ตอนที่ 2,240 : กวาดล้าง!

 

 

 

“เซียนสวรรค์ 9 เปลี่ยน!!”

 

ทันทีที่ความคิดดังกล่าวผุดขึ้นในหัวอาวุโสวังเซียนสัญจร สองตามันก็หดเล็กลงทันใด ทั่วร่างสะท้านไปด้วยความหวาดกลัว

 

ชายหนุ่มชุดม่วงนาม ต้วนหลิงเทียน ผู้นี้…เป็นเซียนสวรรค์ 9 เปลี่ยนจริงๆหรือ!?

 

คนที่ฆ่าลูกชายมัน ที่แท้เป็นเซียนสวรรค์ 9 เปลี่ยน!?

 

หากมันรู้ว่าอีกฝ่ายเป็นเซียนสวรรค์ 9 เปลี่ยนแต่แรก…ต่อให้มันขวัญกล้ามากกว่านี้อีกร้อยเท่ากระทั่งหมื่นเท่ามันก็ไม่กล้ามาตอแยอีกฝ่าย!!

 

น่าขัน!

 

เซียนสวรรค์ 9 เปลี่ยนก็คือตัวตนที่อยู่ในระดับเดียวกันกับจ้าววังเซียนสัญจรของมัน!

 

ผู้ทรงพลังระดับนี้ แม้ด่านพลังฝึกปรือจะเหนือกว่าแค่หนึ่งขั้น ทว่าหากคิดฆ่ามันสักคนยังง่ายดายยิ่งกว่าตัดหญ้าฆ่าไก่!

 

“ใต้เท้า…”

 

มองไปยังต้วนหลิงเทียนอีกครั้ง สายตาอาวุโสวังเซียนสัญจรเต็มไปด้วยความหวั่นหวาด จนในที่สุดมันรวบรวมความกล้าทั้งหมดหมายพูดอะไรบางอย่าง

 

ฟั่ฟฟฟ!

 

ทว่าทันใดนั้นเองปรากฏเสียงหวีดหวิวแหวกอากาศดังขึ้นแผ่วเบา เป็นต้วนหลิงเทียนสะบัดมือออกไปส่งๆคล้ายปัดแมลงวัน รังสีพลังกระบี่สายหนึ่งก็พุ่งแสกเข้ากลางหว่างคิ้วได้อย่างง่ายดายราวกับกระดูกผุ ก่อนจะจี้ตรงเข้าสู่ดวงจิต

 

พริบตานี้อาวุโสวังเซียนสัญจรไม่แม้แต่จะใช้ความสามารถถอดจิตลี้ร่างอันเป็นความสามารถเฉพาะของเซียนสวรรค์ 8 เปลี่ยนอะไรได้ทัน มันก็ถูกต้วนหลิงเทียนฆ่าตาย…

 

ตั้งแต่ต้นจนจบต้วนหลิงเทียนไม่เสียเวลากล่าวอะไรกับมันสักคำ

 

ปงงง!

 

แทบจะพร้อมกันกับที่หว่างคิ้วอาวุโสวังเซียนสัญจรถูกเจาะ ต้วนหลิงเทียนยังโบกมือส่งๆอีกครั้ง

 

ทว่าการโบกมมือส่งๆนี้ กลับก่อให้เกิดเสียงอากาศแตกระเบิดน่ากลัวราวกับมีพลังอำนาจมหาศาลกระแทกทำลายอากาศ!

 

ทันใดนั้น

 

ปง! ปง! ปง! ปง!

 

……

 

เสียงอากาศแตกระเบิดดังสนั่นขึ้นเป็นชุด ปรากฏมวลพลังเซียนสุริยันต้นกำเนิดขุมใหญ่ปะทุออกมาจากฝ่ามือต้วนหลิงเทียน!!

 

เมื่อพลังเซียนสุริยันต้นกำเนิดขุมนี้ปะทุออกมา ก็ประหนึ่งคลื่นยักษ์ซัดสาดกลืนร่างไร้วิญญาณอาวุโสวังเซียนสัญจรจนหายลับไปในความว่างเปล่า…

 

กระบวนการทั้งหมดบังเกิดขึ้นในห้วงเวลาชั่วพริบตาดั่งฟ้าแลบ ทำให้ในที่นี้มีเพียงต้วนหลิงเทียนคนเดียวที่แลเห็น

 

อย่ากล่าวถึงสายตาเค่อเอ๋อกับต้วนซือหลิงเลย…

 

กระทั่งก่านหรูเยี่ยนก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าต้วนหลิงเทียนลงมืออย่างไร!

