียงสั่นสะเทือน การปะทะกันครั้งนี้ก็ทําให้โลกนินจาทั้งหมดสันสะเทือนราวกับว่ามันกําลังจะพังทลาย

 

โคโนฮะกําลังจัดพิธีมอบตําแหน่งโฮคาเงะให้กับนารูโตะ ขณะที่เขากําลังรับหมวก โฮคาเงะจากฮาตาเคะ คาคาชิ โฮคาเงะรุ่น 5 ทันใดนั้นท้องฟ้าก็สั่นสะเทือนและหมวกก็ตกลงบนพื้น

 

ในเวลานี้ไม่มีใครสนใจหมวกของโฮคาเงะ ทุกคนรวมทั้งนารูโตะ มองออกไปไกลด้วยท่าทางตกใจ

 

แม้ว่าจะอยู่ไกลแสนไกล แต่ทุกคนก็มองเห็นได้บนขอบฟ้าว่ามีลําแสงสีขาวที่น่าสะพรึงกลัวและลําแสงสีทองกําลังปะทะกันอย่างบ้าคลัง

 

เมื่อรู้สึกถึงพลังของความสยองขวัญนี้ คาคาชิ นารูโตะ และคนอื่นๆ ก็นึกถึงคนคนเดียวพร้อมกันทันที

 

ไนโตะ!

 

นอกจากไนโตะแล้ว ไม่มีใครสามารถระเบิดพลังอันน่าสะพรึงกลัวแบบนี้ออกมาได้ รู้สึกราวกับว่าทั้งโลกนินจาสั่นสะเทือนจากความกลัว!

 

นอกจากนี้ ดูเหมือนว่าไนโตะกำลังสู้กับใครบางคนอยู่!

 

นินจาหลายคนที่เคยมีประสบการณ์ในมหาสงครามโลกนินจาครั้งที่ 4 จู่ๆ พวกเขาก็อยากจะร้องไห้เมื่อได้ เห็นภาพที่น่าสยดสยองแต่คุ้นเคยบนขอบฟ้า มหาสงครามโลกนินจาครั้งที่ 4 เพิ่งจะสิ้นสุดลง ทําไมอมนุษย์พวกนี้ถึงต่อสู้กันอีก และคราวนี้ ดูเหมือนว่าพวกเขากําลังทําลายโลกทั้งใบ เดี๋ยวก่อน…?

 

สงครามครั้งนั้นจบลงไปเมื่อ 10 ปีที่แล้วแล้วไม่ใช่เหรอ?

 

แม้จะเกิดขึ้นเมื่อ 10 ปีที่แล้ว ทุกคนก็ยังรู้สึกเหมือนเป็นเมื่อวาน เพราะไม่มีวันใดผ่านไปโดยที่ไม่มีใครพูดถึงสงครามครั้งนั้น ทําให้พวกเขารู้สึกว่ามันเพิ่งเกิดขึ้นไม่นาน!

 

กลับมาที่สนามต่อสู้

 

ช่างราตรีของไนโตะ และประคํามากาทามะของโมโมชิกิปะทะกันอย่างบ้าคลั่งบนท้องฟ้า

 

การโจมตีทั้ง 2 ปะทะกันอย่างต่อเนื่อง ทําให้เกิดเสียงอันร้อนแรง พลังทะลุทะลวงของประคํามากาทามะนั้นแข็งแกร่งมาก แต่ก็ไม่สามารถเจาะพลังของไนโตะได้

 

ในที่สุด ลําแสงสีขาวและแสงสีทองก็หดเข้าหาตรงกลาง หลอมรวมเป็นลูกกลมลูกหนึ่ง จากนั้นก็แตกออกเป็นชิ้นๆ!

 

ฟื้ม!!!

 

หลังจากที่การโจมตีทั้ง 2 มาบรรจบกันและระเบิด คลื่นพลังก็กระจายออกไปในทันที ความเร็วของมันไม่เร็วนัก แต่ไม่ว่าจะกระทบกับหิน ต้นไม้ หรือภูเขา มันก็ผ่าทั้งหมดออกเป็น 2 ท่อน!

 

ดูเหมือนว่าดาบยาวขนาดยักษ์กําลังกวาดไปด้านข้างและหันโลกนินจา

 

ไม่ว่าจะเป็นพลเรือนธรรมดาหรือนินจา ต่างก็มองภาพนี้อย่างตะลึงงัน

 

แน่นอนว่าคนที่โชคร้ายที่สุดคือ หมู่บ้านคุโมะ เพราะมันตั้งอยู่บนภูเขา ดังนั้นทั้งหมู่บ้านจึงถูกตัดขาด!

