1ปีผ่านไป แล้วก็ถึงวันเกิดปีแรกของข้า  พ่อแม่ดูแลข้ามากกว่าที่เคยเพราะคาดหวังให้ข้าก้าวแรกให้ได้ พวกเขาคิดว่าข้าเป็นอัจฉริยะเพราะข้าพูดคำแรกได้หลังจาก6เดือนหลังข้าเกิดมา ข้าฝึกพูดก่อนนอนทุกวันและเรียนรู้ได้ค่อนข้างเร็ว

คำพูดแรกของจ้า  คือตอนที่พ่อของจ้าเปลี่ยนผ้าอ้อม เขาเพิ่งถอดผ้าอ้อมสกปรกเพื่อเปลี่ยน ข้าคิดขะแก้แค้นเล็กน้อย ขณะพ่อจะเปลี่ยนผ้าอ้อม ข้าได้ฉี่ให้แรงที่สุดเท่าที่ข้าจะทำได้และราดไปที่หน้าของเขาพอดี และข้าก็หัวเราะ และพ่อข้าก็เริ่มหน้าแดง และข้าก็พูดว่า งี่เง่า กับเขา ทันใดนั้นใบหน้าของขาก็แริ่มเปลี่ยนสีจากสีแดงเป็นน้ำตาแห่งความสุข แล้วเขาอุ้มข้าขึ้นในอากาศและตะโกน

“เรย์ ลูกเป็นอัจฉริยะ พ่อรู้ว่าลูกพิเศษขนาดไหน”

ข้ามีโอกาศที่จะทำอีกครั้ง แต่ข้าไม่ทำเพราะเขาดูมีความสุข

ข้าพยายามฝึกเดินเหมือนข้าจะควบคุมเท้าไม่ค่อยได้ ความสามารถในการทรงตัวมันยังไม่ดี ข้าชอบคลานบนพื้นมากกว่าหัดใช้ช้อนซ่อมก็ยังไม่เก่งอยู่ดี  ข้าเห็นว่าพ่อแม่ข้าผิดหวังที่ข้าไม่หัดเดิน ข้ารู้สึกว่าต้องเอาใจพวกเขาเพื่อแสดงว่าข้าคืออัจฉริยะ จึงฝึกตอนกลางคืนทุกคืน

ข้าพบว่าโลกนี้คือโลกเดียวกันกับข้าที่ตายลงเรื่องมันเกิขึ้นเมื่อแม่ของข้า อ่านนิทานให้ข้าฟัง เรื่องมีอยู่ว่ามังกรแดงจะมาลงโทษเด็กๆ แต่ดูเหมือนว่าเรื่องเหล่านี้เป็นเพียงนิทานสำหรับพวกเขา ข้ารู้สึกภูมิใจที่ข้ามีชื่อเสียง และถูกใช้เป็นวิธีหลอกเด็ก เวลาผ่านไปนานแค่ไหนแล้วสำหรับพวกเขา เวลาผ่านไปเพียงใดหลังจากข้าได้ตายและเกิดใหม่ เวลาเหมือนผ่านไปไม่กี่วิตอนข้าตายและกลายเป็นมนุษย์ ในสมัยข้าทุกคนรู้จักและกลัว เซนราชามังกรแดง แต่ตอนนี้กลายเป็นนิทานก่อนนอนซะแล้ว มันเป็นสิ่งที่ต้องคิดเมื่อข้าได้โตขึ้น

พ่อซื้อดาบให้ข้าในวันเกิด แล้วโดนแม่ดุในภายหลัง เขาคิดอะไรอยู่ข้าได้ดาบตอนอายุ 1 ขวบ ข้ายังจับซ่อมไม่ถูกเลย แต่ก็ไท่รังเกียจดาบ  ความตั้งใจของพ่อคืออยากให้เดินรอยตามเขา พบว่างานของพ่อและแม่คือสิ่งที่เรียกว่า การผจญภัย พ่อเป็นนักดาบ แม่เปฌนนักเวทย์ อาชีพนี้ดูเหมือนจะได้รับความเคารพอย่างสูง และมีเพียงสองคนในเมืองนี้ จึงอธิบายได้ว่าทำไมทุกคนในเมืองนี้ถึงปฏิบัติต่อพ่อแม่เป็นอย่างดี

ในขณะที่มีการผจญภัยไม่กี่แห่งในโลก ข้าไม่เคยเห็นคนอื่นร่ายเวทมนตร์มาก่อน เห็นเพียงแม่ร่ายเวทยมนตร์ที่บ้านไม่กี่ครั้งเท่านั้น ข้าสงสัยการที่ข้าสามารถเป็นเมจนี่ จะทำให้ข้าแก้แค้นได้ง่ายขึ้นมั้ย