หม้อหลอมยังไม่ทันถูกเปิดแต่ผู้คนทั้งหลายก็เข้าใจได้ว่าใครคือผู้ชนะ

ก่อนหน้านี้มันย่อมจะไม่มีใครคิดใครฝันว่าเย่หยวนจะเอาชนะจอมเทพโอสถเจ็ดดาวขึ้นไปนั่งบนตำแหน่งปรมาจารย์ได้

แต่ในเวลานี้เย่หยวนกลับใช้พลังฝีมืออันน่าหวาดกลัวนั้นพังทลายสามัญสำนึกของผู้คน

“เขา… เขาทำได้จริงๆ! ช่างน่าเกรงขามนัก! จอมเทพโอสถหกดาวกลับชนะรวดเหล่าจอมเทพโอสถเจ็ดดาวได้สิ้น!”

“หากเทพสวรรค์ดันหยู่ไม่คิดลงมือแล้วในแดนใต้นี้มันก็คงไม่มีใครที่จะสามารถเอาชนะเขาได้แล้วใช่ไหมเล่า?”

“ช่างเป็นพรสวรรค์ที่น่าหวาดกลัวนัก! หรือว่านี่มหาพิภพถงเทียนจะให้กำเนิดโอสถบรรพกาลคนที่สองกัน?”

…

เมื่อนึกย้อนกลับไปการประลองของเย่หยวนนั้นเหล่าผู้คนทั้งหลายก็ยังรู้สึกราวกับว่าได้ฝันไป

นี่มันมิใช่แค่ดวงรุ่งดวงใหม่ใดๆ แต่มันเป็นถึงตัวตนที่ยืนอยู่บนยอดสูงสุดของโลกโอสถเป็นที่เรียบร้อย!

ไม่ว่าจะคิดอย่างไรอีกไม่นานเขาก็คงสามารถก้าวข้ามเทพสวรรค์ดันหยู่ไปได้

ตอนนี้มันไม่มีใครคิดสงสัยว่าเย่หยวนจะขึ้นไปถึงอาณาจักรบรรพกาลหรือไม่!

อาณาจักรบรรพกาลนั้นมันเป็นสิ่งที่ต้องใช้ความรู้สั่งสมบ่มเพาะมานับหมื่นๆ แสนๆ ปี แต่กับเย่หยวนแล้วมันดูไม่ได้ห่างไกลใดๆ เลย

เพราะตัวเขานั้นใช้เวลาแค่พันกว่าปีก็สามารถก้าวขึ้นมาถึงจุดที่ยืนอยู่ตอนนี้ได้

ในฝูงชนตอนนี้ใบหน้าของหยุนยี่นั้นเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้มเย้ยหยัน แต่มันมิใช่ความเย้ยหยันต่อใคร มันเป็นตัวเขาเองที่น่าสมเพช

ตอนที่เขาได้ยินว่าเย่หยวนได้ตำแหน่งปรมาจารย์งานชุมนุมโอสถเมฆาครั้งนี้ ความคิดแรกของเขาคือเขาไม่อาจยอมได้

หยุนยี่ผู้นี้เป็นถึงเหลนของเทพสวรรค์ดันหยู่ เขานั้นมีวิชาโอสถที่ไม่มีใครเทียบเคียง ใช้เวลาเพียงแค่สามพันปีก็สามารถก้าวขึ้นมาถึงอาณาจักรเต๋าได้

ต่อให้เป็นเหล่ายอดอัจฉริยะใดๆ ในงานชุมนุมโอสถเมฆานี้พวกเขาต่างก็ใช้เวลากว่าห้าพันปีกว่าจะก้าวขึ้นมาถึง

เหล่ายอดอัจฉริยะใดๆ ต่างไม่อาจเทียบเคียงตัวเขาได้

เขานั้นคิดและเชื่อเสมอว่าวันหนึ่งเขาจะก้าวขึ้นไปถึงจุดที่เทพสวรรค์ดันหยู่ยืนและปกครองเหนือแดนใต้ทั้งหมดนี้

แต่เรื่องราวใดๆ นั้นมันกลับถูกตัวตนของเย่หยวนขยี้จนแหลกเละ

ต่อหน้าเย่หยวนแล้วเทพสวรรค์ดันหยู่จะมีค่าใด?

