ภูติเป็นสิงมีชีวิตขนาดจิ๋วเพียงหนึ่งฝ่ามือมนุษ์ รูปร่างไม่ต่างจากมนุษย์มากนักเพียงแต่สีผิวพวกเขาสามารถเรืองแสงเป็นสีที่เกี่ยวข้องกับพลังหรือธาตุเมื่อใช้พลังเวทหรือขยับตัวตามปกติ ในหมู่บ้านแฟรี่ไนท์หรือดินแดนแฟรี่ไนท์แห่งนี้ ภูติเพศหญิงที่มาจากตระกูลแห่งแสงมักมีรูปร่างที่สวยงามและพลังที่อ่อนโยน

    ถ้าพูดถึงตระกูลแห่งแสงแล้วล่ะก็ วิสรี่คือหนึ่งในนั้น

    ซาคและวิสรี่ภูติหนุ่มสาววัยรุ่นอายุสิบเจ็ดปีกำลังสอดแนมมนุษย์

    “นี่ซาค ข้าเบื่อจะแย่แล้ว เฝ้าดูพวกมนุษย์ไปก็ไม่เห็นจะมีประโยชน์อะไรเลย ฟังนะหมู่บ้านของเราไม่ได้เข้าร่วมสงครามมานับพันปีแล้ว แถมพวกเรายังมีพลังเวทแข็งแกร่งกว่าพวกมนุษษ์จอมเวทนั้นตั้งเยอะไม่เห็นต้องกลัวเลย แค่ข้าคนเดียวก็ล้มพวกอยู่ในวังได้สิบคนสบายๆ พวกเราไปเดินเล่นที่ภูเขาด้านนั้นดีกว่า”

    “ไม่ได้ ครั้งนี้หัวหน้าหน่วยบอกว่าถ้าอู้งานอีกจะจับไปยัดใส่หุ่นมนุษย์ทดลองห้าวันเลยนะ”

    “ทำไมต้องเอาเราไปยัดใส่หุ่นมนุษย์น่าสมเพศแบบนั้นด้วยนะไม่เห็นมีไรดีสักอย่าง ใช้เวทมนต์ก็ยากแถมยังเป็นมนุษย์อีกข้าไม่เข้าใจตาแก่นักประดิษฐ์ของเถื่อนนั้นจริงๆ”

    “คุณเวลบอกว่าทำเพื่อแฟรี่ไนท์น่ะ”

    “แฟรี่ไนท์กับผีสิ ข้าได้ยินเพื่อนของข้าบอกว่าตาลุงเวลสมัยเป็นทหารยามได้ตกหลุมรักผู้หญิงเผ่ามนุษย์คนหนึ่งเข้า นานวันไปนางคนนั้นก็มีคนรัก ตาแก่เวลก็เลยนอนร้องไห้ไปหกวันห้าคืน” 

    “ชูว……..”

    ซาคทำท่าเอานิ้วชี้แตะที่ปากเป็นการบอกให้เงียบ วิสรี่เอามือทั้งสองมาปิดปากตัวเองทันทีแต่เหมือนจะสายไปซะแล้ว

    เด็กผู้หญิงชาวมนุษย์เงยหน้ามองมาบนต้นไม้ พร้อมชี้นิ้ว

    “ท่านแม่ ข้าได้ยินเสียงคนบนต้นไม้”

    แม่ของเด็กเดินเข้ามาหา

    “จะไปมีคนอยู่บนต้นไม้ได้ไงลูก มานี่มะแม่พาไปซื้อขนม”

    “ขนมหรอ ไป ไป”

    ซาคถอนหายใจ

    “เกือบไปแล้ว พวกเราไม่มีเวทเครื่อนย้ายด้วยสิ”

    เสียงที่แฝงไอเย็นได้ลอยมากับสายลมพัดมาถึงหูเขาและวิสรี่

    “พวกเจ้าอีกแล้วสินะ”

