ตอนที่ 1705 รอมันมา!
“สู้ได้ดี!”

“สวยงามมาก!”

“ในที่สุดก็มีคนสั่งสอนเจ้าสัตว์ร้ายนี่สักที!”

“ถึงความโกรธแค้นนี้จะจางลงแต่ด้วยนิสัยของเจ้าเจียนหยู่นั่น มันต้องหาทางมาเอาคืนแน่!”

“พี่ชายของมัน เจียนปิงนั้นเป็นสมาชิกของศาลามายาล้ำ พลังฝีมือของเขาจึงสูงส่งไม่น้อยเลย!”

…

เมื่อทุกคนเห็นว่าขาของเจียนหยู่หักลงแล้วจริงๆ พวกเขาทั้งหลายก็ต่างรู้สึกสดชื่นในใจ จนต้องตะโกนโห่ร้องชื่นชมออกมาอย่างไม่หยุด

เจียนหยู่ผู้นี้ ปกติแล้วเป็นคนที่ไม่มีใครกล้าแตะต้อง ทำตัวกร่างข่มขู่ผู้คนมานานหลายต่อหลายปี

วันนี้ในที่สุดก็มีใครที่กล้าจะสั่งสอนมันปรากฏตัวขึ้น

แต่เรื่องของเรื่องก็คือนั่นทำให้พวกเขายิ่งเป็นห่วงเย่หยวนหนักกว่าเก่า

เพราะยังไงเสีย ตระกูลเจียนก็เป็นตระกูลใหญ่ที่ห้ามไปมีเรื่องด้วย

“นายท่าน นี่มันเป็นความผิดของเสี่ยวหรานทั้งสิ้น ข้าขอโทษด้วย! ท่านรีบๆ ไปเถอะ! เจียนหยู่นั่นมีอำนาจมากมันไม่ปล่อยท่านไว้แบบนี้แน่ๆ” จางเสี่ยวหรานพยายามประคองจางห่าวเทียนด้วยสภาพทุลักทุเล

เย่หยวนไม่ได้พูดอะไรกลับไป แต่เขาเดินเข้าไปยังด้านหน้าของจางห่าวเทียนแทนและหยิบเม็ดโอสถออกมาให้

การโจมตีที่เขารับไม่เมื่อสักครู่นี้รุนแรงไม่น้อย อาการบาดเจ็บของเขาในตอนนี้จึงไม่น้อยและเจ็บจนพูดไม่ได้ไปแล้ว

เย่หยวนมองดูเสี่ยวหรานและกล่าวด้วยรอยยิ้ม “เจ้านั้นอยากแต่งงานไปเป็นเมียน้อยนางบำเรอของเจียนหยู่หรือไม่?”

จางเสี่ยวหรานส่ายหัวออกมาอย่างรุนแรง “ต่อให้ตายข้าก็ไม่แต่งกับมัน!”

เย่หยวนยิ้มตอบ “เอาล่ะ งั้นก็รอมันมากัน”

จางเสี่ยวหรานหน้าถอดสีทันทีและโบกมือปัดอย่างไม่มีทีท่าจะหยุด “ไม่ๆๆ นายท่านต้องรีบหนีสิ! พี่ชายของเจียนหยู่นั้นเป็นคนของศาลามายาล้ำเลยนะ”

เย่หยวนตื่นตกใจเล็กน้อยเมื่อได้ยินเช่นนั้น และตอบกลับมาด้วยรอยยิ้ม “คนของศาลามายาล้ำ? งั้นก็พอดีเลย ข้าเองก็กำลังหาทางไปศาลามายาล้ำอยู่”

เมื่อคนรอบๆ ได้ยินคำพูดนั้นของเย่หยวนพวกเขาทั้งหลายก็อดไม่ได้ที่จะส่ายหัวออกมา

เด็กคนนี้มันอารมณ์ร้อนเกินไป เขาไม่รู้เลยว่าศาลามายาล้ำนั่นคืออะไร เป็นสัญลักษณ์แบบไหนในเมืองจักรพรรดิเลิศประกาย!

