จองอูประทับจูบลงกลางกระหม่อมของซองจูอย่างแผ่วเบา ซองจูที่ตัวสั่นเล็กน้อย กำลังเกิดความลังเล จึงไม่ได้เอ่ยตอบอะไรออกมา 

 

 

เขาไม่รู้จักการปลอบโยนแบบอื่น นอกจากใช้ร่างกายแบบนี้ แล้วเขาก็ไม่ได้มีวาทศิลป์ดีเด่อะไร และไม่รู้จักการแสดงอารมณ์ร่วมกับความรู้สึกของคนอื่นด้วย วิธีที่จองอูใช้สื่อสารกับโลกใบนี้มีเพียงเสียงดนตรีเท่านั้น แม้ว่าเขาจะไม่เคยรักใครด้วยใจจริง แต่เพราะโดดเดี่ยวมาตั้งแต่เกิด หากมีใครเข้ามาสารภาพ แม้จะไม่รู้สึกอะไรเขาก็ยังคงยอมรับเอาไว้ แน่นอนว่าความสัมพันธ์แบบนั้นมันไม่มีทางยืนยาว ส่วนมากแล้ว ความสัมพันธ์พวกนั้นเกิดขึ้นและก็จบลงในเวลาเดียวกัน 

 

 

ทั้งที่คิมจองอูเป็นคนประเภทไม่สนใจคนอื่น แต่เพราะอะไรถึงต้องเป็นฮันซองจู ในความคิดของเขาเอง มันช่างเป็นเรื่องที่น่าตื่นตกใจจนพูดไม่ออกเช่นกัน 

 

 

คนที่ภายในนั้นอ่อนโยนยิ่งกว่าใคร คนที่มักจะเจ้ากี้เจ้าการกับคนอื่น ต่อหน้าคนอื่นก็แสดงตัวเป็นนักเรียนตัวอย่าง เขาไม่ได้มองว่าการทำตัวอย่างนั้นเป็นอะไรที่แย่ เพราะตัวเขาเองก็ไม่ได้เหมือนพวกที่ปกติอะไรอยู่แล้ว จองอูออกแรงรั้งร่างของซองจูเข้าสู่อ้อมกอดแน่นยิ่งขึ้น แล้วแนบใบหน้าของตัวเองกับเรือนผมของอีกฝ่าย 

 

 

“…รังเกียจ?” 

 

 

ยังคงไม่มีคำตอบอะไรกลับมา แต่ทว่าเขารู้สึกได้ว่าซองจูกำลังใช้มือที่สั่นเทานั่นคว้าปกเสื้อเขาเอาไว้ เขาแอบเบนสายตาลงไปมองจึงได้เห็นอีกฝ่ายที่มีสีหน้าลังเลใจ พลางขยุ้มปกเสื้อเขาเอาไว้ แล้วสายตาของจองอูก็เผยความอ่อนโยนออกมาโดยไม่รู้ตัว ก่อนเจ้าตัวจะลูบไล้แผ่วเบาลงบนศีรษะของอีกคน 

 

 

“วันนี้เป็นเด็กดีจังนะ” 

 

 

เมื่อพูดจบ เขาก็ประทับจูบลงบนกระหม่อมของอีกคน ทันใดนั้น เขารู้สึกได้ถึงแรงสั่นไหวด้วยความตกใจของอีกคน น่ารักชะมัด จองอูวางมือลงบนเอวของซองจู พลางสัมผัสลูบไล้ไปมา พร้อมกระซิบแผ่วเบาที่ข้างหู 

 

 

“ลืมซะ นายลืมมันได้แน่” 

 

 

วินาทีที่อีกฝ่ายพยักหน้าราวกับยอมรับต่อคำพูดนั้น จองอูก็โอบเอวซองจูแล้วร่างของซองจูก็นอนราบไปบนเตียงอีกครั้ง 

 

 

“อ๊ะ อึ่ก…” 

 

 

