ฉันแอบพา มาเกียน่า เข้ามาในบ้านเพื่อหาชุดให้เธอใส่ ตอนนี้ล่ะ ต้องแอบย่องกลับไปที่ห้องอย่างเบาๆ พอถึงห้องทุกอย่างก็จะ เซฟ…..

“แอดดดด~…….ปัก!”

“เจ็บบ!!!”

อีกแล้วใครเป็นประตูออกมาแบบไม่บอกไม่กล่าว อีกแล้วเนี้ย!! เรย์ งั้นหลอ? ไม่สิตอนนั้นฉันเห็นเธอกลับไปแล้วนิอีกอย่างตอนนี้ก็จะเช้าแล้วด้วย…… งั้นก็คงจะเป็น อืม…ต้องใช่แน่ๆ……………………..ท่านแม่….

“หืม… ซากุระ ตื่นเช้าจังเลยนะ?”

“ทะทะทะ ท่านแม่ อรุณสวัสดิ์ ตอนเช้าคะ วะวะวันนี้อากาศดีมากเลยเหมาะกับการไปเดินเล่น”

ท่านแม่มองไปที่หน้าต่างก็เห็นท้องฟ้าที่มืดมิด เธอเอียงคอเล็กน้อยแล้วถามกลับ…

“อากาศดี? ตอนนี้ยังมืดอยู่นิ”

ชิบหอยแล้ว!! เอายังไงดี สกิล แถไปเรื่อย ไม่ใด้ผล สิ่งมีชีวิตที่เรียกว่าท่านแม่แข็งแกร่งจริงๆ… เธอมองไปข้างหลังของฉัน เหมือนกับซ่อนอะไรบางอย่างอยู่เธอเดินเข้าไปใกล้เพื่อไปดูว่ามีอะไร ….  แย่แล้วแบบนี้ท่านแม่ใด้เห็น มาเกียน่า แน่

“มีอะไรที่อยู่ข้างหลัง ที่ไม่อยากให้แม่เห็นหลอ หืม… เด็กผู้หญิง? แถมที่ใส่เสื้อผ้าอีกต่างหาก นี้มันเกิดอะไรขื้น ซากุระ ลองอธิบายมาสิ!”

“ท่านแม่คะ! เด็กผู้หญิงคนนี้มีชื่อว่า มาเกียน่า เธอกำลังโดนตามล่าเอาชีวิตอยู่ เธอใด้หลบหนีออกจากบ้าน แต่โชคร้ายดันมาเจอกับพวกโจร ใจร้าย ปล้นเธอระหว่างทางทำให้เธอล่อนจ้อนอยู่แบบนี้ พอเธอเดินมาเรื่อยๆจนออกมาจากป่าใด้ก็เจอ เด็กสาวผู้แสนหน้ารักที่กำลังเดินเล่นอยู่สวนหลังบ้าน เธอก้มกราบขอร้องให้ช่วยชีวิตเธอ เรื่องก็มีประมาณนี้”

มาเกียน่า จากที่จับชายเสื้อของ ซากุระ เธอก็เริ่มที่จะถอยห่างออกไป เธอทำหน้าหยะแหยงใส่ฉันเต็มที่….. เอ้ย ทำหน้าทำตาแบบนั้นคืออะไร ทึ่งเหรอหรือสมเพช เลิกชะ ห้ามมอง ห้ามมองนนะ!

“หืม…เรื่องเป็นแบบนี้เอง ลำบากแย่เลย…….หนูชื่อ มาเกียน่า สินะ เดียวตระกูลของเราจะคุ้มครองให้เอง สนใจมาอยู่บ้านหลังนี่ไหมล่ะ แต่จะให้อยู่ฟรีมันก็….. อ่อจริงสิ! เมดของเราขาดคนอยู่พอดีสนใจเป็นเมดส่วนตัวของ ซากุระ ไหมส่วน มาเรีย มีความผิดฐานที่ปล่อยให้ ซากุระ ออกไปข้างนอกคนเดียวขณะตัวเองกำลังหลับอย่างสะบาย เธอจะถูกย้ายไปเป็นเมดส่วนตัวของ เรนะ แทน”

มาเรีย ฉันขอโทษ ขอโทษจริงๆ ที่ใช้สกิลทำให้เธอนอนหลับจนเสียงาน ขอโทษ! หวังว่าเราจะใด้เจอกันอีกในชาติหน้า

…………………………..

