ดาดฟ้าสถานที่ประจำของเหล่านักเรียนซึ่งปกติจะถูกใช้ในช่วงพักกลางวัน แต่เย็นวันนี้ผมถูกเรียกขึ้นมาเพราะอดีตเพื่อนสมัยเด็กบอกว่ามีเรื่องสำคัญจะคุยด้วย

ความจริงก็รู้ว่าเรื่องอะไร เเต่ก็ยอมมาเพราะอยากรู้ความเป็นไปของพวกเขาบ้าง

ริน เป็นผู้หญิงคนเดียวในกลุ่มเธอมีผมยาวสีดำเงางาม ดวงตาของเธอส่องสว่างราวกับจะกลืนความหมองมนในตัวผมให้หายไปในทุกครั้งที่จ้องมอง
เธอเป็นรักเเรกของผมในวัยเด็ก 

เบน เพื่อนสนิทอีกคน เขาช่างดูธรรมดาในทุกด้าน หน้าตาชายทั่วไปอย่างกับก็อปวางกันมา ผลการเรียนเเละฐานะทางบ้านก็กลางๆ จะมีดีเเบบขาดลอยก็เรื่องความสัมพันธ์ที่ดีกับคนรอบข้างซึ่งสิ่งนี้ก็เป็นจุดเปลี่ยนสำคัญเมื่อผมขึ้นมต้น

ความจริงทุกอย่างกำลังไปได้ดี กระทั่งขึ้นมต้นที่ผมไม่ได้อยู่ห้องเดียวกับทั้งคู่ ปัญหาเริ่มเมื่อผมเเทบเข้ากับเพื่อนใหม่ไม่ได้ เพราะการพูดคุยราวเครื่องพิมพ์ดีดของผมก็ทำให้บทสนทนากับผู้อื่นเเต่ละครั้งเต็มไปด้วยความอึดอัด เเละ น่าเบื่อสุดๆ ผมลองพยายามอยู่หลายครั้งเเต่ก็ไม่ประสบความสำเร็จจนท้อเเละหมดมั่นใจในที่สุด

ผมรู้ตัวภายหลังว่าพอไม่มีพวกเขาเเล้วผมก็ไม่ต่างอะไรจากเด็กมีปัญหาที่ต้องมีคนคอยช่วย ผมผิดหวังมากเสียจนตีตัวออกห่างคนรอบข้างรวมถึงเพื่อนทั้งสอง  ราวกับ คนเเปลกหน้าที่ไม่รู้จักกัน ความรู้สึกไม่ได้ดั่งใจหวังในตอนเริ่มทำให้ความสัมพันธ์ของพวกเราขาดหาย เเละดูจะไม่สามารถกับมาต่อกันได้อีก สุดท้าย ผมก็ตัดความสัมพันธ์กับทุกคน เเละ ปลีกตัวมาอยู่คนเดียวมากขึ้นโดยไม่สนใจใครอีกต่อไป

นับเป็นเวลานานมากเเล้วที่ไม่ได้มาเจอกันตรงๆเเบบนี้ ครั้งล่าสุดที่เราเจอกัน เราก็ไม่ต่างจากคนเเปลกหน้าตามท้องถนน

   ” เราตัดสินใจคบกันเเล้วล่ะ ”

เสียงมั่นใจของเขาพาผมสะดุ้งเล็กน้อยในขณะมือของทั้งคู่ก็กุมกันเเน่นทำให้ผมเชื่อว่าเขาพูดความจริง

” นี่เหรอเรื่องสำคัญ มันเด็กมากที่จะมาบอกเรื่องนี้ให้อดีตเพื่อนอย่างผมฟัง ”

ผมขี้เกียจคุยต่อจึงตัดบทเเละรีบเดินออกไปจากดาดฟ้า โดยทิ้งให้ทั้งสองยืนงงกับสิ่งที่ผมทำ

ผมออกมาไม่ใช่เพราะเรื่องที่ทั้งคู่คบกัน ไอ้เรื่องนั้นรู้ตั้งเเต่ที่จับมือกันเเล้ว

เพราะอยู่กับตัวเองมาซักระยะ ผมเองก็เปลี่ยนเเปลงเเละยอมตัดใจกับเรื่องที่มองว่ายุ่งยาก ทั้งเรื่องเรียน หรือกระทั่ง รักเเรกที่ผมก็ยอมทิ้งไว้เป็นอดีตที่ไม่ยึดติดอีกต่อไป

ทางที่ดีผมควรใช้เวลาที่เหลือกับสิ่งอื่นมากกว่าจะมาสนใจอดีตที่ผ่านไปเเละผมก็ขี้เกียจจะนึกถึงมันเเล้วด้วย