ในที่สุดแทนไทก็ยอมรักษาคำพูดพาร่างเล็กขึ้นมาจากน้ำทะเล เมื่อขึ้นฝั่งแล้วลูกพลับก็รีบคลายอ้อมกอด ผละจากตัวเขาราวกับรังเกียจซะเต็มประดา พยายามควบคุมตัวเองให้หยุดร้องไห้ แทนไทได้แต่ยืนกอดอกจ้องมองร่างเล็กที่ตอนนี้อยู่ในสภาพล่อตาล่อใจ เสื้อนักศึกษาสีขาวเมื่อเปียกน้ำจึงทำให้เห็นเนื้อหนังมังสาส่วนบนอย่างชัดเจน เมื่อรู้ตัวลูกพลับจึงรีบกอดอกแล้วหันหลังให้

“มองอะไร?”

“ตากู จะมองอะไรก็เป็นสิทธิ์ของกู”

“ผมเองก็มีสิทธิ์จะไม่ให้ใครมองเหมือนกัน” ลูกพลับว่าทั้งที่ยังหันหลังให้ ทว่าเจ้าตัวกลับต้องสะดุ้งโหยงเมื่อมีคนมากอดจากด้านหลัง ยื่นใบหน้าเข้ามาใกล้ใบหูแล้วกระซิบว่า…

“จะอายอะไรในเมื่อกูเห็นมาหมดแล้ว สัมผัสมาหมดทุกสัดส่วนแล้ว”

“หยุดพูดเดี๋ยวนี้ นั่นเพราะคุณรังแกผม”

“ในเมื่อวันนี้มึงทำให้กูพลาดของสำคัญไป มึงจะต้องชดใช้คืนให้กู”

“คุณกำลังบังคับผม”

“กูไม่ได้บังคับ มึงต่างหากที่สัญญากับกูเองว่าจะยอมทุกอย่าง นี่ไง! กูกำลังทวงสัญญาจากมึง”

“ก็คุณจะปล่อยผมลงทะเลใครไม่ยอมก็บ้าแล้ว”

“แล้วมึงพูดเองใช่ไหมว่าจะยอม”

ได้ยินประโยคนั้นลูกพลับก็นิ่งงัน มันเรื่องจริงที่เขารับปากไปแล้ว อีกอย่างสถานการณ์เช่นนี้คงไม่มีทางหนีไปไหนได้ เขาวางกับดักไว้ทุกทางไม่ยอมให้มีโอกาสกระดิกตัวได้ พามาที่แสนไกลจากบ้านเช่นนี้ช่างเจ้าเล่ห์เหลือเกิน

แทนไทยิ้มมุมปากเมื่ออีกฝ่ายยืนนิ่งเหมือนกำลังคิดตัดสินใจ เขาพลิกร่างเล็กให้หันมาเผชิญหน้ากัน มองดูดี ๆ แล้วไอ้เด็กนี่ก็หน้าตาดีใช้ได้ แถมผิวพรรณยังขาวนวลเนียนราวกับผู้หญิง อย่างน้อยผู้ชายคนแรกในชีวิตก็ไม่ได้ขี้ริ้วขี้เหล่อะไร งานดีอย่างนี้ทำให้ความรังเกียจในช่วงแรก ๆ ลดลง บัดนี้เกิดความอยากรู้อยากลองมากขึ้น อยากจะพิสูจน์ว่าเวลามีอะไรกับผู้ชายในยามไม่มีแอลกอฮอล์ในเลือด มันจะรู้สึกเหมือนมีอะไรกับผู้หญิงไหม

“สรุปว่าจะยอมไหม” คนพูดเชยคางเรียวขึ้นให้สบตากัน

“ผมมีสิทธิ์ปฏิเสธด้วยเหรอ”

แม้จะตอบรับไปทว่าสีหน้ากลับไร้ซึ่งความสุนทรีย์ ลูกพลับยังคงหลบสายตาคมคู่นั้น หัวใจดวงน้อยเต้นแรงขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อรู้ตัวว่ากำลังจะถูกเขารุกรานอีกครั้ง ได้แต่ยอมรับในโชคชะตาและไม่รู้สึกเสียใจอะไร เพราะเขาเป็นผู้ชายถึงอย่างไรก็ไม่เสียหายอยู่แล้ว

“ดีมาก ขึ้นรถ กูจะพาไปขึ้นสวรรค์ชั้นเจ็ด”

แทนไทยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ จูงมือร่างเล็กตรงไปที่รถ จากนั้นก็ขับพาไปยังโรงแรมที่อยู่ใกล้ที่สุด

โรงแรมที่แทนไทพามาเป็นสไตล์รีสอร์ต ถูกสร้างเป็นหลังแยกจากกันทำให้มีความเป็นส่วนตัว แถมยังมีที่จอดรถอยู่ข้าง ๆ อีกด้วย หลังจากเช็กอินแล้วก็ได้รับกุญแจ แทนไทสั่งเครื่องดื่มจากพนักงาน แล้วพาคนที่มาด้วยเข้าไปข้างใน

