ผมรู้สึกได้ถึงบรรยากาศตึงเครียดที่ทำให้ผมเองก็ยังขนลุก

 

นี่น่าจะเป็นความรู้สึกที่เรียกกันว่า “ความตึงเครียด” ผมจ้องมองเคนอิจิอย่างเงียบๆ โดยกลั้นหายใจ

 

ผมมีแค่ความเสียใจที่ทำให้สถานการณ์นี้เกิดขึ้น ทำไมเราถึงต้องมาอยู่ในจุดนี้นะ…

 

“…อธิบายสิ่งที่นายจะสื่อหน่อย นี่มันอะไร?”

 

“เอ่อ โคโตเนะ… ก็อย่างที่เธอเห็น…”

 

เคนอิจิฟังเสียงที่แข็งกร้าวจากโทรศัพท์ เคนอิจิสูง แต่ตอนนี้เขาดูตัวเล็กเหมือนคนแคระ

 

“…คนทรยศ ชดใช้ด้วยการตายไปพันครั้ง”

 

ผมถึงกับตัวสั่นจากเสียงโกรธของเธอ วาคามิยะดูเหมือนไม่รู้สึกอะไรเลยและกำลังเก็บจานโดยฮัมเพลงไปด้วย เธอมีอารมณ์ดีเหมือนเด็ก เมื่อเห็นเธอเป็นแบบนั้น ผมก็ยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว

 

เคนอิจิจ้องมาที่ผมด้วยสายตาที่ตำหนิ เอาล่ะ ผมคิดว่านี่เป็นความผิดของผมก็เลยเข้าใจว่าเขาจะจ้องมาที่ผมแบบนั้น…

 

“เฮ้ๆ เธอไม่ต้องโกรธขนาดนั้นหรอกนะ! มันจำเป็นต้องโกรธขนาดนั้นเลยเหรอ?”

 

“…เคนอิจิ นายยังไม่รู้ว่าความผิดที่นายทำมันร้ายแรงแค่ไหนใช่มั้ย”

 

“ฉันแค่ส่งรูปให้เธอเองนะ ไม่มีอะไรที่เธอจะต้องโกรธซักหน่อย… อ่า.”

 

เคนอิจิเห็นว่าตัวเองเผลอพูดออกมา และทำเสียงงงๆ ใบหน้าของเขาบิดเบี้ยวไปพร้อมกับพูดว่า “โอ้ ไม่”

 

“ฉันก็อยากกินอาหารของรินบ้าง!”

 

ฟูจิซังเสียงเหมือนเด็กที่กำลังงอแง แตกต่างจากตัวเธอที่ปกติจะนิ่งสงบ

 

เคนอิจิจ้องมาที่ผมด้วยรอยยิ้ที่มขมขื่นอีกครั้ง

 

เอาเถอะ คือผมที่ถ่ายรูปอาหารของวาคามิยะด้วยสมาร์ทโฟนของเคนอิจิแล้วส่งให้ฟูจิซัง พร้อมข้อความว่า “เคนอิจิกินอาหารมากกว่าฟูจิซัง…”

 

ผลที่ได้คือฟูจิซังตอบกลับอย่างโกรธ ๆ ว่า “…ฉันจะไม่ให้อภัยเขาที่ส่งรูปอาหารที่น่ากินขนาดให้ฉันตอนที่ฉันกำลังไดเอทอยู่”

 

ยังไงก็ตาม ผมก็ต้องรับผิดชอบในเรื่องนี้ ผมไม่เคยคิดว่าการแก้แค้นเล็กๆ ของผมจะทำให้มันกลายเป็นเรื่องใหญ่ขนาดนี้ ผมใจเสียเพราะผมทำผิดแผนไปหน่อย

 

“แต่เธอไม่จำเป็นต้องโกรธเรื่องอาหารหรอก”

 

“เคนอิจิ นายไม่เข้าใจหรอก! อาหารของรินมันอร่อยมากเลยนะ!! การที่นายได้กินมันโดยที่ฉันไม่ได้กิน… ยังไม่รวมถึงเฟรนซ์โทสต์ที่เป็นของโปรดฉันอีก!!!”

 

“ฉันไม่ได้ทานแค่คนเดียวนี่นา…”

 

“ถ้าเป็นโทคิวากิซังล่ะก็กินได้… แต่เคนอิจิห้าม!”

 

“เห…?”

