ชื่อเรื่อง:boku ni kyomi wo nakushita motokano to osananajimi na kon kano ga naze ka shurabatteru

ตอนที่ 5

นัตสึคาวะ ชิซุคุ
ไม่เข้าใจความรู้สึกอิจฉาเลยจริงๆ
เหมือนจะหมายถึง[อิจฉาคนที่เก่งกว่าตัวเอง]
ฉันจนถึงตอนนี้ไม่ใช่ฝ่ายที่โอบกอด แต่เป็นฝ่ายที่ชี้นำ

เพราะอย่างงั้นในตอนนี้เลยไม่รู้จะจัดการกับความรู้สึกที่งอกเงยออกมาครั้งแรกยังไง
นักเรียนที่แลกเปลี่ยนกระทันหัน เหมือนว่าตัวตนจริงๆนั้นจะเป็นเพื่อนสมัยเด็กของโคโมริ โชตะคุง

แถมเธอยังเป็นสาวงามอีกด้วยจากสายตาของฉัน
ผมสีเกาลัดนุ่มเป็นลอน ใบหน้าเรียบร้อยที่แต่งหน้าอย่างระมัดระวัง ยิ่งไปกว่านั้นยังมีสไตล์ที่โดดเด่นอีกด้วย

แสดงได้ถึงรสนิยมความชอบของผู้ชายได้อย่างพอดิบพอดี รู้สึกได้ว่าอย่างนั้น
ทันทีที่โชตะคุงกับคุณทาคามิเนะได้เจอกัน เรื่องราวในอดีตที่ฉันไม่รู้ก็เบ่งบานออกมา
เป็นครั้งแรกเลยที่เห็นเขาทำหน้ามีความสุขแบบนั้น

นั่นน่ะไม่ชอบเอาซะเลย ไม่ชอบเลยจริงๆ จากก้นบึ่งของหัวใจนอกจากฉันแล้วไม่อยากให้ทำหน้าแบบนั้นให้ใคร
ความรู้สึกเย็นเฉียบเหมือนดั่งโคลนได้ไหลเข้าสู่ข้างในตัวฉัน

อา…อย่างนี้นี่เอง นี่น่ะคือความอิจฉาสินะ ไม่ใช่อารมณ์ประเภทที่น่ายินดีเท่าไหร่เลยนะ
เหมือนกับสิ่งของที่ถูกบุคลิกครอบงำไปแล้ว หากปราศจากเธอ
แต่ว่าในใจของของฉันมันยิ่งจะร้อนรุ่มไปยิ่งกว่านี้อีก

วันนี้มีการเปลี่ยนที่นั่งที่มี1เดือนครั้งเพื่อให้สอดคร้องไปกับการย้ายของคุณทาคามิเนะ
จนถึงตอนนี้ฉันก็ไม่เข้าใจความคิดของพวกนักเรียนที่วุ่นวายโง่ๆแค่เพราะได้ปลี่ยนที่นั่งเลยสักนิด
แต่ว่าก็ได้เข้าใจแล้ว ว่าทำไมพวกเขาถึงได้วุ่นวาย และกำลังคาดหวังอะไรอยู่

แน่นอนว่าต้องอยากจะอยู่ข้างๆคนที่ตัวเองสนใจอยู่ หรือเป็นความรู้สึกที่ไม่อยากจะแยกกันที่แสดงออกมา
สุดท้ายแล้วตัวฉันเองก็รู้สึกแบบเดียวกันทุกอย่าง

นั่นก็เพราะที่นั่งของฉันนั้นอยู่ข้างๆกับโชตะคุง
จนถึงเมื่อเร็วๆนี้ฉันแค่คิดว่าเอาไว้อวดแฟนปลอมๆสะดวกดี แต่พอคิดจะต้องแยกไปใจก็จะขาดเอาให้ได้
ไม่ใช่แค่นั้น ถ้าเกิดโชตะคุงกับคุณทาคามิเนะอยู่ติดกันละก็..
ฉันได้แต่ส่ายหัวเหมือนกับหมาที่เปียกน้ำ พอขจัดฝันร้ายไปก็กัดริมฝีปาก
ตาเองก็อาจจะน้ำตาซึมก็ได้

เป็นครั้งแรกที่ขอร้องอ้อนวอนต่อพระเจ้า
ขอโทษที่บอกไปว่าอ้อนวอนต่อสิ่งมีชีวิตในจินตนาการมันไร้สาระ
ได้โปรด..ได้โปรดได้นั่งข้างๆโชตะคุงอีกครั้งหนึ่ง!

แล้วผลก็คือ
สะ สะส สะสสะสสำมะเร็จ!!
โชคดีที่ได้นั่งข้างๆโชตะคุงอีกครั้ง
สุขล้นเสียจนเหมือนจะกระโดดโลดเต้นเลยนะฉัน

โชตะคุงเองก็พอใจกับผลลัพท์นี้รึเปล่านะ
ฉันกังวลจนอยู่ไม่สุขเลยเก็บความรู้สึกเอาไว้แล้วหันไปสบตากับเขา
(เอ๋อ๋อ๋อ๋อ๋อ๋อ๋อ๋ เหมือนคุณนัตสึคาวะจ้องมาอยู่เลยอะ!? อย่างที่คิดไม่ชอบสินะ? ต้องแน่นอนอยู่แล้วสินะ! อยู่ข้างๆกับคนรักปลอมๆที่ในที่สุดก็จบสักที…..เอ่อ หรือเหตุผลที่จ้องผมก็คือ[อะไรทำให้นายพอใจกับผลนี้กัน ไปเปลี่ยนที่นั่งซะ]เป็นแบบนั้นใช่มั้ย? ถ้าอย่างงั้น)

[อาจารย์! พี่มายุ—ไม่ใช่สิ คุณทาคามิเนะสายตาไม่ดีน่ะครับให้มาแทนคุณนัตสึคาวะจะได้รึเปล่าครับ]

(กรี๊ดดดดดดดดดดด!! เดี๋ยว เด่ว เดี๊ยว เดี๋ยวก่อนสิโชตะคุง! ทำไมละ!? ทำไมถึงเป็นแบบนั้นละ!? เมื่อกี้นี้ฉันเสี่ยงโชคสุดแสนจะยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตไปเลยนะ!? ทำไมถึงได้ฉุดจากสวรรค์ลงไปนรกกันละ!?)

[นั่นสินะ พอคิดถึงความรู้สึกของทาคามิเนะแล้วให้อยู่ข้างๆเธอคงจะดีกว่า ดีล่ะ มาแทนนัตสึคาวะซะสิ]

ไม่เอาค่ะ! พูดอะไรงี้เง้าไปหน่อยรึเปล่าเดี๋ยวก็ปั๊ดฆ่าทิ้งซะหรอกค่ะอาจารย์

=====จบตอน=====