ผู้คุมเหลือบสายตามองเพียงครั้งก่อนจะเดินนำเหล่าทาสทั้งหลายไป แม้จะหยุดชะงักกลางคันไปหนึ่งก็จริง แต่เนื่องจากถูกชายถึงสี่คนข่มเหงรังแก โซกังจึงแข้งขาอ่อนแรงได้แต่นั่งแช่อยู่ตรงนั้นครู่หนึ่ง นํ้าตาหยุดไหลไปแล้ว ทว่าความอัปยศและความรู้สึกยามถูกเหยียดหยามกลับล้นทะลักอยู่ในใจ ไม่มีทางสงบลงอย่างง่ายดาย 

 

 

การประสบชะตากรรมเช่นนี้ล่วงเลยมาเป็นเวลากว่าหนึ่งปีแล้ว ตลอดหนึ่งปีที่ผ่านมาในช่วงกลางวัน และภายหลังจากทำงานของบรรดาทาส ตั้งแต่เย็นจนถึงก่อนเข้านอน ไม่ว่าผู้ใดก็ตามต้องการ โซกังก็จะถูกข่มเหงโดยเหล่าทาสในหน่วยสามที่ตนสังกัดอยู่ หรือไม่ก็ถูกหน่วยอื่นลากตัวไป ด้วยเหตุนั้นร่างกายนี้จึงกลายเป็นที่รองรับอารมณ์โดยไม่มีผู้ใดไม่สนสิ่งใด และยามคนเหล่านั้นขยับโยกสะโพกแนบชิด บางคราก็ทำให้เกิดความรู้สึกประหลาด 

 

 

กัดฟันอดกลั้นไม่ใช่แค่ความเจ็บปวด เพราะบางคราหากรู้สึกประหลาดก็จะเผลอทำเสียงครางอยากที่ตนนึกรังเกียจออกมา เขาจึงทำเพื่ออดกลั้นเสียงนั้นด้วย 

 

 

ร่างกายทรุดโทรมลง หากจิตใจยังคงเป็นเฉกเช่นเมื่อหนึ่งปีก่อน ความอัปยศภายในตัวเติบโตขึ้น อีกทั้งไม่รู้ว่าเมื่อใดชีวิตเช่นนี้จะจบลง จิตใจจึงได้แต่หนักอึ้งราวกับมีหินก้อนใหญ่วางทับ 

 

 

“ชำระกายเสียเถอะ…” 

 

 

โซกังลุกขึ้นอย่างทุลักทุเล และค่อยขยับก้าวขาสั่นระริกไปทางโรงอาบน้ำด้านหนึ่ง 

 

 

 

 

 

* * * 

 

 

 

 

 

โรงอาบน้ำที่เหล่าทาสใช้ไม่ได้มีความพิเศษอันใด มีเพียงถังไม้ทรงกลมที่มีน้ำบรรจุและมีกระบวยน้ำเต้าลอยอยู่เท่านั้น การอาบน้ำของพวกเขามักจะใช้เศษผ้าขัดถูเนื้อตัวและเอาน้ำราดตาม แต่โซกังไม่สามารถอาบเช่นนั้นได้ เขาต้องล้างเอานํ้ากามที่พวกนั้นปลดปล่อยเอาไว้ออกและทำความสะอาดภายใน อย่างน้อยร่างกายส่วนล่างก็ต้องแช่ในน้ำอุ่น ไม่เช่นนั้นจะไม่สบายตัว 

 

 