แม้ในเวลาที่ร่างกายโดนลูบไล้ราวกับจะปลอบโยนไปทั่วทั้งร่าง เจ้าตัวก็ยังคงแสดงทีท่าขัดขืนออกมา ด้วยการใช้แขนอันสั่นเทาออกแรงผลักอกแกร่งของจองอูที่ขยับแนบชิดเข้ามาเรื่อยๆ และพยายามดึงดันแยกเรียวขาที่เกี่ยวกระหวัดกันอยู่ออกจากกันเสีย แต่ทว่าเมื่อได้มองสบกับสายตาที่สื่อความหมายว่า ไม่เป็นไรนะ แบบนั้นของจองอู แล้วยังจูบที่ประทับลงมาอย่างแผ่วเบาครั้งแล้วครั้งเล่านั่นอีก 

 

 

“อ้า อึก อ๊ะ อ้า” 

 

 

ในตอนที่ปลายนิ้วของจองอูสัมผัสผ่านทุกตารางนิ้วบนผิวขาวผุดผ่อง ผิวขาวนั่นก็ขึ้นสีแดงจัด ริมฝีปากได้รูปสีชมพูระเรื่อส่งเสียงครางอย่างน่าเห็นใจออกมา ความรู้สึกวูบวาบที่แล่นพล่านไปทั่วร่างอย่างไม่อาจหลบเลี่ยงทำให้ในหัวมันขาวโพลนไปหมด จนคิดอะไรไม่ออกทั้งนั้น 

 

 

หากทำแบบนี้แล้วจะสามารถลืมเลือนทุกสิ่งได้ หากสามารถลบภาพสายตาแน่วแน่และเด็ดเดี่ยวที่เคยมองมาที่เขา รวมถึงหัวใจแข็งกร้าวนั่น หากเพียงเอามันไปโยนทิ้งลงในทะเลแห่งการลืมเลือนได้ละก็ เขาสามารถทำได้ทุกอย่างไม่ว่าอะไรก็ตาม ซองจูยอมแพ้ ไม่ต้องการจะคิดอะไรอีกต่อไปแล้ว เพียงแค่ฝากร่างกายของตัวเองไปกับกายแข็งแกร่งของจองอู 

 

 

“ฮึก อื้อ! อ๊ะ ตรงนั้น อึก!” 

 

 

สัมผัสมือของจองอูที่ลากผ่านจากสะโพกลงไปตามแนวสันหลัง ในตอนนั้นเอง ร่างกายของซองจูก็ถึงกับกระตุกเกร็ง ทุกครั้งที่มือของซองจูสัมผัสลงไปที่จุดอ่อนไหวนั่น มันก็ตอบสนองต่อสัมผัสของอีกคนอย่างที่เขาไม่เคยคาดคิดเลยสักครั้ง ในสมองขาวโพลนราวกับถูกฟอกสี ทุกครั้งที่เกิดประกายแสงวาบไหวเฉียดผ่านที่เบื้องหน้า ร่างกายก็จะขยับตอบสนองต่อการปลุกปั่นอย่างน่าประหลาด เพราะจองอูที่คอยป้อนสัมผัสปลุกเร้าลงมาซ้ำๆ ให้เขาได้จดจำ และไม่อาจเพิกเฉยต่อช่วงเวลานั้น ร่างกายของซองจูเองก็ตอบรับต่อการปลุกเร้านั้นอย่างต่อเนื่อง 

 

 

“อ้า ฮึก! อ๊ะ อ๊า…ตะ ตรงนั้น…! อึก!” 

 

 

สัมผัสมือที่พาดผ่านไปทั่วร่างราวกับความความมืด ความมืดที่ค่อยๆ กลืนกินเรือนกายขาวผ่องของซองจู ความหวามไหวอันสุขสมปะทุออกมา ทุกครั้งที่สัมผัสนั่นพาดผ่านลงบนส่วนสำคัญ ทุกครั้งที่นิ้วมือแกร่งนั่นเลื่อนผ่านแผ่นหลัง ทุกครั้งที่ต้นขาแกร่งนั่นกดทาบทับลงมาที่หว่างขา ซองจูรู้สึกราวกับจะหยุดหายใจ มันเป็นจริงอย่างที่อีกคนบอกว่าจะช่วยทำให้ลืมเลือนทุกอย่าง สติหลุดลอยราวกับตกลงสู่ทะเลแห่งความสุขสมจนจมลึกลงไป ลึกลงไปเรื่อย ๆ 

