บทที่ 497 ออกเดินทาง

“น่าสนใจ”

อวี้ฮ่าวหรานพยักหน้าเบา ๆ

เมื่อได้ยินอย่างนั้น หวังเหยียนก็รู้สึกทึ่งกับชายตรงหน้าอย่างมาก

ในสายตาอีกฝ่าย เด็กชายผู้แข็งแกร่งและเย่อหยิ่งน่าสนใจงั้นเหรอ?

บรรลุขอบเขตพลังภายในขั้นสูงสุดในตอนอายุสิบสองปีน่าสนใจ?

คนมากมายฝึกตนตลอดหลายสิบปี แต่ก็ยังไม่แข็งแกร่งเท่าเด็กคนนั้น!

ตอนนี้ผ่านมาสี่ห้าปีแล้ว เด็กคนนั้นจะบรรลุขอบเขตไหนแล้วล่ะ?

และคนที่สามารถสอนลูกศิษย์ที่ประสบความสำเร็จอย่างนี้จะเก่งกาจขนาดไหนนะ?

หวังเหยียนอดประหลาดใจไม่ได้หลังจากคิดอย่างนั้น

นี่มันเป็นเพียงยอดภูเขาน้ำแข็งที่โผล่พ้นน้ำเท่านั้น

“อีกอย่างคนที่เขาส่งมาฆ่าพวกเราล้วนบรรลุขอบเขตพลังภายในทุกคน แถมยังถูกฝึกมาอย่างดี ถึงผมจะบรรลุขอบเขตพลังภายในขั้นสูงสุดแล้ว แต่ก็กลัวว่าจะแพ้พวกมันอยู่ดี”

หวังเหยียนครุ่นคิดครู่หนึ่งก่อนพูดต่อ

เขามั่นใจในตัวชายตรงหน้าอย่างมาก ไม่ว่าจะเจอศัตรูประเภทไหน เขาก็ไม่เคยหวั่นไหวแม้แต่น้อย และมักทำเหมือนคู่ต่อสู้อยู่คนละระดับกับเขาเสมอ

“โอเค ฉันเข้าใจแล้ว”

อวี้ฮ่าวหรานพยักหน้าพลางลุกยืนขึ้นแล้วเดินจากไป

ก่อนออกจากห้อง เขากำชับหวังเหยียนโดยไม่หันกลับไปมองอีกฝ่ายว่า “เราจะเดินทางไปที่นั่นในอีกสองวัน แล้วอย่าลืมบอกโจวเฟยหู่ให้เลือกลูกน้องที่ไว้ใจได้ติดตามนายไปด้วยล่ะ”

เขาเดินออกไปจากห้องทันทีที่พูดจบ

หวังเหยียนพยักหน้าอย่างรวดเร็ว เขาจะจัดการเรื่องทุกอย่างให้ดีที่สุด โดยที่อีกฝ่ายไม่ต้องออกแรงเลย

ขณะเดียวกัน อีกด้านหนึ่ง

“ฮ่า ๆ น่าสนใจดีนี่ อะไรทำให้แกคิดว่าตัวเองสู้กับไอ้อวี้ฮ่าวหรานได้?”

ณ วิลล่าใกล้ทะเลสาบ ชุ่ยเจิ้งไห่นั่งบนโซฟาขณะมองลูกชายด้วยสายตาดูถูก

“ผม…ผม…”

นายน้อยชุ่ยลังเล เมื่อคืนนี้เขาแพ้อวี้ฮ่าวหรานราบคาบ แถมยังแพ้พนันจนเงิน รถยนต์ หรือแม้แต่หุ้นของบริษัทเล็ก ๆ สองแห่ง

เขาเดินเตร่อยู่ข้างนอกทั้งคืนกว่าจะกล้ากลับมาที่บ้าน

“มันเก่งไหม?”

ชุ่ยเจิ้งไห่ถามด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย

“เก่งจนเราคาดไม่ถึงเลยครับพ่อ! ตอนแรกพวกเราตั้งใจจะเล่นงานมัน แต่พอเวลาผ่านไปพวกเราก็หมกมุ่นที่จะเอาชนะมันจนทุ่มของทั้งหมดที่มีลงเป็นเดิมพัน”

นายน้อยชุ่ยรีบตอบอย่างรวดเร็ว เขาอดรู้สึกเจ็บปวดไม่ได้เมื่อนึกย้อนถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้

“ในที่สุดพวกเราก็หมดตัว แต่พวกเราก็ยังอยากได้เงินที่เสียไปคืนมาบ้าง”

