หลายวันหลังจากที่ตัดสินใจจะติดตามไปดูงานคำร้องที่ถูกส่งไหว้วานมาให้กับนักผจญภัยระดับ S เพื่อมุ่งมั่นยกระดับความสามารถโดยรวมและเพิ่ม Lv ของสกิลสายธีฟ (โจร)

 

“ ดีละ ถ้าอย่างนั้นก็ไปกันเลยเถอะ ”

“ ครับ! ”

 

ผมที่รอดมาถึงวันหยุดพักผ่อนได้อย่างปลอดภัยโดยไม่ได้ถูกทำร้ายซ้ำใหม่อีกเลย จึงได้ถูกพวกอาจารย์พาแล่นทะยานออกมาจากเมืองบัสเคิลเบียร์ ครั้งนี้ก็เดินทางความเร็วสูงด้วยเวทลมแสนน่าทึ่งของคุณลูด์มิร่าอีกเหมือนเคย ส่วนเรื่องจุดหมายปลายทางของพวกผมที่ออกเดินทางมาตั้งแต่ยังเช้าตรู่นั้น

 

“ คราวนี้ไม่ใช่การฝึกธรรมดาแต่เป็นในรูปของการรับทำคำร้องน่ะน้าา~ ดังนั้นจึงต้องไปรับฟังรายละเอียดเบื้องลึกของงานจากปากผู้ว่าจ้างก่อนยังไงล่าา~ ”

 

เค้าว่ามางั้น ผมก็เลยนึกว่าจะมุ่งไปยังเมืองที่ไหนซักแห่งหรอกนะ…..ทว่า ภาพทิวทัศน์เบื้องล่างที่แล่นผ่านตาไปด้วยความเร็วสูงสุดกู่มันก็ทำเอาผมเผลอหลุดตะโกนออกมา

 

“ อะ เอิ่มคุณลูด์มิร่าครับ!? นี่เรากำลังมุ่งไปยังส่วนลึกของ <<ผืนป่าเบื้องลึก>> รึเปล่าครับเนี่ย!? ”

“ อืม มีกำหนดนัดพบกับผู้ว่าจ้างคราวนี้ในพื้นที่พิเศษบนบริเวณริมขอบของผืนป่าน่ะ ”

 

คุณลูด์มิร่าตอบกลับมาเหมือนเป็นเรื่องปกติ ชะ ใช่จริงด้วย!?

 

(เคยได้ยินเหมือนกันว่าหากเป็นคำร้องที่เปิดเผยลำบากก็จะต้องแอบมาทำสัญญากันในที่ลับๆ แต่ถึงขั้นต้องนัดพบกันในสถานที่แบบนี้เนี่ยไม่เกินไปหน่อยเหรอ…..)

 

<<ผืนป่าเบื้องลึก>> ก็คือแหล่งสั่งสมพลังเวทขนาดใหญ่สุดในโลกที่ครั้งนึงเคยอยู่ภายใต้การปกครองของเทพมาร ยันตอนนี้ก็ยังเป็นโซนอันตรายที่มีมอนสเตอร์แสนทรงพลังซุ่มตัวอยู่ยั้วเยี้ย นับเป็นบริเวณที่นักผจญภัยทั่วไปไม่อาจย่างก้าวเข้าไปภายในได้เลยด้วยซ้ำ

หากมีคนที่ขอนัดพบหน้าในที่แบบนั้นจริงก็คงไม่แคล้วเป็น…..ในฉับพลันที่ผมเกือบจะระแคะระคายถึงตัวตนแท้จริงของผู้ว่าจ้างนั่นเอง

ที่อีกฝั่งของป่าทึบ—ทิวทัศน์แสนงดงามที่อยู่เบื้องหน้าสายตา พลันทะยานเข้ามาให้เห็นชัด

สิ่งนั้นคือสีน้ำเงินเข้มที่ทอดไกลออกไปยันสุดลูกหูลูกตา

ผมถึงกับลืมสิ่งที่กำลังคิดอยู่เมื่อกี้ไปสนิทใจ ต้องชะเง้อตัวออกมาจากคทาของคุณลูด์มิร่าเลยทีเดียว

 

“ ว้าว…..!? หรือว่านั่นจะเป็น…..ทะเลเหรอครับ!? ”

“ จะว่าไปแล้วครอสคุงเพิ่งจะเคยเห็นเป็นครั้งแรกสิน้าา~? ชายหาดที่อยู่ติดกับผืนป่านั่นแหละคือที่หมายของเราคราวนี้ลาา~ ”

 

ในตอนที่คุณเทโลเมียร์พูดแบบนั้นออกมาจบ ความเร็วสูงสุดขั้วของคุณลูด์มิร่าก็ได้พาพวกผมมาถึงชายฝั่งแล้วเรียบร้อย

ประกายสว่างไสวของท้องทะเลกว้างใหญ่ที่เพิ่งเคยเห็นเป็นครั้งแรกและสัมผัสของหาดทรายสีขาวที่รับรู้ได้ผ่านหลังเท้ามันทำให้ผมดวงตาเป็นประกาย

 

“ ก็เคยได้ยินมาก่อนเหมือนกันหรอกนะครับ แต่มันกว้างใหญ่และสวยงามขนาดนี้จริงๆ เหรอเนี่ย…..! ว้าว น้ำก็เค็มจริงด้วย…..! ”

 

สำหรับผมที่อาศัยอยู่ไกลชายฝั่งมาตลอดแล้ว นี่มันเหมือนกับเป็นภาพที่หลุดออกมาจากโลกในนิทานเลยก็มิปาน