 

 

“แฮ่กๆ… อื้ม อึก อื้อ…” 

 

 

ซองจูปรับลมหายใจที่หอบถี่และพยายามมองกลับไปสบสายตาที่จ้องมองมายังเขาเสมอนั่น และแล้วความอบอุ่นก็ทาบทับปิดลงบนดวงตาเขาอย่างไร้เสียง 

 

 

“หลับตาซะ ใช้แค่ความรู้สึกก็พอ” 

 

 

การออกคำสั่งแผ่วเบานั่นทำให้ซองจูยอมแพ้ต่อความตั้งใจที่จะทำอะไรสักอย่าง ถึงจะพยายามทำอะไรลงไป แน่นอนว่ามันก็ไม่ได้รับการยินยอมจากอีกคนอยู่ดี การได้ลิ้มรสความสุขสมที่ไม่ได้สัมผัสมาเนิ่นนานนั้น มันทำให้รู้สึกดีอย่างมาก นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่เขารู้สึกดีกับแค่การสัมผัสกันและกัน รู้สึกดีกับการมีเซ็กซ์แบบนี้ 

 

 

เซ็กซ์ที่เขาเคยได้สัมผัสในช่วงเวลาที่ผ่านมานั้น คือการรุกซึ่งมันก็ทำให้เขารู้สึกดีได้เพียงชั่วครู่ ที่ผ่านมาเขาอยู่ในตำแหน่งของผู้นำมาโดยตลอด เมื่อได้ตกมาอยู่ในตำแหน่งของผู้ที่คอยรองรับความสุขสมเช่นนี้ มันกลับเป็นความรู้สึกที่แตกต่างไปจากเดิม ซองจูทำตามคำสั่งของจองอูด้วยการหลับตาลง และจดจ่อกับห้วงอารมณ์ที่ปะทุขึ้นมา 

 

 

ในขณะที่สมองของเขากำลังคิดถึงเรื่องอื่นอยู่นั้น จองอูก็ส่งสัญญาณเตือนไปที่ร่างกายของซองจู 

 

 

“ฮึก ตรงนั้น…มัน รู้สึก…แปลก ได้โปรด อื้อ อึก! อ๊ะ ฮึก…” 

 

 

ทุกๆ ครั้งที่สัมผัสจากมือของจองอูพาดผ่านไปยังส่วนที่ไม่คาดคิด ซองจูถึงกับบิดเร่าไปทั้งตัว แล้วยังส่งเสียงครางออกมาอย่างไร้สติ เสียงครางของตัวเองที่เขาได้ยิน มันให้ความรู้สึกเหมือนนั่นไม่ใช่ตัวเขาเลยสักนิด เขาส่งเสียงร้องแบบนี้ออกมาได้ด้วยเหรอ ไม่ว่าเมื่อไหร่ เขาที่เคยอยู่แค่ในตำแหน่งที่เหนือกว่าคนอื่น หอบหายใจไปกับการขยับช่วงสะโพกเข้าออก แต่ในตอนนี้เขากลับถูกเปลี่ยนมาอยู่ใต้ร่างคนอื่น ร่างกายบิดเร่าไปตามการลูบไล้ของอีกคน พร้อมกับหอบหายใจออกมา แต่ทว่าน่าแปลกที่ตัวเขาเองกลับไม่ได้รังเกียจมัน 

 

 

พอหยุดคิดและลองจดจ่อไปกับมัน แต่ทว่าเขาเกลียดตัวเองเหลือเกินที่ไม่สามารถจดจ่อไปกับมันได้ จองอูราวกับล่วงรู้ถึงความคิดของเขา อีกคนจึงยิ่งเน้นย้ำสัมผัสให้ลึกซึ้งขึ้นไปอีก 

 

 

