เมื่อจาฮอนไล้ส่วนยอดอกของโซกังอย่างแผ่วเบา ร่างกายบอบบางก็สั่นไหวเล็กน้อยทันที ทว่าเพียงครู่เดียว โซกังก็หันตัวกลับมาสบตากับอีกฝ่าย จากนั้นก็เอ่ยกระซิบพร้อมดวงตาโค้งลงเล็กน้อย

 

 

“โปรดทรงมองกระหม่อม”

 

 

ยกยิ้มยั่วยวนพลางผลักอกแกร่งออกอย่างแผ่วเบา จนจาฮอนต้องใช้มือข้างหนึ่งยันตัวทางด้านหลัง โซกังคุกเข่าลงตรงหน้าและโน้มตัวมาหา สองมือเรียวสัมผัสผ่านสายคาดเอวแล้วปลดดึงออก

 

 

“โซกัง”

 

 

ร่างสูงมักจะใช้ปากช่วยโดยไม่ลังเล โซกังไม่กล้าปลดปล่อยในปากของอีกฝ่าย จึงต้องอดทนจนถึงขีดจำกัดเสมอ แต่จาฮอนก็ยังดึงดันจนถึงที่สุดอยู่ดี ทว่าเขาไม่เคยใช้ปากตอบแทนเลย

 

 

เนื่องจากความทรงจำอันเจ็บปวดที่เรือนทาส แม้ว่าจะเป็นของคนรักก็ตาม โซกังก็ไม่สามารถใช้ปากกลืนกินมันได้ จาฮอนเองก็เหมือนรับรู้ความรู้สึกนั้น จึงไม่เคยร้องขอให้เขาใช้ปากเลย

 

 

แต่วันนี้ ตอนนี้ เวลานี้ เขาอยากใช้ปากให้คนตรงหน้า บุรุษผู้สูงส่งมอบความรักให้ถึงเพียงนี้ ตัวเขากลับไม่มีสิ่งใดจะให้ได้ นอกจากการแสดงความกล้าหาญกระทำการเช่นนี้ตอบแทน

 

 

ด้วยรู้ว่ามีเพียงแค่ร่างกายนี้เท่านั้น ไม่สิ ไม่ใช่แค่เพียงสิ่งเดียว…

 

 

โซกังพลันคิดได้ว่านอกจากร่างกายตนแล้วยังมีอีกสิ่งหนึ่ง สิ่งที่ก่อนหน้านี้ไม่เคยคาดคิดถึง อาจจะเป็นเพราะความเหนื่อยยากจากเรือนทาสจนคล้ายจะหลงลืมไปชั่วครู่

 

 

‘แม้จะอ่อนล้ากับชีวิตมากเกินไป แต่ถึงกระนั้นก็อย่าได้หลงลืม ยามความตายคล้ายมาอยู่ตรงหน้า จงนำสิ่งที่เป็นประโยชน์ออกมาใช้ ความโกรธก็นับเป็นอาวุธได้ หากใช้ให้ดี ก็อาจจะหลุดพ้นจากความตายได้เช่นกัน’

 

 

มันคือคำกระซิบจากท่านมหาเสนาบดีฝ่ายพลาธิการ ไม่ได้เจาะจงว่าได้ยินสิ่งใด และเพียงสอนให้รู้จุดยืนเท่านั้น

 

 

“โซกัง เจ้าไม่จำเป็นต้องฝืน”

 

 

“หื้ม…”

 

 

ด้วยเหม่อลอยเพราะความคิดผุดวาบขึ้นมา จาฮอนจึงลูบแก้มนุ่มและเอ่ยปลอบเพราะคิดว่านั่นคือความลังเลไม่กล้าทำ โซกังหยุดความคิดลงแล้วช้อนสายตาขึ้นส่งยิ้มให้ ลูบสัมผัสผ่านด้านหน้าก่อนจะนำส่วนนั้นของอีกฝ่ายออกมาด้านนอก

 

 

“หากมันฝืนใจเจ้า”

 

 

“มิใช่เรื่องฝืนใจพ่ะย่ะค่ะ”

 

 

เสียงแผ่วเบากระซิบพาดผ่านส่วนปลายที่มีหยาดน้ำสีใสเยิ้ม เขาแลบลิ้นออกมาไล้เลียความหนืดเหนอะ แล้วเอาเข้าปากลิ้มลองรสชาติ เรียกว่าเป็นการเตรียมพร้อมความรู้สึกก็เป็นได้ โซกังสูดหายใจเข้าลึก รับสัมผัสจากกลิ่นของมัน

 

 