ลูกพลับได้แต่ยืนเก้ ๆ กัง ๆ มองดูภายในห้องสี่เหลี่ยมที่ถูกตกแต่งอย่างสวยงาม ดูหรูหรากว่าโรงแรมม่านรูดทั่วไป ทว่ามันกลับดูน่ากลัวอย่างบอกไม่ถูก เนื้อตัวเปียกปอนจึงเกิดอาการหนาวสั่นเมื่อสัมผัสกับแอร์เย็น ๆ จนต้องกอดตัวเอง เห็นอย่างนั้นแทนไทจึงโยนผ้าเช็ดตัวให้

“ไปอาบน้ำสิ เดี๋ยวจะหนาวตายก่อนจะโดนกูเอา”

ลูกพลับมองค้อนด้วยสายตาไม่เป็นมิตร เดินถือผ้าเช็ดตัวเข้าไปในห้องน้ำอย่างว่าง่าย เขาใช้เวลาอยู่ในห้องน้ำให้นานที่สุดเท่าที่จะนานได้เผื่อว่าจะถ่วงเวลาได้ ทว่ากลับมีเสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น

ปัง ๆ ๆ

“มึงทำเหี้ยอะไรนานจังวะ”

“คือผม…”

“ถ้าไม่ออกมากูพังประตูจริง ๆ ด้วย”

“ผมจะออกไปเดี๋ยวนี้ล่ะครับ”

ลูกพลับตะโกนออกไป รีบนำผ้าเช็ดตัวมาพันรอบเอวก่อนจะปลดกลอนประตูอย่างช้า ๆ กำลังจะหมุนลูกบิดประตูทว่าคนที่อยู่ข้างนอกดันเข้ามาเสียก่อน

“คุณแทน!”

“มึงคิดจะถ่วงเวลางั้นเหรอ”

ปะ…เปล่าสักหน่อย ผมแค่เป็นคนอาบน้ำนาน”

คนพูดเดินเบี่ยงตัวออกไปจากห้องน้ำ พยายามไม่มองเรือนกายกำยำตรงหน้า นั่นเพราะตอนนี้แทนไทสวมเพียงผ้าเช็ดตัวผืนเดียวเช่นกัน เรือนกายที่เต็มแน่นไปด้วยมัดกล้ามเนื้อ หน้าท้องมีลอนซิกแพคเรียงตัวสวยงามชวนสัมผัส สร้างความประหม่าให้ร่างเล็กเหลือเกิน

แทนไทยิ้มมุมปากแล้วเดินตามหลังมาติด ๆ เมื่อถึงตัวแล้วก็เข้าไปซ้อนหลัง เลื้อยมือมาวางหมับบนเนินอกทั้งสอง ซุกใบหน้าลงมาคลอเคลียที่ซอกคอขาว จนได้กลิ่นสบู่อ่อน ๆ ปลุกอารมณ์สวาทให้เขาได้เป็นอย่างดี

“คะ…คุณแทน”

“ทำไม? ตื่นเต้นเหรอที่จะได้เป็นเมียกูอีก”

“เปล่าครับ ผมแค่จะบอกว่าให้รีบทำจะได้รีบกลับ”

“เก่งนี่ อย่างอื่นให้มันเก่งเหมือนปากนะ” คนพูดเริ่มขยับมืออย่างช้า ๆ มาหยุดที่ยอดอกสีงาม ก่อนใช้นิ้วเขี่ยที่ติ่งน้อย ๆ ไม่หยุด เมื่อถูกเล้าโลมด้วยวิธีนี้มีหรือที่ลูกพลับจะห้ามความรู้สึกได้ สั่นเทิ้มไปทั้งร่าง แข้งขาอ่อนแรงเกือบจะทรุดตัวลง เจ้าตัวขบริมฝีปากไว้แน่นเพื่อต่อสู้กับความช่ำชองของเขา

“นะ…ไหนคุณบอกว่ารังเกียจผมไม่ใช่เหรอ แล้วทำไม”

“ใช่! กูรังเกียจ แต่คิด ๆ ดูแล้วมึงมันก็ไม่เหมือนผู้ชายสักเท่าไหร่ หุ่นบอบบางอย่างกับผู้หญิง ดูผิวพรรณสิขาวสะอาดสะอ้าน แถมเอายังไงก็ไม่มีทางท้อง มึงว่ามันดีไหมล่ะ”

“ผมไม่ยอมให้คุณสดกับผมแน่ ไม่รู้ไปติดโรคมาจากไหนหรือเปล่า”

“มึงไม่มีสิทธิ์มาระแวงกูเข้าใจไหม นับจากนี้กูจะไม่ไปยุ่งวุ่นวายกับพี่สาวมึงตลอดชีวิต แต่มึงต้องยอมเป็นเมียลับ ๆ ของกู เรียกใช้งานตอนไหนต้องรีบมาเข้าใจไหม” แทนไทกล่าวเสียงกระเส่า มือหนายังคงสาละวนอยู่ที่ยอดอกคู่งาม ทำเอาร่างเล็กที่อยู่ในอ้อมอกสั่นเทิ้มจนแทบจะทรุดตัวลงนั่งเสียให้ได้

“ผมจะแฉคุณ! อ๊ะ!”

“มึงไม่กล้าหรอกเชื่อกู หึ ๆ”