สิ่งนี้ทำให้เขาหวาดกลัวอย่างมาก แต่โชคดีที่รู้ตัวทันเวลา ไม่อย่างนั้นเขาคงต้องสูญเสียสิ่งที่มีไปมากกว่านี้

“ฮึ ไอ้สมองกลวงเอ๊ย”

หลี่เจิ้งไห่ดับบุหรี่ในมือก่อนแค่นเสียงเย็นชา ขณะที่คิ้วขมวดเข้าหากันเล็กน้อย

“มันฉลาดมาก แม้แต่ฉันยังหาทางจัดการกับมันไม่ได้ แล้วแกเก่งมาจากไหนถึงคิดว่าตัวเองสู้มันได้? สุดท้ายก็ถูกมันเล่นงานจนไม่เหลืออะไร”

“พ่อ…ยกโทษให้ผมไม่ได้เหรอ? ผมจะไม่ได้ตั้งใจ!”

นายน้อยชุ่ยขอร้องขณะมือสั่นเทาไม่หยุด

ตั้งแต่เติบโตมา เขาก็ทำงานอย่างหนักเพื่อรวบรวมทรัพย์สินทั้งหลายมาเป็นของตัวเอง แต่ตอนนี้เขาสูญเสียมันให้กับศัตรูแล้ว

“ผมไม่ได้ตั้งใจ พ่อไม่ต้องคิดมากหรอกนะครับ ถ้าถึงเวลาที่เหมาะสมเมื่อไร ผมจะเอาคืนให้สาสม”

ชุ่ยเจิ้งไห่พยักหน้าอย่างไม่ใส่ใจเมื่อได้ยินอย่างนั้น

…

สองวันต่อมา

“ฉันได้ยินมานานแล้วว่าที่เมืองชิ่งชวนมีทั้งภูเขา แม่น้ำ แล้วก็น้ำพุร้อนด้วย

หลี่หรงเก็บสัมภาระที่เตรียมไว้ตลอดสองวันที่ผ่านมาใส่ในกระเป๋าเป้สะพายหลัง

“เย้! ในที่สุดพวกเราก็ได้ไปเที่ยวสักที! ถวนถวนรักน้าและพ่อที่สุดเลย!”

เด็กน้อยกระโดดโลดเต้นอยู่บนโซฟาอย่างมีความสุข

แต่เพราะที่พักไม่อนุญาตให้นำสัตว์ไปด้วย เจ้าสุนัขตัวน้อยทั้งสองจึงต้องอยู่เฝ้าบ้านไปโดยปริยาย

“โอเค ไปกันเถอะ ไม่ต้องเอาอะไรไปมากมายหรอก พี่จองโรงแรมไว้แล้ว”

อวี้ฮ่าวหรานพูดเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเก็บของใกล้เสร็จแล้ว

“อืม ฉันไม่ค่อยได้เดินทางไกลเท่าไหร่น่ะ”

หลี่หรงยิ้มขณะหยิบกระเป๋าขึ้นสะพาย

เธอเป็นคนขยันขันแข็งมาก ตอนที่ยังเรียนอยู่มัธยมปลาย เธอต้องเรียนอย่างหนักจนไม่มีเที่ยวเล่นเหมือนเด็กสาวรุ่นเดียวกัน และหลังจากเข้าเรียนมหาวิทยาลัยก็มีเรื่องเลวร้ายเกิดขึ้นกับพี่สาวและพี่เขย

ต่อมาหญิงสาวก็ออกจากครอบครัวหลี่และเปิดบริษัทของตัวเองพร้อมกับดูแลถวนถวนไปด้วย

ดังนั้นจึงไม่มีเวลาไปเที่ยวเหมือนคนอื่น ๆ

โชคดีที่หลี่หรงไม่ต้องกังวลเรื่องการเรียนมากนัก เพราะตระกูลหลี่มีความสัมพันธ์อันดีกับมหาวิทยาลัย เธอจึงไม่ถูกไล่ออกจากมหาวิทยาลัยและยังคงได้เรียนต่อมาจนถึงทุกวันนี้

“ไปกันเลย!”

หลังจากเก็บสัมภาระเสร็จแล้ว หลี่หรงก็สวมแว่นกันแดดก่อนเปิดประตูเดินออกไป

“ฉันช่วยถือเอง”

อวี้ฮ่าวหรานถามเมื่อเห็นอีกฝ่ายถือสิ่งของพะรุงพะรัง แต่หลี่หรงปฏิเสธ

“ไม่เป็นไร! นี่เป็นการไปเที่ยวครั้งแรกของฉันตั้งแต่เข้าเรียนมัธยมปลาย ฉันต้องใส่ใจกับมันให้มาก!”