ที่นี่ก็เป็นส่วนหนึ่งของ <<ผืนป่าเบื้องลึก>> ดังนั้นจึงนับเป็นเขตน่านน้ำอันตรายระดับต้นของโลกด้วยเช่นกัน แต่ว่า…..หาดทรายสีขาวที่ส่องสว่างไปด้วยแสงแดดแรงจ้ากับท้องทะเลสีครามนี่มันให้ความรู้สึกเหมือนเป็น “หาดส่วนตัว” ไม่มีผิดเลย บวกกับมีเหล่าอาจารย์ที่เป็นสุดแกร่งของโลกอยู่เคียงข้างด้วย ผมก็เลยกระโดดโลดเต้นตื่นตาตื่นใจยกใหญ่

และในระหว่างที่ผมกำลังทำดวงตาเป็นประกายอยู่กับท้องทะเลกว้างใหญ่ที่เพิ่งเคยเห็น

 

“ โอเช เจ้านั่นยังมาไม่ถึงตามแผนสินะ….. อ่าา เวรกรรม สงสัยจะมาเร็วไปหน่อยแฮะ ดูท่าไอ้คนว่าจ้างมันจะยังมาไม่ถึงเลย ”

 

คุณลีโอเน่กวาดตามองไปรอบๆ พลางเกาหัว

 

“ จะรอเงกอยู่เฉยๆ ก็เสียดายเวลา งั้นในระหว่างที่รอให้ไอ้คนว่าจ้างมันมาถึงนี่— ”

 

เรามาฝึกสกิลกันดีกว่า! —ผมเตรียมตัวเตรียมใจเพราะคิดว่าเค้าต้องพูดแบบนั้นออกมาแน่

แต่ว่าในพริบตาให้หลัง

 

“ —เรามาเล่นสนุกกันให้สุดเหวี่ยงดีกว่า! ”

“ เอ๊ะ? ”

 

คำพูดที่หลุดออกจากปากคุณลีโอเน่ทำเอาผมเปล่งเสียงมึนตึ๊บออกมา

 

“ เล่นสนุกนี่…..มันจะดีเหรอครับ? เรามาเข้าค่ายฝึกเข้มระยะสั้นไม่ใช่เหรอ….. ”

“ ไม่เป็นไรจ้าไม่เป็นไร ก็บอกไปตั้งแต่แรกแล้วน้าา~ ว่าจะมีพักผ่อนกันในที่หมายปลายทางด้วยน่าา~ ”

“ แล้วก็นะครอส ตลอดหลายวันมานี้แกต้องคอยพะวงคอยระแวงการลอบทำร้ายอยู่ตลอดเวลาเลยใช่มั้ยอะ? ตอนอยู่ในเมืองคงไม่มีเวลาได้พักผ่อนหย่อนใจ ดังนั้นมาพักกันสบายๆ ก่อนเริ่มงานและการฝึกซะจะดีกว่า ”

 

คุณเทโลเมียร์กับคุณลีโอเน่อธิบายอย่างรัวเร็วให้ผมที่สับสนเป็นงงฟัง

ก็จริง ตลอดหลายวันที่ผ่านมานี้ผมตึงเครียดพอตัวเลย คำพูดของพวกอาจารย์สมเหตุสมผลแล้วแหละ…..เป็นในจังหวะที่รู้สึกคล้อยตามนั่นเอง

 

“ ถะ ถ้างั้นแล้ว พวกฉันจะไปเปลี่ยนชุดก่อนนะ ครอส แกก็เปลี่ยนเป็นชุดนี้แล้วรอเดี๋ยวนะ ”

“ เอ๊ะ? เปลี่ยนชุด? ”

 

พวกอาจารย์มุ่งรี่ไปยังหลังโขดหินและต้นไม้ด้วยท่าทางเหมือนอยู่ไม่สุขยังไงชอบกล

และพอเห็น “ชุดเปลี่ยน” ที่เค้าส่งให้มาแล้วผมก็ถึงกับอึ้ง

 

“ นะ นี่มันอะไรกันน่ะ…..!? ชุดชั้นใน!? ”

 

นั่นก็คือ ชุดชั้นในผู้ชายขนาดไซส์ที่หลวมนิดๆ เพียงตัวเดียวเท่านั้น

เอ๊ะ เดี๋ยวนะ จะให้เปลี่ยนมาใส่เจ้านี่เหรอ!? พวกคุณลีโอเน่เค้าเบลอส่งผิดอันให้ผมแล้วรึเปล่า!? สับสนอลหม่านเช่นนั้นอยู่ชั่วขณะ ทว่า

 

(อ๊ะ แต่ถ้าจำไม่ผิด…..เวลารับคำร้องปราบปรามในน่านน้ำก็เห็นว่าจะต้องเปลี่ยนมาสวมใส่อุปกรณ์เวทมนตร์ประมาณนี้นี่นะ แถมยังได้ยินว่าสารรูปเหมือนสวมแค่ชุดชั้นในมันเป็นเรื่องปกติในภูมิภาคที่มีวัฒนธรรมเล่นน้ำทะเลด้วย…..)

 

ถ้างั้นละก็ ชุดชั้นในที่ถูกส่งมาให้ตัวนี้ก็คงไม่ใช่ส่งผิดหรืออย่างใดหรอก

ไม่แน่อาจจะให้สวมเพื่อพ่วงเป็นการฝึกในกรณีที่ต่อสู้กับมอนสเตอร์ภายในน้ำด้วยก็เป็นได้

ผมกล้ำกลืนความอับอายแล้วเปลี่ยนมาสวมเจ้าสิ่งที่มีชื่อว่า “ชุดว่ายน้ำ” นี่

 

(อุ อูวว…..ถึงจะมีที่ให้ห้อยดาบเอาไว้ได้ก็เถอะ แต่ต้องอยู่ในสภาพล่อนจ้อนท่อนบนกลางแจ้งแบบนี้มันวุ่นวายใจจัง…..)

