Unrivaled Medicine God จอมเทพโอสถ 1767 คู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่ง

Now you are reading Unrivaled Medicine God จอมเทพโอสถ Chapter 1767 คู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่ง at นิยาย นิยายออนไลน์ นิยายวาย นิยาย pdf OreNovel.Com.

“ยินดีด้วยท่านอาจารย์! หลังจากผ่านไปกว่าแปดล้านปี ในที่สุดก็มีคนผ่าน ‘อย่าถาม’ มาได้อีกครั้ง! ข้าล่ะสงสัยจริงๆ ว่าศิษย์น้องคนนี้มันจะมีความสามารถที่เหนือล้ำแค่ไหน!”

เบื้องหน้ามหานักบวชศักดิ์สิทธิ์บรรพกาลนั้นมีร่างของชายวัยกลางคนปรากฏตัวขึ้นอย่างอ่อนน้อม

แต่ใบหน้าของเขานั้นเปี่ยมไปด้วยความยินดี

การผ่าน ‘อย่าถาม’ ได้นั้นมันเป็นเรื่องที่แสนน่ายินดีในอาณาจักรเทพอสูร

เพราะทุกคนรู้ดีว่าการผ่าน ‘อย่าถาม’ ได้นั้นมันหมายความว่ามหานักบวชศักดิ์สิทธิ์บรรพกาลจะรับคนผู้นั้นเข้าเป็นศิษย์!

นี่มันคือเกียรติอันสูงสุดในโลกโอสถแห่งเผ่าอสูร!

มหานักบวชศักดิ์สิทธิ์บรรพกาลค่อยเปิดปากพูดขึ้น “เจ้าคงยังมิได้ประกาศเรื่องราวนี้ออกไปใช่หรือไม่?”

ชายวัยกลางคนในชุดฟ้านิ่งเงียบไป เพราะท่าทางของอาจารย์เขามันดูแปลกๆ!

“ไม่ขอรับ เมื่อจีโมรู้เรื่องก็มารายงานอาจารย์ทันที โดยที่ยังไม่ได้บอกใครออกไปเลย”

ยี่กล่าวตอบ “เรื่องครั้งนี้ เจ้าอย่าได้ประกาศออกไป แค่ทำเป็นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นก็พอ”

จีโมได้แต่มึนงงหลังจากได้ยินเช่นนั้นและถามออกมาอย่างสงสัย “ท่านอาจารย์ ทำไม… ทำไมถึงเป็นเช่นนั้น?”

ยี่ยิ้มตอบ “เขาต่างจากพวกเจ้า!”

จีโมนิ่งเงียบไปทันทีและถามขึ้นด้วยท่าทางไม่เข้าใจ “ต่าง?”

เขานั้นไม่เข้าใจเลย พวกเขาทั้งหลายนั้นผ่าน ‘อย่าถาม’ มาได้ทั้งสิ้น ทำไมถึงแตกต่างกัน?

อาจารย์ของเขานั้นเลือกศิษย์จาก ‘อย่าถาม’ เพื่อที่จะฝึกฝนบ่มเพาะยอดคนไปเทียบเคียงกับโอสถบรรพกาลให้ได้สักวัน

เรื่องนี้ทั้งอาณาจักรเทพอสูรต่างรู้ดี

ตอนนี้เมื่อมียอดคนปรากฏตัวขึ้นอีกครั้ง แต่ทำไมอาจารย์ของเขาจึงไม่คิดที่จะรับยอดคนผู้นี้เป็นศิษย์

เรื่องนี้มันทำเอาเขามึนหัว

ยี่ค่อยๆ ลุกขึ้นและเดินไปยังกระดานหมากล้อมใกล้ๆ “จีโม เจ้าคิดว่าข้าทำ ‘อย่าถาม’ ฉบับง่ายนี้ขึ้นมาเพื่อจะหาคนมีพรสวรรค์สินะ แล้วเจ้าเคยคิดไหมว่าข้าเจอเขาหรือยัง?”

จีโมสะดุ้งทันทีที่ได้ยิน

จู่ๆ เขาก็เปลี่ยนสีหน้าไปอย่างมาก “ท่านอาจารย์หมายความว่า… เราศิษย์ทั้งสิบเอ็ดนั้น… ไม่นับว่าผ่านการทดสอบของท่านหรือ?”

ยี่ค่อยๆ หันหน้ามามองจีโมด้วยรอยยิ้ม “พวกเจ้าทั้งสิบเอ็ดนั้นเป็นยอดอัจฉริยะแห่งเผ่าอสูรที่ล้านปีจะมีมาสักคนจริงๆ น่าเสียดายแค่ว่าด้วยพรสวรรค์ของพวกเจ้า พวกเจ้าทั้งหลายคงก้าวข้ามอาจารย์คนนี้ไปได้ยาก!”