 

นางได้ยินเพียงเสียงกระบี่หอนสั้นๆเท่านั้น ครู่ต่อมาร่างคนที่คิดฆ่าต้วนหลิงเทียนก็อันตรธานหายไปในอากาศแล้ว!

 

คงเหลือเพียงแหวนมิติวงเดียวเท่านั้นที่กำลังร่วงตกลงมา ก่อนถูกต้วนหลิงเทียนใช้พลังเก็บไป

 

เห็นฉากนี้ ก่านหรูเยี่ยนย่อมไม่คิดว่าชายวัยกลางคนนั่นจะจากไปอย่างไร้เรื่องราว

 

กระทั่งแหวนพื้นที่ยังหลงเหลือทิ้งไว้แบบนี้…

 

เป็นไปได้อย่างเดียวเท่านั้น

 

มันถูกฆ่าตาย!

 

“ท่านพ่อ…คนชั่วเล่า คนชั่วไปที่ใดแล้ว?”

 

ต้วนซือหลิงย่อมไม่รู้ว่าการเหลือแต่แหวนพื้นที่แบบนี้หมายถึงอะไร นางที่อยู่ในอ้อมแขนของต้วนหลิงเทียนจึงพยายามหันรีหันขวางยกใหญ่ หมายจะตามหาตัวอาวุโสวังเซียนสัญจร

 

“ซือหลิง คนชั่วถูกพ่อของเจ้าทุบตีจนรีบวิ่งหนีไปแล้ว…”

 

ต้วนซือหลิงอาจไม่รู้ว่าความหมายของการหลงเหลือแต่แหวนพื้นที่หมายความว่าอย่างไร แต่เค่อเอ๋อย่อมรู้ดี เช่นนั้นพอได้ยินเสียงถามด้วยความซุกซนของลูกสาวตัวน้อย นางจึงกล่าวตอบออกมาทันที

 

“เอ๋ มันวิ่งหนีไปแล้วเหรอ?!”

 

ต้วนซือหลิงผงะไปครู่หนึ่ง ก่อนที่จะคืนสติ มือเล็กชูขึ้นอย่างคึกคัก “ว้าวว! ท่านพ่อร้ายกาจมาก ตีคนชั่วจนหนีไปเลย!!”

 

“หมั่ว!!”

 

ขณะที่ตะโกนอย่างคึกคักต้วนซือหลิงก็หอมแก้มต้วนหลิงเทียนฟอดหนึ่ง ท่าทางแลดูตื่นเต้นสนุกสนานนัก

 

“ไปกันเถอะ…พวกเราเดินทางกันต่อ”

 

ต้วนหลิงเทียนลูบศีรษะน้อยๆด้วยความเอ็นดู ค่อยหันไปมองกล่าวกับเค่อเอ๋อและก่านหรูเยี่ยน

 

สิ้นคำ เขาก็ใช้พลังหอบหิ้วทุกคนพุ่งร่างตัดฟ้าไปยังทิศทางบ้านเกิด

 

บ้านเกิดของเขาก็คือ 1 ใน 3 ทวีปมนุษย์ของถูมิภาคเบื้องล่างดินแดนเทพยุทธ์เซียนเต๋า เรียกว่าทวีปเมฆาล่อง

 

ด้วยใช้ประโยขน์จากพลังเซียนสุริยันต้นกำเนิดที่เทียบได้กับพลังเซียนต้นกำเนิดขอบเขตเซียนสวรรค์ 9 เปลี่ยน ต้วนหลิงเทียนก็นำพาทั้ง 3 พุ่งข้ามฟ้าไปด้วยความเร็วอันน่ากลัว บรรลุถึงน่านน้ำทวีปเมฆาล่องในเวลาแสนสั้น

 

เทียบกับทวีปดินแดนเทพยุทธ์เซียนเต๋าที่มีพลังวิญญาณฟ้าดินมากมายแล้ว ทวีปมนุษย์นับว่ามีสภาพแวดล้อมเลวร้ายกว่ากันมาก

 

ต้วนหลิงเทียนกับเค่อเอ๋อที่เคยอยู่มาย่อมเตรียมใจไว้แต่แรก

 

