ณ ชายป่าเขียวขจี ป่าไม้ล้อมรอบ

ฝูงขบวนรถม้า อึกกะทึกกึกก้อง กลางหุบเขา ท่ามกลางพงไผ ฝ่าเท้ามากมายเหยียบย่ำลง กระทบพื้นดิน เสียงม้า เสียงทาสดังก้องทั่วทั้งป่า

ฝูงขบวนเหล่าทาสนับร้อย เหมือนจะเร่งมุ่งหน้าตรงไปที่ไหนสักเเห่ง

 

หรือนั้นคือ นครใต้ดิน

” นครใต้ดิน จุดศูนย์รวมทาสชั้นเยี่ยม อุสาหกรรมค้าทาสที่ใหญ่ที่สุด ในภูมิภาคตะวันออกเฉียงใต้ สถานที่ซึ่งรวบรวมเหล่าทาสนำเข้าจาก พ่อค้าต่างเเดน เเละจาก ผู้ถือครองทาส ที่ต้องการขายหรือประมูล

ราคาทาส ได้ สามารถนำทาสเหล่านั้น มาประมูลที่นี่ ได้อย่างถูกกฎหมาย

    

 

 

 

” อย่าชักช้า เดินให้มันเร็วๆหน่อย

ชายท่าทาง บุรุษขุนพล คุ้มท้ายขบวนทาส ตะโกน สั่งลงมาถึงเหล่าทาส ที่เดินโซเซไปมา เหมือนคนเมา ที่พยายามมีสติ

 

ร่างกายของพวกเขาบอบช้ำ จากการถูกทุบตี การให้พวกเขาเดินอย่างปกติคงเป็นไปได้ยาก ด้วย พวกเขาเสียพลังงาน ไปกับการเดินทางหลายวัน โดยไม่ได้หยุดพักเพียงเเม้เเต่น้อย

ท่ามกลางฝูงเเมลง มด ยุง ตะขาบ สัตว์เล็ก สัตว์น้อยไต่ขึ้นชอดชัยบนร่างกาย เหล่าทาส ที่ไร้ซึ่งเครื่องป้องกัน จนบ้างตายไปกลางทาง จากพิษสัตว์เเมลงเหล่านี้

ผ่านคืนเเละวันอันหนาวเหน็บ ราวกับเวลาได้ล่วงเลยผ่านมาหลายร้อยปี ตั้งเเต่ก้าวเเรก ถึงก้าวปัจจุบัน ที่พวกเขา เดินย่ำผ่านกันมา

ร่างกายที่เริ่มอ่อนลา กับสารอาหารที่หายไป

จนในที่สุดเเล้ว ขีดจำกัดของมนุษย์ก็ต้องมาถึง

 

” ไม่ไหวเเล้ว

 

” พระเจ้า

” นี้เราอยู่ไปเพื่ออะไร

 

    เหล่าทาส เดินโซเซพร้อมรำพึงภายในใจ หลังจากนั้นไม่นาน พวกเขาก็พากันล้มฟุบลงไปนอนกับพื้น

ชายหลังม้า คุ้มท้ายขบวน ซึ่งเห็นความผิดปกติ จึงเร่งควบม้ามาดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในทันที

 

” เฮ้ย ๆ ยังไม่ถึงเวลาพักลุกขึ้นมา

ชายหลังม้าพูดอย่างไร้เมตตามาที่ทาสที่หมดเเรงล้มลง

พวกเขาไม่สามารถฝืนคำสั่งได้ เพราะรู้ว่าจะเจอกับอะไร

ทาสใกล้ๆ จึงจำใจ ต้องฝืนขีดจำกัดของตัวเองเเบกเพื่อนรวมทางที่ล้มลง ขึ้นมาอีกครั้ง

 

       

” ใครที่เดินต่อไม่ไหว พวกเเกที่เหลือ มีหน้าที่ต้องเเบกมันขึ้นมา เเละ จงจำเอาไว้ ตอนนี้พวกเเก ยังไม่มีสิทธิ์พัก จงเดินต่อไป

       บุรุษหลังม้ากล่าวเสียงดัง  ไร้ปราณีมาที่เหล่าทาส

 

ท่ามกลางความวุ่นวาย ที่เกิดขึ้นในหมู่ทาส

     ชายเเก่คนหนึ่ง พยายามเเหวกผ่านวงล้อม พาร่าง เด็กน้อย ท่าทางหมดสติ ตรงมาหาบุรุษขี่ม้า ที่กำลังเฝ้ามองสถานการณ์เหล่าท่านอยู่ไม่ห่าง