 

แถมที่จ่ออยู่ข้างหลังก็ยังจะเป็นรังมอนสเตอร์ที่มีนามว่า <<ผืนป่าเบื้องลึก>> ด้วยอีกต่างหาก

ยิ่งพอรู้ว่าจะต้องถูกพวกอาจารย์ที่เป็นสาวงามล่มเมืองเห็นด้วยแล้วหัวใจผมมันก็พาลจะวายเอาให้ได้ตอนนี้เล…..อื๋อ เดี๋ยวนะ?

 

(จะว่าไปแล้วพวกอาจารย์เค้าก็พูดว่าจะเปลี่ยนชุดเหมือนกันนี่นาอย่าบอกนะว่า…..)

 

เป็นในฉับพลันที่ผมเพิ่งจะรับรู้ถึงความเป็นไปได้นั้นน่ะเอง

 

“ ยะ โย่ครอส โทษที่ให้รอนะ ”

“ อ๊ะ คุณลีโอเน่—เอ๊ะ!? ”

 

ได้ยินเสียงคุณลีโอเน่ดังมาจากข้างหลัง—และพริบตาที่หันขวับไปตามสัญชาติญาณ ผมก็ถึงกับอึ้งพูดอะไรไม่ออกไปเลย

 

เพราะคุณลีโอเน่ในสภาพเหมือนสวมแค่ชุดชั้นในสีแดงอย่างเดียวเค้ากำลังยืนอยู่ตรงนั้นไงล่ะ

 

มีเพียงจุดที่จำเป็นต้องปิดจริงๆ เท่านั้นที่ถูกบดบังอยู่โดยเนื้อผ้า เห็นหมดเลยทั้งแขนขาทั้งสี่ที่งดงามประหนึ่งงานประติมากรรมทั้งสะดือ ผิวกายที่ต้องแสงแดดจ้าจนส่องประกายแวววาวสีขาวนวลมันช่างรุนแรงเหลือเกินจนหัวผมกลายเป็นสีขาวโพลน

พวกอาจารย์ก็อาจเปลี่ยนมาสวมชุดว่ายน้ำเหมือนกันก็ได้—การเตรียมใจก่อนล่วงหน้าพรรค์นั้นมันไร้ความหมายสิ้นเชิง

ในระหว่างที่อึ้งตะลึงงันกับการลอบโจมตีที่แสนหนักหน่วงและเหลือเชื่อเกินจริงอย่างสุดขั้ว

 

“ หะ เฮ้ยครอส…..แบบว่า คือ…..มองตาค้างเกินไปป่าว? แต่ก็ใส่มาเพราะหวังอยากให้มองแบบนี้แหละนะเพราะงั้นไม่เป็นไรหรอก….. ”

“ ฟุเอ๊!? อ๊ะ ไม่นะคือว่า ขะ ขอโทษครับ!? ”

 

คำพูดที่คุณลีโอเน่พึมพำออกมาโดยที่หน้าแดงแจ๋นั่นมันทำเอาผมสะดุ้งโหยงตัวลอย

ยะ แย่แล้ว! ช็อคเกินไปจนเผลอมองตาไม่ละเลยซะงั้น…..! ผมทำหน้าแดงแจ๋ไปพลางเบือนหน้าหนีออกห่างจากคุณลีโอเน่สุดกำลัง

แล้วทีนี้ฝั่งคุณลีโอเน่เค้าก็ทำท่าเหมือนใช้แขนข้างนึงปกปิดบริเวณหน้าอกไปพลาง,

 

“ มะ ไม่จำเป็นต้องขอโทษหรอกน่า นี่มันแค่ชุดว่ายน้ำเอง ขุ่ก….พลาดไปถนัด ถึงจะเพื่อให้ครอสดูก็เหอะแต่เลือกตัวที่วาบหวิวเกินไปหน่อยแล้วรึเปล่าเนี่ย….แถมยังหลุดปากพูดอะไรไม่เข้าท่าไปอีกก…..! ตอนเลือกไม่เห็นคิดอะไรเลยแท้ๆ ไหงพอใส่ให้ดูจริงแล้วถึงได้น่าอายงี้เนี่ยเฮ้ยย…..! ”

 

เสียงโอดครวญเหมือนกลัดกลุ้มเสียใจเรื่องอะไรบางอย่าง ต่างจากคุณลีโอเน่ที่ปกติมักจะโผงผางอย่างกับคนละคน

เห็นอาการเช่นนั้นแล้วผมก็คิดในใจ “วะ ว่าแล้วเชียว มองตาไม่ละแบบนั้นมันเสียมารยาทเกินไปจริงด้วย!” พร้อมกับรีบพูดเพิ่มเติมออกมาอย่างลนลาน

 

“ อะ อ่าขอโทษจริงๆ นะครับ! คุณลีโอเน่ตอนสวมชุดว่ายน้ำดูสวยงามมากเหลือเกินผมก็เลยตกใจ….. ”

“ ห้ะ!? ”

 

ข้อแก้ตัวที่ผมโพล่งออกไปโดยที่ยังคงสับสนเป็นงงนั่นมันทำเอาคุณลีโอเน่สะดุ้งโหยงเลยคราวนี้

 

“ อุ อะ…..นี่มันอะไรกันฟะ…..กะจะรุกเข้าใส่ด้วยชุดว่ายน้ำ แต่ไหงฉันถึงรู้สึกเหมือนโดนซัดหน้าหงายเข้าซะเองเงี้ยอะ…..!? ”

“ ขะ คุณลีโอเน่…..!? ”

 

อ้าว!? นี่ผมพูดอะไรแปลกๆ ออกไปเหรอ!?

สับสนมากจนจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าตะกี้ตัวเองพูดอะไรออกไป! ไม่รู้อะไรเลยซักอย่างเดียว!

เห็นคุณลีโอเน่เบือนหน้าหนีอย่างเขินอายแล้วผมก็ยิ่งลนลานหนัก

เริ่มมีบรรยากาศแปลกๆ ปรากฎขึ้นมาระหว่างผมกับคุณลีโอเน่ และเป็นในยามที่กลุ้มไม่รู้จะทำยังไงดีอยู่จับจิตนั่นเอง

 

“ เอะ เอะเฮะเฮ๊~ ขอโทษที่ให้รอนะจ๊ะครอสคุง? ”

“ อ๊ะ! ขะ คุณเทโลเมียร์! ”

 

แว่วได้ยินเสียงคุณเทโลเมียร์ที่ตามออกมาช้ากว่านิดหน่อย

ระ รอดแล้ว! ผมที่คิดเช่นนั้นพลันหันมองไปทางต้นเสียงเพื่อหลบหนีจากบรรยากาศแปลกๆ นี่ทันที—ทว่า ภาพที่เปิดกว้างอยู่ตรงนั้นกลับเป็นสิ่งที่เหนือล้ำเกินจะจินตนาการ

 

คุณเทโลเมียร์ที่ห่อหุ้มร่างกายเอาไว้ด้วยชุดว่ายน้ำซึ่งมีเนื้อผ้าน้อยนิดซะยิ่งกว่าคุณลีโอเน่เค้ายืนอยู่ตรงนั้นยังไงล่ะ

 

ร่างกายอันอวบอั๋นที่ปกติแล้วคงจะถูกปกปิดอยู่ภายใต้เสื้อผ้าเครื่องแต่งกาย

ทั้งหมดนั่นถูกหุ้มอยู่ภายใต้ผ้าระดับแค่พอเป็นพิธีและตอนนี้ก็แทบจะทะลักออกมาให้เห็นอยู่แล้ว

หนำซ้ำชุดว่ายน้ำดังกล่าวก็ยังถูกแต่งแต้มไปด้วยเครื่องประดับอัญมนีที่ส่องประกายวิบวับ ชุดที่เหมือนกับเอาเครื่องแต่งกายของร้านไม่ชอบมาพากลที่เคยถูกพาไปเมื่อตอนก่อนหน้ามาทำให้ดูสยิวมากยิ่งขึ้นนั่นมันควบแน่นเต็มเปี่ยมไปด้วยมนตร์เสน่ห์น่าหวั่นใจ

แถมความสยิวก็ไม่ได้หยุดอยู่แค่นั้น

 

“ จะเรียกว่าเพิ่งเคยใส่ชุดว่ายน้ำเป็นครั้งแรกก็ว่าได้ ก็เลยพยายามเลือกหาตัวดีๆ มาแล้วหรอกน้าา…..ดะ ดูเป็นยังไงบ้างล่าา ”

 

คุณเทโลเมียร์ที่เอ่ยกล่าวอย่างว่าพร้อมหันมองมาทางนี้เค้าบิดตัวดุ๊กดิ๊กไปมาเหมือนเขินอาย ประสานมือสองข้างไว้เบื้องหน้าเพื่อปกปิดร่างกายเล็กน้อย แต่นั่นก็ทำให้กลายเป็นท่าโพสที่เน้นจุดโฟกัสไปยังหน้าอกอันอวบอิ่มเข้าไปใหญ่ ผสานร่วมกับชุดแล้วจึงบังเกิดกลายเป็นมนตร์เสน่ห์เย้ายวนชวนใจจะวาย…..อะหวา อะหวาหวาหวาหวาหวาหวา!

ในจังหวะที่ผมแทบจะตาหมุนติ้วๆ อยู่แล้วนั่น

 

“ นะ นั่นหล่อนปัญญานิ่มเรอะเฮ้ยนังเทโลเมียร์!? ”

 

คุณลีโอเน่ที่กิริยาดูแปลกมาตลอดก็พลันทำท่าทางเหมือนตื่นจากภวังค์แล้วจึงพุ่งเข้าไปตะครุบคุณเทโลเมียร์ เอ้ย ถ้ากระชากแรงแบบนั้นเดี๋ยวชุดว่ายน้ำมันก็! ชุดว่ายน้ำมันก็!