    ภูติแห่งสายลมหัวหน้าหน่วยสอดแนมได้มายืนอยู่ตรงหน้า

    “หึหึ บทลงโทษคงเบาไปสำหรับพวกเจ้าสองคนสินะ.. ลงโทษไปก็ไม่เคยหลาบจำ เอาแบบนี้แล้วกันครั้งนี้ข้าจะส่งพวกเจ้าไปอยู่กับคุณเวลสักหนึ่งเดือนแล้วกัน”

    สีหน้าวิสรี่พร้อมที่จะร้องไห้โฮออกมาตลอดเวลา

    “ท่านหัวหน้าส่งข้าไปที่ไหนก็ได้ยกเว้นส่งข้าไปหาตาแก่นั้น”

    “จะเรียกว่าตาแก่ก็ไม่ถูกนะวิสรี่ พวกเราเผ่าภูติไม่มีแก่เฒ่ามีแต่แกนยึดพลังจะหายไปตามกาลเวลา ถึงแม้แกนยึดพลังของคุณเวลกำลังจะหายไป อายุก็ปาไปหกร้อยปีแล้วแต่โดยรวมยังถือว่ายังหนุ่มแถมหน้าตาก็ไม่เลว”

    “ข้าขอร้อง ท่านหัวหน้า… “

    “ข้าว่าบทลงโทษของเจ้าเป็นแบบนี้ก็ดีแล้ว สำหรับซาคนี่เป็นบทลงโทษที่เบาก็จริงถึงซาคจะไม่รอบครอบจนทำงานพลาดบ่อยครั้งแต่ส่วนใหญ่มันเป็นเพราะเจ้าประมาท พรุ่งนี้ก็ไปหาคุณเวลด้วยล่ะ ลาก่อนวิสรี่ศิษย์รัก ฮ่าฮ่าฮ่า”

    หัวหน้าหน่วยได้หายไปพร้อมกับสายลม

    “ท่านหัวหน้า!”

    วิสรี่ร้องไห้โฮออกมา

    “ฮือ…ฮือ…”

    ซาคเอามือลูบหัวปลอบใจ

    “เรื่องมันก็นานมาแล้วเจ้าจะเกรียดอะไรเขานักหนา”

    “ถ้าเจ้าเป็นข้าเจ้าไม่มีทางพูดแบบนี้แน่ ตอนเด็กน่ะข้า…ฮือ…ฮือ…ไม่เอาแล้วข้าไม่อยากพูดถึง”

    วิสรี่นั่งร้องไห้อยู่นาน ส่วนซาคก็นั่งฟังเสียงร้องไห้อยู่นานเขาไม่ได้รู้สึกเบื่อเลยได้ฟังวิสรี่ด่าคุณเวลไปร้องไห้ไปก็สนุกดี

    เธอร้องไห้จนพอใจ

    “นี่ วิสรี่ข้ากลับก่อนนะ วันนี้น้องสาวข้ากลับเร็ว”

    “อือ…”

    วิสรี่นั่งอยู่ตรงนั่นปรับอารมณ์อยู่ครู่หนึ่งแล้วเดินทางกลับแฟรี่ไนท์
 

 

    เขตดาวตก หมู่บ้านแฟรี่ไนท์

    รอนด้าภูติอายุสิบห้าปีบินมาตามถนนที่สร้างจากกิ่งไม้เล็กๆหลายกิ่งถักทอกันอย่างสวยงาม ผู้ที่สร้างสิ่งนี้ขึ้นมาคือภูติตระกูลแห่งไม้

    หมู่บ้านแฟรี่ไนท์หรือดินแดนแฟรี่ไนท์ถูกสร้างด้วยกิ่งไม้และแสงสีจากตระกูลแห่งแสงอย่างสวยงาม