” ขอทางหน่อย ช่วยหลีกทางให้ข้าหน่อย

เสียงเเหบเเห้งของชายสูงอายุดังขึ้น ท่ามกลางความวุ่นวายของเหล่าทาส

ชายเเก่ฝ่าฝูงทาสมากมายตรงมาหยุดที่ข้างชายขี่ม้า

” ท่านขุนพล เด็กคนนี้ เดินต่อไปไม่ไว้เเล้ว อาการข้าอยากขออนุญาติท่าน ให้เขาพักที่รถม้าก่อนจะได้ไหม

ชายเเก่กล่าวขอ ถึงชายหลังม้าด้วยหวัง ต้องการให้ทาสเด็กเพื่อนร่วมทางได้พัก

สายตาเย่อหยิ่งมองลงมาที่ชายเเก่เเละเด็กน้อยที่กำลังหมดสติ

” ไม่ได้ กลับไปเดินต่อซะ

ชายหลังม้า พูดด้วยสีหน้าเย็นชา เเละกำลังจะควบม้าจากไป

” ช้าก่อน ท่านขุนพล

ชายหลังม้า หยุดหัน ไปตามเสียงพร้อมกับสีหน้าที่หงุดหงิด

ท่านจะทำเเบบนี้ไม่ได้ นะ ท่านต้องช่วยเด็กคนนี้

ชายเเก่อ้อนว้อน บุรุษขี่ม้าอีกครั้ง

ฉึบ…. เสียงชักดาบออกจากสลับ ทำให้

ชายเเก่ถึงกับหยุดชะงัก

ชายขี่ม้า ท่าทางหงุดหงิด เหมือนจะหมดความอดทน กับคำตื้อของชายเเก่ เขาชักดาบด้ามยาว ออกมาจากสลับ ลายมังกร ข้างลำตัว

ดาบปลายเเหลม สุดด้าม ชี้ตรงเจาะจงที่ลำคอของชายเเก่ สีหน้าโหดเหี้ยมของบุรุษขี่ม้า มองลงมาที่ชายเเก่อย่างเยือกเย็น

ตัวชายเเก่ ที่ยังไม่ทันตั้งตัวกับเหตุการณ์ ได้เพียงชะงักนิ่ง เเละ สั่นกลัว กับสิ่งเกิดที่ขึ้น

ทาสรอบข้างที่เหมือนจะเข้ามาพูดขอ เช่นเดียวกับชายเเก่ก่อนหน้านี้ รู้ดีเเล้วว่าพวกเขา ไม่ควรเข้าไป 

     สีหน้าไม่สู้เเละพากันเดินถอยกลับเข้าเเถวไป

” หุบปากซะ ไอ้เเก่ ถ้าเเกยังฝืนขออะไรอีก ทั้งเเกเเละเด็กฉันฆ่าไม่เลี้ยงเเน่

วาจาอาจหาญ สีหน้าเยือกเยือน กล่าวเตือน เป็นครั้งสุดท้าย ให้ชายสูงอายุตระหนักถึงที่ยืนของตน

สายตาที่เย็นชา ก้มมองลงมาที่ปลายดาบ ใกล้กับลำคอของชายเเก่

     

 

 

     ดาบในมือ ของชายขี่ม้า พร้อมเเล้วที่จะปิดชีพชายสูงอายุตรงหน้านี้ ขอเพียงเเค่ชายเเก่เอ่ยคำใดเเม้เเค่คำเดียว ตัวเขาก็พร้อมเเละไม่ลังเลเลย ที่จะสะบัน ตัดเฉือนฆ่าโหดชายตรงหน้าให้ตายคามือ

 

สถานการณ์ท่าทีดูอันตราย

ภายในใจชายเเก่ ได้นึกย้อนกับไปถึงอดีต เมื่อครั้งตนยังเด็กอีกครั้ง

  ตอนที่เขาอายุได้ 10 ปี

หลังจากที่สงครามเเย่งชิงพื้นที่ มอดดับลง สิ่งที่ควรจะนำพามาก็ควรจะเป็นความสงบสุขจากไฟสงครามที่หายไป เเต่มันกลับตรงกันข้าม เพราะ สงครามที่ดับลง นั้นนำพามาซึ่งหายนะ สู่ครอบครัวผู้มั่งมีทั้งหลาย

ในช่วงสงคราม มันเผือก ถือเป็นสิ่งที่กองทัพ ทุกฝ่ายต้องการนำมาเป็นเสบียงให้กับทหารสนามรบ ทางกองทัพจึงไม่ลังเลที่จะกวาดสั่งซื้อ มันเผือกทั่วทั้งประเทศ มาเป็นเสบียงเก็บไว้ ในทีเดียว

 

การขายมันเผือกนั้นสร้างรายได้ดีงามให้ผู้ปลูกก็จริง เเต่ก็ ไม่ได้ทำให้พวกเขาร่ำรวยมากมาย เพียงเเต่ทำให้มีรายได้ พอ ที่จะขยายธุรกิจต่อยอดเพิ่ม