“บอกแล้วไงว่าอย่าคิดเรื่องอื่น กำลังคิดถึงคนๆ นั้นใช่ไหม แบบนั้นฉันยิ่งไม่ชอบนะ” 

 

 

เจ้าตัวเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงชวนหมั่นไส้ แล้วจองอูก็สัมผัสลงไปที่แผ่นอกของซองจู มันเป็นความรู้สึกที่แปลกใหม่ ยามที่อีกคนสัมผัสลงตรงนั้น พื้นที่ที่เขาไม่เคยอนุญาตให้ใครได้แตะต้องมันมาก่อน แม้จะมีกล้ามหน้าอกที่เกิดจากการวนเวียนอยู่กับฟิตเนสเป็นประจำ แต่มันก็เป็นหน้าอกในแบบผู้ชายอยู่ดี อีกคนลูบไล้แผ่วเบาปลุกเร้าลงบนแผ่นอกแบนราบนั่นครั้งแล้วครั้งเล่า สะโพกของซองจูบิดไปมายามที่อีกฝ่ายกดขยี้ลงบนยอดอกซ้ำๆ แม้กระทั่งตอนที่ซองจูเอ่ยปากอ้อนวอนขอให้หยุด อีกคนก็ยังคงสร้างความทรมานอันวาบหวิวต่อไป ปัดป่ายนิ้วมือและกดขยี้ปลายนิ้วลงบนยอดอกที่แข็งชูชันขึ้น ทุกครั้งที่อีกฝ่ายทำเช่นนั้น ซองจูก็มักจะดึงรั้งแขนของจองอูเอาไว้อย่างอ้อนวอน 

 

 

“มัน แปลก! ได้โปรด…อื้อ! อึก…อึก! อื้อ” 

 

 

เสียงอ้อนวอนปะปนกับเสียงร้อง เหมือนเจ้าตัวเองก็ไม่รู้ว่าจะต้องทำอย่างไรกับร่างกายที่ร้อนผ่าวขึ้นเรื่อยๆ และอาการสะดุ้งเฮือกในยามที่ถูกสัมผัส เขาต้องการมากกว่านี้ แม้มันจะนำไปสู่ความทรมานที่มากยิ่งกว่านี้ก็คงไม่ทำให้เขาสูญสิ้นสติได้มากไปกว่านี้อีกแล้ว ซองจูคว้าคอของจองอูเข้ามาใกล้ พร้อมกับเริ่มต้นบดเบียดริมฝีปากเข้าหาอีกคนโดยไม่รู้ตัว 

 

 

“อือ อื้ม อื้อ…” 

 

 

ทันทีที่เริ่มดูดดุนริมฝีปากล่างของอีกฝ่ายด้วยแรงอันหนักหน่วง จองอูก็เริ่มต้นจู่โจมกลับมา อีกฝ่ายสอดแทรกเรียวลิ้นนุ่มหยุ่นผ่านปากที่เผยอออก ส่งมันเข้าไปสำรวจภายในโพรงปากของซองจู สัมผัสมือที่แตะต้องลงบนเรือนร่างนั้นช่างอ่อนโยนและร้ายกาจยิ่งกว่าใคร แต่ปากนั้นกลับแตกต่าง อีกฝ่ายดูดดึงทั่วโพรงปาก พร้อมสัมผัสดุนดันไปที่เพดานปากอย่างหยาบโลน และยังการพ่นลมหายใจขุ่นมัวออกมา ผ่านทางริมฝีปากนั่น 

 

 

เมื่อทำเช่นนั้นแล้ว อีกคนก็เริ่มเกร็งลิ้นแล้วขยับเข้าๆ ออกๆ ภายในโพรงปากของซองจู ให้ความรู้สึกราวกับอีกคนกำลังสอดใส่ส่วนนั้นเข้ามา ลิ้นเกร็งแข็งนั่นสอดลึกเข้ามาในโพรงปาก ทันทีที่มันเริ่มขยับซองจูก็เลียและดูดดึงลิ้นนั้นกลับไปอย่างไม่ประสา จนน้ำลายสีใสไหลย้อยออกมา 

 

 

“อึก อื้อ… อือ อื้ม อึก! อื้อ!” 