หากแต่ก่านหรูเยี่ยนกับต้วนซือหลิงนั้น แทบปรับตัวไม่ได้ นั่นเพราะพลังวิญญาณฟ้าดินที่นี่มันเบาบางจนแทบจะไม่มีเลยก็ว่าได้หากยกไปเทียบกับภูมิภาคเบื้องบน

 

“ท่านพ่อ ที่นี่ไม่ดีเลย…ซือหลิงไม่ชอบ”

 

ต้วนซือหลิงทำหน้ามุ่ยกล่าวกับต้วนหลิงเทียน

 

“ซือหลิงเด็กดี…ไว้พวกเราเจอท่านปู่กับท่านย่าแล้วพวกเราพาทุกคนไปที่อื่นดีหรือไม่?”

 

ต้วนหลิงเทียนยิ้มถาม

 

“ดีๆ”

 

ต้วนซือหลิงพยักหน้ารับอย่างเชื่อฟัง ครู่ต่อมาก็กล่าวออกเสียงใส “ท่านพ่อเรารีบไปหาท่านปู่ท่านย่ากันเถอะ…ที่นี่ไม่ดีเลย พวกเราค่อยพาท่านปู่กับท่านย่าไปอยู่ที่เดิมที่พวกเราอยู่ ทุกคนต้องมีความสุขแน่ๆถ้าได้อยู่ที่นั่น!”

 

“ได้ๆๆ…พ่อเชื่อฟังซือหลิงคนเก่ง”

 

ต้วนหลิงเทียนพยักหน้ารัวๆ

 

หลังมุ่งหน้าลงใต้ไปต่ออีกไม่ทันไร ต้วนหลิงเทียนก็พาทุกคนเหินข้ามทวีปเมฆาล่อง มุ่งหน้าไปยังมุมหนึ่งของทวีป

 

หลังเหินเข้าเขตปกครองของ 10 ราชวงศ์แล้ว ต้วนหลิงเทียนก็พาทุกคนบินลงต่ำ

 

ตลอดทาง พบซากศพแห้งกรังให้เห็นไปทุกที่

 

เมืองที่เคยเจริญรุ่งเรืองในความทรงจำตอนยังเยาว์ของต้วนหลิงเทียน ตอนนี้กลับกลายเป็นซากปรักหักพัง ราวกับพึ่งพบพานหายนะครั้งใหญ่

 

“ปีศาจ…ไอ้พวกปีศาจ!”

 

ไม่ทราบตั้งแต่เมื่อไหร่ ทว่าตอนนี้สองตาต้วนหลิงเทียนกลับแดงฉาน เพลิงแห่งความเคียดแค้นลุกโชนขึ้น ในใจยังท่วมท้นไปด้วยความชิงชัง เส้นผมยังเริ่มปลิวสยายราวกับอสรพิษมีชีวิต

 

ซู่มม! ซู่มม! ซู่มม! ซู่มม!

 

……

 

เมื่อความเคียดแค้นต่อเผ่าพันธุ์ปีศาจในใจต้วนหลิงเทียนพุ่งถึงขีดสุด เขาก็พาลูกสาวพร้อม 2 สาวพุ่งไปทั่วเขต 10 ราชวงศ์ด้วยความเร็วสูง

 

แน่นอนว่าทุกที่ทางที่เขาเหินผ่าน ปีศาจทุกตัวล้วนตกตายกลายเป็นหมอกเลือด!

 

ด้วยความเร็วอันมหาศาลของต้วนหลิงเทียน ใช้เวลาเพียง 10 วันเท่านั้น เผ่าปีศาจทั้งหมดที่บุกมายังเขตปกครอง 10 ราชวงศ์ก็ตกตายหมดสิ้น

 

ในระหว่างกวาดล้างเผ่าปีศาจ ต้วนหลิงเทียนยังดูดซับพรสวรรค์รากวิญญาณของพวกมันเพื่อลองเพิ่มพรสวรรค์รากวิญญาณให้เค่อเอ๋อดู

 

และเขาก็ได้ค้นพบว่า…

 

พรสวรรค์รากวิญญาณสีม่วง…ไม่ใช่ขีดจำกัดสูงสุดของพรสวรรค์รากวิญญาณ!

 

ยังมีพื้นที่ให้พัฒนา!