แต่หลังจากคิดดูแล้ว เธอก็รู้สึกได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ…

“อืม…ตั้งแต่มัธยมต้นต่างหาก”

เมื่อนึกย้อนกลับไป ดูเหมือนว่าตอนเด็ก ๆ เธอจะได้ไปเที่ยวกับครอบครัวบ่อยครั้ง

แต่เธอจำรายละเอียดเหล่านั้นไม่ได้แล้ว

“ฉันหวังว่าในอนาคตถวนถวนจะไม่ต้องโดดเดี่ยวเหมือนน้านะ ตั้งแต่โตขึ้นมา น้าก็ไม่เคยไปเที่ยวที่ไหนอีกเลย”

หลี่หรงจูงมือถวนถวน

หวังเหยียนรอคนที่เหลืออยู่ชั้นล่างนานแล้ว เขามีสีหน้าดีใจจนแทบปกปิดไม่มิด

ในที่สุดเขาก็ได้แก้แค้นสักที!

ขณะที่ถูกไล่ล่าในตอนนั้น เขาวิ่งหนีหัวซุกหัวซุนและร้องขอความช่วยเหลือตามทางราวกับสุนัขหลงทาง แต่ก็ไม่มีใครช่วยเขาเลยสักคน

ความเกลียดชังเหล่านั้นฝังลึกเข้าไปในกระดูกเขาแล้ว!

สองชั่วโมงต่อมา อวี้ฮ่าวหรานและครอบครัวอยู่บนเครื่องบินแล้ว

“ว้าว…หนูอยู่บนเครื่องบินแล้ว”

ตั้งแต่เกิด เจ้าตัวน้อยไม่เคยขึ้นเครื่องบินเลยสักครั้ง ดังนั้นตอนนี้หนูน้อยจึงตื่นตาตื่นใจอย่างมาก

“เดี๋ยวจะสนุกกว่านี้อีก”

หลี่หรงพูดด้วยรอยยิ้ม ขณะนึกถึงตอนนี้ที่ตัวเองขึ้นเครื่องบินครั้งแรกตอนที่ยังเป็นเด็ก

ตอนนั้นเธอจำได้เลือนรางว่าหลี่เม่ย หลี่ชงซาน หลี่จิงเทียนและแม่อยู่กันพร้อมหน้า

เครื่องบินบินขึ้นไปบนฟ้าอย่างรวดเร็ว ซึ่งทำให้ถวนถวนตื่นเต้นมาก

ด้วยการอบรมสั่งสอนที่ดี เธอจึงไม่ส่งเสียงดังรบกวนคนอื่น

“พ่อจ๋า ถวนถวนอยากขึ้นเครื่องบินอีกได้ไหม?”

ถวนถวนมองเมืองฮ่วยอันที่เล็กลงเรื่อง ๆ พร้อมถามด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น

“ได้สิ ถ้าพ่อว่าง พ่อจะพาถวนถวนไปเที่ยวอีก”

อวี้ฮ่าวหรานตกปากรับคำ เมื่อเครื่องบินอยู่ในระดับที่สูงขึ้น ข้างนอกหน้าต่างก็ปรากฏก้อนเมฆขาว

หลังจากขึ้นมาบนเครื่องบิน หลี่หรงก็ดูเงียบไป ตอนนี้เธอมองก้อนเมฆข้างนอกหน้าก่อนตกอยู่ในภวังค์

“พี่สาว…ตอนนี้พี่อยู่ที่ไหน? พี่เขยกลับบ้านมานานแล้วนะ”

เธออาจไม่ชอบหลี่จิงเทียน แต่กลับรักและเคารพหลี่เม่ยพี่สาวคนโตอย่างมาก

ด้วยเหตุผลนี้เธอจึงออกจากคฤหาสน์ตระกูลหลี่โดยไม่ลังเลเพื่อมาดูแลถวนถวน

พี่สาวของเธอเป็นคนดีจริง ๆ

ถึงอย่างนั้น ขณะตกอยู่ในภวังค์ เธอก็รู้สึกได้ถึงมือจับแขนเธอเอาไว้

“อย่าขยับ มีบางอย่างแปลกไป”

เสียงทุ้มต่ำลอยเข้ามาในหูของเธอ ร่างกายหลี่หรงแข็งทื่อทันที

เธอรู้ว่านั่นเป็นเสียงของพี่เขย ในเมื่ออีกฝ่ายบอกว่ามีบางอย่างผิดปกติ แน่นอนว่าจะต้องมีเรื่องเลวร้ายเกิดขึ้นแน่นอน!

เมื่อหันไปมองข้างหลัง เธอก็เห็นหวังเหยียนลุกยืนขึ้นแล้วมองไปที่ท้ายเครื่องบิน!

จบภาค