“นายท่านผู้นี้ เป็นเฒ่าคนนี้เองที่ได้ลากเจ้าเข้ามายุ่งเกี่ยว ท่านจงรีบไปเถอะ ท่านอย่าได้ไปลบหลู่ศาลามายาล้ำเลย! อย่างมากที่สุดเฒ่าคนนี้ก็แค่สู้กับพวกมันจนตัวตายเท่านั้น!” จางห่าวเทียนบอก

จางเสี่ยวหรานเองก็มีท่าทางตื่นตะลึง เพราะตอนนี้นางได้เห็นแล้วว่าสภาพของจางห่าวเทียนที่ดูย่ำแย่เมื่อไม่กี่นาทีก่อนกลับมามีพลังและแทบจะหายดีแล้ว!

โอสถนี้มันจะวิเศษเกินไปแล้วใช่ไหม?

เย่หยวนยิ้มตอบ “ผู้เฒ่า ขาของท่านคงโดนพิษหมาป่าพิษราบมากระมัง?”

จางห่าวเทียนเงียบนิ่งไปทันที เวลานี้มันยังใช่เวลามาห่วงเรื่องขาของเขาอีกหรือ?

แต่ว่าเขาก็ยังพยักหน้ารับออกมา “ใช่แล้ว ตอนนั้นเราสองสามีภรรยาเดินทางพาลูกน้อยเกิดใหม่ เสี่ยวหรานของเรากลับมายังเมืองจักรพรรดิเลิศประกาย แต่ไม่มีใครคาดคิดว่าเราจะไปเจอหมาป่าพิษราบเข้าระหว่างทาง แม่ของเสี่ยวหรานไม่ลังเลที่จะสละร่างของนางเป็นอาหารให้พวกมันเพื่อถ่วงเวลาให้เราสองพ่อลูกหนีออกมาได้ แต่ทว่าสุดท้ายขาของเฒ่าคนนี้ก็ยังถูกมันกัดเข้า เฮ้อ คนที่ควรตายไปตอนนั้นน่าจะเป็นเฒ่าคนนี้มากกว่าแท้ๆ ใครจะไปคิด…”

พูดถึงตรงนี้จางห่าวเทียนก็ดูจะนึกได้ถึงความทรงจำอันขมขื่นเมื่อวันวานจนน้ำตาไหลลงมานองหน้า

“ท่านพ่อ อย่าได้โทษว่าตัวเองอีกเลย นี่มันมิใช่ความผิดของท่านเลย!” จางเสี่ยวหรานเองก็มีน้ำตานองหน้าไม่แพ้กัน

เย่หยวนเองก็ไม่คิดว่าพ่อลูกคู่นี้จะได้เจอเรื่องราวที่แสนน่าเศร้าแบบนี้มา

แต่ว่าเรื่องราวเช่นนี้มันนับได้ว่าเป็นปกติของชีวิตเหล่านักยุทธ

ไม่ใช่ทุกคนที่จะเก่งกาจมีความสามารถท้าทายสวรรค์เหมือนที่เย่หยวนมี

นักยุทธส่วนมากนั้นได้แต่ใช้ชีวิตอย่างยากลำบากที่จุดต่ำสุดของห่วงโซ่อาหาร

พิษของหมาป่าพิษราบนั้นเป็นพิษที่แสนรุนแรงและยากแก่การรักษามากๆ

เพราะฉะนั้นร่างกายของจางห่าวเทียนจึงแก่ตัวลงเร็วกว่าปกติไม่น้อย

แถมขาของเขาก็ยังใช้งานไม่ได้อีกเพราะพิษที่ยังคั่งค้าง

เย่หยวนนั้นได้แต่ถอนหายใจออกมา “งั้นข้าจะรักษาให้แล้วกัน”

จางห่าวเทียนยิ้มออกมาอย่างขื่นขม “เหตุผลที่เราสองพ่อลูกต้องมีสภาพน่าสมเพชเช่นนี้ก็เพราะว่าขาของเฒ่าคนนี้แหละ เวลาหลายปีมานี้เฒ่าคนนี้เสาะหายาวิเศษหมอเทวดามามากมาย แต่ก็ไม่มีสิ่งใดจะรักษาขานี้ได้เลย”

