เมื่อได้ยินเสียงที่น่าสะพรึงกลัว หยางเว่ยก็ตัวสั้นทันที

“เสียงนี้มัน…”

เสียงฟังดูอ๋อี้ราวกับว่าผู้พูดอยู่ในหน้ากากหยางเว่ยหันหัวอย่างรวดเร็วแต่เขาก็ไม่เห็นใครเลยสิ่งเดียวที่เขามองเห็นคือเพดานที่พังทลายและภาพที่น่ารังเกียจของหุ่นลองเสื้อที่ถูกบีบอัดโดยคอนกรีตไฟไหม้ทําให้หุ่นพวกนั้นแตกหักและกลายเป็นสีด่าไหม้เกรียมและบรรยากาศโดยรวมในนั้นก็ดูน่าขนลุกสุดๆ

“บ้าเอ๊ย! นี่ฉันได้ยินผิดไปรึป่าวนะ เหงื่อไหลอาบบนใบหน้าของหยางเว่ยแม้ว่าเขาจะถูกล้อมรอบด้วยไฟแต่เขาก็รู้สึกเย็นยะเยือกราวกับอยู่ในน้ำแข็ง “ใช่!ไม่มีทาง เป็นหมอนั่นหรอก!”

เขาอาจจะฟังผิดไป เสียงนั้นมันไม่มีอยู่ในโลกนี้อีกต่อไปแล้ว

ลีกอนมักจะสวมหน้ากากอยู่เสมอ ดังนั้นเสียงของเขาจึงต้องฟังดูอ๋อี้เล็กน้อยแม้ว่าเสียงของเขาจะไม่ได้เหมือนมาก แต่เสียงนั้นก็ทําให้หยางเว่ยต้องประสาทเสียอยู่เสมอมันลึกล้ำ น่าเกรงขาม และทรงพลัง

“เวร! นี่ทําให้ฉันรู้สึกไม่ดีเลย” เมื่อก่อน หยางเว่ยเกลียดการได้ยินเสียงนั้นและตอนนี้มันก็ทําให้เขายิ่งเกลียดมันมากขึ้นไปอีก

ตอนนี้ เสียงที่เขาได้ยินนั้นมันเหมือนกับเสียงหัวเราะของเด็กในอาคารร้างมันช่างน่าขนลุก หยางเว่ยตําหนิความขี้ขลาดของตัวเขาเองกับสื่อซึ่งมันเกินพิกัดไปแล้วตั้งแต่เมื่อวันก่อน“พวกเขาสร้างปัญหาใหญ่ขึ้นมาจากความว่างเปล่าพวกเขาประกาศการกลับมาของล็กอนก่อนถึงเวลาอันควร!”

หยางเหว่ยคิดว่านี่คือเหตุผลที่ทําให้เขากลายเป็นคนหวาดระแวงและได้ยินเสียงหลอนแต่ในท้ายที่สุด “ฉันต้องรีบออกไปจากที่นี่”

เมื่อไหร่ที่หยางเว่ยขยับตัวก็จะมีเสียงเรียกดังขึ้นมา

“เฮ้!”

“อ้ากกกก!” หยางเว่ยกรีดร้องเมื่อมีเงาเข้ามาใกล้เขา ในเสี้ยววินาทีนั้นเขาคิดว่าเขาได้เห็นหน้ากากของลีกอน แต่อย่างไรก็ตามเมื่อเขารู้ว่ามีคนโยนหุ่นที่มีหน้ากากคล้ายๆกันมาที่เขา เขาตะโกนว่า“ใครกันที่ทําแบบนี้!”