 

อย่างไรก็ตามหลังจากลองดำเนินการดู แม้จะกลืนกินพรสวรรค์รากวิญญาณมามากมาย ทว่าสีม่วงเข้มเดิมก็เพียงเข้มขึ้นเล็กน้อยเท่านั้น ราวกับเป็นหลุมไร้ก้นบึ้ง!

 

แน่นอนว่าทั้งหมดเป็นเพราะ พรสวรรค์ของเหล่าปีศาจที่มาบุกพื้นที่ปกครอง 10 ราชวงศ์พวกนี้มันต่ำต้อยนัก เทียบกับพรสวรรค์รากวิญญาณของเค่อเอ๋อแล้ว ก็เสมือนพยายามเติมน้ำให้เต็มถังทีละหยด…

 

ตรงกันข้าม สำหรับพรสวรรค์รากวิญญาณของต้วนหลิงเทียนนั้น สีม่วงปกติเริ่มเข้มมากขึ้นเรื่อยๆ อยู่ห่างจุดที่จะยกระดับเป็น สีม่วงเข้ม อีกไม่นานแล้ว…

 

‘เว้นเสียก็แต่พวกปีศาจจะซ่อนตัวอยู่ ตอนนี้พวกปีศาจที่มารุกรานพื้นที่ 10 ราชวงศ์…ทั้งหมดสมควรถูกฆ่ากวาดล้างไปหมดแล้ว…’

 

“ตอนนี้ลองกลับไปหาท่านพ่อท่านแม่กับเสี่ยวเฟยเอ๋อดู ทุกคนน่าจะซ่อนตัวอยู่ในอาณาจักรนภาล่อง..”

 

คิดถึงจุดนี้ต้วนหลิงเทียนก็พาทุกคนมุ่งหน้าไปยังอาณาจักรนภาล่องทันที

 

อาณาจักรนภาล่องเป็นหนึ่งในอาณาจักรเล็กๆที่อยู่ใต้ปกครองของอาณาจักรพนาครามอีกที โดยอาณาจักรพนาครามก็เป็นหนึ่งในอาณาจักรใต้อาณัติจักรวรรดิศิลาทมิฬ โดยที่จักรวรรดิศิลาทมิฬก็เป็น 1 ในจักรวรรดิที่อยู่ใต้อำนาชราชอาณาจักรต้าฮั่น…มันเป็นบ้านเกิดของต้วนหลิงเทียน

 

จากจุดต่ำสุดของแดนดิน ต้วนหลิงเทียนค่อยๆก้าวเดินไปทีละก้าวๆมาจนถึงจุดนี้

 

ในระหว่างออกไล่ฆ่าเผ่าปีศาจในเขตปกครอง 10 ราชวงศ์ ต้วนหลิงเทียนก็แวะไปอาณาจักรนภาล่องทีนึงแล้ว หากแต่ด้วยความที่คิดอยากกวาดล้างเผ่าปีศาจเขาจึงไม่มีเวลาทำอย่างอื่น

 

ตอนนี้เมื่อปีศาจในเขคปกครอง 10 ราชวงศ์ถูกกำจัดจนหมดสิ้น ต้วนหลิงเทียนจึงย้อนกลับมายังอาณาจักรนภาล่องอีกครั้ง

 

ด้วยเพราะอาณาจักรนภาล่องมันเสมือนอยู่ในหลืบของแดนดิน  จึงไม่ได้รับความเสียหายอะไรมากมาย

 

ปีศาจที่ถ่อมาถึงที่นี่ล้วนแล้วแต่เป็นปีศาจชั้นต่ำ พลังของพวกมันนับว่าอ่อนด้อยที่สุดในบรรดาปีศาจของแดนเนรเทศ

 

ที่พวกมันถ่อมาถึงอาณาจักรนภาล่อง ก็เพื่อเติมเต็มความกระหายในใจ ใช้ชีวิตอย่างอู้ฟู่หรูหรา เสวยสุขภายใต้การดูแลรับใช้ของมนุษย์…

 

เพราะสุดท้ายแล้วตอนที่พวกมันอยู่ในแดนเนรเทศนั้น พวกมันก็ต่ำต้อยยิ่งกว่าทหารเลว เป็นได้แค่ปลาซิวปลาสร้อยรอคอยวันตายเท่านั้น พวกมันแทบไม่นับเป็นตัวอะไรด้วยซ้ำ ไหนเลยจะเคยเสวยสุข…

 

ในที่สุดพวกมันที่ไม่นับเป็นตัวอะไรและไม่เคยมีค่ามีราคาอะไรในสายตาปีศาจที่แข็งแกร่ง ก็สามารถลิ้มรสความรู้สึกของการเป็นราชาได้เสียที!