เหล่ายอดอัจฉริยะทั้งหลายที่เคยได้ไปท้าทายเย่หยวนต่างมีสีหน้าละอายใจอย่างถึงที่สุดออกมา

เย่หยวนนั้นมิได้ใช้หนิงซืออวี๋เป็นเกราะป้องกันใดๆ เขานั้นแค่ไม่คิดสนใจจะรับคำท้าทายของเด็กน้อยอย่างพวกเขา

เพราะนั่นมันคือการลบหลู่ปรมาจารย์!

มีหรือที่เทพสวรรค์ดันหยู่ เทพสวรรค์เปียวหยู หรือเทพสวรรค์เจาหยวนทั้งหลายนั้นจะมารับคำท้าของเหล่าเด็กหนุ่มทั้งหลายอย่างพวกเขา?

แน่นอนว่าไม่มีทาง!

คนรับใช้ของเย่หยวน หนิงซืออวี๋ผู้นั้นต่างหากที่เป็นคนรุ่นเดียวกับพวกเขาทั้งหลาย

ส่วนตัวเย่หยวนนั้นเป็นยอดคนที่ยืนตระหง่านเทียบเท่าเหล่าจอมเทพโอสถที่เหนือล้ำที่สุดของแดนใต้!

“พี่ดันหยู่ ข้าสงสัยเหลือเกินว่าเย่ผู้นี้จะมีค่าพอนั่งตำแหน่งปรมาจารย์หรือยัง?” เย่หยวนหันไปถามเทพสวรรค์ดันหยู่ด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

เทพสวรรค์ดันหยู่ได้แต่ยิ้มแห้งๆ ออกมาก่อนจะตอบกลับไป “แน่นอนว่าเจ้าย่อมเหมาะสม! ปรมาจารย์เย่ทำให้เทพสวรรค์ผู้นี้ได้เบิกหูเบิกตาเสียจริงๆ!”

ภายใต้สายตาของคนทั้งหลายนี้เย่หยวนได้ค่อยๆ เดินกลับขึ้นไปยังที่นั่งเหล่าปรมาจารย์

และในเวลานี้ที่นั่งของเขาก็ได้ถูกจัดขึ้นใหม่ให้ไปนั่งข้างๆ เทพสวรรค์เปียวหยูแทน

ดูท่าแล้วมันย่อมจะหมายความว่าตัวตนของเขานั้นถูกนับว่าเหนือล้ำกว่าเจ้าดินแดนศักดิ์สิทธิ์ที่เหลือทั้งห้าคนแล้ว!

ในลานกว้างนั้นสายตาทุกคู่ต่างล้วนจับจ้องไปที่เย่หยวน

ช่างเป็นเกียรติอันยิ่งใหญ่นัก!

หลังจากเย่หยวนเข้ามานั่งลงในตำแหน่งของตนเทพสวรรค์ดันหยู่ก็กระแอมกล่าว “อะแฮ่มๆ ปรมาจารย์เย่นั้นเหมาะสมกับตำแหน่งปรมาจารย์อย่างมาก ในเมื่อปรมาจารย์เย่ได้พิสูจน์ฝีมือให้ทุกผู้คนได้เห็นแล้วเช่นนั้นเราก็จะขอเริ่มงานชุมนุมโอสถเมฆากัน….”

“เดี๋ยวก่อนสิ!” ในเวลานั้นเองเทพสวรรค์เปียวหยูกลับร้องบอกขึ้นขัดคำพูดเปิดงานของเทพสวรรค์ดันหยู่

เทพสวรรค์ดันหยู่ขมวดคิ้วแน่นก่อนจะถามขึ้น “มีอะไรอีกหรือน้องเปียวหยู?”

เทพสวรรค์เปียวหยูยิ้มตอบกลับ “ในเมื่องานชุมนุมโอสถเมฆาครั้งนี้มันคึกคักกันปานนี้แล้ว ทำไมเราไม่ทำให้มันคึกคักขึ้นอีกสักหน่อยเล่า? พี่ดันหยู่ว่าอย่างไร?”

เทพสวรรค์ดันหยู่ที่ได้ยินจึงยิ้มกว้างออกมา “คำพูดนั้น มันหมายความว่าเจ้าคิดท้าทายข้าแล้ว?”

เทพสวรรค์เปียวหยูยิ้มตอบกลับไป “การกล่าวหาว่าข้าไม่คิดจริงจังต่องานชุมนุมโอสถเมฆานั้นมันย่อมมิใช่เรื่องที่ยอมได้ เพราะฉะนั้นข้า เปียวหยูจึงต้องทวงถามความยุติธรรมให้แก่เย่หยวน สงสัยแค่ว่าพี่ดันหยู่จะกล้ารับคำท้าหรือไม่?”