 

“ ถึงจะยังไงแต่มันก็ต้องมีรู้จักพอดีบ้างนะเฟ้ย! ไอ้ชุดว่ายน้ำโคตรสัปดนนั่นมันอะไรกันห้ะ!? ”

“ กะ ก็แหม~ อุตส่าห์ถ่อมาถึงชายทะเลของ <<ผืนป่าเบื้องลึก>> ทั้งทีนี่นา เลยคิดว่าปล่อยผีซักหน่อยคงไม่เสียหาย…..แต่พอพูดแบบนั้นแล้วก็ใช่นะ สงสัยชุดนี้จะหนักเกินไปหน่อยแล้วรึเปล่าน้าา….. ”

 

และ เป็นในฉับพลันที่คุณลีโอเน่กับคุณเทโลเมียร์กำลังถกกันเรื่องอะไรบางอย่างนั่นเอง

 

“ มันก็หนักทั้งคู่นั่นแหละเจ้าพวกผู้หญิงไร้ยางอายเอ๊ย…..! ”

 

พลันมีเสียงแข็งกังวานเข้ามาคั่นขวางการถกเถียง

คุณลูด์มิร่าที่หุ้มทั่วร่างกายเอาไว้ด้วยชุดที่เหมือนผ้าขนหนูทรงยาวนั่นเอง

อาจารย์ไฮเอลฟ์ที่เส้นเลือดปูดขึ้นหัวเค้าพึมพำ “ขุ่ก…..ฉันเองก็รีบสั่งซื้อมาอย่างแตกตื่น แต่พอใจเย็นคิดไตร่ตรองดูอีกทีแล้วจึงลังเลเพราะเห็นว่ายังไม่ได้เป็นอะไรกันอย่างทางการ จะเผยเนื้อหนังมังสาในที่กลางแจ้งเช่นนี้ไม่ได้ แต่แล้วพวกแกกลับ…..!” หรืออะไรบางอย่างเหมือนร่ายมนตร์คำสาป สายตาก็เขม่นมองตรงไปทางพวกคุณลีโอเน่ไม่ละ

 

“ พวกแกนี่มัน ถึงจะเป็นชุดว่ายน้ำแต่เผยเนื้อเผยตัวขนาดนั้นมันหมายความว่าอย่างไรกัน…..! ย้ำตั้งหลายรอบแล้วไม่ใช่หรือว่าอย่าทำอะไรเกินสมควรน่ะ! ”

“ กะ ก็ไม่ได้เกินควรซะหน่อยนี่หว่า! เอ้อนังเทโลเมียร์มันประสาทแดกเกินไปหน่อยจริงอยู่ แต่ของฉันเนี่ยปกติเฟ้ยปกติ! …..คิดว่านะ ”

“ ชะ ใช่แล้วละน้าา~ ในสายตาลูด์มิร่าจังที่เป็นไฮเอลฟ์แล้วอาจเห็นว่าทะลึ่งก็ได้ แต่กะอีแค่นี้ไม่ถือว่าเกินควรซะหน่อยอ้าา~ แถมคราวนี้ก็สัญญาว่าจะไม่ขัดขวางกันแล้วด้วยน้าา~ เจอสองต่อหนึ่งแบบนี้ถ้าคิดว่าหยุดกันได้ก็มาหยุดเลยสิค้าา~ ”

“ ขุ่ก…..! เทโลเมียร์น่ะยังพอว่าแต่ลีโอเน่ก็เอากับมันด้วยรึ…..!? ฉันประเมินประเพณีโรคจิตของพวกดราโกเนียที่มีแนวโน้มชอบเผยเนื้อหนังเพื่อแสดงถึงความทนทานอันสูงส่งต่ำไปสินะ…..! ”

“ วะ ว่าใครประเพณีโรคจิตฟะยัยเพิ้งงงง! ”

“ น่าๆ จะยังไงก็เถอะนี่เราก็เปลี่ยนชุดกันแล้ว ถ้าไม่เล่นน้ำให้สนุกเดี๋ยวก็เสียเที่ยวหรอกน้าา เน้ออ~ ครอสคุง? ”

“ อุฮย้า!? อะ ขะ ครับ นั่นสินะครับ…..!? ”

 

ด้วยเหตุนี้—แม้จะมีเหตุให้พวกอาจารย์เขม่นหาเรื่องกันอยู่นิดหน่อย แต่สุดท้ายคุณลูด์มิร่าก็โอดครวญว่า “อุก หนอยย…..!” แล้วยินยอมปล่อยผ่านถือเป็นจุดจบของการทะเลาะเบาะแว้ง ผมก็เลยกำลังจะได้ลองเล่นน้ำทะเลโดยที่ตื่นตัวสุดขั้วกับชุดว่ายน้ำสุดอันตรายของพวกคุณเทโลเมียร์…..ทว่า ความวุ่นวายมันก็ดันไม่ได้จบสิ้นอยู่แค่นี้น่ะสิ

 

 

 

“ ถ้างั้นก่อนจะลงเล่น…..เราก็มาทาเจ้านี่ให้กันและกันก่อนน้าา ครอสคุง? ”

 

ร่มชายหาดที่ถูกตั้งเอาไว้เหนือชายหาดสีขาว

คุณเทโลเมียร์ที่นั่งอยู่บนเสื่อที่ปูอยู่ใต้ร่มพลันเผยรอยยิ้มไม่ชอบมาพากล

สิ่งที่ถูกบีบดังปรู๊ดปรู๊ดออกมาอยู่เหนือมือข้างนั้น ก็คือของเหลวหนืดที่ส่องประกายเมื่อต้องแสงตะวัน

โลชั่นผจญน้ำ

เป็นเมจิคไอเท็มที่ถึงแม้จะไม่ได้ออกฤทธิ์อย่างตระการตาอะไร แต่แค่ทาเจ้านี่ไว้กับตัวเท่านั้นก็จะช่วยเสริมการเคลื่อนไหวภายในน้ำทุกประเภทได้อย่างไม่ยากเย็น โดยปกติแล้วหากอยู่ในบัสเคิลเบียร์ก็จะมีแต่งานคำร้องบนดินเกือบทั้งหมด ผมก็เลยรู้จักผ่านๆ จากที่มีสอนในคาบเรียนเท่านั้น เพิ่งจะเคยเห็นของจริงก็วันนี้แหละครั้งแรก

ก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรกับการทาหรอก แต่…..

