การแต่งหญิงครั้งนี้หลังจากที่ไม่ได้แต่งมานานผมไม่ได้แต่งหญิงเพราะความสนุกเหมือนตอนเด็กๆ.

 

 

พี่เขาได้โทรหาชั่งแต่งหน้าจากบริษัทให้มาแต่งหน้าให้ผม และ ผมต้องรับมือกับมันให้ได้ :W:

 

 

ตอนที่เขามาเห็นว่าคนที่ต้องแต่งให้คือผู้ชายธรรมดาๆอย่างผมเขาก็ผิดหวังเล็กน้อย แต่ด้วยความเป็นมืออาชีพเขาเลยเดินมาให้กำลังใจผม และบอกกับผมว่า

「“ได้เวลาแสดงฝีมือของฉันแล้วสินะ” 」 และผมก็ได้ทำตามที่เขาบอกทุกอย่าง.

 

ในตอนที่มันเสร็จแล้วและเป็นตอนนั้นเองที่ผมหันไปมองที่กระจก… ผมช็อคไปเลยล่ะ

 

「ทำไมเธอถึงน่ารักจัง ไม่สิ…? นั่นคือผม?」

 

หญิงสาวที่อยู่อีกด้านของกระจกนั้นงดงามทุกระเบียบนิ้ว.

 

 

『แฟนสาว』ที่ใส่เดรสสีขาวและสรงผมสีลูกกวาด ผมของเธอนั้นยาวจนถึงเอว มีความไร้เดียงสาของเด็กสาว และ มีเสน่ห์อันเป็นเอกลักษณ์ของผู้หญิง.

 

องค์ประกอบโดยรวม น่ารักสุดๆ

โครตน่ารักเลย

ฉันขอโทษที่บอกว่านายธรรมดานะ นายน่ารักสุดๆ

 

ตอนที่ผมลองพยายามยิ้มดู ผมก็ตกหลุมรักเธอไปซะแล้ว ผมอยากเดทกับเธอ ทำทุกๆอย่างเพื่อให้ได้แต่งงานกับเธอ..

[ M : SelfCest?] 

 

 

 

น่าเสียดายที่เธอคือผม..

 

เพิ่มเติมก็คือผมสีลูกกวาดที่เป็นเอกลักษณ์ของ 『ฮิคาริ』 น่าเสียดายที่มันเป็นแค่วิกผมธรรมดา

 

ทั้งพนักงานทำผม และช่างแต่งหน้าก็บอกกับผมว่า ผมสีส้มเหมาะกับผมมากๆ และนางแบบคนอื่นๆก็ไม่เหมาะกับวิกสีนี้เลย ตั้งแต่นั้นมาผมก็แทบไม่ได้เปลี่ยนวิกอีก

 

 

　

ไม่ว่าจะผ่านไปนานเท่าไหร่ ผมก็ไม่มีทางลืมฉากนี้ไปได้หรอกนะ.

 

ทั้งคุณพี่สาวและสตาฟของบริษัทต่างมีความสุขตอนเห็นผมและก็ได้เริ่มถ่ายทำกันด้วยความตื่นเต้นแปลกๆ?

 

 

ก่อนที่ผมจะแต่งหญิง ผมมีความกังวลอยู่บ้าง แต่ด้วยความตื่นเต้นผมเลยโพสท่าได้ และมันจบลงด้วย ผมเดินไปบอกกับช่างถ่ายว่า  

「ผมว่าแค่นั้นมันสื่อถึงความน่ารักของผมไม่ได้หรอกนะ」

 

 

และตำนานของหญิงสาว? ที่มีนามว่า 『ฮิคาริ』ก็ได้เริ่มต้นขึ้น

( M : ต่อจากนี้คนที่สนิทกับพระเอกจะเรียกว่า โคว หมดนะครับ )

「นี่。โคว! อ่ะ โคล่า」

「เสียงดังชะมัดแล้วทำไมหน้านายมันใกล้จังฟร๊ะ มิคาเงะ..」

 

ผมกลับไปนึกถึงความทรงจำเก่าๆ ผมก็ถูกดึงกลับมายังโลกแห่งความจริงด้วยเสียงของมิคาเงะที่ตะโกนบอกผม.