หลังประสบเรื่องเช่นนี้ครั้งแรก เขาทำเพียงแค่สอดนิ้วเข้าไปกวาดเช็ดของเหลวออกมาแล้วใช้นํ้าราดล้างตามที่เคยได้ยินจากคนพวกนั้น ทว่าทำเช่นนั้นจนผ่านไปเป็นเดือน ก็ถูกกล่าวหาว่าได้กลิ่นหนองจากร่างกายส่วนล่าง หลังถูกกล่าวหาไม่กี่วัน โซกังก็ไข้ขึ้นในทันที คนพวกนั้นปล่อยเขาที่เป็นไข้สูงให้พักอยู่ตรงมุมหนึ่งของเรือนนอน ยามล้มป่วยด้วยร่างกายร้อนจัด อันที่จริงมันเป็นเรื่องน่ายินดี ความปวดร้อนตุบๆ จากภายในช่องทางลุกลามขึ้นมาถึงช่วงกระดูกสันหลัง จนตัวเขาก็ทรมานกับอาการปวดแปลบนั้น ไม่คาดคิดว่าหนทางช่วยให้พบเจอความสงบสุขจะมาหาตัวรวดเร็วเช่นนี้ โซกังคิดแล้วว่าตนจะต้องตายอย่างแน่นอน เพราะไม่มีหนทางตามหมอมาถึงที่อยู่อาศัยดังของใช้แล้วทิ้งอย่างเหล่าทาสได้ นอกจากนี้ กรมที่ตนสังกัดก็เป็นกรมที่มีทาสล้นทะลัก ค่าหยูกยาหรือก็แพง ไม่มีเหตุผลต้องดื้อดึงเรียกหมอมารักษาทาสที่ใช้การไม่ได้ 

 

 

แต่ไม่รู้เพราะเหตุใดถึงมีหมอมาหาเขา พร้อมสั่งให้บรรดาทาสที่เหลือออกไปจากเรือนนอนให้หมด ร่างบางก็ส่งสายตาคับแค้นใจให้แก่หมอที่กำลังเฝ้าสังเกตอาการ ก่อนจะเอ่ยถามไถ่ 

 

 

‘ใครส่งท่านมาหรือ’ 

 

 

‘เป็นเรื่องที่ได้รับอนุญาตแล้ว ข้าบอกได้เพียงว่าถูกส่งมาโดยตระกูลแพค’ 

 

 

หมอบอกว่าสาเหตุเกิดจากไม่ได้ทำความสะอาดสิ่งแปดเปื้อนภายในให้ดี จากนั้นก็ใส่ยาเนื้อเหนอะหนะภายในช่องทางด้านหลัง ปกติหากเกิดโรคจากการเสพสังวาสเช่นนี้ เพียงดื่มยาสมุนไพรอาการอักเสบก็จะบรรเทาลง และหากใส่ใจในการทำความสะอาด ใช้เวลาไม่นานก็จะหายดี 

 

 

‘เนื่องจากไม่ได้เอาออกอย่างที่ควร ข้าจะให้ยาละลายภายในร่างกาย เพียงใส่ยาวันละสองครั้งก็พอ แล้วต่อไปก็แช่ตัวในน้ำอุ่นสักครู่ ถึงค่อยๆ ทำความสะอาดภายในให้เรียบร้อย’ 

 

 

แม้จะขุ่นเคืองที่หมอทำให้รอดชีวิตกลับมาอีกครั้ง ทว่าเขาก็เข้าใจดีจึงไม่ได้แสดงความเจ็บแค้นออกไป อย่างไรเสียก็จะต้องมีชีวิตต่อไป แม้เจ็บปวดก็ไม่อาจจะตาย จำต้องพยายามอยู่อย่างไม่เจ็บปวด 

 

 

โซกังค่อยๆ ก้าวเดินอย่างเชื่องช้าไปทางเรือนไม้หลังเล็กอีกด้านหนึ่งของโรงอาบนํ้า บริเวณข้างๆ เรือนมีไม้ฟืนและหม้อเหล็กขนาดใหญ่แขวนอยู่ หลังจากท่านหมอผู้นั้นกลับไป เรือนไม้หลังนี้ก็ถูกสร้างขึ้น แต่ด้วยฝีมือผู้ใดก็มิอาจรู้ ทหารยามของโรงอาบน้ำกล่าวว่าที่นี่เป็นห้องสำหรับอาบน้ำของตัวเขา และเนื่องจากต้มน้ำเอาไว้ตลอดเวลา จะมาใช้เมื่อใดก็ย่อมได้ 

 

 

อีกทั้งยังกำชับว่าให้ทำความสะอาดร่างกายส่วนล่างเป็นอย่างดีเพื่อไม่ให้เจ็บป่วยขึ้นมาอีก แต่แน่นอนว่าไม่ได้กล่าวถึงเจ้าของคำพูดนั้น 

 

 

หลังจากเหตุการณ์ครั้งนั้น ไม่ว่าจะถูกข่มเหงจากบุรุษพวกนั้นหรือไม่ก็ตาม โซกังก็จะมาอาบนํ้าที่นี่เท่านั้น 