จีโมตื่นตกใจขึ้นมาทันที ความเข้าใจในช่วงหลายล้านปีที่ผ่านมานี้ของเขามันกลับไม่ตรงความเป็นจริง

พวกเขาศิษย์พี่น้องทั้งสิบเอ็ดนั้นต่างมองอาจารย์ของตนเป็นเป้าหมาย

แต่กว่าห้าสิบล้านไปผ่านไป แม้แต่ศิษย์พี่ใหญ่ก็ยังไม่สามารถก้าวไปจนถึงระดับที่อาจารย์ยืนอยู่ได้!

อย่างที่อาจารย์ของเขาว่ามา การที่จะให้พวกเขาศิษย์ทั้งหลายก้าวข้ามอาจารย์นั้น มันแทบจะเป็นไปไม่ได้เลย

มันไม่ใช่เรื่องที่ว่าจะยอมทำหรือไม่ทำ แต่มันอยู่ที่ว่าจะทำได้หรือไม่ได้

ไม่มีปัญญาจะก้าวข้ามอาจารย์ก็อย่าไปพูดถึงเรื่องก้าวข้ามโอสถบรรพกาลที่อยู่เหนือทุกสรรพสิ่งเลย

“อาจารย์ ท่านหมายความว่า… เขาจะก้าวข้ามท่านได้?”

ยี่ยิ้มตอบ “ก้าวข้ามได้หรือไม่นั้นย่อมเป็นเรื่องที่ข้าไม่รู้แน่ เพราะยังไงเสียก็ไม่มีใครรู้อนาคตได้ แต่จนถึงจุดนี้ข้ามั่นใจได้ว่าเขานั้นเก่งกาจกว่าพวกเจ้าแน่ๆ”

เรื่องนี้มันทำให้จีโมตกตะลึงมาก

สายตาของเขาเปี่ยมไปด้วยความไม่ยอมแพ้

เพราะยังไงเสียพวกเขาทั้งสิบเอ็ดนั้นก็เป็นคนที่มีความสามารถพรสวรรค์จะควบคุมโลกได้

เพราะยังไงในห้าสิบล้านปีมานี้ ก็มีคนอย่างพวกเขาเกิดมาแค่สิบเอ็ดคน

แต่น้ำเสียงของอาจารย์ในตอนนี้มันแสดงให้เห็นอย่างชัดเจนว่าพวกเขาไม่มีค่าใดเมื่ออยู่ต่อหน้าเด็กคนนี้

ศักดิ์ศรีของยอดอัจฉริยะในตัวเขามันไม่ยอมรับ

“ท่านอาจารย์ เขาเก่งกาจด้านใดกัน?” จีโมถาม

ยี่ตอบกลับมาด้วยรอยยิ้มน้อยๆ “ข้ารู้ดีว่าเจ้าคงไม่ยอมรับในใจ แต่เขานั้นได้ทำสิ่งที่ไม่มีพวกเจ้าคนใดสามารถทำได้!”

จีโมหน้าถอดสี “หรือว่าเขาจะรับจิตของท่านอาจารย์ไว้ได้ทั้งหมด?”

ยี่หัวเราะพร้อมกับส่ายหัวออกมาเป็นท่าทางปฏิเสธ “จิตทั้งหมดของข้า? นั่นมันไม่ใช่การทดสอบที่แท้จริงที่ข้าทิ้งไว้ให้เสียด้วยซ้ำ! ในคนทั้งสิบเอ็ดเจ้านั้นนับว่ามีพรสวรรค์มากที่สุด รับจิตของข้าไว้ได้กว่าเก้าในสิบและผ่าน ‘อย่าถาม’ มาได้! แต่ต่อให้เป็นเช่นนั้นมันก็ยังมิใช่สิ่งที่ข้าต้องการ! เพราะสิ่งที่ข้าต้องการนั้นคือ… ล้างจิตของข้าและแทนที่มัน!”

“ล้างจิตของท่านอาจารย์? ใน… ในโลกหล้านอกจากโอสถบรรพกาลแล้วจะยังมีใครที่ทำเช่นนั้นได้อีกกัน?”

จีโมหน้าถอดสีจนขาวซีด เพราะคำพูดของอาจารย์นี้มันทำให้เขาใจสั่นรัว!

อาจารย์ของเขาคนนี้คือยอดนักหลอมโอสถอันดับหนึ่งแห่งเผ่าอสูร

การที่จะทำลายเสี้ยวจิตของเขาลงได้ คนผู้นั้นมันต้องมีพลังที่เหนือฟ้าระดับไหน?

นอกจากตัวโอสถบรรพกาลในวัยหนุ่มแล้ว ยังจะมีใครที่ทำเช่นนั้นได้อีก?

แต่ยี่กลับบอกขึ้น “หากเขาไม่สามารถจะล้างจิตของข้าได้ เขาจะมีปัญญาใดไปท้าทายโอสถบรรพกาลกัน? ในมหาพิภพถงเทียนนี้ตั้งแต่บรรพกาลมา มีเพียงแค่โอสถบรรพกาลปกครองมาจนทุกวันนี้ ข้าที่เก่งกาจเหนือนักหลอมโอสถมนุษย์คนใดก็ยังไม่สามารถที่จะก้าวผ่านโอสถบรรพกาลไปได้!”

คลื่นยักษ์ซัดถล่มจิตใจของจีโม!