 

และด้วยความที่มนุษย์ในอาณาจักรนภาล่องอ่อนแอเกินไป ถึงมันจะกลืนกินแก่นแท้ พลังชีวิต และปราณโลหิตอะไร พลังบ่มเพาะของมันก็แทบไม่กระเตื้อง พวกมันจึงเลือกไว้ชีวิตและให้คอยรับใช้ดูแลมันแทน

 

แน่นอนว่าต่อให้พวกปีศาจเหล่านี้วันๆจะได้แต่กินนอน เพลิดเพลินกับความสะดวกสบายไม่ทำอะไร แต่ไม่ว่าจะสูงต่ำตั้งแต่ฮ่องเต้ยันประชาชนก็ไม่มีใครกล้าขัดใจพวกมัน

 

ไม่เพียงแต่ไม่กล้าขัดใจต่อต้าน ยังต้องพยายามฝืนใจรับใช้ด้วยท่าทีเคารพ

 

จนกระทั่งต้วนหลิงเทียนเหินมาถึงเมื่อสองวันก่อน ไม่พูดไม่จาก็ล่าล้างสังหารเหล่าปีศาจจนหมด ปลดแอกอาณาจักรนภาล่องให้หวนคืนสู่ความสงบสุขอีกครา…

 

‘ท่านพ่อท่านแม่กับพวกเสี่ยวเฟยเอ๋อ…ไม่ได้กลับมาที่นี่งั้นเหรอ?’

 

หลังจากตระเวนสำรวจไปพักหนึ่ง ต้วนหลิงเทียนก็พบว่า

 

พ่อแม่ทั้งภรรยาอย่างลี่เฟยและลูกชายเขาต้วนเนี่ยนเทียน ไม่ได้อยู่ในอาณาจักรนภาล่อง

 

‘แล้วนอกจากที่นี่…ทุกคนจะไปไหนได้อีก?’

 

ต้วนหลิงเทียนเองก็จนปัญญากับเรื่องนี้เช่นกัน

 

สุดท้ายต้วนหลิงเทียนก็พาทั้ง 3 ออกจากอาณาจักรนภาล่อง เดินทางร่อนเร่ไปทั่วพื้นที่ปกครอง 10 ราชวงศ์อย่างไร้จุดหมาย…

 

แต่ต้นจนจบต้วนหลิงเทียนไม่ได้เผยตัวออกไปยุ่งวุ่นวายกับการจัดการอำนาจปกครองอะไรของผู้คนเลย

 

ตอนนี้ในเมื่อปีศาจที่บุกมายึดครองพื้นที่ 10 ราชวงศ์ถูกกวาดล้างไปหมดแล้ว เขาก็ไม่กังวลเรื่องความปลอดภัยของมนุษย์อีกต่อไป ขณะเดียวกันก็ไม่อยากก้าวก่ายวิถีชีวิตผู้คน…

 

“ทุกคนไปซ่อนอยู่ที่ไหนกันแน่…”

 

หลังจากลองปูพรมค้นหาในพื้นที่ปกครอง 10 ราชวงศ์ ต้วนหลิงเทียนก็ไม่เจอเบาแสะของครอบครัวเลย จังหวะนี้ในใจเขาจึงอดเป็นกังวลไปไม่ได้

 

เขาคิดไม่ออกจริงๆ

 

ว่าพวกบิดามารดาเขาหลังหลบหนีออกจากเขตที่ตั้งตำหนักเมฆาครามเดิมแล้วจะไปที่ไหนต่อได้…

 

ในขณะที่ต้วนหลิงเทียนเป็นกกังวลเพราะหาบิดามารดาไม่พบนั้น

 

ณ พื้นที่ตะวันออกของดินแดนเทพยุทธ์เซียนเต๋าภูมิภาคเบื้องล่าง

 

“ต้วนหรูเฟิง เอาประทับหมื่นขุนเขา…หนีไป”

 

น้ำเสียงยืนกรานแฝงกังวลหนึ่งดังขึ้น “หากเจ้าโชคดีรอดชีวิตไปได้…ช่วยหาเจ้าของที่ดีให้มันด้วย!”

 

……