“พอกันที! ไม่ไหวแล้วเว้ย!”

ทุกๆวันเราจะต้องจัดการกับองค์หญิงจอมเอาแต่ใจ และพวกข้ารับใช้กับขุนนางคนอื่นๆก็ล้อเลียนเรา แต่ว่าเราน่ะมาถึงฟางเส้นสุดท้ายแล้ว

ตอนแรก มันก็ยังดีอยู่หรอก มันเป็นงานที่เราทำด้วยตัวเองได้ และเราเองก็รู้สึกคุ้มค่าที่จะทำมัน

แต่ว่าแล้วทุกวันนี้ล่ะ!? เราต้องมานั่งจัดการตารางงานหาทางลัดให้กับโรงละครซึ่งอยู่ห่างออกไปเป็นเวลาสามวันสามารถที่จะมาทันเวลาในวันพรุ่งนี้ แต่ว่าองค์หญิงก็ทรงหายตัวไป

เธอได้ทิ้งจดหมายเอาไว้

เราต้องจัดการคำขอที่ยากเย็นต่างๆมากมายในอดีต แต่ว่าเราอาจจะไม่สามารถมีชีวิตอยุ่ได้ถ้าหากเราปล่อยให้พวกนั้นเอาเงินเดือนกับวันหยุดที่เราพึ่งจะได้เรียนรู้ไป

ไม่ เราไม่สนเรื่องวันหยุดหรอก ก็เราไม่ได้มีวันหยุดแต่แรกแล้วนี่นา

ปัญหาก็คือเงินเดือนต่างหาก เราไม่มีเวลาที่จะไปใช้มันแม้เราจะมีอยู่ก็ตาม แต่ถึงอย่างนั้น อุปกรณ์ทุกๆอย่างที่จำเป็นสำหรับงานนั้นแพงเอามากๆ และเราก็คงจะไม่สามารถทำตามคำขอของคุณหนูได้ถ้าหากว่าเรามีเงินไม่มากพอที่จะใช้เป็นค่าใช้จ่ายกับทางอาณาจักรในภายหลังน่ะ

มันก็ง่ายๆที่จะจินตนาการว่าอะไรจะเกิดขึ้น ถ้าหากว่าเคยได้เห็นเหล่าข้ารับใช้คนอื่นๆในอดีตที่ผ่านมา

“หนีดีกว่า…”

ในทางปฏิบัติแล้วคือเราถูกขังอยู่ในราชวังนี้นั่นแหละ ไม่มีญาติพี่น้อง หรือถ้าหากว่าเรามี เราก็ไม่คิดว่าพวกเขาจะให้อภัยกับการที่เราทิ้งงานและวิ่งหนีออกไป

งั้นเราก็คงจะอยู่ประเทศนี้ต่อไม่ได้แล้ว

“ไปที่ไรซ์ก็แล้วกัน…!”

จักรวรรดิ์การ์ลเดล รู้จักกันดีว่าขึ้นชื่อเรื่องความยุติธรรม

ที่นี่ บางทีเราอาจจะใช้สกิลให้เป็นประโยชน์ได้ก็ได้

เราถูกบังคับให้ทำทุกอย่างตั้งแต่ทำความสะอาดและทำอาหาร จนไปถึงการวางแผน และการลอบสังหาร และเรื่องอื่นๆอีกมา

อย่างน้อยต้องมีสักงานแหละน่าที่เราจะใช้สกิลให้เป็นประโยชน์ได้น่ะ…!