ทั้งกลิ่น ทั้งรสชาติ แตกต่างจากที่เคยรับรู้มาก่อนหน้านี้ทั้งหมด

 

 

ยามถูกบังคับยัดใส่ปากล้วนมีกลิ่นเหม็นสาบและออกเปรี้ยว เป็นรสชาติที่ให้ความรู้สึกแสลง แต่ทว่าตัวตนของจาฮอนกลับมีกลิ่นของพีโจดันและรสชาติก็ไม่เลวร้าย รสสัมผัสตรงปลายลิ้น กระตุ้นความรู้สึกอย่างน่าประหลาดจนทำให้อยากลองไล้เลียอีกครั้ง

 

 

ร่างบางแลบลิ้นเลียเรื่อยๆ ทุกครั้งที่สัมผัสโดน น้ำกามหนืดๆ ก็จะถูกขับออกมา

 

 

เสียงครางต่ำหลุดออกมาจากปากร่างสูง โซกังไล้เลียส่วนปลายอีกหลายครั้ง ก่อนจะอ้าปากกว้างค่อยๆ อมแกนกายเปียกชุ่มน้ำลายเข้าไปอย่างระมัดระวัง ไม่ว่าช่องทางด้านหลังจะคุ้นชินอย่างไร แต่ส่วนอวบใหญ่จนเหมือนจะไม่สามารถรับเข้ามาได้ก็ยังคับแน่นปาก

 

 

เขาใช้ลิ้นบดขยี้ตรงรูอย่างแผ่วเบาขณะกลืนกินตัวตนของจาฮอนเข้าไป

 

 

เมื่อได้ยินน้ำเสียงแหบพร่าด้วยความกระสันเอ่ยเรียกชื่อของตน ช่องทางด้านหลังก็กระตุกตอดเอง

 

 

โซกังเก็บกลืนส่วนนั้นจนมันสัมผัสเข้ากับลิ้นไก่ ตอนนั้นจึงตระหนักว่าตนยังไม่เคยลองใช้ปากมาก่อน ที่เคยได้รับจากจาฮอน มันไม่ใช่แค่การรับเข้าไปในปากเท่านั้น อีกฝ่ายดูดดึงและเกร็งลิ้นโอบรัดแล้วผ่อนออก นำพาเขาไปสู่ความสุขสมด้วยฝีมืออันยอดเยี่ยม

 

 

แต่ทว่าประสบการณ์การใช้ปากของตนนั้น มีแค่ความรู้สึกอยากสำรอกออกมา ทั้งยังถูกจับทึ้งกระชากกลุ่มผม ก่อนคนเหล่านั้นจะปลดปล่อยน้ำกามน่าสะอิดสะเอียนเข้ามาในช่องคอ โซกังจมอยู่ในความคิดนั้น ทั้งๆ ที่ส่วนแข็งขืนยังคงคับแน่นอยู่ในปาก สิ่งที่สามารถนำมาอ้างอิงได้ ก็มีเพียงยามจาฮอนทำให้

 

 

โซกังหลับตาลงพลางนึกถึงความทรงจำในค่ำคืนที่ผ่านมา ลิ้นสัมผัสส่วนแข็งขืนอย่างอ่อนโยน ริมฝีปากโอบรัดพร้อมกับขยับขึ้นลง บางครั้งก็อมแค่ส่วนปลายและดูดรั้งพร้อมใช้ลิ้นเลีย ทั้งยังกดขยี้

 

 

แม้ไม่ชำนาญ ทว่าโซกังพยายามนึกถึงการสัมผัสอย่างหนักแน่นที่อีกฝ่ายทำให้ และขยับเรียวลิ้น เกร็งริมฝีปากตาม จาฮอนยังคงส่งเสียงคำรามต่ำพร้อมลูบเส้นผมยาวสลวยอย่างอ่อนโยน

 

 

ร่างบางพลันนึกถึงคำปลอบจากบุรุษผู้หนึ่งในเรือนทาสเมื่อครามีเลือดไหลออกมาจากช่องทางของตน ชายตื่นตัวไม่มีผู้ใดไม่ทำรุนแรง ดังนั้นเขาควรต้องขอบคุณที่เจ็บปวดเพียงเท่านั้น

 

 

ทว่าคำกล่าวนั้นผิด หลักฐานจากส่วนแข็งขืนที่อมไว้ในปากเวลานี้นั่นเอง จาฮอนตื่นตัวอย่างเต็มที่ไม่ผิดแน่ ทว่าอีกฝ่ายกลับไม่กระชากผมของตนเลยสักครั้ง อีกทั้งยังไม่กระทั่งบังคับกดศีรษะ เพียงแค่ลูบกลุ่มผมด้วยสัมผัสอ่อนโยนอย่างรักใคร่เท่านั้น โซกังจึงยิ่งดูดรั้งส่วนแข็งขืนพร้อมกับเร่งขยับศีรษะ