 

สําหรับไรคาเงะ เขาทําได้แค่มองดูคลื่นพลังงานที่ใกล้เข้ามาจากหน้าต่างของเขาอย่างช่วยไม่ได้

 

“บ้าเอ้ย!”

 

เมื่อมองดูการโจมตีของเขาที่ไนโตะสกัดกั้น โมโมชิกิก็แสดงท่าทางน่าเกลียด เขาไม่คิดว่าไนโตะจะไม่ใช้จักระ แต่มีเพียงความแข็งแกร่งทางกายภาพเท่านั้น

 

แม้ว่าเขาจะอยากดูดซับจักระของไนโตะมาก แต่เขาก็รู้ดีว่ายังไม่สามารถทําได้ในตอนนี้ ไนโตะจะฆ่าเขาอย่างแน่นอน!

 

ความสามารถของเขามุ่งเน้นไปที่การดูดซับจักระเป็นหลัก ดังนั้นทันทีที่ไนโตะใช้ความแข็งแกร่งทางกายภาพในการโจมตี เขาก็เสียเปรียบทันที และความสามารถที่โดดเด่นของเขาก็ไร้ประโยชน์ทันที

 

ดังนั้นเมื่อ ประค่ามากาทามะของเขาถูกไนโตะหยุดได้ เขาจึงไม่ลังเลและประตูมิติสีดําก็เปิดขึ้นต่อหน้าเขาทันที จากนั้นเขาก็เข้าไป

 

“จําไว้! ข้าจะกลับมาแน่นอน!” ก่อนจากไปเขาไม่ลืมที่จะพูดอย่างเย่อหยิ่ง

 

ตอนแรก ไนโตะไม่ได้คิดจะหยุดเขา แต่หลังจากได้ยินประโยคนี้และการกระทําที่เย่อหยิ่งของโมโมชิกิ ไนโตะก็ไม่สามารถปล่อยเขาไปได้และไล่ตามเขาไปด้วยการเคลื่อนที่เพียงครั้งเดียว

 

ประตูมิติสีดําบิดเบี้ยวและหายไปหลังจากที่โมโมชิกิเข้าไป แต่มือของ ไนโตะ ก็กลับกลายเป็นภาพลวงตา และควาขอบของมัน จากนั้นประตูมิติก็ถูกฉีกออกอีกครั้ง

 

อย่างไรก็ตาม ไนโตะก็ไม่ได้เข้าไปโดยตรง เขาลังเลอยู่ครู่หนึ่งหลังจากที่เขาเห็นสิ่งที่อยู่ด้านใน

 

เขายังคงไม่สามารถเคลื่อนไหวได้อย่างอิสระภายในความว่างเปล่า ดังนั้นถ้าเขาเข้าไปและฆ่า โมโมชิกิ เขาก็อาจจะไม่สามารถกลับมาได้ในระยะเวลาอันสั้น

 

อย่างไรก็ตาม ไนโตะก็ไม่ได้กังวลเกี่ยวกับเรื่องนั้นในขณะนั้น เพราะอาจพูดได้ว่าทั้งคุชินะและเคอิโกะแข็งแกร่งจนเกือบจะอยู่ยงคงกระพันในโลกนี้ แม้ว่าเคอิโกะจะยังเด็กและประมาทอยู่บ้าง แต่คุชินะก็อยู่ที่นั่น และเธอจะดูแลเคอิโกะ

 

เมื่อเห็นว่าประตูมิติกําลังจะปิดลง นัยน์ตาของ ไนโตะ ก็เฉียบคมขึ้น และในที่สุดเขาก็ตัดสินใจก้าวเข้าไป

 

เมื่อเห็น ไนโตะก้าวเข้ามา โมโมชิกิก็กันกลับไปมอง

 

“เจ้านั่นกล้าตามข้ามางั้นเหรอ…”

 

เมื่อมองไปที่ไนโตะที่กําลังไล่ตามเขาจากด้านหลัง เขาก็มองด้วยสายตาเย็นชา

 

เนื่องจากไนโตะกล้าที่จะมาที่นี่และไล่ตามเขา เขาจึงไม่รีรออีกต่อไป ตอนนี้เขาตั้งใจที่จะดูดซับจักระทั้งหมดของไนโตะ

 

หลังจากหายใจเข้าลึก ๆ โมโมชิกิก็หยุดและโบกมือทันที

 

ฟื้ม!!

 

ไนโตะรีบวิ่งไปหาโมโมชิกิ และทันใดนั้นก็มีการบิดเบือนแปลก ๆ ปรากฏขึ้นต่อหน้าเขา!

