“สถานีต่อไปคานาซากิ สถานีต่อไปคือคานาซากิ ทางออกอยู่ทางขวา”

    ผมกำลังเล่นสมาร์ทโฟนอยู่ตอนที่ได้ยินประกาศภายในรถไฟ จึงลุกขึ้นจากที่นั่ง และก้าวออกไปบนชานชาลาที่สว่างไสวด้วยแสงไฟในยามราตรี

    ผมชื่อ ริว ซาโตะ เป็นพนักงานออฟฟิศธรรมดาที่ทำงานในบริษัทขนาดเล็กถึงปานกลางในโตเกียว

    รายได้ต่อปีของผมก็ไม่ได้มากจนจะไปคุยให้ใครฟังได้ แต่ผมอาศัยอยู่คนเดียวและเก็บหอมรอมริบทุกเดือนจนมีเงินเก็บพอสมควร

         “หิวแล้วสิ ออกไปหาอะไรกินดีกว่า”

     ที่ผมเริ่มใช้ชีวิตในเมืองนี้ก็สักสองปีได้แล้ว ผมเริ่มใช้ชีวิตที่นี่ทันทีที่เรียนจบมหาวิทยาลัย และเมื่อเริ่มคุ้นเคยกับงาน ก็เริ่มรู้สึกสบายใจในชีวิตมากขึ้น

     ช่วงนี้สิ่งที่ผมชอบทำคือการไปร้านอาหารใกล้บ้าน

    หลังจากผ่านช่องตรวจตั๋วของสถานีแล้วผมก็ตรงไปยังทางออกฝั่งตรงข้ามของบ้านและเริ่มเดินไปตามถนนช็อปปิ้งของสวนสาธารณะคานามาจิ

    นี่คือถนนช็อปปิ้งที่มีมายาวนานและมีร้านอาหารเล็กๆ มากมาย

    ร้านแฮมเบอร์เกอร์สุดเก๋ที่ผมทานเมื่อวานซืนนั้นอร่อยมาก แต่ผมก็ยังอยากไปร้านแกงกะหรี่ที่ผมไปเมื่อวานอีกครั้ง

    “อืม ไม่รู้จะไปร้านไหนดีแฮะ”

        ผมคิดเรื่องนี้ขณะที่เดินผ่านย่านช็อปปิ้ง มีหลายร้านที่อยากเข้าแต่ยังตัดสินใจไม่ได้

       ขณะที่กำลังถกเถียงกันในใจระหว่างร้านนี้กับร้านนั้นในที่สุดผมก็เดินมาถึงสุดทางของถนนช็อปปิ้ง

          ดังที่ชื่อ “ถนนช็อปปิ้งสวนสาธารณะ” บ่งบอก สุดทางของถนนช็อปปิ้งคือสวนสาธารณะขนาดใหญ่

       ข้างหน้านั้นไม่มีร้านค้าก็เลยกำลังจะเดินเลี้ยวไปที่ร้านที่นึกถึงเมื่อกี้ แต่เมื่อผมเห็นไฟสีขาวบนถนนในสวนสาธารณะ

           “นั่นอะไรน่ะ?”

       เมื่อลองเพ่งมอง ก็เห็นแผงขายของอยู่ข้างถนน และมีม่านสีขาวที่ไม่มีตัวอักษรใดๆเขียนไว้เลย

       ผมเองก็เคยมาที่สวนสาธารณะแห่งนี้หลายครั้ง แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นอะไรแบบนี้

       โอเค งั้นวันนี้ไปกินข้าวที่นั่นกัน

       เมื่อตัดสินใจได้แล้วผมก็ก้าวเข้าไปในสวนสาธารณะ

       พอมาถึงหน้าแผงก็หายใจเข้าลึกๆหนึ่งเฮือก

        เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่ผมทานอาหารที่ร้านอาหารแผงลอยก็เลยกังวลนิดหน่อย

           “ขอโทษค…”

         ผมแหวกม่านแบบสุดกำลัง แต่ก็กลืนคำพูดเหล่านั้นไปกับสิ่งที่ได้เห็น

        เพราะไม่มีผู้คน อาหาร หรืออะไรก็ตามอยู่ที่แผงขายตรงหน้าของผม จะมีก็แค่แผงขายอาหารเปล่าๆ

          สงสัยว่าอยู่ระหว่างเตรียมเปิดร้านหรือเปล่า

          แต่ก็น่าแปลกที่ไม่มีใครอยู่เลย

             อย่างไรก็ตาม ผมเองก็ผิดหวังนิดๆ ก็เลยยอมแพ้และแหวกม่านออกมาเพื่อไปร้านอื่น…

            “…………เอ๋?”

           ตรงหน้าของผมกลายเป็นป่าทึบ

          เมื่อมองขึ้นไปก็เห็นท้องฟ้าสีครามสดใส