 

หยุดเอาหน้านายมาใกล้ฉันได้แล้ว!

 

ถ้าผมได้แต่งหญิงล่ะก็ผมสู้เขาได้อยู่แล้ว แต่ถ้าไม่ได้แต่งหญิงผมก็เป็นแค่ผู้ชายธรรมดาๆ

 

 

 

「นี่นายมีความสุขตอนโดนชมอีกแล้วหรือไง? คงต้องทำอะไรซักอย่างกับโหมดนั้นของนายแล้วล่ะ ‘ไอโหมดน่ารักที่สุด’ นั่นนะ」

 

 

「ผมไม่ได้มีความสุขซักหน่อย ยังไงผมก็น่ารักที่สุดในโลกอยู่แล้ว (ตอนแต่งหญิง)」

 

「นี่นายพูดแบบนี้อีกแล้วนะ..」

 

มิคาเงะได้ถอนหายใจออกมาและได้บอกกับผมว่า 

“นี่เป็นเหตุผลว่าทำไมนายยังไม่มีแฟนไงเจ้าบ้า”

 

–ใช่ และนั่นแหละคือปัญหาของผม

ผมน่ารักสุดๆ (ตอนแต่งหญิง) นั่นเลยเป็นเหตุว่าทำไมผมถึงหาคนที่น่ารักกว่าผมไม่เจอ

 

 

 

　

ไม่ว่าจะเป็นผู้หญิงแบบไหน ตอนผมอยู่หน้าพวกเธอมันก็จบลงโดยที่「ไม่ใช่ว่าผมสวยกว่าพวกเธอทุกคนเลยหรอ?」…ชักจะสาหัสแล้วแหะ ไออาการบ้านี่ 

 

 

ถึงแม้จะเป็นอย่างนั้น แต่ตัวเลือกของผม “ความน่ารัก” ไม่ได้หมายถึงหน้าตาเพียงอย่างเดียว

 

 

ผมหมายถึงความน่ารักที่ผมกล่าวมาก็คือ การเคลื่อนไหวของหญิงสาวที่สวยงาม ทำท่าทางที่น่ารักๆได้อย่างน่ารัก และความฉลาดเฉลียวเล็กๆเป็นส่วนเสริม

 

สำหรับสิ่งที่อยู่ด้านในตัวตน เอ่อ ผมขอไม่พูดถึงมันแล้วกันนะ เก็บมันไว้ก่อนเถอะ.

 

 

สำหรับฮิคาริก็เพราะ ส่วนนึงก็เพราะความสมบูรณ์แบบของคุณพี่สาว

 และเพราะผมเป็นคนจู้จี้ที่มันไม่จำเป็น? แต่ว่าตอนนี้ผมเป็นปารมจารย์การทำตัวน่ารักๆ เดินแบบน่ารักๆ 

เรียบร้อยแล้วล่ะ เพราะว่าผมแต่งหญิงมาตั้งแต่เด็กแล้วนี่น่า.

 

 

 

มันเลยเป็นเหมือนการเปิดทางให้ผมแต่งหญิงได้อย่างสมบูรณ์แบบ..

นอกจากนั้นแล้วตั้งแต่ที่ผมได้กลายมาเป็นนางแบบ ผมได้ศึกษาข้อมูลเกี่ยวกับการพัฒนาความสามารถของผู้หญิง ผมได้เรียนรู้พวกสกิวที่จำเป็นของสาวๆเลยล่ะ จำพวก “ทำอาหาร หรือไม่ก็ พวกของงานมือ”

 

ถึงแม้สำหรับผมมันจะไม่ได้ยากอะไรขนาดนั้น แต่มันก็มีบางทีที่ผมคิดกับตัวเองว่า

“นี่ฉันทำอะไรอยู่กัน?” แต่มาไกลขนาดนี้แล้ว ไอคนที่ถอยหลังนะ มันไม่ใช่ผมหรอกนะ! 