 

ช่องว่างทั้งหมดก็แยกออกเป็น 2 ส่วน ด้านของโมโมชิกิไม่ได้แสดงการเปลี่ยนแปลงใดๆ ในขณะที่ด้านของไนโตะเริ่มพังทลาย และกระแสความว่างเปล่าที่ปั่นป่วนก็กระทบไนโตะอย่างแรง

 

“ถึงแกจะเข้ามาที่นี่ได้ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าแกจะอยู่ในนี้ได้ ยอมแพ้แล้วยอมตายในความว่างเปล่านี้ซะ!”

 

โมโมชิกิยืนอยู่ที่นั่น จ้องไปที่ไนโตะอย่างเย็นชา จากนั้นหันหลังกลับและโบกมือ ประตูมิติปรากฏขึ้นต่อหน้าเขา แล้วเขาก็ลอยออกไป

 

อย่างไรก็ตาม เมื่อเขากําลังจะไปถึงประตูมิติ ทันใดนั้นเขาก็ได้ยินเสียงแว่วมาจากด้านหลัง และความว่างเปล่าที่ปั่นป่วนดูเหมือนจะสั่นทะเทือน!

 

“ทวีคูณ!”

 

เมื่อได้ยินเสียงนั้น โมโมชิกิก็อดไม่ได้ที่จะหันกลับมามองด้วยความตกใจ

 

โมโมชิโกะ หันกลับมาและเห็นไนโตะยืนอยู่ตรงกลางความว่างเปล่าที่ปั่นป่วนที่กําลังพังทลายลง และดูเหมือนว่าเขาจะมีรอยยิ้มที่เย็นชาบนใบหน้าของเขา ขณะที่ออร่าสีแดงเลือดก็พลุ่งขึ้นจากทั่วร่างกายของเขา แล้วรวมตัวกันเป็นออร่ามังกรสีแดงเลือด

 

“หลั่งไหล!”

 

เสียงของไนโตะ เหมือนเสียงคํารามจากนรก ทันใดนั้น ร่างของเขาก็ถูกห่อหุ้มอยู่ในมังกรสีแดงเลือด ในขณะที่เขาพุ่งเข้าหาโมโมชิกิ

 

ฟื้ม!!

 

มังกรสีแดงเลือดอาละวาดในความว่างเปล่าที่ใกล้จะพังทลาย และแม้แต่กระแสความว่างเปล่าก็ไม่สามารถหยุดมันได้

 

แม้แต่การบิดเบือนที่วุ่นวายของมิติทั้งหมดก็ปลิวไปทันทีภายใต้แรงกระแทก!

 

“มันเป็นไปไม่ได้!”

 

เขามองอย่างไม่เชื่อ แม้แต่โมโมชิกิก็สามารถเปิดประตูมิติได้เท่านั้นและไม่เคยต้านทานกระแสความปั่นป่วนของความว่างเปล่าได้ ในขณะนั้น โมโมชิกิรู้สึกว่าแม้ว่าเขาจะแข็งแกร่งเป็น 2 เท่าของตอนนี้ เขาก็ไม่สามารถต้านทานมันได้

 

อย่างไรก็ตาม ไนโตะ ก็รีบพุ่งเข้าไปในกระแสความปั่นป่วนของความว่างเปล่าอย่างกะทันหัน และทําให้พลังแห่งความโกลาหลจางหายไปด้วยพลังของเขา!

 

พลังแบบนี้ช่างเหลือเชื่อจริงๆ!

 

ด้วยความตกใจ โมโมชิกิพยายามที่จะเข้าไปในประตูมิติ แต่จู่ ๆ เขาก็ได้ยินเสียงตะโกนครั้งสุดท้าย

 

“ผีเสื้อราตรี!”

 

ตุ้ม!!!

 

มังกรสีแดงเลือดทะลวงผ่านกระแสความว่างเปล่าที่ปั่นป่วน กระแทกร่างของโมโมชิกิทุบประตูมิดิจนระเบิดและทําลายทางเดิน จากนั้นก็พุ่งไปสู่ความว่างเปล่าที่ไม่มีที่สิ้นสุด!

 

ร่างกายของโมโมชิกิส่งเสียงแตกด้วยสายตาที่ดูน่ากลัวอย่างเห็นได้ชัดในที่สุด ระหว่างทาง เขาก็แหลกสลายในกระแสความว่างเปล่าที่ปั่นป่วน!

 

(เรื่องราวในโลก นารูโตะ จบลง…แต่ยังมีต่อ…)