โมโมโกะ อาริซากะ เป็นมนุษย์เงินเดือนทั่วไปที่ไม่ได้ใช้ชีวิตอะไรมาก

“ในที่สุดก็เสร็จสักที!”

เธอได้ลุกขึ้นจากที่นั่งประจำของเธอและได้หยิบกระเป๋าเตรียมเลิกงาน

“คุณ โมโมโกะ-ซัง ไปฉลองกันหน่อยไหมครับ?”

“ขอโทษนะคะพอดีฉันมีธุระอยู่แล้วค่ะ”

“อย่างนี้นี่เอง~งั้นก็กลับบ้านดีๆนะครับ”

หลังจากที่เธอสนทนากับเพื่อนร่วมงานเสร็จก็เดินตรงดิ่งไปที่ลิฟท์…

เธอได้ออกมาจากบริษัทและกำลังกลับบ้านตามปกติ

“ทำไมวันนี้มันรู้สึกเหนื่อยจัง~เวรแล้วลืมซื้อข้าวเย็น วันนี้คงต้องสั่งราเมงมากินอีกแล้วสินะ”

เธอได้มาถึงอพาร์ทเม้นท์ของเธอและกำลังจะไขกุญแจเข้าไป

“ว่าไงแม่หนูน้อย”

“คุณเจ้าของอพาร์ทเม้นท์มีอะไรหรือเปล่าคะ?”

“ไม่มีอะไรหรอกจ้ะฉันแค่เห็นเธอไม่ได้ซื้ออะไรมาเลยก็เลยเป็นห่วงน่ะเอานี่ไปฉันให้ พอดีฉันทำเยอะไปหน่อยกินไม่หมดนะ”

“งั้นเหรอคะขอบคุณมากนะคะ”

“ไม่เป็นไรจ้ะ”

หลังจากที่เธอสนทนากับคุณเจ้าของอพาร์ทเม้นท์เสร็จ คุณเจ้าของอพาร์ทเม้นท์ก็ยื่นกล่องอาหารให้ เธอรับมันมาและเธอก็เดินเข้าห้องไป

“ทำไมวันนี้มันรู้สึกเหนื่อยกว่าปกติรีบกินข้าวแล้วอาบน้ำนอนดีกว่า”

เธอกินข้าวแล้วอาบน้ำเสร็จและได้เตรียมตัวที่จะเข้านอน

“(ถอนหายใจเฮือกใหญ่)”

หลังจากนั้นไม่นานเธอก็เริ่มรู้สึกแปลกๆกับร่างกาย

{…อีกแล้ว…ขยับตัว….ไม่ได้เลย}

เธอขยับร่างกายตัวเองไม่ได้เลยแม้แต่จะพูดยังไม่ได้เลย เธอทำได้แค่เปิดตาได้อย่างเดียว

{ฉัน…หายใจ…ไม่ออก…รอบนี้เป็นหนักกว่าทุกทีแฮะ…}

ผ่านไปสักพักนึง

{…เฮ้ย…นี่มันเริ่ม…ไม่ตลกแล้วนะ…ใครก็ได้…ช่วยด้วย…}

หลังจากนั้นเธอก็ได้หมดสติไป

…