    สิ่งก่อสร้างถูกสร้างด้วยตระกูลแห่งผืนดิน

    ประชากรสามหมื่นตน

    ไม่มีสิ่งไหนเลยที่ไม่สวยงามในดินแดนที่เล็กจิ๋วแห่งนี้

    รอดด้าเห็นแสงจากด้านในบ้านเปิดอยู่

    “กลับมาแล้วค่ะ ท่านพี่”

    “วันนี้มีอะไรจะถามข้าล่ะ”

    รอนด้ายิ้มอย่างมีความสุขเธอรู้ว่าพี่ชายตั้งใจกลับบ้านเร็วขึ้นเพื่อเธอ

    “วันนี้ข้าเริ่มเรียนอักษรรูนวันแรกข้ามีเรื่องไม่เข้าใจเยอะเลย ท่านพี่ช่วยสอนตรงที่ข้าไม่เข้าใจหน่อยสิ”

    เธอชี้ลงในสมุดส่วนที่ไม่เข้าใจ

   “ข้าคิดไว้แล้วต้องมีคำถาม เจ้าก็ขี้สงสัยไปซะทุกเรื่องเลยนะรอนด้า เรื่องที่ไม่เข้าใจเจ้าก็จะหาคำตอบจนไม่เป็นอันกินอันนอน วันไหนที่เจ้าหาคำตอบไม่ได้เจ้าจะทำยังไง”

    “ข้าก็จะไปถามคนอื่น”

    รอนด้าฉีกยิ้มอย่างน่ารัก

    ซาคสอนเธอได้อย่างดีเยี่ยมนั้นเป็นเพราะว่าเขาคือภูติตนหนึ่งที่มีคะแนนสอบเป็นอันดับสิบในหมู่บ้านส่วนอันดับที่สูงกว่านั้นโดนแย่งชิงไปโดยลูกหลานตระกูลใหญ่

    “ท่านพี่ อาจารย์บอกว่าถ้าเข้าใจอักษรรูนก็จะเข้าใจพลังของตัวเองมากขึ้น ข้าจะหาจุดเด่นของสายพลังตัวเองเจอรึป่าว”

    “น้องฉลาดจะตายคะแนนสอบก็เป็นอันดับสี่ข้าอายุก็ปาไปสิบเจ็ดแล้วยังหาจุดเด่นของสายพลังเวทตัวเองไม่เจอเลย”

    “พวกตระกูลใหญ่นี่ดีจังนะ มีสายพลังเวทของตระกูลเป็นจุดเด่นตั้งแต่กำเนิดแล้วยังไม่หายไปตามยุคสมัย สายพลังเวทตระกูลที่อ่อนแอโดนสายพลังของตระกูลใหญ่กลืนกินจนท้ายที่สุดทายาทจะมีสายพลังเวทของตระกูลใหญ่”

    “จะว่าแบบนั้นก็ไม่ถูกนะ เพราะแบบนี้ไงเขาถึงไม่กล้าแต่งงานกับพวกตระกูลใหญ่กัน จะรักใครชอบใครก็ไม่ใช่เรื่องง่าย ส่วนพวกเรามีอิสระในความรัก สายพลังตระกูลใหญ่ก็ใช่ว่าจะมีแต่ข้อดีเสมอไป”

    “ท่านพี่วิสรี่น่าจะลำบากใจน่าดูเลยนะคะ”

    “ฮ่าฮ่า วิสรี่ไม่เคยคิดเรื่องแบบนั้นแน่”

    “ข้าว่าไม่น่าใช่นะท่านพี่”
 

 

    เขตดวงตะวัน หมู่บ้านแฟรี่ไนท์

    วิสรี่ส่งตัวเองเข้าหาเตียงนอนเมื่อถึงห้อง

    เธอเอาหน้าซุกกับหมอนพร้อมใบหน้าอมชมพู มือลูบผมของเธอส่วนที่ซาคสัมผัส

    “ซาค คนบ้า…”