มีคนพยายามทําร้ายเขา น่าจะเป็นพวกผู้ที่คลั่งไคล์ลึกอนของเกาหลี

ถ้าไม่ใช่พวกนั้น…… หลังจากเตะรุ่นที่น่าขนลุกออกไป หยางเหว่ยก็ปีนขึ้นไปบนแท่นยืนที่ขวางทางเขาอยู่

อย่างไรก็ตาม สิ่งที่เขาเห็นทําให้เขาประหลาดใจ

“อะไรกัน ท่าไมหมอนั่นถึงมาอยู่ที่นี่” ใบหน้าของหยางเว่ยก็นิ่งตั้งเมื่อเห็นใบหน้าที่คุ้นเคย“หมอนั่นควรจะอยู่ในอังกฤษไม่ใช่หรอ”

คนที่หยางเว่ยได้พบภายในร้านนั้นไม่ใช่ใครอื่นนอกจากอาร์เชอร์เซนต์ฮิวโก้ออสทิสหยางเว่ยรู้สึกประหม่าและเขาก็กัดฟันการปรากฏตัวของฮิวโก่ในเกาหลีนั้นสามารถอธิบายเหตุการณ์ได้หลายอย่าง

“เขาฆ่าราชินีแมงมุมที่โผล่มาที่นึ่งั้นหรอ”

สมาชิกคนอื่นๆ ของเซนต์ทั้ง 12 จักรราศียังไม่สามารถฆ่าราชินีแมงมุมได้เพราะแบบนั้นหยางเว่ยเลยไม่รู้ว่าฮิวโก้ทําได้ยังไง อย่างไรก็ตามมีเพียงคําอธิบายเดียวเท่านั้นที่สามารถออกมาจากเหตุการณ์นี้ได้เหตุการณ์รอบๆหอคอยปีศาจการหายตัวไปของสิ่งปลูกสร้างและเสียงของลีกอนที่เขาเคยได้ยินมาก่อนหน้านี้ ทั้งหมดนี้สมเหตุสมผลแล้ว

“ฉันเข้าใจแล้ว! มันคือฮิวโก้ทั้งหมดสิ้นะ” เขามีแรงจูงใจที่จะทําแบบนี้เมื่อราวๆ 20 ปีที่แล้วฮิวโก่ได้ตัดขาดความสัมพันธ์ทั้งหมดกับเซนต์ที่เหลือจากทั้ง 12 จักรราศีเขาตาหนิพวกเขาเพราะการตายของลีกอน

การปรากฏตัวของฮิวโก้ทําให้หยางเว่ยต้องตัวสั่นแต่ก็ทําให้เขาสบายใจขึ้นในเวลาเดียวกันเหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้นหลังจากการล่มสลายของหอคอยปีศาจไม่ได้ถูกจัดการโดยลีกอนแต่มันเป็นคนอื่นความคิดนี้ทําให้เขาสบายใจขึ้น“ใช่!ไม่มีทางที่ไอ้เจ้าลีกอนจะยังมีชีวิตอยู่ได้แน่”

“วิวไม่สวยรึไง”

“?!” หยางเว่ยทรุดตัวลงบนแท่นยืน เขาได้ยินเสียงที่เขาคิดว่าเป็นอาการประสาทหลอนอีกครั้งยิ่งไปกว่านั้นเสียงดูเหมือนจะมาจากที่ใกล้ๆเขา!เขากลืนน้ำลาย

“ข้างหลังฉัน!” ขณะที่เขานั่ง มือของเขาก็เริ่มสั่น เขากลัวจนหันหัวไปไม่ได้หยางเหว่ยมั่นใจแล้วว่าเขาไม่ได้ประสาทหลอนไปเอง

“เกิดอะไรขึ้นน่ะ นายดูไม่ค่อยสบายเลยนะ”

“?!” หยางเว่ยสะบัดหัวไปมาและเขาก็ตกลงมาจากแท่นยืนนั่น

กว้าง!

ขณะที่เขาตัวสั่น เขาจ้องมองไปที่ร่างที่อยู่ตรงหน้าของเขา ชายคนหนึ่งที่ถูกปกคลุมไปด้วยเลือดแมงมุมชายคนนี้สวมหน้ากากที่เขาคุ้นเคยเป็นหน้ากากที่หยางเอ่ยไม่อาจลืมได้แม้ว่าเขาจะต้องการอยากจะลืมมันก็ตาม

“ว่าไงไอรั่ง ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ” ชายคนนั้นพูดด้วยน้ำเสียงที่คุ้นเคย

“ออกไปจากที่นี่เร็ว! ที่นี่มันอันตรายนะครับ!”