พูดไปคลื่นพลังอันหนักหน่วงก็เริ่มกระจายออกจากร่างของเทพสวรรค์เปียวหยูราวกับดาบคมที่รอชักออกจากฝัก แม้ไม่แสดงความคมใดๆ ออกมาแต่ผู้มองเห็นกลับรู้สึกได้ถึงความอันตรายอันเต็มเปี่ยม

เทพสวรรค์ดันหยู่จึงหัวเราะขึ้น “ในแดนใต้นี้เทพสวรรค์ผู้นี้ไม่ได้รับคำท้าใดๆ มานานแสนนานแล้วจริงๆ ได้สิ ตามที่เจ้าต้องการ!”

นั่นทำให้เหล่าผู้คนทั้งหลายแตกตื่นวุ่นวาย!

เทพสวรรค์เปียวหยูกลับคิดท้าทายตัวตนสูงสุดแห่งแดนใต้อย่างเทพสวรรค์ดันหยู่!

มีใครบ้างเล่าที่ไม่เข้าใจว่าเทพสวรรค์ดันหยู่นั้นคือจอมเทพโอสถเจ็ดดาวอาณาจักรบรรพกาลเพียงคนเดียวในแดนใต้นี้?

แล้วเทพสวรรค์เปียวหยูไปเอาความมั่นใจมาจากที่ใด?

เหล่าเทพสวรรค์ทั้งหลายเองก็แสดงสีหน้าตื่นตะลึงออกมาไม่แพ้กัน ไม่นึกไม่ฝันว่าเทพสวรรค์เปียวหยูจะอาจหาญได้ถึงปานนี้

ไม่ว่าจะดูอย่างไรเขาก็ท้าทายเพื่อถามทวงความยุติธรรมแก่เย่หยวน แต่ตัวเขาจะเทียบเคียงเทพสวรรค์ดันหยู่ได้หรือ?

ทุกผู้คนเข้าใจดีว่าเทพสวรรค์เปียวหยูนั้นเป็นดาวรุ่งหนึ่งในยอดอัจฉริยะอันดับหนึ่งแห่งแดนใต้

แต่หลายปีมานี้ตัวเขากลับถูกเทพสวรรค์ดันหยู่กดดันตลอดมา

ส่วนเรื่องที่ว่าเหตุใดเทพสวรรค์ดันหยู่ต้องทำเช่นนั้นพวกเขาทั้งหลายก็ย่อมเข้าใจดี

เพราะเทพสวรรค์ดันหยู่นั้นรู้สึกเกรงกลัว!

แต่จู่ๆ มันก็เกิดความคิดหนึ่งขึ้นมาในหัวของทุกผู้คนแทบจะพร้อมๆ กันทำให้พวกเขาทั้งหลายต้องเบิกตากว้างออกมาอย่างไม่คิดอยากเชื่อ

หรือว่าตอนนี้แดนใต้จะได้เปลี่ยนมือถ่ายอำนาจกันแล้ว?

เทพสวรรค์เปียวหยูยิ้มตอบกลับไป “พี่ดันหยู่รับปากแล้ว อย่าได้ลือพันธะแห่งแดนใต้ของเราเล่า!”

เทพสวรรค์ดันหยู่หน้าเปลี่ยนสีไปทันทีที่ได้ยิน “ต่อให้เจ้าจะบรรลุขึ้นอาณาจักรบรรพกาลมาได้ เจ้าคิดหรือว่าเทพสวรรค์ผู้นี้จะแพ้พ่ายแก่เจ้า?”

เทพสวรรค์เปียวหยูยิ้มตอบ “พูดมันง่าย เช่นนั้นมาแสดงฝีมือให้โลกรู้กันดีกว่า!”

พูดมาถึงตรงนี้เทพสวรรค์เปียวหยูก็พุ่งตัวลงไปยืนรอบนสังเวียน

เทพสวรรค์เปียวหยูหัวเราะออกมาก่อนจะร่อนตัวลงมายังสังเวียนพร้อมมือที่ไขว้หลัง

“เดี๋ยวเจ้าจะหาว่าเทพสวรรค์ผู้นี้รังแกเจ้า ฉะนั้นเจ้าจงเลือกโอสถมาเถอะ!” เทพสวรรค์ดันหยู่ร้องบอกอย่างมั่นใจ

ในฐานะยอดคนอันดับหนึ่งแห่งแดนใต้ เทพสวรรค์ดันหยู่ย่อมจะมั่นใจว่าตนไม่แพ้ใครแน่

เทพสวรรค์เปียวหยูจึงกล่าวขึ้น “เช่นนั้นเอาเป็นโอสถเก้าชีวิตแก่นสวรรค์!”