 

“ อะ เอ่อคุณเทโลเมียร์ครับ!? ทาให้กันและกันนั่นมันหมายความว่า…..!? ”

“ เจ้าน้ำยาตัวนี้น่ะน้าา มันต้องใส่พลังเวทเข้าไปแล้วทาพร้อมกับนวดให้ผสมกันไปทั่วร่างนั่นแหละถึงจะออกผลแหละ~ แต่ถ้าทำคนเดียวก็ทาบริเวณข้างหลังลำบากใช่มั้ยล่าา~ ”

 

เจอผมร้องเสียงหลงใส่แล้ว คุณเทโลเมียร์ก็กล่าวออกมาเหมือนเป็นเรื่องปกติ

 

“ อื้มตามจริงแล้วอาชีพสูงสุดแห่งสวรรค์อย่างพวกฉันไม่จำเป็นต้องทาโลชั่นผจญน้ำหรอก แต่ไม่แน่หลังจากนี้ครอสคุงอาจมีความจำเป็นต้องทาให้กับคนอื่นก็ได้นี่นา ถือซะว่าลองอะไรหลายๆ อย่างแล้วมาฝึกกันในตอนที่ฝึกได้นี่ดีกว่าน้าา~ ”

 

กะ ก็มีเหตุผลอยู่หรอกนะครับ!

แต่ให้ทาน้ำยาใส่คุณเทโลเมียร์ที่แต่งตัวแบบไม่มีคำจะกล่าวแบบนั้นมันจะดีจริงเหรอ!?

พอผมลนลานอยู่ด้วยใบหน้าแดงแจ๋ คุณลูด์มิร่าที่ก็ยังคงปกปิดร่างกายไว้ด้วยชุดคล้ายผ้าขนหนูเหมือนเคยเค้าก็ปรี่ตรงเข้ามาโดยมีเส้นเลือดปูดขึ้นอยู่บนหน้าผาก

 

“ เทโลเมียร์นังสารเลวแกจะลามปามไปถึงไหนกันเชียว!? ให้มันน้อยๆ— ”

“ เอาน่าปล่อยไปเหอะ ”

 

แต่แล้วคุณลีโอเน่ก็เข้ามาขวางเอาไว้ พร้อมกับเอ่ยกล่าว,

 

“ หล่อนเองก็ทำอะไรคล้ายกันใส่ครอสอยู่ทุกคืนไม่ใช่เรอะลูด์มิร่า กะอีแค่ให้ครอสทาน้ำยาใส่หลัง ฉะ ฉันกับเทโลเมียร์แค่เนี้ยมันจะเป็นไรไป ไม่ต้องมาบ่นเลยนะเฟ้ย ”

“ ห้ะ…..!? ฉะ ฉันแค่ทายาสูตรลับสำหรับพัฒนาพลังเวทให้กับครอสก็เท่านั้น ไม่ได้ทำอะไรไร้ยางอายอย่างให้ครอสทากลับคืนให้เลยซักครั้ง! ไม่สิลีโอเน่ที่แกพูดมานั่น อย่าบอกนะว่าแกก็จ้องจะให้ครอสทาน้ำยาให้ด้วยเหมือนกันหรือ!? ”

“ ถะ ถ้าใช่แล้วมันจะทำไมเล่าเฮ้ยมีปัญหาเรอะไง ถ้าเจ็บใจงั้นก็หล่อนก็ถอดไอ้ผ้าขนหนูเฉิ่มๆ นั่นออกแล้วมาเรียงแถวเอากับเค้าด้วยก็พอแล้วนี่เอ้อ พะ เพื่อไม่ให้โดนนังเทโลเมียร์มันแซงหน้าแล้วฉันก็ต้องฝืนตัวเองนิดหน่อยเหมือนกันนะเฟ้ย นิดหน่อยเท่านั้น….. ”

“ ขุ่ก หนอยย…..! ไอ้เจ้าเผ่าพันธุ์สำส่อนพวกนี้…..! ”

 

เอ๊ะ…..!?

จากบทสนทนาที่ลอยมาให้ได้ยินไวๆ  เหมือนว่าถัดจากคุณเทโลเมียร์แล้วผมจะต้องทาน้ำยาให้กับหลังคุณลีโอเน่ต่อด้วยอีกต่างหาก—หน้าผมยิ่งแดงหนักเข้าไปใหญ่ ไม่ใช่ว่ามีแค่คุณเทโลเมียร์คนเดียวหรอกเหรอ!?

 

“ เอะเฮะเฮ๊~ ไม่ต้องเขินไปขนาดนั้นหรอกนะครอสคุง~ ”

 

คุณเทโลเมียร์ยิ้มร่าให้กับผมที่นิ่งค้างหน้าแดงแจ๋

 

“ ตอนฝึกเวทฟื้นฟูเราก็ทำการบอดี้ทัชกันไปตั้งเยอะแยะแล้วน้าา? คิดว่าเหมือนกับตอนนั้นซะก็จะไม่เป็นไรแล้วล่าา~ เผลอๆ แล้วมีโลชั่…..น้ำยาคั่นกลางจนไม่ได้แตะโดนผิวกันโดยตรงแบบนี้มันยังจะดูทะลึ่งน้อยกว่าอีกด้วยซ้ำน้าา? ”

“ กะ ก็จริง…..? ”

 