“ผู้บาดเจ็บทุกคนมาทางนี้เร็วครับ!”

ชุนซองแจไม่สามารถละสายตาจากหลุมยุบนั้นได้ สาวกของราศีเมษและราศีเมถุนกําลังยุ่งอยู่ด้านหลังพวกเขาพยายามที่จะปิดผนึกอาคารจากโลกภายนอกแต่พวกเขาก็หยุดเมื่อรู้ว่าแมงมุมถูกฆ่าแล้วแน่นอนมันไม่ได้ช่วยอะไรพวกเขาเลยเพราะพวกเขาหมกมุ่นอยู่กับอย่างอื่น

“อะไรนะ เรายังไม่รู้เลยว่าใครฆ่ามัน”

“จริงหรอ มีพยานมีคนเห็นมั้ย”

มันทําให้เกิดความโกลาหลครั้งใหญ่เพราะราชินีแมงมุมได้ปรากฏตัวขึ้นในหลุมยุบอย่างไรก็ตามพวกเขาพบมันโดยที่ท้องของมันแตกกระจายออกอย่างน่าสยดสยองร่างกายของมันบิดเบี้ยวจนแทบจะรู้สึกแย่

“ดูสิว่าข้อต่อของมันหักได้ยังไง ฉันไม่เคยคิดเลยว่ามันจะเป็นไปได้”

“แล้วมีดล่ะ”

“ยังไงก็เถอะ เราล้มเหลวในการฆ่าคนในแมนจูเรียอย่างแน่นอนแล้วล่ะ!”

“ช่วว!”
“ใครเป็นคนฆ่าปีศาจระดับโซนสีแดงตัวนี้!”

ในฐานะพยานคนเดียวที่เห็นเหตุการณ์ ชุนซองแจอยู่ในอาการตกใจ แน่นอนว่าเขาไม่ได้เห็นมันชัดเจนราชินีแมงมุมถูกกระแทกเข้าไปในหลุมยุบเพราะแบบนั้นเขาเลยไม่สามารถระบุสิ่งที่เกิดขึ้นได้มากมายสิ่งเดียวที่เขาแน่ใจก็คือลีกอนเป็นคนฆ่ามัน มันเป็นความเป็นไปได้เพียงอย่างเดียวเนื่องจากลีกอนเป็นเพียงคนเดียวที่อยู่ในหลุมยุบนั้นเสียงกรีดร้องของราชินีแมงมุมดังก้องอยู่ในหมอกก๊าซพิษสีดา

“เฮ! อย่าขยับ! ไม่งั้นแกไส้แตกแน่!”

อีกเสียงหนึ่งอย่างคือเสียงที่น่ารําคาญของลีกอน ในท้ายที่สุด พลังงานจํานวนมหาศาลพุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้าอย่างน่าเหลือเชื่อ มันทําลายเพดานของอาคาร จากนั้นลีกอนก็ทําให้ตัวเองรอดออกมาโดยทิ้งราชินีแมงมุมไว้ข้างหลังโดยที่มีรูในท้องของมัน

เมื่อผู้คนภายนอกได้เห็นปีศาจที่ถูกทิ้งไว้ในหลุมยุบ ทุกคนก็ส่งเสียงฮือฮาออกมา

นายพลแห่งวิหารราศีเมถุนซึ่งอยู่ข้างนอกก็ตกตะลึงเช่นกันเขากําลังจะสอบปากคาชุนซองแจเกี่ยวกับเรื่องนี้แต่ก็มีคนเข้ามาแทรกแซง

“ชุนซองแจ!”

