หลังจากที่พวกเราได้เดินออกจากป่า

เบื้องหน้าของฉันได้พบกับทุ่งหญ้าขนาดใหญ่ สายลมที่พัดผ่าน เปโกะได้บินขึ้นฟ้าอย่างสนุกสนาน

นี่หรอต่างโลก….เป็นโลกที่น่าสนุกดี

“ก่อนอื่นฉันจะสอนให้นายใช้พลังจากแหวนนายคงไม่เคยใช้มันเลยสินะ” เรน่าได้พูดจากด้านหลังของฉัน

“พลังจากแหวนเป็นพลังแบบไหนกัน” หวังว่ามันคงจะไม่ใช่เวทย์มนตร์ธรรมดาหรอกนะ จะว่าไปแล้วฉันไม่มีมานาด้วยสิจะใช้มันได้ไหมเนี่ย

“พลังจากแหวนใช้ง่ายมากนั้นคือ ความมุ่งมั่น” เธอพูดขึ้น ฉันได้แต่คิดว่าความมุ่งมั่นนี่มันยังไงกัน

“ความมุ่งมั่นที่ฉันพูดถึงคือ ความตั้งใจ ไม่ว่าจะพยายามสู้กับศัตรูเบื้องหน้า อยากจะรักษาคนนั้นด้วยพลังทั้งหมดของตัวเอง อยากจะสู้เพื่อปกป้องใครสักคนนั้นแหละคือ พลังของแหวน” เป็นการอธิบายที่ดีนะแต่ฉันก็ยังไม่เข้าใจว่าจะเป็นรูปธรรมยังไง

“แล้วผลลัพธ์จะเป็นยังไง สามารถสร้างอาวุธหรือปล่อยพลังได้หรอ” ฉันอยากจะรู้เรื่องพวกนี้มากกว่านะ

“ก่อนอื่นเลย การที่ฉันสร้างกรงจักรน้ำแข็ง ฉันตั้งใจที่จะฆ่าชายคนนั้นฉันจึงจินตนาการรูปร่างของมันขึ้นมา ให้ปรากฏอยู่ข้างหน้านายก็ลองทำดูสิ”

“ได้” (ฉันได้จินตนาการถึงดาบอัศวินปกติ ด้วยความตั้งใจที่จะช่วยเรย์) ฉันสร้างมันออกมาได้แล้ว แต่ว่าความแข็งแรงของดาบนี้ละ

ในระหว่างที่ฉันกำลังดึงดาบเปโกะก็ร้องด้วยความตกใจ

ก็อบลินตัวหนึ่งได้พุ่งเข้ามาโจมตีฉันด้านหลัง เจ้านั้นถือขวานขนาดใหญ่ ฉันจะต้องเอาดาบฟาดสวนมัน

(ฉันจับดาบด้วยมือขวาอย่างแน่น แต่ว่า…) แย่แล้วมันหนักเกินไป โดนมันฟันแน่

ทันใดนั้น ก็มีแท่งน้ำแข็งพุ่งเข้าที่หัวของก็อบลินตัวนั้น ก็อบลินตัวนั้นตายลงในทันที

“การที่นายสร้างอาวุธออกมาได้แต่ถือไม่ได้แสดงว่ากำลังของตัวเองไม่พอกับความตั้งใจ” อย่างงี้นี่เองฉันควรจะฝึกร่างกายด้วยสินะ การที่เป็นนักเรียนธรรมดาก็ไม่สามารถหยิบดาบของผู้ใหญ่ได้หรอ

เปโกะบินมาเกาะไหล่ของฉัน เปโกะคงเป็นห่วงฉันสินะ

“ฉันควรจะพานายไปฝึกกับชายคนนึง” ฉันจะได้ไปฝึก ฉันก็อยากอยู่เหมือนกันแต่ว่ามันคงจะเหนื่อยมาก  แย่จังเลยนะไม่มีเวทมนตร์สร้างพลังหน่อยหรอ

พวกเราได้เดินทางโดยที่ฉันไม่รู้ว่าต้องไปที่ไหน  พวกเราเดินมาไกลมาก

หิวจังเลย  เธอกับฉันก็ไม่มีเงินด้วยสิเปโกะก็คงจะหิวแล้วสินะ

“ใกล้ถึงแล้วนะ ข้างหน้านั่นไง วิหารทองคำ” วิหารสีทองเปล่งประกาย วิหารนี้สูงใหญ่ ไม่ควรเรียกว่าวิหารแต่เป็นหอคอย

พวกเราได้เดินเข้าไปพร้อมกัน ข้างในนั้นมีนักบวชอยู่หลายคนพวกเขาได้จ้องมองพวกเราสงสัยว่าพวกเขาไม่เคยเห็นชุดนักเรียนของฉันมาก่อนสินะ

เบื้องหน้าของฉันมีนักบวชผิวสี เดินตรงมาร่างกายของเขากำยำเป็นอย่างมาก

“ยินดีที่ได้พบครับ  ท่านเรน่า มีเรื่องด่วนอะไรหรือขอรับ ท่านถึงมาเยือนที่นี่ด้วยตัวของท่านเอง” นักบวชผู้นั้นได้กล่าวต้อนรับเรน่า

“ฉันมีเรื่องจะให้นายช่วย สอง อย่างลุค อย่างแรก วิหารเทพโดนทำลายแล้วเทพลมบาฮามุธก็โดนแย่งไปแล้ว ฉันอยากให้นายเข้าร่วมเพื่อไปแย่งคืน

อย่างที่สอง ฉันอยากให้นายสอนชายคนนี้หน่อย พอดีว่าเทพโอดินเลือกให้เขาใช้พลัง ไม่ต้องห่วงเขาเป็นคนของโลกอื่น”

นักบวชผู้นั้นเมื่อได้ฟังจบ เขาได้มองมายังตัวเราเขาได้ยิ้มแล้วกล่าวขึ้น “ยินดีที่ได้รู้จักนะ ฉันคือ ลุค เอวานอฟ “

หลังจากที่เขาแนะนำตัวแล้ว ฉันก็ต้องแนะนำตัวเองบ้างสินะ “ชื่อของผมคือ ชินจิ โคมาเอดะ”

ลุคได้พาพวกเราไปยังห้องกว้างขนาดใหญ่ แล้วเขาได้สอนถึงน้ำหนักของเวทมนตร์ 

ฉันได้ทำความเข้าใจแล้วก็สร้างอาวุธขึ้น ดาบเล่มนี้คือ ดาบที่มีด้านคมด้านหน้าแล้วทอดยาวจนถึงอีกด้าน ฉันจะเรียกมันว่า MoonBlade

เรน่าได้พาเปโกะออกไปข้างนอกเพื่อไม่ให้กวนสมาธิของฉัน เบื้องหน้าของฉันคือ ก้อนหินรอยฟ้า ลุคได้สร้างมันขึ้นมาแล้วให้ฉันฟันมันทิ้ง

นี่คือการฝึกเพื่อที่จะปราบปีศาจให้อยู่หมัดภายในการโจมตีครั้งเดียว 

เวลาผ่านไปจนกระทั้ง

ตึบ… เสียงหินที่ถูกผ่าเป็นสองท่อนได้หล่นลงมา เหนื่อยชะมัดเลย นี่เราคงไม่ใช่นักเรียนธรรมดาแล้วละมั้งถึงขั้นตัดหินได้

อึก..กล้ามเนื้อแขนปวดชะมัด แย่แน่แบบนี้หักโหมร่างกายมากไป ตาก็เริ่มจะปิดแล้วด้วยสิ ฉันได้สลบลงที่พื้น