หลังจาก พวกเราตกลงให้ มาเกียน่า เธอมาอยู่บ้านเรา เธอใด้ถูกท่านแม่พาเข้าไปในห้องเพื่อที่จะเปลี่ยนเสื้อผ้า ท่านพ่อที่กำลังนอนอยู่ในห้องก็ถูกแตะออกมาดูเหมือนว่าท่านพ่อจะยังไม่รู้เรื่อง หลังจากเขาใด้สติเขาหันมาถามฉันใหญ่เลยว่ามันเกิดเรื่องอะไรขื้นไม่ใช่ท่านแม่โมโหพ่อหลอกนะ เวลาผ่านไปไม่นาน มาเกียน่า เธอกลับมาพร้อมชุดสีดำขาวอันเป็นเอกลักษณ์ใช่แล้วเธอสวมชุดเมดพอตีกลับตัวเธอเลย….ว่าแต่ท่านแม่มีชุดนั้นเก็บไว้ที่ห้องนอนใด้ยังไงขนานตัวดูใส่ไม่ใด้ด้วยซ้ำ…..

“แต่นแต๊น! ชุดเมดแสน สวยที่เก็บเอาไว้มายาวนานไม่มีโอกาสใด้ใช้– อะแฮ่มเป็นยังไงสวยรึเปล่า!”

“สวยมากๆ เลย”//พูดพร้อมกับท่านพ่อที่กำลังนั่งรออยู่หน้าห้อง

“อร๊ายยย นี้เราอายุขนานนี้แล้วยังบอกว่าสวยอยู่เหรอเนี้ย เขินจัง” 

ท่านแม่ บิดตัวไปมาเหมือนกับเด็กสาวที่ถูกชมว่าสวยเป็นครั้งแรก…. ทันใด้นั้นท่านพ่อมาสกิดที่แขนของฉันเหมือนกับจะพูดอะไรบางอย่าง

“โอ้ย! ชากุระ ช่วยบอกแม่เธอหน่อยสิว่า อายุ เธอตอนนี้กำลังเข้าเลข 3 แล้ว”

 เอ้ย  เอ้ย ท่านพ่อทำไมถึงอยากให้ฉันพูดล่ะ ถ้าท่านแม่รู้เข้ามันไม่จบแค่แตะออกจากห้องหลอกนะรอบนี้! ถ้าอยากพูดก็พูดเองเลย ฉันยังไม่อยากอายุสั้น แต่จะว่าไป มาเกียน่า ใส่ชุดเมดมันก็หน้ารักสุดๆไปเลย ผมสีดำของเธอกำลับชุดเมด อืม…ถ้ามีแว่นใส่ด้วยคงเป็นสาวฝันไปแล้ว เดียวลองหาให้เธอใส่ดีกว่า…..

………………………………..

(1 เดือน ผ่านไป ความกดอากาศต่ำลง อากาศมันเริ่มเย็นลงเรื่อยๆ)

“หนาววุ้ย~ ทำไมประเทศนี้มันถึงใด้หนาวขนานนี้”

ในช่วงหนึ่งเดือนที่ผ่านมา บอกเลยว่าความความหนาวมันเย็นลงเรื่อยๆ มันเรื่มลงตั้งแต่ที่ มาเกียน่า มาอยู่ในบ้านหลังนี้ล่ะมั้ง?

ตอนนี้ฉันกำลังหลับอย่างสบายในห้องพร้อมกับแสงตะเกียงอุ่นๆ แต่ที่ไม่ค่อยสบายคือความรู้สึกร้อนๆ ตรงแขนขวา……

“ซากุระ……..ไม่ไหวแล้ววว~ ถ้าจะต่ออีกล่ะก็…..ฉันจะแย่เอาน้า~ ครอกกก ฟี้~ ”

ใช่! มาเกียวน่า เธอกำลังนอนกอดแขนฉันอยู่ ไม่รู้เธอเป็นบ้าอะไร! ชอบเข้ามากอดแขนฉันแทบทุกวัน ถึงในห้องฉันตอนนี้จะมีสองเตียง เธอก็ไม่เคยคิดที่จะไปนอนเตียงตัวเองเลย…

“อย่างน้อยก็ใส่เสื้อผ้าหน่อยเถอะ!”

ฉันลุกขื้นจากที่นอนแล้วเดินตู้แต่งตัว เสื้อผ้าของฉันส่วนใหญ่เป็นของตกทอดทางมรดกมาจาก เรนะ ทั้งนั้น

เพราะท่านแม่เป็นคนประหยัดขั้นสุด! อันไหนที่ยังใช้ใด้อยู่ท่านก็จะเก็บเอาไว้ ถึงท่านพ่อจะแอบเอาไปทิ้งเพราะมันทำให้ห้องรก แต่เธอก็จะหามาเพื่มอีกเรื่อยๆ….

ฉันมองไปที่หน้าจก เห็นร่างกายตัวเองที่เป็น เด็กผู้หญิงตัวเล็กหน้ารัก ดวงสีแดงตากลมโตที่ใด้รับมาจากแม่ ใบหน้าที่สะสวยไร้ที่ติ ผิดที่นุ่มนิ่มดั่งกับพุดดิ้ง เห็นแล้วอยากสัมผัส ในทุกวันฉันจะมาแอบจ้องตัวเองในกระจกแล้วลูบไล้ไปให้ทั้งร่างกาย….