เซนต์ราศีธนูปรากฏตัวในสถานที่นั้น

การปรากฏตัวของ ฮิวโก้ ออสทิส ทําให้เกิดความโกลาหล ชายคนนี้สวมชุดสูทและดูเหมือนอายุอย่างมากที่สุดก็น่าจะอายุสามสิบปลายๆหรือวัยสี่สิบต้นๆโดยรวมแล้วเขาดูเป็นคนคอเคเรียนที่เรียบร้อยและเฉียบคมมากทุกคนในโลกรู้ว่าเซนต์ราศีธนูหน้าตาเป็นอย่างไรแน่นอนว่ารูปลักษณ์ของเขาเป็นข้อมูลเดียวที่พวกเขามีเกี่ยวกับตัวเขา เขาถามว่า“ชนซองแจมาที่นี่ทําไม!”

“นั่นคือสิ่งที่ผมควรจะถามพ่อต่างหากล่ะครับ ทําไมพ่อถึงมาอยู่ที่นี่”

“อะไรนะ นั่นคือสิ่งที่แกควรพูดกับพ่อของแกหรอ”
“!” เมื่อฝูงชนตระหนักว่าชายสองคนที่กําลังทะเลาะวิวาทกันอยู่เป็นพ่อและลูกกันชนซองแจก็ทําหน้าบึงเขาไม่อยากคนรู้ว่าความสัมพันธ์ของเขากับเซนต์ราศีธนูเป็นยังไงอย่างไรก็ตามฮิวโก้ไม่ได้สนใจเรื่องนี้เขาถอนหายใจลูกของเขาออกจากบ้านโดยบอกว่าต้องการพบคุณลีกอนและนั่นทําให้เขาปวดหัวมากแต่อย่างไรก็ตามมันไม่ได้สําคัญในตอนนี้

“ราชินีแมงมุมนั่น” ฮิวโก้มั่นใจแล้ว เขาได้เห็นสภาพที่น่าสังเวชของราชินีแมงมุมแม้ว่าเขาจะไม่มีหลักฐานที่แน่ชัดแต่เขาก็รู้ว่ามีเพียงคนเดียวในโลกเท่านั้นที่สามารถทําสิ่งที่แปลกประหลาดแบบนี้ได้ “แกเห็นรึป่าวว่าใครเป็นคนฆ่ามัน”

ชุนซองแจขมวดคิ้วเล็กน้อยและเขาก็เดินหนีไป ฮิวโก้ก็ถอนหายใจอีกครั้งลูกชายของเขาไม่ได้ใส่ใจที่จะยอมรับเขาด้วยซ้ำ มันทําให้เขาสงสัยว่าซองแจเป็นใครกันแน่เขากําลังจะพูดอะไรบางอย่างกับซองแจแต่มีใครบางคนรีบคว้าแขนเขาไว้

“ได้โปรดอย่าดซองแจเลยครับ คุณน้าครับ! ผมเห็นมัน! ผมเห็นว่าใครฆ่าแมงมุมตัวนั้น!”

ฮานจีมินเพื่อนของชอนซองแจคว้าแขนฮิวโก้เอาไว้

ฮิวโก้ถาม “เขาหน้าตาเป็นยังไง เขาดูเหมือนคนอายุห้าสิบปีใช่มั้ย ไม่สิเขาอาจจะดูแก่กว่านั้นมาก”

“เอ่อ! เขาเป็นพี่ชายที่หน้าหล่อเหลาเลยล่ะครับ เขาดูแก่กว่าพวกผมหนึ่งหรือสองปีประมาณนั้นนะครับ”
สีหน้าแปลกๆปรากฏขึ้นบนใบหน้าของฮิวโก้ แก่กว่าหนึ่งหรือสองปีงั้นหรอหล่อหรออาจจะไม่ใช่กอนสินะ

“พี่คนนั้นเขาเขียนอะไรบางอย่างไว้บนพื้นก่อนที่เขาจะไปน่ะครับ ผมไม่รู้ว่ามันหมายถึงอะไร”

ฮิวโก้รีบกระโดดลงไปในหลุมยุบในทันที หลายคนจ้องไปที่ค่าที่เขียนไว้ที่นั่น

“เอ่อ…! น้าครับ!”