เเต่ทุกอย่างมีดีเเละมีร้าย เมื่อเวลาผ่านมาได้ระยะหนึ่ง การขายพืชพันธุ์ เริ่มไม่เป็นที่ต้องการ การส่งออกเครื่องมือยุทโธปกรณ์เข้ามีบทบาทมากขึ้น

ข้าวเเละเผือกที่เคยราคาดีในช่วงสงคราม กับล้มไปกลับธุรกิจที่เจ๋งไม่เป็นท่า เเละพังทลายพร้อมไปกับ สงครามที่ดับลง

เเละสุดท้ายตนก็ถูก ครอบครัวเเท้ๆของตัวเองนำไปขายเป็นทาส จนถึงตอนนี้ตัวเขาก็ไม่คลายไปจากสถานะทาส 

     นั้นคือที่มาที่เขามาเป็นทาสเช่นนี้

 

ชายเเก่มองไปที่ใบหน้าของเด็กที่เข้าอุ้ม ชั่งใบหน้าที่ไร้เดียงสา เหมือนเช่นตนตอนเด็ก 

    เมื่อชายเเก่ตระหนักได้เช่นนั้นเเล้ว เขาเอ่ยกล่าวอย่างอาจหาญไม่สนเป็นหรือตาย 

   ท่าน…….. 

     สิ้นคำชายเเก่กล่าว เพียงชั่วพิบตา

ดาบในมือชายหลังม้า สะบัดผ่านลำคอชายเเก่ หัวขาดสะบัดกระเด็นหลุดจากบ่าตามคำกล่าว ร่างชายเเก่ไร้หัวร่วงลงสู่พื้นพร้อมร่างเด็กหนุ่ม

          ……

        เสียงกรี๊ดร้องของญิงกลุ่มหนึ่งดังขึ้น ท่ามกลางฝูงทาส พวกเธอตกใจร้องเสียงหลงออกมาดังลั่น ในตอนที่เห็นชายเเก่โดนฆ่าต่อหน้าต่อตา สีหน้าหวาด มีอยู่ทุกที ในฝูงทาส

       ชายขี่ม้าเห็นความกลัวของพวกมัน เขาทำหน้ารู้สึกพึงพอใจ 

         ” พวกเเกทุกคนดู ไอ้เเก่นี้ เเล้วจำไว้ให้ดี

  เขาพูดเตืนเหล่าทาส อย่างเย็นชา เเละกำลังจะควบม้าจากไป 

    ขณะนั้นเอง

    ที่หน้าขบวน เสียงม้าเร็ว ควบประชิดมาที่เเนวหลัง ดังขึ้น  ที่ตรงหน้าขบวน หญิงสวมเกราะเต็มยศ ควบม้าขาว มาหยุดที่หน้าวงล้อมเหล่าทาส 

   

    เธอที่เฝ้าดูอยู่เเนวหน้าคิดสงสัย จึงเอ่ยถามชายขี่ม้าผู้คุมหลัง

    ” เกิดอะไรขึ้น ทำไมไม่เคลื่อนขบวน

   เหล่าทาสรอบกายหญิงชุกเกระทำหน้าถอดสี เเละดูหวาดกลัวเธอที่มาเยือนเป็นอย่างมาก

     ”  มีปัญหาติดขัดในการเดินขบวน นิดหน่อยครับ หัวหน้า

     เขาพูดตอบด้วยท่าทีเปลี่ยนไปยังกับคนละคน คำสุภาพเบ่งตอบเเก่ผู้นำสูงสุดซึ่งไดเเข้ามาตรวจที่ท้ายขบวน

     ฟังจบเธอโดดลงจากม้าคู่ใจ เท้าคู่ลงสู่พื้นดิน หนาเเหนาะ เหล่าทาสรอบข้าง เห็นเช่นนั้น สีหน้าเกรงกลัวเร่งหลีกทางออกห่าง หวังให้ตนปลอกภัยมากที่สุด

      เอเดินก้าวมา ไม่เข้าใจว่าทำไม เหล่าทาสถึงมีท่าทีหวาดกลัวตนมากขนาดนี้ ก่อนหน้าไม่ยังจะเป็น

     พลันเดินมาถึงพื้นที่ต้องสงสัย ในที่สุดที่ตรงหน้าเธอได้พบกับสาเหตุที่ตนตามหา  

      หมู่ทาส เเตกวลล้อม เมื่อเห็นเธอเดินใกล้มา ที่ข้างหน้า ภาพไม่หน้า ก็ปรากฎขึ้นสู่สายตาเธอ ร่างชายเเก่ไร้หัว นอนจมอยู่บนพื้นโคลน ตัวเปอะเปื้อน รอยเลือดสาดกระจายอยู่ทั่วบริเวณ สภาพของชายเเก่ ทำให้เธอซึ่ง ยึดถือเคราพผู้อาวุโสเป็นที่สุด รู้สึกไม่พอใจกับสิ่งที่ชายขี่ม้าทำ เเละยิ่งโกรญขึ้นไปอีก เมื่อเห็นเด็กที่ชายเเก่กอดอยู่กลับโดนไปด้วย