 

 

ร่างบางเปิดประตูออกและก้าวเข้าไปด้านใน แม้สิ่งของทุกอย่างจะคล้ายคลึงกับโรงอาบน้ำด้านนอก แต่ถังไม้บรรจุน้ำกลับมีขนาดใหญ่และลึกกว่า รวมถึงมีไอน้ำลอยฟุ้ง ดังเช่นคำบอกกล่าวจากทหารยามของโรงอาบน้ำ หากมาที่นี่ก็จะมีน้ำอุ่นเตรียมไว้เสมอ ทว่าน่าแปลกที่ไม่มีคนต้มน้ำหรือแม้กระทั่งคนเดินผ่านไปมา 

 

 

เพราะเหตุใดกันแน่นะ 

 

 

โซกังถอดชุดออกและพับไว้ตรงมุมหนึ่ง หลังจากลองสัมผัสอุณหภูมิของน้ำแล้วจึงเข้าไปนั่งในถังไม้ พอนั่งลงไปน้ำในถังจึงเอ่อพ้นช่วงสะดือขึ้นมาประมาณหนึ่งข้อนิ้ว เมื่อได้แช่ตัวในน้ำอุ่น เขาก็เผลอผ่อนลมหายใจออกมาโดยไม่รู้ตัว ได้แช่ตัวเช่นนี้พานให้รู้สึกคล้ายได้ย้อนคืนกลับไปในอดีต 

 

 

แต่ทว่าความเจ็บแปลบที่ส่วนล่างทำให้ไม่สามารถหลงลืมปัจจุบันไปได้ นี่ไม่ใช่สังคมที่ห้ามการร่วมรักระหว่างบุรุษด้วยกัน และคณิกาชายก็มีราคาค่าตัวสูงนัก เช่นเดียวกันเหล่าชนชั้นสูงที่ซื้อหาคณิกาชายมาบำเรอตน 

 

 

แต่ทว่าแม้คนในอาณาจักรจะเป็นเช่นนั้น แต่ตัวเขาที่เคยมีหญิงคู่หมาย หากไม่ใช่เกิดเรื่องนั้นขึ้นคงจะใช้ชีวิตแต่งงานและมีลูก การร่วมรักกับบุรุษไม่ใช่แค่รองรับมันเท่านั้น หากถูกกระแทกภายในแล้วก็ปลดปล่อยมันออกมา ในยามนั้นยิ่งรู้สึกว่าความอัปยศนั้นฉีกทึ้งสติที่มีเป็นเศษเสี้ยวมากมาย 

 

 

“อึก…ฮึก อึก…” 

 

 

เสียงร้องครางที่อดกลั้นเอาไว้หลุดรอดออกมาจากปากของโซกัง การใช้ชีวิตอย่างต้อยตํ่าและอดสูเช่นนี้อย่างไรก็เกินจะรับได้ แม้จะเพื่อคนอื่นหากก็รู้ว่าต้องใช้ชีวิตต่อไปเรื่อยๆ แม้จะรู้แต่ความทรมานทุกลมหายใจเช่นนี้ ก็ไม่สามารถห้ามความเศร้าที่ถาโถมมาได้ 

 

 

หลังจากร้องไห้ออกมาเช่นนั้นแล้ว โซกังก็เอาน้ำล้างใบหน้าที่เปรอะเปื้อนไม่น่าดู แล้วจึงกางขาออกเล็กน้อยนั่งคุกเข่าภายในถัง 

 

 

โซกังกดนิ้วมือเรียวสองนิ้วเข้าไปในร่างกายแล้วกวาดวนภายใน ออกแรงตรงช่วงล่างเช่นเวลาขับถ่าย แม้ร่างกายช่วงล่างจะแช่อยู่ในน้ำ หากก็รู้สึกได้ว่ากำลังขับออกมานอกร่างกาย เมื่อรู้สึกว่ามันไหลพรวดออกมา ความรู้สึกรังเกียจที่เอ่อล้นก็ทำให้เรียวคิ้วของโซกังขมวดมุ่น 

 

 