เย่หยวนยิ้มออกมา “ไม่ใช่เรื่องใหญ่ใดๆ หรอก แค่ใช้เข็มทิ่มๆ แทงๆ ก็พอแล้ว”

พูดจบเย่หยวนก็นำเข็มเงินออกมาวางเตรียมและเริ่มทำการทิ่มมันลงบนขาของเกือบขาดของจางห่าวเทียน

“เด็กน้อย อย่าได้อวดอ้างตัวเองอีกเลย ขาของเฒ่าจางนั้นแม้แต่อาจารย์หลี่ซิวชิงท่านยังรักษาไม่ได้ แล้วเจ้าเนี่ยนะ?”

“จริงๆ เลย จะอวดอ้างอะไรไม่ได้วางแผนไว้สักนิด! หากมันง่ายดายปานนั้นแล้ว เฒ่าจางคงไม่มานั่งลำบากตั้งหลายต่อหลายปีเปล่าๆ เช่นนี้หรอกใช่ไหม?”

“อืม เด็กสมัยนี้ เจ้ารีบๆ ไปก่อนเถอะ อีกไม่นานหากเจียนปิงมาถึงเจ้าคงไม่สามารถไปไหนได้แม้จะอยากแล้ว”

…

เย่หยวนพูดออกมาง่ายๆ และนั่นทำให้ทุกผู้คนต่างคิดว่าเขาอวดอ้างตน

หลายปีมานี้จางห่าวเทียนใช้เงินเก็บที่มีทั้งชีวิตไปกับการรักษา และสุดท้ายผลของมันก็คือประคองอาการไม่ให้แย่ลงได้เท่านั้น

ถึงจะเป็นอย่างนั้นพิษและอาการบาดเจ็บมันก็ยังกัดกินร่างกายของเขา

แต่ไม่นานสีหน้าของทุกคนก็ต้องเปลี่ยนไป

ขาของจางห่าวเทียนทีแทบขาดนั้นกลับมามีเลือดสีดำไหลพุ่งอกมา ส่งกลิ่นที่เหม็นหึ่งอย่างรุนแรงแสดงถึงความเป็นเลือดเสียติดพิษที่คั่งค้างมานานปี

เย่หยวนใช้เพลิงศักดิ์สิทธิ์ของตัวเองหลอมกลั่นมันใหม่ทั้งหมด

ภายใต้สายตาอันตื่นตะลึงของทุกผู้คน ขาที่แทบขาดของจางห่าวเทียนก็ค่อยๆ กลับมาฟื้นฟูได้อีกครั้ง!

“หายจริง! เด็กคนนี้มันช่างมีฝีมือที่มากล้ำเหลือ!”

“ช่างเป็นมือวิเศษหมอเทวดาแท้! พิษในร่างที่แม้แต่อาจารย์หลี่ซิวชิงท่านยังรักษาไม่ได้ แต่เขากลับรักษามันได้!”

“ไม่นึกเลยว่าเจ้าเด็กคนนี้แท้จริงแล้วมันจะเป็นนักหลอมโอสถ ไม่แปลกใจเลยที่จะมียอดฝีมืออาณาจักรราชันพระเจ้าห้าดาวเป็นผู้ติดตาม!”

…

คนรอบๆ ได้แต่ส่งเสียงออกมาด้วยความตื่นตาตื่นใจ

อาจารย์หลี่ซิวชิงนั้นเป็นนักหลอมโอสถที่มีชื่อมาก พลังฝีมือของเขานั้นไม่ธรรมดา

แต่พิษในร่างของจางห่าวเทียนนั้น แม้แต่อาจารย์หลี่ซิวชิงคนนั้นก็ยังรักษาไม่หาย มันจึงเรียกได้ว่าถูกตราประทับความตายกดปิดไว้แล้ว

ไม่มีใครคาดคิดว่าเด็กหนุ่มไร้ที่มาคนนี้จะสามารถรักษาจางห่าวเทียนให้หายได้ง่ายๆ เช่นนี้

จางห่าวเทียนได้แต่อ้าปากค้าง สายตาจับจ้องขาของตัวเองอย่างไม่อยากเชื่อ

ตั้งแต่กลับมาจากไปหาอาจารย์หลี่ซิวชิง เขาก็เตรียมใจพร้อมรับไว้แล้วว่าชีวิตนี้คงไม่สามารถลุกขึ้นยืนบนสองขาได้อีก

แต่ใครจะไปคิดว่าเย่หยวนจะรักษาหายได้อย่างรวดเร็วเช่นนี้!