    ” พวกเเกทั้งหมดกลับไปรวมกับเเนวหน้าซะ  เธอรู้สึกไม่พอใจ อย่างมาก เเต่ก็ไม่ได้คิดจะทำอะไรชายขี่ม้า   เหล่าท่านได้ยินเสียงก็รู้ว่าดูท่าไม่ดี พวกเขาขึ้นยกเเบกสรรพภาระอีกครั้ง เเละ เร่งเดินไปรวมกับเเถวหน้าขบวนซึ่งพักจอดรออยู่ไม่ไกลนัก 

       ” ฉันจำไม่ได้ว่าสั่งให้เเกฆ่าพวกเขาตอนไหน 

  เธอหันกลับมาพูดกับชายขี่ม้า เธอรู้สึกไม่พอใจกับสิ่งที่ชายขี่ม้าทำ เเต่ก็ไม่ได้ใช้อารมณ์ตัดสิน เเละพยายามถามถึงเหตุผลกับชายขี่ม้า

       เเต่สิ่งที่ชายขี่ม้าตอบกับมา ทำให้เธอต้องยอมรับว่าลูกน้องตนมันเหี้ยเต็มอัตราไปเเล้ว

         ” จะเป็นตายยังไง ใครสนกันครับ

 ชายขี่ม้าพูดนิ่งๆ เขาไม่ได้รู้สึกผิดกับสิ่งที่ทำลงไปเลยเเม้เเต่น้อย  เสียงนิ่งๆ โบกมือลา กำลังจากไป

          ” เอเทอ 

   ชายขี่ม้าที่พูดลาได้ไม่นาน ได้ยินเสียงเรียกชื่อตนดังมาจากข้างหลัง  เขาหันกลับไปขานรับเสียงนั้นทันที

          ” ครับหัวหน้า 

     เขาที่หันกลับไปมอง ก็ต้องงงกับภาพที่เห็น เมื่อ หัวหน้ากำลัง ถอดถุงมือตราสัญลักษณ์ผู้นำออก 

          ” ……..  เขาทำหน้างง เเต่ไม่ได้พูดอะไรออกไป

       เธอโยนถุงมือ ให้ชายขี่ม้า รับ  เขารับเเละมองดูตรานั้น

          ”   ฉันขอสละตำเเหน่งนี้ให้เเก ในฐานะรองหัวหน

          ”    อย่างที่เเกบอก ตายหรือไม่ ก็คงไม่มีใครสน ฉันเองก็ไม่ได้สนหรอก ถ้าเเกฆ่าอย่างมีเหตุผลละนะ

    ศพชายเเก่กับพื้นถูกยกขึ้นมา ที่ข้างทาง เธอค่อยๆฝังศพชายเเก่ลงดิน ในขณะที่กำลังพูดกับลูกน้องตน

    ชายขี่ม้ามองเงียบ ไม่ได้เอ่ยถามสิ่งใด

   เมื่อฝังศพสมบรูณ์ เธอนำเด็กชายบนพื้นใกล้หลุมศพที่ฝังขึ้นมาในอ้อมกอด 

          ”  ฉันนึกว่าเเกจะเลวขนาดเด็กก็ไม่เว้นซะอีก

  เธอลูบหัว มองใบหน้า เด็กน้อยอย่างอ่อนโยน

          ”  ถ้าเด็กมันพูดได้ ผมฆ่ามันไปเเล้ว

    ชายขี่ม้าเกาหัว ตอบหยอกขำเล่น 

          ”  ฉันถามอะไรเเกอย่างได้มั้ย

          ”  ครับ หัวหน้า

          ”  เเกเคารพฉันในฐานะอะไร

          ”  ว่าตามตรงต่อให้คุณไม่ใช่หัวหน้า ผมก็เคารพคุณเหนือหัวอยู่ดี

       เธอถอดหายใจ เมื่อได้ทราบคำตอบนั้น

          ” เมื่อไหร่ที่เเกพอใจกับงาน ว่างๆ เเวะมาหาฉันบ้างละ

          ” อาจไม่มีวันนั้นก็ได้ หัวหน้า เเต่ในฐานะที่คุณมอบให้ ผมจะทำหน้านี่ให้สมกับที่คุณคาดหวัง

    ชายขี่ม้าตอบท่าทีจริงใจ 

  เธออุ้มเด็กชายกอด ขึ้นขี่ม้า

          ”  ได้ยินอย่างนั้นฉันก็พอใจ เธอกล่าวลา อุ้มเด็กชาย เเละจากไป