 

ทำไมเธอถึงโอเคถ้าเป็นผมล่ะ… นอกจากนี้ ฟูจิซังก็ชอบเฟรนซ์โทสต์ด้วยสินะ

 

เคนอิจิหันมามองผมเหมือนจะขอให้ช่วย ผมเลยหันไปมองวาคามิยะเพื่อส่งไม้ต่อ วาคามิยะสบตาผมแล้วหัวเราะนิดหน่อย จากนั้นเธอก็เดินเข้าไปใกล้สมาร์ทโฟนของเคนอิจิ

 

แล้ววาคามิยะก็ช่วยพูดว่า——

 

“โคโตเนะจัง ถ้าเธออยากกินมัน ฉันจะทำให้กินนะคะ ยังมีวัตถุดิบอยู่ค่ะ”

 

เป็นคำตอบที่สมบูรณ์แบบ

 

“…จริงเหรอ?”

 

“แน่นอนค่ะ แต่จะกลายเป็นมื้อกลางวันของเธอ ได้ใช่ไหมคะ ?”

 

“เย้! ริน, ฉันรักเธอนะ!”

 

แล้วเธอก็วางสาย

 

เสียงนั้นน่ารักจนผมคิดว่านั่นคือฟูจิซังใช่ไหมอยู่เลย… งั้นถือว่าไม่ได้ยินละกันเพื่อเป็นเกียรติแก่ฟูจิซัง

 

เอาล่ะ แปลว่าในตอนกลางวันวาคามิยะกับฟูจิซังจะมาที่นี่… ก็ดีแฮะ

 

ผมมองไปที่เคนอิจิที่ถูกทิ้งให้อยู่คนเดียว เขากำลังสั่นเทาและมือกระแทกกับโต๊ะ

 

“เคนอิจิ ขอโทษนะ… ฉันรีบร้อนเกินไป”

 

ผมก้มศีรษะขอโทษเคนอิจิ ผมไปยุ่งเรื่องของคู่รักแล้วทำให้พวกเขาทะเลาะกัน แม้ว่าจะทะเลาะกันแบบไม่รุนแรง แต่ว่าที่ผมทำมันแย่มาก

 

เคนอิจิจับไหล่ของผมไว้

 

ผมตัวแข็งทื่อทันที เตรียมตัวรับการกระแทกที่คิดไว้

 

“โทวะ สุดยอดไปเลย!” คำพูดที่ไม่คาดคิดทำให้ผมอ้าปากค้าง “ขอบคุณจริง ๆ นะ ตอนนี้ฉันได้เห็นด้านหายากของโคโตเนะแล้ว ฉันไม่รู้จะขอบคุณยังไงดี! เธอมักจะไม่แสดงออกแบบนี้ให้ใครเห็นเพราะเธออายมาก~”

 

“เหรอ แต่… พวกนายไม่ได้ทะเลาะกันหรอกหรอ?”

 

“หืม เราไม่ได้ทะเลาะกันนะ ฉันไม่คิดอะไรมากกับเรื่องแบบนี้หรอก… จริงๆ แล้วมันก็เป็นเสน่ห์ของเธอแหละ ดังนั้นความสัมพันธ์ระหว่างโคโตเนะกับฉันจะไม่พังหรอก”

 

“เคนอิจิ นายเท่จัง”

 

เท่จริงๆ ไม่ว่าจะเป็นทั้งบุคลิกภาพหรือรูปร่างหน้าตา แถมยังมั่นใจขนาดนี้อีก

 

เขาหล่อจริงๆ ถ้าพูดตามตรงผมก็อิจฉาเขานะ แต่การหวังสิ่งที่เป็นไปไม่ได้มันไม่มีประโยชน์…

 

แต่เคนอิจิมันน่าหงุดหงิดจริงๆ ตอนที่เขายกนิ้วโป้งแล้วพูดว่า “แก๊ปโมเอะน่ะมันเดอะเบสท์เลยล่ะ!”

 

เขายิ้มอย่างมีความสุขตลอดเวลา ช่างน่ารำคาญจริงๆ…

 

“คาโต้ซัง ฉันว่านะคะ… โคโตเนะจังรู้ที่อยู่ของอพาร์ตเมนต์ของโทคิวากิซังมั้ยคะ?”

 

“อ่า… เธอไม่รู้หรอก…”

 

หลังจากนั้น เคนอิจิได้รับโทรศัพท์จากฟูจิซังที่หลงทาง และรีบวิ่งออกไปตามเธอ