Cr weibo : 北温知有

     ข้าคือทายาทแห่งจวนเสนาบดี

     แต่เล็กข้าก็ถูกให้หมั้นหมาย คู่หมั้นของข้าคือบุตรีของแม่ทัพเจิ้นหย่วน นางเป็นสตรีที่น่ารำคาญที่สุดเท่าที่ข้าเคยพบเจอมา ขี้โหวกเหวกโวยวายแต่เด็ก “ข้าเกลียดเจ้าจะตายอยู่แล้ว ข้าจะให้ท่านพ่อถอนหมั้น!”

     ในคืน ก่อนที่ข้าต้องเข้าร่วมกองทัพ นางลอบมาพบข้า นางกล่าวว่า “เจ้าเกลียดชังข้า แต่ข้ากลับชอบเจ้า” ทว่าข้ามิอาจรักนางได้

     เพราะในตอนที่ข้าอายุสิบสอง ข้าก็ได้ทราบถึงฐานะของตนเอง ข้าคือองค์ชายแห่งแคว้นต้าเว่ยแต่นางเป็นบุตรสาวของแม่ทัพเจิ้นหย่วนแห่งต้าซ่ง ครานี้ความสัมพันธ์ระหว่างสองแคว้นกำลังอยู่ในสถานการณ์ตึงเครียด ความสัมพันธ์ของข้าและนาง เป็นได้เพียงศัตรู

     อยู่ในค่ายทหารมานานปี มักจะมีคนเขียนจดหมายมาให้ ครั้งแรกที่เปิดซองจดหมาย ข้าก็รู้ในทันทีว่าเป็นลายมือของนาง นางส่งจดหมายมาให้ข้ามากมาย ที่ประทับใจที่สุด เห็นจะเป็นจดหมายฉบับสุดท้ายที่ส่งถึงข้า ในซองนั้นใส่เพียงเมล็ดถั่วแดงสามเม็ด*

     วินาทีนั้น ข้าก็ตัดสินใจกลับเมืองหลวง

     วันแรกที่ข้ากลับถึงเมืองหลวง สิ่งแรกที่ข้าทำ คือไปถอนหมั้นกับนาง นางถามข้าว่าเพราะเหตุใดข้าตอบว่า “ข้ามีสตรีที่รักแล้ว”

     ข้าได้สั่งให้คนสนิทเตรียมคนมาก่อนล่วงหน้าแล้ว ให้สตรีนางนั้นแสดงละครกับข้าหนึ่งฉาก แต่พอนางเห็นกลับไม่ตายใจ ไม่ยอมให้บิดานางถอนหมั้น ข้าอยากจะต่อว่านางว่า นางโง่หรือไรเหตุใดถึงมาชอบคนอย่างข้า

     งานแต่งวันนั้น ข้าผลักบานประตู ก็พบนางที่ปลดผ้าคลุมหน้าออก นางคิดว่าข้าจะไม่มาแล้ว จึงดื่มเหล้าไปมาก ข้าจึงอุ้มนางที่นอนอยู่บนพื้นขึ้นมา จู่ๆ นางก็ลืมตา ร่ำไห้เหมือนอยากจะหลุดพ้นจากอ้อมแขนของข้า “เจ้ามาทำอะไร! เหตุใดเจ้าต้องมา…เหตุใดเจ้าถึงต้องปรากฎตัวให้ข้าเห็น เพราะเหตุใดคนที่เจ้าชอบถึงไม่ใช่ข้า…เพราะเหตุใด” สุดท้ายก็ร้องไห้โวยวาย จนหลับไป

     ข้าเองก็อยากจะถามเหมือนกันว่า เหตุใดข้าถึงไม่ใช่บุตรที่แท้จริงของจวนเสนาบดี

     ต่อมา เพื่อจะให้นางตายใจ และเพื่อที่จะเอาแผนที่วางกำลังทหารของต้าซ่งมาได้ ข้าจึงต้องกลับค่ายทหาร

     สามปีต่อมา เมื่อพบนางอีกครา คือในสนามรบ ในดวงตาของนางทันทีที่เห็นข้า เหมือนไม่อยากจะเชื่อ แต่ความสงสัยก็มลายหายไปสิ้นในบัดดล

     คราที่ทัพเว่ยล้อมนางไว้ ข้ามีแผนในใจอยู่ก่อนแล้ว ข้าต้องการพานางกลับต้าเว่ย

     แต่นางกลับกล่าวว่า “คนในตระกูลของแม่ทัพเจิ้นหย่วน ไม่เคยยอมรับความพ่ายแพ้!”

     ข้าเหมือนรู้ว่านางจะทำอันใด แต่นางกลับไม่เหลือโอกาสและเวลาที่จะให้ข้าหยุดนาง และนางก็ใช้ดาบยาวเฉือนคอตนเอง

     ปีนี้เป็นปีที่ห้าแล้วนับแต่นางจากไป ข้านั่งอยู่บนบัลลังก์พระราชวังต้าเว่ยเพียงผู้เดียว ในคืนที่เสียนางไป ข้าหวนนึกถึงเหตุการณ์ในอดีตเมื่อนานมาแล้ว และรู้ว่าตัวข้าในอดีตนั้นช่างน่ารังเกียจเพียงใด

     ข้าเกิดมาเพื่ออำนาจ และข้าก็ยอมทำทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อให้ได้มันมา และในท้ายที่สุด ทุกสิ่งก็ถูกฝังไปพร้อมกับนาง

     *เมล็ดถั่วแดงสามเม็ด คือ ความคิดถึงคะนึงหา