ฮิวโก้ชะงักเมื่อเห็นข้อความนี้ นี่มัน…ไม่มีทาง!! ใบหน้าของเขาดในขณะที่เขาหันหัวของเขาอย่างรวดเร็ว การแสดงออกที่ยากจะอธิบายบนใบหน้าของเขาทําให้ทุกคนงงงวย

“เอ๊ะ เกิดอะไรขึ้นหรอครับ”

“เซนต์ราศีเมษอยู่ที่นี่มั้ย!”

“อ่า! เขาบอกว่าเขาจะมาครับ ผมไม่แน่ใจว่าเขามาถึงหรือยัง”

ทันทีที่เสียงของชายคนนั้นดังขึ้น เสียงระเบิดที่น่าสะพรึงกลัวก็ดังขึ้นตามมากว่าง!

ฮิวโก้อ้าปากค้าง มันเป็นข้อความที่น่ากลัวมาก

“นี่มันบ้าไปแล้ว”

ค่านี้เป็นค่าแรกที่หยางเว่ยพูดหลังจากได้พบชายคนนั้น

ชายสวมหน้ากากที่คุ้นเคยหัวเราะภายใต้หน้ากากที่เห็นแต่ดวงตาของเขา “นี่นายตกใจเกินไปรึป่าว นายได้เจอเพื่อนรักของนายหลังจากผ่านยี่สิบปีเลยนะไม่คิดจะทักทายกันหน่อยหรอ หย่างเว่ย!”

เพื่อนรัก กับผนะสิ!

กว่าง!

หยางเหว่ยถอยออกไปโดยไม่รู้ตัว แต่เขาก็ชนเข้ากับแท่นยืนดานหลัง ชายที่อยู่ตรงหน้าเขาเดินไปข้างหน้าโดยมีเปลวเพลิงที่ปะทุอย่างร้อนระอุเป็นฉากหลัง“ผู้ชายคนนี้มัน!”

ในมือขวาของเขาคือดาบที่เขาใช้ฆ่าราชินีแมงมุม มือซ้ายของเขาถือสิ่งของที่เขาเอาออกมาจากท้องของปีศาจท้ายที่สุดลีกอนก็ถอดหน้ากากและยืนอยู่ตรงหน้าหยางเหว่ยเมื่อเห็นใบหน้านั้น หยางเหว่ยก็เริ่มมีความมั่นใจน้อยลงเป็นอย่างที่คิด

“อะไรวะเนี่ย นั่นไม่ใช่ลีกอน” หยางเว่ยได้เห็นชายผู้นี้จากระยะไกลหน้ากากและไฟได้บดบังการมองเห็นของเขาพอที่จะให้เขามองเห็นลางๆและบอกว่าชายคนนั้นไม่ใช่ลีกอนท่าเดินร่างกาย และท่าทีของชายคนนั้นเขารู้สึกคุ้นเคยแต่ว่า…

“ไม่ใช่หมอนั่น”

เขาดแตกต่างจากลีกอนอย่างสิ้นเชิงชายคนนี้มีท่าทางที่ดี และเขาสูงกว่าลีกอนตัวจริงไม่มีรอยไหมอันน่าสยดสยองบนใบหน้าของเขาและผมของเขาก็ยาวขึ้นเช่นกันเหนือสิ่งอื่นใด…

“เขายังเด็กเกินไป แม้ว่าหยางเว่ยตัดสินใจที่จะใช้คําพูดที่ดูใจดีออกมาแต่คนที่อยู่ข้างหน้าเขาก็ดูเหมือนเด็กผู้ชายที่พึ่งเข้าสู่ช่วงวัยรุ่น มันไม่ใช่ลีกอนดังนั้นหยางเว่ยจึงปิดหน้าของเขาในขณะที่เขาหัวเราะออกมาดังๆ “อะไรกันวะนี่ฉันกลัวโดยไม่มีเหตุผลงั้นหรอ”