จะว่าไปแล้ว คุณลูด์มิร่าที่เป็นเพศตรงข้ามเค้าก็ยังทำการนวดน้ำยาให้กับผมด้วยเหมือนกันนี่นะ ถึงจะเป็นลูกศิษย์กับอาจารย์ก็เถอะแต่คุณลูด์มิร่าที่เป็นไฮเอลฟ์เค้าก็ยังทำได้สบายเลย ไม่แน่แล้วการนวดด้วยน้ำยาอาจเป็นอะไรที่ทะลึ่งน้อยกว่าที่ผมคิดก็เป็นได้ คงห้ามใจไม่ให้เต้นไม่ได้ก็จริงอยู่…..แต่ก็ไม่มีเหตุผลให้ต้องสงสัยในคำพูดของพวกอาจารย์เลยซักนิด ผมจึงเตรียมใจให้มั่นแล้วบีบน้ำยามาไว้เหนือมือ

 

“ ถ้างั้นก็ ช่วยทาให้ทั่วหลังทีน้าา~ ”

 

ว่าแล้วคุณเทโลเมียร์ก็ถอดชุดว่ายน้ำนอนคว่ำลงเพื่อให้ทาน้ำยาลงบนหลังได้อย่างสะดวก แค่นั้นก็ทำเอาผมใจเต้นผ่าวเจียนตายแล้วหรอกนะ…..แต่พริบตาถัดมา ทั่วร่างกายของผมก็ต้องหยุดกึกเข้าอีกรอบ

ทำไมน่ะเหรอ…..

 

(…..!? จากทางข้างหลังนี้ มองเห็นหน้าอกของคุณเทโลเมียร์ได้…..!?)

 

หน้าอกที่อวบอิ่มจนเกินไปของคุณเทโลเมียร์ พอนอนคว่ำลงแล้วเจ้าสิ่งนั้นมันก็แพลมโผล่ออกมาจากใต้บริเวณรักแร้สองข้างอย่างสมบูรณ์ ยิ่งดูสยิวหนักกว่าตอนสวมชุดว่ายน้ำอยู่ซะอีก  

บวกกับหลังอันเปลือยเปล่าและท่อนล่างที่ถูกปกปิดอยู่โดยผ้าผืนเล็กกระจิ๋วแทบไม่ต่างจากตะขอเข้าไปด้วยอีก ผมที่เห็นคุณเทโลเมียร์ในสภาพเกือบๆ จะล่อนจ้อนทั้งตัวก็เลยขยับไม่ได้ในหลายๆ ความหมายเลย

 

(ถะ ถ้าต้องมองภาพนี้ไปพร้อมกับทาน้ำยาละก็งามหน้าแน่…..!)

 

ผมหลับตาลงตามสัญชาติญาณ จากนั้นจึงเพ่งประสาททั้งหมดไปยัง <<ตรวจจับกลิ่นอาย>> เพื่อไม่ให้พลาดตำแหน่งของคุณเทโลเมียร์ ต้องเปิดใช้งานสกิลอย่างสุดชีวิตยิ่งกว่าตอนต่อสู้จริงอีกถึงจะสามารถขยับตัวได้ซะที

หรือว่านี่เองก็เป็นการฝึกเหมือนกัน…..!?

 

“ ถะ ถ้างั้นก็ ขอเสียมารยาทนะครับ…..! ”

“ ค่อยๆ ไปไม่ต้องรีบร้อนก็ได้น้าา~ เอะเฮะเฮ๊~ ครอสคุงยังเป็นเด็กดีว่าง่ายและตอบสนองอย่างขี้อายน่ารักไม่เปลี่ยนเล้ยย มีผิดแผนนิดหน่อยตรงที่ลีโอเน่จังคิดจะเอาด้วย แต่ก็ไม่อาจเปลี่ยนความจริงที่ว่าฉันเป็นคนที่ถูกครอสคุงทาน้ำยาให้เป็นคนแรกได้หรอกน้าา อาจจะสยิวไปนิด แต่เท่านี้ครอสคุงก็จะเริ่มเห็นฉันเป็นเพศตรงข้ามขึ้นมาแล้วว~ ”

 

ได้ยินคำพูดอันอ่อนโยนของคุณเทโลเมียร์แล้ว ผมก็ตอบรับว่า “ขะ ครับ” พร้อมกับสงบอารมณ์ไปพลาง ส่งพลังเวทให้ไหลเวียนเข้าไปในน้ำยา ยังคงใส่พลังเต็มที่เข้าไปใน <<ตรวจจับกลิ่นอาย>> อย่างต่อเนื่องเพื่อไม่ให้พลาดไปจับโดนจุดแปลกๆ เข้าในสภาวะที่หลับตา จากนั้นจึงเริ่มบีบนวดลงไปบนผิวอันอ่อนนุ่ม

 

(ถึงจะเป็นสถานการณ์ล่อแหลมแต่ถ้าเกิดอารมณ์ขึ้นมาก็คงเสียมารยาท ต้องใส่ความรู้สึกขอบคุณที่มีอยู่เสมอลงไปแล้วนวดให้อย่างนุ่มนวลที่สุดเท่าที่ทำได้…..!)