 

 

ทว่าในเวลาเดียวกัน นิ้วเรียวของจาฮอนก็ขยับวาดวนบริเวณด้านหลัง รับรู้ได้ถึงการเคลื่อนไหวอันประณีตและอ่อนโยนราวกับวาดภาพจิตรกรรมลงบนแผ่นหลัง

 

 

“อื้อ ฮืม”

 

 

เสียงครางหวานหลุดออกมาจากปากของโซกังทันที เมื่อสัมผัสเคลื่อนผ่านกระดูกสันหลังและค่อยๆ ขยับต่ำลง จาฮอนกำลังวาดภาพด้วยหมึกที่มองไม่เห็น การขยับเคลื่อนอย่างอ่อนโยนทำเอาเจ้าตัวกระสันซ่าน ส่วนอ่อนไหวไม่เพียงแข็งเกร็ง ทั้งกำลังกระตุกสั่น ยิ่งกว่านั้น ช่องทางยังปรารถนาสิ่งเติมเต็ม กระตุกบีบรัดไม่หยุด พอได้เห็นเช่นนั้น จาฮอนจึงยกยิ้มอย่างพึงพอใจ

 

 

ทั้งร่างกายบอบบางน่าเอ็นดู ทั้งหัวใจ ล้วนเป็นของเขาทั้งหมด จะไม่พึงพอใจได้อย่างไรกัน

 

 

ร่างสูงดึงคนที่ขะมักเขม้นกับการใช้ปากให้ลุกขึ้น จนโซกังจ้องมองก่อนจะเอ่ยถามด้วยแววตาสงสัยใคร่รู้ รอบริมฝีปากมีหยาดน้ำลายที่ไม่ได้กลืนลงไปไหลย้อยให้เห็น

 

 

“ทำไมหรือพ่ะย่ะค่ะ หรือกระหม่อมทำไม่ถูก จึงไม่เป็นที่พอพระทัย”

 

 

“ไม่เห็นหรือว่าข้ากำลังอดทนเพียงใด เพียงแค่อยากปลดปล่อยในตัวของเจ้าเท่านั้น ยังมีที่อื่นต้องได้รับมันนอกจากปากไม่ใช่หรือ”

 

 

“ที่อื่น… อื้อ อืม”

 

 

จาฮอนไม่คิดจะรับฟังคำตอบ รั้งดึงโซกังเข้ามาแนบประทับริมฝีปากลงไป ก่อนจะสอดเรียวลิ้นผ่านแทรกผ่านอย่างไม่รอช้า แล้วก็พลันสัมผัสถึงรสชาติประหลาด ไม่ใช่รสชาติปกติของอีกฝ่าย และเมื่อตระหนักได้ว่าเป็นรสชาติของตน เรียวคิ้วจึงกระตุกขึ้นด้วยความไม่สบอารมณ์ จาฮอนผละริมฝีปากออกและเช็ดกับชายเสื้อ ทั้งยังบ้วนน้ำลายออกมา

 

 

แค่นั้นคงยังน้อยไป จึงยกถ้วยชาบนโต๊ะขึ้นมา ทำการตรวจอุณหภูมิด้วยริมฝีปากแล้วกระดกอมน้ำชาเอาไว้ในปาก ก่อนจะนำไปป้อนใส่ปากโซกัง หลังมองดูร่างบางกลืนน้ำชาลงคอไปแล้ว จาฮอนจึงเอ่ยขึ้น

 

 

“ต่อไป ปากนี้ลิ้มรสแค่ลิ้นของข้ากับสำรับก็พอ”

 

 

คำกล่าวนั้นทำให้โซกังหัวเราะออกมาและพยักหน้ารับ พลางโอบรั้งต้นคอแกร่ง

 

 

จาฮอนจับจองที่นั่งตรงหว่างขาอ้ากว้าง โซกังเองก็ขยับสะโพกบดเบียดเข้าหา โอบรัดเหมือนร้องขอให้เร่งใส่มันเข้ามา เขาเปิดกระปุกน้ำมันหอมที่วางอยู่ฝั่งหนึ่งของเตียงออกแล้วจุ่มมือลงไปในนั้น จากนั้นก็ขยับป้ายลงบนช่องทางและสอดนิ้วผ่านเข้าไป

 

 

“อ๊ะ ท่านจาฮอน ฮือ… อือ”