เทพสวรรค์ดันหยู่ที่ได้ยินจึงร้องถามขึ้น “เจ้าบรรลุแล้วจริง?”

การหลอมโอสถศักดิ์สิทธิ์ระดับเจ็ดนั้นมันเป็นเรื่องที่ยากเย็นแสนเข็ญ หากไม่มีพลังของเต๋าโอสถช่วยแล้วคนทั้งหลายก็คงไม่อาจหลอมได้มากไปกว่าความยากหนึ่งหรือสอง

ส่วนเหล่าโอสถความยากเก้าทั้งหลายนั้นหากไม่ขึ้นถึงอาณาจักรบรรพกาลแล้วมันย่อมไม่อาจจะหลอมได้แม้แต่น้อย

และโอสถเก้าชีวิตแก่นสวรรค์ที่ว่านี้เองมันก็เป็นหนึ่งในโอสถความยากเก้าที่ว่ามา!

เทพสวรรค์เปียวหยูเลือกโอสถชนิดนี้มามันย่อมจะหมายความว่าตัวเขาเองก็ก้าวขึ้นมาถึงอาณาจักรบรรพกาลแล้วเช่นกัน!

“หึๆ จะว่าไปเรื่องทั้งหลายนี้ก็ยังต้องขอบคุณน้องเย่ หากไม่มีเขาแล้วข้าคงไม่อาจบรรลุขึ้นอาณาจักรบรรพกาลมาได้ง่ายๆ แม้จะมีเวลาอีกนับแสนปี!” เทพสวรรค์เปียวหยูบอกขึ้นด้วยรอยยิ้ม

“หะ? เทพสววรค์เปียวหยูก้าวขึ้นถึงอาณาจักรบรรพกาลแล้วจริงๆ หรือนี่? เช่นนั้นมันจะหมายความว่าแดนใต้เราจะมียอดคนอาณาจักรบรรพกาลอีกคนปรากฏตัวขึ้นแล้ว?”

“เทพสวรรค์เปียวหยูนั้นก้าวขึ้นอาณาจักรบรรพกาลได้เพราะเย่หยวนอย่างนั้นหรือ?!”

“พระเจ้าช่วย เย่หยวนคนนี้เป็นเทพปีศาจมาจากที่ใดหรือ? อาณาจักรบรรพกาล อาณาจักรบรรพกาลครึ่งก้าว ดูท่าวงการโอสถแดนใต้เรามันจะได้เปลี่ยนโอนอำนาจกันเสียแล้ว”

…

ได้ยินเช่นนั้นเหล่าผู้คนทั้งหลายในลานกว้างต่างก็ร่ำร้องขึ้นตามๆ กัน!

ตอนนี้ทางหอมหาสมบัติกลับมียอดคนอาณาจักรบรรพกาลและยอดคนอาณาจักรบรรพกาลครึ่งก้าวปรากฏขึ้นมา มันย่อมจะหมายความว่าวิชาโอสถของพวกเขาทั้งหลายจะพุ่งทะยานเหนือล้ำแล้ว

ตอนนี้วงการโอสถแห่งแดนใต้มันจะมิได้อยู่ใต้อำนาจของยอดเมืองหลวงจักรพรรดิโอสถเมฆาแล้ว

ที่น่าตื่นตะลึงเสียยิ่งกว่าก็คือการที่เทพสวรรค์เปียวหยูบรรลุขึ้นอาณาจักรบรรพกาลมาได้นั้นมันเป็นเพราะว่าเย่หยวน

จะบอกว่าเย่หยวนผู้นี้ใช้กำลังของตนเองเพียงลำพังเปลี่ยนแปลงพลิกฟ้าดินวงการโอสถของแดนใต้ก็ว่าได้!

เทพสวรรค์ดันหยู่หัวเราะตอบกลับมา “ต่อให้เจ้าจะบรรลุขึ้นอาณาจักรบรรพกาลมาได้แต่เจ้าก็เพิ่งจะก้าวขึ้นมาถึง เจ้าคิดว่าจะท้าทายเทพสวรรค์ผู้นี้ได้หรือ? เทพสวรรค์ผู้นี้จะให้เจ้าได้เห็นถึงพลังที่แท้จริงของอาณาจักรบรรพกาลเอง!”

……………..