เย่หยวนหยิบโอสถออกมาอีกเม็ดและยื่นมันให้แก่จางห่าวเทียน “กินโอสถขับพิษนี่เถิด มันคงช่วยทำให้พิษที่ตกค้างในร่างท่านทั้งหมดถูกขับออกมาได้ ไหนท่านลองยืนหน่อย”

จางห่าวเทียนรับโอสถมาด้วยมือที่สั่นเทา ก่อนจะพยายามลุกขึ้นด้วยน้ำตาที่นองไหลลงมาเต็มหน้าอีกครั้ง “นายท่าน…ท่านได้ช่วยชีวิตจางห่าวเทียนผู้นี้ไว้จริงๆ! โอสถทั้งสองเม็ดนี้มันราคาเท่าไหร่กัน เฒ่าคนนี้…ต่อให้ต้องแลกชีวิตข้าก็จะหาเงินมาจ่ายให้ได้”

เย่หยวนยิ้มตอบ “โอสถเหล่านี้นับมันเป็นค่าทำนายของท่านก็แล้วกัน”

“ใครมันกล้าหักขาน้องข้า ออกมา!” ตอนนั้นเองที่เสียงอันเย็นเยือกดังก้องมา

สีหน้าของทุกผู้คนเปลี่ยนไปทันที

“เจียนปิงมา! มาเร็วแท้!”

“เจียนปิงนั้นก็เป็นยอดฝีมืออาณาจักรราชันพระเจ้าห้าดาว คงมีอะไรสนุกๆ ให้ดูแล้ว”

“ได้ยินว่าเจียนปิงนั้นมีสายเลือดที่บริสุทธิ์มาก วรยุทธวิญญาณลับโกลาหลของเขาเองก็ฝึกฝนมาอย่างดีด้วย”

…

ฝูงชนที่มองดูแตกออกเป็นแถวทันที ก่อนจะเปิดทางให้ชายหนุ่มคนหนึ่งเดินผ่านเข้ามา

ชายหนุ่มคนนี้มีรูปร่างหน้าตาคล้ายกับเจียนหยู่ คงเป็นเจียนปิงไม่ผิดแน่

ที่ด้านข้างเจียนหยู่ก็กำลังนั่งอยู่ เมื่อเขาได้เห็นเย่หยวนเขาก็ตะโกนลั่น “ท่านพี่ ไอ้เด็กคนนี้แหละ! ขยะที่ไม่ติดอันดับแต่กลับกล้ามาหักขาข้า ท่านต้องแก้แค้นมันให้ข้านะ! โอ้ย เจ็บ!”

“ไม่ติดอันดับ?”

เจียนปิงนั้นขมวดคิ้วแน่นเมื่อได้ยินก่อนจะหันไปมองเย่หยวนอย่างสงสัย ไม่ติดอันดับแล้วจะมีปัญญาบ่มเพาะมาถึงอาณาจักรราชันพระเจ้าได้รึ?

ที่สำคัญ ตราบเท่าที่พวกเขานั้นเป็นนักยุทธ พวกเขาย่อมต้องมีสีชะตาใดติดตัวบ้าง

ไม่ติดอันดับ แล้วเจ้าเด็กคนนี้มันรอดชีวิตมาจนป่านนี้ได้อย่างไร?

คนตระกูลเจียนนั้นมีนิสัยชอบส่องดูชะตากรรมคนอื่นเป็นธรรมดา

และคนที่ไม่ติดอันดับนั้นเรียกได้ว่าหายากมาก!

ด้วยความสงสัยที่เปี่ยมใจ เจียนปิงจึงอดไม่ได้ที่รวบรวมปราณเทวะของตัวเองขึ้นมาและจ้องมองไปยังเย่หยวน…