เมื่อเฝ้ามองพฤติกรรมราวกับคนบ้างของเทพนอกรีต ทุกคนต่างเผยสีหน้าผิดประหลาดออกมา

นี่คือเทพนอกรีตบากสวรรค์ที่สามารถควบคุมฟ้าดินได้ดั่งใจคนนั้น?

เย่หยวนกำลังทำอะไรกันแน่ถึงทำให้เทพนอกรีตสูญเสียการควบคุมศาสตร์แห่งสวรรค์ไป?

“เมื่อครู่เย่หยวนกล่าวว่าอะไร? ท้าทาย…ให้อีกฝ่ายเรียกศาสตร์แห่งสวรรค์มางั้นรึ?”

ฟางเทียนเอ่ยกล่าวขึ้นอย่างไม่ค่อยแน่ใจนัก

เขาสงสัยเสียเหลือเกินว่าตนเองได้ยินผิดไปหรือไม่ จึงหันไปยืนยันกับกวนควางเทียนที่อยู่ข้างๆ

กวนควางเทียนเหลียวมองเขาด้วยความตกใจเช่นกัน

“เขากำลังหมายถึง ศาสตร์แห่งสวรรค์กำลังหวาดกลัวเขาอยู่หรือเปล่า? แต่เขายังไม่ทำอะไรเลยมิใช่รึ?”

“ศาสตร์ฉห่งสวรรค์…กลัวเป็นด้วยรึ? อะไร…มันกำลังกลัวอะไรกันแน่?!”

สมองฟางเทียนคล้ายว่ารวนชั่วขณะและมิอาจเข้าใจอะไรได้เลย

กวนควางเทียนสูดหายใจเข้าลึกๆขณะกล่าวว่า

“เหมือนว่า ระบะเวลาร้อยปีนี้ที่มิได้เจอเย่หยวน หามใช่แค่ระดับพลังเท่านั้นที่พัฒนาสูงขึ้น แต่นั่นยังรวมไปถึงอีกหลายสิ่งอย่างที่เกินขอบเขตความเข้าใจของเราไปแล้ว!”

ทุกคนที่ได้ฟังเช่นนั้นต่างตกตะลึงใจอย่างหาที่เปรียบไม่ ก่อนหน้าที่เย่หยวนจะออกไปเขาคือผู้ควบคุมศาสตร์แห่งสวรรค์ แต่ยามนี้ศาสตร์แห่งสวรรค์กลับต้องกลัวเกรงเขาแทน!

บางสิ่งที่เรียกว่า ความสิ้นหวังปะทุขึ้นรกลางจิตใจของเทพนอกรีตออกมาทันที

เขามีประสบการณ์ผ่านโลกมานานกว่าสามแสนปี  ในที่สุดเขาก็ได้การยอมรับจากศาสตร์แห่งสวรรค์

แต่ตอนนี้มันเกิดเรื่องบ้าอะไรกัน?

เพียงหนึ่งเดือนกว่าๆเองที่เขาเพิ่งออกมาจากการเก็บตัวอยู่ในผนึก!

กว่าสามแสนปีแห่งความอัปยศอดสู เขายังไม่ทันริเริ่มแก้แค้นผืนพิภพแห่งนี้เลย แต่ไฉนทุกอย่างต้องจบลงเสียแล้ว?

ทันทีทันใดดวงตาของมันก็สว่างไสวขึ้นและแสยะยิ้มแสนชั่วร้ายกล่าวว่า

“หากข้าไม่สามารถควบคุมศาสตร์แห่งสวรรค์ได้ เจ้าเองก็ไม่มีทางควบคุมได้เช่นกัน หึ! ต่อให้ไม่ต้องพึ่งพาพลังศาสตร์แห่งสวรรค์ แต่ด้วยระดับพลังที่ห่างชั้นปานนี้ ข้าสามารถบดขยี้เจ้าได้อย่างง่ายดาย!”

เมื่อคนเราถึงทางตันและสิ้นหวัง พวกเขามักจะดิ้นรนและหาข้อแก้ตัวให้แก่ตนเอง

เทพนอกรีตไม่มีวันเต็มใจให้เย่หยวนเหยียบย้ำศักดิ์ศรีได้โดยง่าย เขายังคงเร่งหาข้อแก้ตัวอยู่ภายในใจ

บางทีศาสตร์แห่งสวรรค์อาจไม่สามารถควบคุมได้ชั่วคราว!

ไอ้เด็กเหลือขอนี่มันแค่ดวงดีเท่านั้น!