 

 

ซองจูหอบหายใจ ขณะที่ตอบรับกับเรียวลิ้นของอีกคนที่ล่วงล้ำเข้ามาลึกถึงคอหอย ในตอนนั้นจองอูก็ใช้มืออีกข้างหนึ่งสัมผัสเลื่อนต่ำลงไปด้านล่าง และเริ่มชักรูดส่วนนั้นของซองจู น้ำรักค่อยๆ ไหลเยิ้มออกมาจากส่วนที่แข็งตัวจนตั้งชัน 

 

 

“ฮือ อึก!” 

 

 

เขาใช้ปลายนิ้วหัวแม่มือกดคลึงอย่างแผ่วเบาลงบนสัมผัสนุ่มลื่นที่เยิ้มออกมาจากส่วนหัว นั่นทำเอาซองจูบิดสะโพกด้วยความเสียวกระสัน ดวงตาที่หลับพริ้มอยู่ในตอนแรกเปิดปรือขึ้นมาพร้อมกับใบหน้าที่เชิดขึ้น ท่าทางเช่นนั้นยิ่งปลุกเร้าความต้องการให้ตื่นตัวมากยิ่งขึ้น จองอูถอนเรียวลิ้นออกมา แลบลิ้นเลียริมฝีปากบนพร้อมกับก้มลงมองใบหน้าของซองจู 

 

 

ใบหน้าที่เคยขาวใสไร้รอยตำหนิใด บัดนี้ได้เปลี่ยนเป็นสีแดงจัดดูเจ้าเล่ห์ น่าหลงใหล ดวงตางดงามชวนลุ่มหลงคลอไปด้วยหยาดน้ำสีใส หยาดเหงื่อที่หยดไหลจากขมับไล่ลงมาจนถึงปลายคางคมชัด มันดูเป็นประกายราวกับเม็ดไข่มุกน้ำงาม ในวินาทีที่ได้สบประสานกับสายตาที่มองมาอย่างอ้อนวอน ขอร้องให้เขาสอดแทรกเรียวลิ้นเข้าไปอีกของซองจู มันทำเอาร่างกายของจองอูร้อนรุ่มยิ่งขึ้น ราวกับถูกแผดเผาด้วยไฟปรารถนาที่ลุกโชนจนยากจะดับลง 

 

 

“ฮึก!” 

 

 

อีกคนแหย่ส่วนกลางลำตัวของตัวเองไปแถวส่วนสะโพกของซองจู เขารู้สึกได้ถึงขนาดของมัน เมื่ออีกคนกระเด้งมากระทบอีกครั้ง จองอูหยอกล้อกับช่องทางของซองจู พร้อมทั้งลูบไล้แกนกายของซองจูอย่างรักใคร่ไปด้วย 

 

 

จากนั้นก็กำรอบแกนกายที่ขยายตัวขึ้นพลางชักรูดไปมา พร้อมกับเริ่มขยับสะโพกตัวเองไปตามสัญชาตญาณ เสียงครางกระเส่าที่หลุดออกมาอย่างไม่พักหายใจ ปลายส่วนหัวของแกนกายฉ่ำเยิ้มไปด้วยน้ำรักที่ไหลออกมา ทำให้เกิดเป็นเสียงเฉอะแฉะในทุกจังหวะ ซองจูปรือตาขึ้นมาเหลือบมองไปด้านหลังอย่างไม่รู้ตัว จองอูกำลังเร่งจังหวะชักรูดแกนกายของตัวเอง พร้อมกับมือข้างที่เหลือก็ปลุกเร้าโดยการลูบไล้ไปแถวสะโพกและต้นขาของซองจูอย่างนุ่มนวล 

 

 

“อือ อึก อื้ม อึก! อ้า…อึก!” 