หลังจากที่ได้ตัดสินใจ อย่างรวดเร็วแล้ว

เราก็ไม่ได้คาดหวังกับเงินเดือนที่เราจะไม่ได้อยู่แล้วนี่ เราตัดสินใจที่จะไปหยิบของใช้ที่จำเป็นในห้องและออกมาทันที

จักรวรรดิ์การ์ลเดล คือศัตรูคู่อาฆาตของอาณาจักร ไม่ว่าคุณหนูจะคิดน้อยแค่ไหน เธอก็ไม่มีทางที่จะลงมือได้ง่ายๆแน่

โชคยังดี ที่คุณหนูกับข้ารับใช้คนอื่นๆในตอนนี้กำลังไปทำธุระของพวกเธออยู่

นี่น่าจะเป็นช่วงที่เราหนีได้ง่าย…

“แต่พอถึงเวลาที่ต้องออกไปข้างนอกแล้ว มันไม่ได้ง่ายอย่างนั้นน่ะสิ”

ผมกำลังจะลงมือหนีออกจากประเทศนี้ แต่ว่าไม่มีใครที่คิดจะมาสงสัยผมเพราะผมเข้าออกราชวังมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว

ถึงอย่างนั้น ระวังไว้ก็ยังดีกว่าไม่ระวังเลย ดังนั้นผมเลยพยายามมองหาจุดที่รักษาความปลอดภัยอย่างหละหลวม แต่ความจริงที่ว่าผมได้ข้อมูลเหล่านั้นมาอย่างง่ายดายก็ทำให้ผมรู้สึกไม่สบายใจแม้จะเป็นในออฟฟิศของผมก็ตาม

“ถึงแม้ว่าเราจะโจมตีจากภายนอก แต่ไม่ใช่ว่าข้อมูลนี่มันขาดหายเยอะไปหน่อยงั้นเหรอ…?”

อ้อ แหม ก็นั่นมันจักรวรรดินี่นะ!

จักวรรดิที่ให้ทุกเผ่าพันธุ์รวมถึงครึ่งมนุษย์ ไม่ว่าจะเป็นสถานภาพ หรือว่าเผ่าพันธุ์ แข่งขันกันได้อย่างเท่าเทียม

อาณาจักรนั้นคอยระแวดระวังประเทศศัตรูที่น่าสงสัย แต่เราสงสัยว่ามันเป็นยังไงกันแน่ เราถูกบอกเอาไว้ว่าให้หลีกเลี่ยงการติดต่อกับประเทศศัตรูให้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้ในตอนที่เรายังเป็นข้ารับใช้ของคุณหนูในวัยเยาว์ ถึงแม้ว่าเราจะรู้จักอาณาจักรเป็นอย่างดีและการเจรจากับประเทศพันธมิตร เราก็ยังไม่สามารถที่จะรับรู้เรื่องต่างๆได้

แต่เท่าที่เรารู้มา เราเคยถูกบอกว่าเราจะได้รับอนุญาติให้ไปสถาบันศึกษาวิชาชีพได้ปีนึง แม้ว่าตัวตนของเราจะถูกปกปิดอยุ่ก็ตาม

พวกเขามีความเป็นไปได้หลายรูปแบบ ตั้งแต่ข้ารับใช้และพนักงานผลิต จนไปถึงเจ้าหน้าที่ทางการทหาร นักผจญภัย และอื่นๆอีกมากมาย

“ถ้าหากว่าเป็นข้ารับใช้หรืออะไรก็ตาม มันจะเป็นปัญหาเวลาที่ถูกตามล่า ……ไว้เราค่อยคิดตอนที่เราไปถึงที่นั่นก็แล้วกัน……”

เป็นทหารน่าจะเป็นสิ่งตรงข้ามกับที่เรากำลังทำอยู่ในตอนนี้ และเราก็อยากที่จะลองเป็นดู การเป็นนักผจญภัยก็เป็นเหมือนสัญลักษณ์ของความอิสระ

ครั้งล่าสุดนี่มันเมื่อไหร่กันนะที่หัวใจเรามันเต้นเร็วขนาดนี้ในตอนที่คิดถึงเรื่องในอนาคตน่ะ?

เราออกจากอาณาจักรที่ๆเราเกิดและเติบโตกับความรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อยในหัวใจของเรา

==================