ทันทีทันใด กลิ่นอายแห่งขุมพลังอาณาจักรรบรรพชนพระเจ้าขั้นสุดพลันปะทุเดือดขึ้นทันที ความแกร่งกล้านี้ไม่มีผู้ใดสามารถทานทนยืนอยู่ได้ไหว

ระดับพลังขนาดนี้ของมันสามารถเทียบชั้นสัประยุทธ์ต่อสู้กับข่านนั่วได้แล้ว

เย่หยวนจับจ้องไปที่เทพนอกรีตด้วยสีหน้าแสนเวทนาสงสารและกล่าวขึ้นว่า

“ช่างไม่รู้ฟ้าต่ำแผ่นดินสูงเสีย การที่เจ้าควบคุมไม่ได้ มันมิได้หมายความว่าข้าจะทำไม่ได้!”

ทันทีที่กล่าวจบเย่หยวนก็ฝ่ามือขึ้นและอัดคลื่นพลังวินาศใส่โดยตรง

กลางห้วงแห่งความว่างเปล่าปรากฏเป็นคลื่นพลังศาสตร์แห่งสวรรค์อันมหาศาลผนวกควบแน่นกลายเป็นฝ่ามือมหึมา ประดับสุ้มเสียงอัสนีคำรนอย่างบ้าคลั่ง แก้วหูแทบฉีกขาด

เทพนอกรีตไม่ทันได้เตียมตัวป้องกันใดๆ มันกระอักพ่นเลือดสดออกมาคำโตพร้อมร่างที่ดิ่งพสุธาอัดกระแทกพื้นดินสุดแรง

พลังศาสตร์แห่งสวรรค์!

เย่หยวนเพียงปลดปล่อยฝ่ามือนี้ออกไปอย่างลวกๆเท่านั้น ทว่าภายใต้อานุภาพทำลายล้างของมือนี้ ทำให้กระดูกและเส้นเอ็นทั่วร่างของเทพนอกรีตขาดสะบั้นแหลกเละไม่เหลือ

ก่อนหน้าที่เขาจะกลับมา เย่หยวนมิเคยคิดเคยฝันมาก่อนเลยว่า ภายในดินแดนพฤกษานิรันดร์แห่งนี้ยังจะมีใครกล้ายั่วโมโหเขาอีก

ดีมาก! ไอ้สวะตัวนี้มันประสบความสำเร็จแล้ว!

เย่หยวนโกรธมาก จนส่งผลกระทบให้ทุกอย่างกลายเป็นเช่นนี้!

เขาช้อนสายตามองดูเทพนอกรีตที่นอนจมกองเลือดอยู่กลางพื้นอย่างเลือดเย็น และเอ่ยกล่าวขึ้นว่า

“เจ้าเข้าใจฟ้าดินดีกว่าข้า? กระทั่งผู้คนในมหาพิภพถงเทียนยังไม่มีผู้ใดกล้าลั่นวาจาเช่นนี้ต่อหน้าข้า”

บูมมม!!

ฝ่ามืออีกระลอกโผล่ปรากฏขึ้นมาจากห้วงแห่งความว่างเปล่า และซัดร่างของเทพนอกรีตที่นอนกองกับพื้นซ้ำสุดแรงเกิดราวกับตบมันอัดพื้นให้ตาย

บูมมม! บูมมม! บูมมม!!

ฝ่ามือมหึมาระลอกสามสี่และห้าซักกระหน่ำเข้าใส่เทพนอกรีตไม่หยุดไม่หย่อน จนร่างของมันฝังเละอยู่ในดิน

ศักดิ์ศรีทั้งหมดของเทพนอกรีตถูกเย่หยวนบดขยี้ไม่เหลือแล้ว

“หยิ่งผยองต่อหน้าข้ายังพอทำเนา! อย่างมากที่สุดข้าก็แค่เอาชนะเจ้าและเรื่องทุกอย่างคงจบลง แต่เจ้ากลับกล้าแตะต้องผู้หญิงของข้า! ไม่เพียงแค่นั้นยังต้องทำให้เผ่าพันธุ์ชาติกำเนิดของข้าต้องอับอาย! ผู้อาวุโสหลงเมินและอ้าวเฉียนต่างเฝ้าดูข้าเติบโตขึ้นมาจวบจนวันนี้ แต่เจ้ากลับใช้พวกเขาเป็นแรงงานลากเกี้ยว! บัดซบสิ้นดี! ข้าโกรธจริงๆแล้ว!!”

