ท่ามกลางสายฝนตัวข้านอนอยู่บนตักที่อบอุ่นของแม่ นางมองผ่านดวงตาของข้าอย่างอ่อนโยนแม้ที่ใบหน้าจะเต็มไปด้วยเลือดอาบโชก

       ” ทำไมข้ายังมีชีวิตอยู่ ” 

        ความคิดเเรกบอกขึ้น ข้าลองจับไปที่บาดแผลซึ่งน่าจะถูกหอกแทงทะลุ แต่ก็พบว่ามันหายไป ทิ้งไว้แต่ความรู้สึกบอบช้ำเกินกว่าจะประคองตัวขึ้นได้

ข้าจำไม่ได้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นแต่ดูเหมือนเราจะรอดมาจากถ้ำ

เมื่อได้รู้เช่นนั้นข้าลองพยายามลุกขึ้นทนความเจ็บปวดที่มีตรงหน้าท้องกระทั่งยืนได้เต็มตัว

ข้ามองไปรอบๆก็พบต้นไม้ใบดำที่กลืนไปกับบรรยากาศเวลาฝนตกในตอนนี้ราวเป็นเนื้อเดียวกัน

เเต่ที่ข้างหน้าแม่ของข้ายังนั่งอยู่ตรงท่าเดิมไม่เปลี่ยนไปไหน 

ข้าประหลาดใจจึงเข้าไปสวมกอดแต่นางไม่ขยับไม่พูดเหมือนที่นางเคยทำ

ข้าพยายามร้องเรียกเป็นภาษามนุษย์เท่าที่จะทำได้ เขย่าตัวนางซ้ำแล้วซ้ำเล่าแต่นางก็ไม่ขานตอบ

” เเม่ของข้าท่านเป็นอะไรทำไมท่านไม่ตอบข้า ข้ากลับมาแล้วข้ากลับมาอยู่กับท่านเเล้วตอบข้าสิ!!

ข้าโอบกอดนางไว้ในอ้อมแขน เลือดของนางเปรอะเปื้อนมือข้า และนั่นทำให้ข้ารู้ว่านางได้ตายไปแล้ว

เมื่อได้รับรู้ความจริง บางสิ่งเป็นหยดน้ำเเต่ไม่ใช่น้ำฝนก็เริ่มไหลออกมาจากตาข้า ความเอ่อล้นของความรู้สึกกระทั่งความอัดอั้นก็ถูกปล่อยออกมาเป็นน้ำเสียงที่คร่ำครวญที่สุดในชีวิตข้า

ท่ามกลางสายฝนตัวข้าโอบกอดนางไว้ไม่ห่างกาย วันแล้ววันเล่าผ่านฤดูต่างๆ กระทั่ง วันที่นางเหลือเพียงเถ้ากระดูก

กาลเวลาทำให้ความเสียใจบรรเทาลง เเละ ​​​​​ต่อจากนี้มันคือการเดินทางของข้าคนเดียวบนโลกที่ไม่รู้จัก​ ​​​​​​​​​​​​​​เเต่ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ข้าสัญญาจะผ่านมันไปให้ได้