หลังจากกวาดวนภายในช่องทางเช่นนั้นอยู่ครู่ กางนิ้วออกเปิดขยายช่องทาง สัมผัสถูไถแผ่วเบาบริเวณผนังด้านใน มันไม่ใช่แค่ความเจ็บปวด หากเพราะความหวามไหวที่ทำให้โซกังขบริมฝีปากแน่นด้วยความกระดากใจ กวาดวนภายในช่องทางอยู่เป็นนานสองนาน จนความรู้สึกเมือกลื่นหายไปจนหมด จึงถอนเรียวนิ้วออกมา คราบคาวที่ปนเปื้อนอยู่ในน้ำ ทำให้ไม่อยากจะนั่งแช่อีกต่อไปจึงได้หยัดกายลุกขึ้น 

 

 

ใช้ผ้าสะอาดที่ถูกจัดเตรียมเอาไว้อยู่เสมอเช็ดตามร่างกาย เมื่อจะหยิบเสื้อผ้าที่สกปรกเสียยิ่งกว่าผ้าผืนนั้นมาสวมใส่ ก็พบว่าชั้นในและกางเกงเปื้อนบางสิ่ง เหมือนจะเป็นคราบคาวที่ไหลออกมา 

 

 

“เฮ้อ…” 

 

 

โซกังสวมเพียงเสื้ออย่างไม่มีทางเลือก ก่อนจะแง้มประตูออกอย่างระมัดระวังและยื่นเพียงใบหน้าออกไป เมื่อทหารยามที่ยืนอยู่แถวนั้นเห็นจึงได้เอ่ยถามออกมา 

 

 

“มีอะไรรึ” 

 

 

“ใต้เท้า ชุดข้ามันเปรอะเสียแล้ว” 

 

 

“ด้านในมีเตรียมไว้มิใช่หรือ” 

 

 

“ขอรับ?” 

 

 

ไม่เคยมีสักครั้งที่มาผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าที่นี่ ส่วนใหญ่แล้วเมื่อทำงานก็ไปที่หน่วยสาม หรือไม่ก็หน่วยอื่น เมื่อบำเรอผู้อื่นแล้ว หลังจากนั้นในกลางดึกก็จะมาอาบนํ้าที่นี่แล้วกลับไปเพียงเท่านั้น หากเป็นในหน่วย ก็จะถอดเสื้อผ้าออกจนหมดจึงไม่มีทางเปรอะเปื้อนคราบคาวพวกนั้น ในตอนกลางวันหลังทาสคนอื่นไปแล้ว ก็มาซักเสื้อผ้าเอาในโรงอาบนํ้าเป็นส่วนใหญ่ โซกังถามกลับด้วยสีหน้าสงสัย ทหารยามจึงเปิดประตูเข้ามาด้านใน เปิด**บไม้ที่อยู่ตรงมุมหนึ่งของถังอาบน้ำออกมา 

 

 

“นี่อย่างไร ชุดใหม่ถูกเตรียมไว้ในนี้ทุกเมื่อนั่นล่ะ” 

 

 

“อ่า… ขอบพระคุณขอรับ” 

 

 

ทันทีที่ทหารยามออกไปแล้ว เขาก็ถอดเสื้อออกแล้วนำชุดใหม่มาสวม เมื่อชุดใหม่นุ่มลื่นสวมทับบนกายก็พลอยให้เหมือนจะอารมณ์ดีขึ้นมา โซกังมัดรวบผมอย่างเรียบร้อยอีกครั้ง และออกมาจากห้องอาบน้ำ 

 

 

เขาค้อมศีรษะทำความเคารพต่อทหารยาม แล้วจึงค่อยๆ ขยับก้าวเดินไปทางหน่วยสาม เนื่องจากได้รับการยกเว้นใช้แรงงาน ดังนั้น หากทาสทั้งหมดออกไปทำงาน เขาก็มีหน้าที่ทำความสะอาดหน่วยสามที่ตนสังกัดอยู่ แม้ว่าจะถูกคนพวกนั้นปล้นชิงร่างกายไป แต่ทว่าคนพวกนั้นก็มิได้เป็นเช่นนั้นเสียตั้งแต่ต้น แม้มันคือความจริงที่ว่าตัวเขาไม่ได้ถูกใช้แรงงาน ถึงอย่างนั้นก็ต้องทำเพื่อความสบายใจ โซกังเริ่มทำความสะอาดด้วยร่างกายที่ไร้เรี่ยวแรง