 

 

นั่นเป็นเสียงกรีดร้องหรือเสียงครางก็ไม่อาจแยกแยะได้ เขามอบจุมพิตหอมหวานให้กับซองจูราวกับต้องการปลอบโยนอีกฝ่าย แล้วจองอูก็ขยับมือที่เคยลูบไล้แถวสะโพกผลุบหายเข้าไปในช่องทางด้านหลังของซองจู ร่างกายที่ผ่อนคลายจากการถูกเล้าโลมอย่างต่อเนื่อง ในตอนนี้ไม่ว่าจะสัมผัสตรงส่วนไหน มันก็ตอบสนองกลับมาอย่างรุนแรงไปเสียหมด ปาดป้ายนิ้วมือลงบนน้ำรักที่ผสมกับน้ำหล่อลื่นซึ่งไหลเยิ้มออกมาจากตัวตนของซองจู ก่อนจะใส่มันเข้าไปในช่องทางด้านหลัง ร่างกายที่กระตุกเกร็งด้วยความตื่นตระหนกในครั้งแรก เริ่มปรับตัวต่อการเล้าโลมครั้งใหม่ เมื่ออีกคนสอดใส่มันเพิ่มเข้าไปอีกครั้ง ไม่ต้องพูดออกไปให้เปลืองแรง ช่องทางคับแน่นนั่นดูดกลืนเรียวนิ้วเข้าไปอย่างว่าง่าย นิ้วมือที่ขยับแทรกเข้าไปอย่างนุ่มนวลจากสองนิ้ว ก็เพิ่มเป็นสามนิ้ว ในตอนนั้นเองแกนกายของซองจูที่ถูกเล้าโลมอย่างต่อเนื่องจนปลดปล่อยน้ำรักออกมาแล้วรอบหนึ่งและนิ่งสงบไป ตอนนี้กำลังตอบสนองต่อการเคลื่อนไหวของจองอูอย่างซื่อสัตย์ การปลุกเร้าที่ไม่มีหยุดพักทำให้มันเริ่มตั้งชันขึ้นอีกครั้ง 

 

 

“มันจะเจ็บหน่อยนะ” 

 

 

“ฮือ…อื้อออ…” 

 

 

กระซิบที่ข้างหูพร้อมกับขบติ่งหูเบาๆ ให้อีกคนได้ครางรับออกมาเสียงแผ่ว จองอูเลียลงไปบนแผ่นหลังแกร่งของซองจู ตัวตนที่ลุกตั้งชูชันด้วยห้วงอารมณ์ที่ปะทุจนถึงขีดสุดนั่น ค่อยๆ เริ่มสอดใส่เข้าไปในช่องทางของอีกคน 

 

 

“อ๊ะ อ้า! จะ เจ็บ…ฮึก อื้อออ! อ้าาา!” 

 

 

ซองจูร้องครางออกมาด้วยความเจ็บ หรืออาจจะเพราะตกใจกับการมีสิ่งแปลกปลอมเข้ามาเป็นครั้งแรก ร่างกายนั้นสั่นสะท้าน แต่ตัวตนของจองอูก็ยังเข้าไปด้านในจนสุดโดยไม่มีปัญหาใดๆ 

 

 

ความคับแน่นที่ตอดรัดจากภายในทำให้หัวคิ้วของเขาถึงกับขมวดมุ่น แต่ที่ยิ่งกว่านั้นก็คือ เขารู้สึกได้ว่าภายในช่องทางของซองจูนั้นช่างอบอุ่นและเข้ากันพอดีกับขนาดของเขา ซองจูที่อยู่ใต้ร่างเขา ไหล่มนของอีกคนสั่นไหวเล็กน้อย พร้อมกับลมหายใจหอบ กระทั่งวิวตรงท้ายทอยของอีกฝ่ายก็ยังดูน่ารัก จองอูลากริมฝีปากอย่างอ่อนโยนจากศีรษะของอีกคนลงมาที่ต้นคอ ก่อนจะขบกัดลงไปแผ่วเบา 

 

 

“อ๊ะ! อื้อ อืม อึก…ตรงนั้น ไม่…” 

 

 

“ฉันจะไม่ทำรอย” 

 

 

“ถึง ถึงงั้นก็…”