คำกล่าวของเย่หยวนดังกึกก้องไปทั่วพิภพราวกับสรวงสวรรค์กำลังพิโรธหนัก

โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับลี่เอ๋อ มายุ่งเกี่ยวกับนาง เย่หยวนยิ่งไม่มีวันอภัยให้ได้เลย

อย่างไรก็ตาม ชายคนนี้กลับสร้างปัญหาผัวพันถึงเรื่องนี้อย่างหน้าไม่อาย

ดังนั้นจะมิให้เย่หยวนโกรธได้อย่างไร?

“ท่าน…ท่านผู้ยิ่งใหญ่ ข้าผู้ต่ำต้อยผิดไปแล้ว! โปรด…โปรดไว้ชีวิตข้าด้วยเถิด!!”

เทพนอกรีตที่นอนจมกองเลือดร่างกายแหลกเละแทบไม่เหลือเค้าโครงมนุษย์ ร้องคร่ำครวญกล่าวขอขมาสุดน่าสังเวชใจยิ่ง

มันกำลังหวาดกลัวจริงๆ ชายหนุ่มที่อยู่ต่อหน้ามันเหี้ยมโหดเหลือเกิน!

ในที่สุดมันก็รู้แล้วว่า เย่หยวนเข้าใจฟ้าดินดีกว่าตัวมันเองลิบลับ และเป็นบุคคลที่ไม่ควรล้อเล่นด้วยโดยเด็ดขาด

เพียงว่ามันไม่สามารถเข้าใจได้เลยว่า ไฉนศาสตร์แห่งสวรรค์ต้องหวาดกลัวเย่หยวนด้วย?

แต่สิ่งเหล่านั้นกลับไม่สำคัญอีกต่อไป มันถูกขังพันธนาการมานานกว่าสามแสนปี ตอนนี้มันที่หลุดพ้นออกมาได้เพียงต้องการใช้ชีวิตอย่างมีความสุขเท่านั้น มันยังไม่อยากตาย!

เย่หยวนแสยะยิ้มเย็นสะท้าน พลอยทำให้คนอื่นๆสั่นสะท้านจับไขกระดูก

เพียงว่ารอยยิ้มแสยะยิ้มพลันปรากฏขึ้นบนมุมปากของเทพนอกรีตขึ้นอย่างลับๆ โดยไม่มีใครได้ทันสังเกตเห็น

กลิ้ง!

เย่หยวนโยนโอสถให้อีกฝ่ายและกล่าวเสียงเย็นว่า

“กินเข้าไปซะ ไม่อยากให้ทุกคนบอกว่าข้ากลั่นแกล้งเจ้า ดังนั้นข้าจะให้โอกาสเจ้าต่อสู้อย่างยุติธรรม!”

เย่หยวนปล่อยให้เทพนอกรีตคลานเข่าเข้าไปหยิบจับเม็ดโอสถ โดยเอาแต่ยืนจ้องไม่ขยับเขยื้อนใดๆ

มีเพียงคนโง่เท่านั้นที่จะตกหลุมพรางของมัน!

ตอนนี้รักษาชีวิตก่อนเป็นสำคัญ!

แต่ดูท่าเทพนอกรีตจะดูลังเลไม่กล้ากินลงไป

เย่หยวนสีหน้ามืดทมิฬลงในทันใดพร้อมกล่าวว่า

“ข้าบอกให้เจ้ากินมันลงไป ไม่ได้ยินรึไง?”

จิตสังหารสุดน่าสะพรึงประจักษ์หน้าเข้ากดดันหนังหน่วงเทพนอกรีตรีบตบโอสถเม็ดนั้นเข้าปากในทันทีท

เมื่อโอสถไหลลงสู่ช่องท้อง กระแสพลังปราณเทวะอันเยือกเย็นพลันทะลักล้นอาบทั่วกระดูกและเส้นเอ็นที่ฉีกขาดไปทั้งหมด ร่างกายอันแหลกเละไม่เป็นทรงกลับถูกฟื้นฟูขึ้นมาอย่างรวดเร็ว

ช่างเป็นโอสถที่ทรงพลังโดยแท้!

เทพนอกรีตเงยหน้าจับจ้องเย่หยวนด้วยความไม่อยากจะเชื่อ

มีโอสถที่มีฤทธิ์น่าทึ่งปานนี้จริงๆรึ?!

ขอเวลาเพียงครึ่งชั่วยามเท่านั้น มันก็จะสามารถฟื้นตัวกลับมาได้ดังเดิมแน่นอน!