นางแบบนั้นไม่ได้ต้องทำตัวน่ารักตลอดเวลาโดนถ่ายรูป นั่นคือคติประจำใจของพี่สาว ความพยายามในการทำตัวน่ารักนะ แค่มองก็สะท้อนออกมาได้เพียงภาพใบเดียวแล้ว!!

 

ในอีกความหมายก็คงเป็น.. เพราะผมเริ่มหลั่งรากลึกไปกับความ “น่ารัก” แม้ว่าจะเอาคนวัยเดียวกันมาคู่กับผม ผมก็แตกต่างจากเขามากเกินไปทางด้านความชอบ… 

ผมกลายเป็นคนที่ไม่มีความตื่นเต้นกับหญิงสาวแล้ว..

( M : เพราะเอ๊งสวยกว่าไง! )

 

 

「นี่นายจะอยู่แบบนี้ไปจนชีวิตของนายเฉาหมดเลยหรือไง โคว? ไอการที่ไม่ตกหลุมรักใคร… แต่ฉันว่านายยังมีแฟนได้นะww」 

「หึหึ ไอการมีแฟนเนี่ย นี่นายคิดบวกไปหน่อยมั้ง?」

「จริงจังหน่อยเซ้ นี่ฉันเป็นห่วงนายนะ」

 

ก็ตามที่คิด มิคาเงะมีแฟนสาวแล้ว ที่ตอนนี้เธอเรียนอยู่ในโรงเรียนหญิงล้วนแห่งหนึ่ง ตัวตนที่แท้จริงของผมก็ยังเป็นความลับอยู่ แต่เธอเป็นผู้หญิงที่ดีจริงๆนะ และเธอเป็นแฟนคลัยของฮิคาริด้วยแหละ.

 

　

ฮิคาริเป็นชื่อที่ผู้หญิงทุกคนๆนั้นจำได้ ถ้าเป็นชื่อของผมจริงๆ คงไม่มีผู้หญิงซักคนที่จำมันได้.

　

ยังไงก็เถอะ คือชื่อ ฮิคารินั้นถูกสุ่มมาจากพี่สาว เลือกตัวนึงจากชื่อจริงๆของผมออก และบู้ม ได้ชื่อที่สุดเหมาะสมสุดๆกับหญิงสาวสุดสวยที่ผมเป็นอยู่…

 

ตอนที่ผมกำลังคิดถึงมันอยู่ มิคาเงะก็ได้จ้องมาที่ผมอีกครั้ง

「ฉันรู้แล้วน่าาา ฉันก็อยากจะรักษาไออาการนี้เหมือนกันนั่นแหละ แต่ว่ามันจะมีหญิงสาวที่น่ารักกว่าผมจริงๆไหมนะ?」

 

「คิย๊า」

 

ทันใดนั้นเองก็มีเสียงเข้ามาทำลายการสนทนาของผมกับมิคาเงะ

 

ถ้าคุณลองมองไปที่พื้นนายจะเห็นกระดาบงานปริ๊นอยู่เต็มไปหมด

ผู้หญิงที่ไม่น่าจะอยู่ในห้องตอนนี้นั่งอยู่ข้างๆที่ของผม 

แหละรอบตัวของเธอ รายล้อมไปด้วยกระดาษพวกนั้น.

 

หนีจากการทำงานมา แปลให้ก่อนครับ เดียวจะเกลาคำเพิ่มและแก้คำผิดเล็กๆที่ผมไม่เห็นwww

 

ขอบคุณที่อ่านจนจบจ้า