(อ้าาา~ หน้ารักเกินไปแล้วตัวเรา~)

หลังจากฉันนั่งชมตัวเองจนพอใจ ไปถึง 2 ชั่วโมง เอาละ ถึงเวลาที่ต้องไปอ่านหนังสือในห้องสมุดต่อแล้ว.. 

ฉันรีบแต่งตัวให้เสร็จเพื่อเตรียมตัวไปยังห้องสมุด ซากุระ ปิดตู้เสือผ้าแล้วหันหลังกลับไป…

ที่ประตูมีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่กำลังยืน “ติดค่าสถานะสตั้น” อยู่ที่หน้าประตู เธอมีผมสีแดงเพลิง ดวงตาสีส้ม เธอจ้องไปทาง มาเกียน่า นอนไม่ใส่เสื้อผ้า แล้วสลับไปมา กับฉันที่กำลังนั่งอยู่ที่หน้ากระจก…

“อะแฮ่ม……… เอาเป็นว่าพี่ไม่เห็นอะไรทั้งนั้น ถึง ซากุระ จะเป็นยูริพี่ก็จะไม่ห้ามอะไรไม่ใด้รังเกียจด้วย อืม….”

“จริงสิวันนี้จะมีครูสอนพิเศษมา รีบเตรียมตัวแล้วลงมาข้างล่างด้วยล่ะ”

หลังจากพูดจบเธอก็ ปิดประตูดัง “ปั้ง!” 

“เอ๋ เอ๊ะ? เดี๋ยวก่อน! เดี๋ยวก่อนสิ~! ท่านพี่ มันไม่ใช้แบบนั้น มันเป็นเรื่องเข้าใจผิด!—- ” 

“ห้าวววว~…. เกิดอะไรขื้นหลอ ซากุระ เสียงดังจังเลย~”//เสียงของคนที่พี่งตื่น

ตอนนี้ยังทันต้องรีบไปแก้ความเข้าใจผิด… ฉันรีบลาก มาเกียน่า ลงมาจากเตียงเพื่อให้เธอรีบใส่ชุด…

“อ๊า! ซากุระ รุนแรกเกินไปแล้ว ทำไมถึงรีบขนานนั้นล่ะ ร่างกายของ มาเกียจัง จะพังเอาน้าา~!”

เลิก.…ทำ.…เสียง! แบบนั้นชักทีเถอะขอร้อง! เดียวมีคนเข้าใจผิดไปมากกว่านี คิดถูกหรึอคิดผิดที่พาเธอกลับมาด้วยเนี้ย ฉันเอามือกุมขมับ….

……………………………

ณ ที่ดันเจี้ยนที่ ซากุระ เคลียร์ ไปเมื่อเดือนก่อน ตอนนี้มีกลุ่มของชายปริศนาใด้เดินทางมาถึงที่ดันเจี้ยน….

“นะ นี้มันเกิดอะไรขื้น! ดันเจี้ยนระดับ 5 ดันเจี้ยนไร้ทางออกถูกเคลียร์แล้ว? ดันเจี้ยนที่แม้แต่นักผจญภัยแรงค์ S ยังหาทางออกไม่เจอ แต่ตอนนี้มันถูกเคลียร์แล้ว เขาเป็นใครกัน พระเจ้ารึว่าผู้กล้า?”

ชายขี่ม้าสีขาวพูดขื้นพร้อมกับสีหน้าที่ตื่นตกใจ จนคนข้างหลังที่มาด้วยตกใจไปตามๆกัน…

(คนที่เคลียร์ดันเจี้ยนนี้เป็นใครกัน นักผจญภัยแรงค์ S ? ไม่สิข้าจำใด้ว่าพวกเขาส่วนใหญ่จะไปรับมือกับดันเจี้ยนที่ประเทศอื่น คงไม่มีเวลามันจัดการดันเจี้ยนที่รับมือยากแบบนี้หลอก งั้นเขาเป็นใครกันที่เคลียร์ดันเจี้ยน แบบนี้ใด้ต้อง รีบหาตัวให้เจอก่อนที่ “กิลด์ แฟรี่ฮันเตอร์” จะแย่งไป)

“ยูกิ จุน และ รินริน พวกเธอสามคนรีบหาไปคนที่มีความสามารถมาทั้งหมด ไม่ว่าจะเป็นเด็กหรึอคนแก่ คนที่เคลียร์ดันเจี้ยนต้องอยู่ในเมืองนี้แน่! ข้ามีลางสังหรณ์แบบนั้น”

“รับทราบ ท่านราชา นิโครัส พวกเราจะรีบออกเดินทางทันที”

ไรท์ : ขอโทษที่ลงช้า มีเหตุผลอยู่คือ เรื่องนี้ 100% เกิดมาจาก การด้นสดของผมเอง บางทีหัวมันตันๆ เขียนไม่ออก เลยไปหาเกมแก้ แต่ดันติดเกมนั้นชะงั้น! ผมขอโทษ!