เพราะเรื่องเช่นนี้เขานั้นไม่เคยคาดคิดถึงมันมาก่อน

จริงๆ ยิ่งเขาบ่มเพาะฝึกฝนตัว เขายิ่งรู้สึกว่าตัวตนของอาจารย์นั้นมันช่างห่างไกลเกินจะเอื้อม

แต่เรื่องที่ว่าอาจารย์ของเขาด้อยกว่าโอสถบรรพกาลนั้นมันก็เป็นความจริง

แล้วพลังฝีมือของโอสถบรรพกาลมันจะเหนือล้ำถึงขั้นใด?

หรือว่าในโลกใบนี้มันจะยังมีคนที่สามารถล้างทำลายเสี้ยวจิตของอาจารย์ลงได้?

“งั้นท่านอาจารย์จะหมายความว่า… เขาทำได้?” จีโมหายใจเข้าลึกก่อนถามออกมา

ยี่หรี่ตาลงทันทีด้วยรอยยิ้ม “ไม่ใช่แค่ทำได้ แต่เขาถึงกับชนะโอสถบรรพกาลลงได้ด้วย! แม้ว่าโอสถบรรพกาลใน ‘อย่าถาม’ ฉบับง่ายนั้นมันจะเทียบเคียงใดๆ กับตัวจริงไม่ได้ แต่ในเรื่องของพลังแล้วเขาก็ยังเป็นตัวตนที่เหนือล้ำ! แต่เขาคนนั้นกลับชนะมาได้!”

ยี่ไม่สนใจท่าทางตื่นตะลึงของจีโมและพูดขึ้นต่อ “สิ่งที่ข้าคอยตามหามานั้นไม่ใช่ศิษย์ แต่เป็น… คู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่งมากพอจะยืนในระดับเดียวกับข้าได้! มีพลังเหนือฟ้าดูถูกคนทั้งโลกได้ แต่คนที่มาถึงระดับข้าได้นั้นมันกลับต้องพบแต่ความเจ็บใจ! ทำไมโอสถบรรพกาลถึงพูดว่า ‘อย่าถาม’ กับข้า? เพราะว่าคำพูดสองคำนี้มันคือช่องว่างระหว่างข้ากับตัวเขายังไงล่ะ! หากข้าสามารถเข้าใจ ‘อย่าถาม’ สองคำนี้ได้ ข้าก็อาจจะเป็นคู่มือให้เขาได้! แต่เรื่องนั้นพูดมันง่าย การลงมือทำกลับยากแสนยาก”

พูดถึงตรงนี้ยี่ก็เบิกตากว้างด้วยความตื่นเต้น มันเป็นวินาทีที่แสนเจิดจ้า!

“ความแข็งแกร่งคือความโดดเดี่ยวอย่างถึงที่สุด! ข้าคิดว่าโอสถบรรพกาลเองก็คงคิดเช่นเดียวกับข้าจริงไหม? เพราะฉะนั้นข้าจึงอยากเจอกับศัตรูที่แข็งแกร่ง! มีแค่ศัตรูที่แข็งแกร่งเท่านั้นที่จะทำให้ข้าพัฒนาตัวไปได้มากกว่านี้ เข้าใจไหม?”

จีโมไม่รู้ว่าต้องอธิบายความรู้สึกในตอนนี้ออกมายังไง เพราะสถานที่แห่งนี้มันแสนจะบ้าคลั่ง!

โลกทั้งใบกำลังอิจฉาพวกเขาทั้งสิบเอ็ด แต่ใครจะไปคิดว่าพวกเขาทั้งสิบเอ็ดนั้นเป็นได้แค่หมากที่อาจารย์วางทิ้งขว้าง!

พวกเขาแค่พอจะมีปัญญาขึ้นมาเป็นศิษย์ของอาจารย์ได้

แต่สิ่งที่อาจารย์เขาต้องการนั้นคือคู่ต่อสู้!

จีโมนิ่งเงียบงันไปนาน ก่อนที่จะเผยรอยยิ้มแสนขมขื่นออกมา “ท่านอาจารย์ แล้วท่านเคยคิดถึงไหมว่า… หากท่านแพ้ล่ะ?”

ยี่ยิ้มออกมาอย่างเจิดจ้า “ข้าผู้นี้จะไม่มีวันแพ้อีก!”

จีโมมองดูยี่ด้วยความตื่นตกใจอย่างมาก เพราะอาจารย์ที่อยู่ตรงหน้าของเขาในตอนนี้มันแตกต่างจากอาจารย์ที่เขาคุ้นเคยอย่างสิ้นเชิง

อาจารย์ของเขานั้นเป็นตัวตนที่สูงส่งและยิ่งใหญ่เหนือสวรรค์

ไม่มีอะไรที่จะทำให้เขาขยับ

แต่ตอนนี้เขากลับทำตัวเหมือนเด็กหนุ่มเลือดร้อนผู้เปี่ยมไปด้วยพลังงาน

ตอนนี้จิตวิญญาณของอาจารย์เขากำลังลุกเป็นไฟ!

…………………………

Comments

การแสดงความเห็นถูกปิด