 

 

เพียงแค่รองรับนิ้วมือ ร่างกายของโซกังก็ร้อนรุ่มขึ้นมาแล้ว นิ้วเรียวรุกรานเข้ามาภายในจนถูกบีบรัดดูดดึง ทว่าจาฮอนกลับถอนนิ้วออกมาในทันที แล้วใช้มือนั้นลูบทาน้ำมันหอมกับแกนกายตน

 

 

โซกังรู้สึกกระสันซ่านอย่างยิ่ง เอ่ยอ้อนวอนแก่จาฮอนให้เร่งมือ ส่วนจาฮอนก็เพลิดเพลินกับท่าทางยั่วยวนของโซกัง ทั้งร้อนรุ่ม ทั้งออดอ้อน ก่อนจะส่งตัวตนไปสัมผัสช่องทางรักวาววับด้วยน้ำมันหอม ขยับดันสะโพกไปด้านหน้าช้าๆ จนช่องทางเปิดอ้าและโอบรัดแกนกายของเขา ราวกับมีอยู่เพื่อรองรับตัวตนของจาฮอนเพียงเท่านั้น

 

 

“อา! จาฮอน ฮือ อื้อ ลึก…! อื้อ!”

 

 

ปฏิกิริยาการโยกขยับสะโพก ทั้งยังกางขาโอบรอบกาย ยิ่งปลุกเร้าความกำหนัดได้โดดเด่นยิ่งกว่าภาพวาดวังวสันต์ใดๆ

 

 

จะสามารถเทียบกับภาพวาดวังวสันต์อันใดได้กัน เพราะภาพตรงหน้าช่างให้ความรู้สึกต่างจากภาพวังวสันต์ที่สามารถดูได้ด้วยตาเท่านั้น เพราะมีเสียง และเหนืออื่นใดคือมีสายตาอันร้อนแรง

 

 

“อ๊ะ!”

 

 

แกนกายของจาฮอนรุกคืบกดลึกเข้ามาด้านใน โซกังต้องแอ่นแผ่นหลังขึ้นทั้งๆ ที่สั่นสะท้าน กระทั่งส่วนอ่อนไหวยังกระตุกสั่นแล้วพ่นหยาดน้ำรักออกมา เขาลากนิ้วสัมผัสของเหลวจากร่างกายของอีกฝ่ายแล้วนำเข้าปาก ทันทีที่ดูดกินนิ้วเปรอะหยาดน้ำรัก โซกังก็พลันขมวดคิ้วมุ่น

 

 

“เหตุใดถึงเอาแต่ลิ้มลองรสชาติสิ่งนั้นกันพ่ะย่ะค่ะ”

 

 

“อย่างกับไม่คุ้นเคย เมื่อวานข้าก็ลิ้มลอง แล้วจะตำหนิอันใดเล่า”

 

 

“นั่น นั่นมัน…”

 

 

“เพราะมันน่าตื่นเต้นอย่างไร มีเพียงของเจ้าเท่านั้นที่รสชาติดี หากของข้าเองกลับไม่น่าลิ้มลอง”

 

 

จาฮอนก้มตัวลงประทับริมฝีปากตรงแผ่นอกบาง คนส่งเสียงดังขึ้นด้วยความขัดเขินก่อนหน้านี้กลับยกยิ้มอย่างเขินอายแทน ทั้งขยับเรียวขาโอบรัดรอบกายอีกคนแน่น ทั้งออกแรงเกร็งช่องทาง แต่จาฮอนพยายามอดกลั้นความรู้สึกคล้ายจะปลดปล่อยเสียเดี๋ยวนั้น เมื่อโซกังช่วยออกแรงเช่นนั้น จึงทำให้ตกที่นั่งลำบากพอควร

 

 

เขาหยุดการหยอกล้อส่วนหน้าอกและยันตัวลุก ก่อนจะเริ่มตอกกระแทกสะโพก จนเสียงเนื้อกับเนื้อกระทบกันดังออกมา

 

 

“อ๊ะ! อื้อ อ๊า!”

 

 

การเคลื่อนไหวกระแทกด้านในอย่างรวดเร็ว ทำให้โซกังได้แต่ร้องครางพลางโยกคลอนอย่างไม่อาจขัดขืน แท่งร้อนรุกรานลึกเข้ามาจนภายในอุ่นร้อนขึ้น ร่างบางสั่นสะท้านแอ่นตัวโค้งและเชิดศีรษะขึ้น พร้อมกับตอดรัดแกนของจาฮอนที่ตนเป็นผู้ร้องขออยู่เมื่อครู่อย่างแรง