หยางเหว่ยเป็นกังวลตั้งแต่เมื่อวันก่อน และท้ายที่สุดสิ่งนี้ก็ทําให้เขาเข้าใจผิดว่าใครบางคนคือลีกอนในไม่ช้าเขาก็มองไปที่หน้ากากหนังที่ห้อยอยู่รอบคอของลีกอน “ทํามาอย่างดีเลยหนิดูเหมือนว่าหน้ากากปลอมนั้นจะมาพร้อมกับโปรแกรมเปลี่ยนเสียงที่ทําให้แกดูเหมือนลีกอนนะฉันไม่รู้ว่าเซนต์คนไหนให้แกทําแบบนั้นเพื่อแกล้งฉันแต่ฉันจะเอาคืนแน่… เอ่อ”

กว้าง!

“!?” หยางเหว่ยตกใจเมื่อมีดถูกปักอยู่ตรงหน้าเขา

ลีกอนหัวเราะต่อหน้าหยางเว่ยราวกับว่าเขาต้องการให้ เซนต์ คนนี้หยุดพูดเรื่องไร้สาระสักที“อะไรกันนายคิดว่าฉันเป็นตัวปลอมอย่างงั้นหรอ”

“?!” หัวใจของหยางเว่ยเกือบหยุดเต้นไปครู่หนึ่ง เสียงนี้

ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าเขาได้พูดเพียงไม่กี่ค่า แต่น้ำเสียงของเขาทุ่มลึกและชัดเจน

“ฉันดีใจที่ค่าทนายฉันถูกต้องนะ การรอนายที่นี่คุ้มค่ากับความพยายามอย่างยิ่งยวดเลยล่ะ”

หยางเว่ยยังคงไม่เชื่อในขณะที่เขาค่อยๆมองไปที่หน้ากากอีกครั้ง

“1” เมื่อเขายืนยันว่าหน้ากากยังคงอยู่ที่คอของชายคนนั้น หยางเหว่ยก็ถึงกับค้าง

ราวกับว่าเขาอยากจะให้หยางเว่ยยืนยันอีกครั้ง ลีกอนถอดหน้ากากออกในขณะที่เขาพูด“นี่เพียงพอสําหรับการได้เจอกันอีกมั้ยไอ้เวร”

ใบมีดของเขาพุ่งเข้าหาหยางเว่ยทันที

ชวีคคค!

หยางเหว่ยตกใจเมื่อใบมีดฉายแสงต่อหน้าต่อตาเขา เขาพยายามจะหลบโดยสัญชาตญาณแต่ว่า…

“อ้ากกก!”

เสียงกรีดร้องเล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากของเขา

เขารู้สึกปวดแสบปวดร้อน กล้ามเนื้อที่ขาของเขาฉีกขาด และร่างกายของเขากําลังสั่น“บ้าเอ้ยฉันคิดว่าฉันหลบได้แล้วนะ!” ชายที่อยู่ตรงหน้าเขาทําให้เขาแน่ใจว่าเขาไม่สามารถขยับตัวได้

ลีกอนยิ้มแสยะขณะที่เขาสะบัดเลือดออกจากใบมีดของเขา “คิดจะไปไหนไอ้เวรฉันมีค่าถามอีกเยอะจะถามนายเลยน้า ฉันจะผิดหวังมาเลยถ้านายพยายามจะวิ่งหนีฉันน่ะ”

ลีกอนปล่อยเสียงหัวเราะอย่างเย็นชาออกมา หยางเว่ยไม่ใช่เซียนประเภทการต่อ

หยางเว่ยสบถออกมาเมื่อเขาได้ยินคําพูดของลีกอน “ไอ้บ้าเอ้ย!” เขาแน่ใจแล้วการแสดงออกที่ชั่วร้ายแบบนี้วิธีการพูดที่หยาบคายแบบนี้นั่นคือเขา!

หยางเหว่ยมั่นใจว่าชายผู้นี้เป็นหนึ่งในผู้ตื่นของพลังดั้งเดิมทั้งสิบสามคนที่ตื่นขึ้นเมื่อยี่สิบปีที่แล้ว!เขาเป็นคนประหลาด!