“ข้าให้เวลาเจ้าครึ่งชั่วยาม รีบดูดซับฤทธิ์โอสถเสีย”

เทพนอกรีตที่ได้ยินแบบนั้นก็ดีอกดีใจเป็นอย่างยิ่ง เขาไม่รู้เลยว่าในน้ำเต้านั้นยังมีของวิเศษอีกมากมายเท่าไหร่

หรือเป็นไปได้ไหมว่า…ชายคนนี้กำลังขุนมันให้อ้วนแล้วค่อยฆ่าทิ้งทีเดียว?

แต่ต่อหน้าคำกล่าวของเย่หยวน มันหรือจะกล้าท้าทาย? มันรีบระดมพลังปราณเทวะเพื่อดูดซับฤทธิ์โอสถทันที

ทุกคนต่างจับจ้องเย่หยวนด้วยความมึนงง เสมือนว่าไม่เข้าใจแม้แต่น้อยว่าเขากำลังทำอะไร

เมื่อครู่เย่หยวนยังซัดฝ่ามือกระหน่ำใส่ร่างอีกฝ่ายจนเป็นเนื้อบด แต่จู่ๆก็ญาติดีกันซะงั้น?

ถึงนั้นที่ว่ามอบโอสถเพื่อให้อีกฝ่ายฟื้นฟูอาการบาดเจ็บ?

ครึ่งชั่วยามต่อมา เทพนอกรีตกลับมาเต็มเปี่ยมไปด้วยพลังอีกครั้ง และฟื้นคืนสู่สภาวะสุดยอดโดยตรง

เมื่อทุกคนเห็นภาพฉากดังกล่าว ก็อดประหลาดใจต่อความวิเศษของโอสถเม็ดนั้นมิได้

โดยเฉพาะกับฟางเทียนและคนอื่นๆ พวกเขารับรู้ได้โดยธรรมชาติว่าสิ่งนั้นเรียกว่า โอสถศักดิ์สิทธิ์ที่แตกต่างไปจากโอสถสามัญที่พวกเขาใช้กันเป็นประจำ

ความแข็งแกร่งในศาสตร์แห่งโอสถของเย่หยวนไม่สามารถหยั่งถึงได้เลยจริงๆ!

เทพนอกรีตพยุงตัวลุกขึ้นมาพร้อมกุมมือก้มหน้าก้มตาด้วยท่าทางเก้อเขิน ราวกับภรรยาน้อยของเย่หยวนอีกคน

มันหวาดกลัวเย่หยวนจนไม่กล้าแม้แต่ส่งเสียงด้วยซ้ำ

ในขณะนั้นเอง เย่หยวนก็เอ่ยเสียงเย็นดังขึ้นว่า

“ตอนนี้ทั้งข้าและเจ้าต่างเป็นผู้ควบคุม ดังนั้นข้าจะให้โอกาสเจ้าต่อสู้กับข้าอย่างยุติธรรม เราจะไม่ใช้พลังศาสตร์แห่งสวรรค์ แต่สู้กับด้วยทักษะฝีมือ!”

เทพนอกรีตรีบโบกมือปัดและกล่าวตอบทันทีว่า

“ทะ-ท่านผู้สูงส่ง ข้าผู้ต่ำต้อยมิกล้า! ก่อนหน้านี้ข้าสันดานชั่วช้า กระทำในสิ่งที่ไม่ควรทำ ข้า…ข้าขอร้อง…โปรดไว้ชีวิตข้าด้วยเถิด+”

นี่มันเรื่องตลกอันใด การต่อสู้อย่างยุติธรรม? มันจะยุติธรรมได้อย่างไร!

ตราบใดที่อีกฝ่ายต่อสู้จนพอใจ หรือทราบว่าตนไม่สามารถเอาชนะเขาได้ ในท้ายที่สุดก็ต้องใช้พลังศาสตร์ฉห่งสวรรค์เพื่อกำราบมันอยู่ดี!

ข้าหาใช่เด็กอมมือ แต่เป็นเทพนอกรีตบาปสวรรค์ผู้ดำรงอยู่มาแล้วกว่าสามแสนปี มีหรือจะตกหลุมกับดักของเด็กหนุ่มคนนี้ได้?

ทันทีทันใด ฝ่ามือเย่หยวนก็ควบแน่นกลายเป็นคมดาบและฝันอากาศออกไป!

เปรี๊ยง!

ในเวลานั้นเองสายฟ้าอัสนีบาตหนักสีน้ำเงินก็ฟันฟาดสะบั้นลงมา!

ดวงตาของเทพนอกรีตโพล่งกว้างถลน อุทานเลือลั่นสุดเหลือเชื่อขึ้นว่า

“ท-ท-ท-ท่าน…ท่านสะบั้นศาสตร์แห่งสวรรค์ทิ้ง!”

…………………………………