 

ผมพูดกับตัวเองเช่นนั้นไปพลาง ขยับไม้ขยับมือสุดใจขาดดิ้น ทว่า

 

“ …..!? …..อึ้ก!? อึ๊น ฟู่วว ฮย๊างงง?!? ”

“ ฮึก!? ขะ คุณเทโลเมียร์!? เป็นอะไรไปครับ!? ระ หรือว่าผมพลาดไปจับโดนจุดแปลกๆ เข้า…..!? หรือไม่ก็ใส่พลังเวทเข้าไปผิดที่ผิดทางรึเปล่า!? ”

 

จู่ๆ คุณเทโลเมียร์ก็สั่นหงึกๆ พร้อมร้องครางเสียงสูงออกมา ผมจึงรีบหยุดมืออย่างลนลาน

เท่านั้นแหละคุณเทโลเมียร์พลันพูดเสียงหลงด้วยท่าทางที่ไม่รู้ทำไมถึงเหมือนจะแตกตื่นเล็กๆ

 

“ ฟุเอ๊!? มะ ไม่หรอกไม่มีปัญหาเลยซักนี๊ดส์เดียวจ้า~ อะ อ่าา แค่ไม่รู้ว่าจะโดนจับตรงไหนต่อก็เลยตกใจนิดๆ เท่านั้นเองน้าา…..นวดและใส่พลังเวทได้เก่งมากแล้ว ทำต่อไปแบบนี้ได้เล้ยย~ ”

“ งะ งั้นเหรอครับ…..ค่อยยังชั่ว ถ้างั้นต่อไปจะบอกก่อนว่าจะทาน้ำยาตรงไหนแล้วก็จะนวดเอาให้นุ่มนวลยิ่งขึ้นกว่านี้อีกนะครับ! ”

 

ผมรู้สึกโล่งอกกับคำพูดของคุณเทโลเมียร์ไปพลาง เริ่มต้นทำการนวดน้ำยาซ้ำใหม่อีกครั้ง

แน่นอนว่าถึงจะหลับตาแต่ก็เพ่งสุดกำลังความสามารถเพื่อไม่ให้พลาดไปจับโดนจุดแปลกๆ เข้า

ทว่า

 

“ ดะ ดีมากเล้ยย~ ครอสคุงทำต่อไปแบบนั้น…..ฮ๊าวว!? ฟู่ว ฟู่ว นะ นวดเก่งกว่าที่คิดอีกนะเนี่ยย~ รู้สึกเพลินม๊ากจนแทบจะผล๊อยหลับอยู่แล้วล่าา~ ฟู่วว? ฟู่วว? ”

(ตะ ตั้งแต่ตะกี้นี้แล้วไหงลมหายใจของคุณเทโลเมียร์ถึงฟังดูยั่วยวนจังเลยล่ะ…..!?)

 

เพราะหลับตาประสาทการได้ยินก็เลยอ่อนไหวขึ้นหรือไง

เสียงของคุณเทโลเมียร์ก็เลยฟังดูลามกจังเลย ผมรีบส่ายหัวไปมาทันที

พะ เพ่งสมาธิเอาไว้! พวกอาจารย์เค้าอุตส่าห์เตรียมการฝึกฝนเอาไว้ให้ทั้งที ต้องเพ่งสมาธิให้มั่นคงสิอย่าได้คิดอะไรแปลกๆ เชียวนะ!

ผมทุ่มประสาททั้งหมดลงไปกับการนวด เพื่อระงับตัวเองไม่ให้แข็งทื่อเข้าอีกรอบ

 

“ …..!? ปะ ปลายนิ้วของครอสคุงแล่นไปตามร่างอย่างนุ่มนวลอีกแล้ว…..!? อุ อู้วว~ นี่มันอะไรกัน ใจมันเต้นแรงยิ่งกว่าที่คิดอีกนี่นา เพราะต่างกับตอนฝึกเวทฟื้นฟูตรงที่คราวนี้ครอสคุงเป็นฝ่ายขยับอย่างขยันขันแข็งงั้นเหรอ ผิดจากที่คิดเอาไว้สุดๆ ไปเล…..ลมหายใจแรงๆ ของครอสคุงลอยมาโดนใบหูด้วย…..??!? ”

 

เพ่งสมาธิ!  

 

 

 

“ อะ เอ้ย? ไอ้นวดน้ำมันนี่มันดูสยิวหนักกว่าที่คิดป่าวเนี่ย? หน้านังเทโลเมียร์จะละลายเป็นน้ำเหลวอยู่แล้วนั่น…..เอ๊ะ? นี่ฉันก็จะโดนครอสทำแบบนั้นใส่เป็นรายถัดไปเรอะ…..? ”

“ …..ขึก ”

 

คุณลีโอเน่พึมพำออกมาด้วยท่าทางเหมือนกลัวตัวสั่นขวัญหายยังไงไม่รู้ แล้วก็สัมผัสได้ว่ามีกลิ่นอายพลังเวทปริมาณมหาศาลกำลังบีบอัดตัวควบแน่นลอยออกมาจากตัวคุณลูด์มิร่าหรอกนะ…..แต่ผมก็ไล่ทั้งหมดนั่นออกไปจากหัวแล้วทุ่มเทสุดตัวลงไปกับการนวดอย่างเดียว และแล้ว

 

“ อะ เอิ่ม ทาทั่วแบบนี้ก็คงพอแล้วใช่มั้ยครับ? ”

“ …..เอ๊ะ? อ๊ะ อะ อื้อ นั่นสิเน้ออ~ ครอสคุงสุดยอดเล้ยย~ เก่งมากซะจนไม่อยากเชื่อว่าเป็นครั้งแรกเลยน้าา คงเป็นผลจากการที่พัฒนาสกิลตรวจจับพลังเวทนอกร่างด้วยสิน้าา อะ อ้าวว~ แปลกจังง…..ฉันควรจะเป็นฝ่ายทำให้ครอสคุงใจเต้นตูมตามไม่ใช่เหรอ แต่สัมผัสปลายนิ้วแบบใส่สุดตัวของครอสคุงยังเหลือค้างอยู่จนตัวแดงไปหมดเลยง่าา….. มองไปทางครอสคุงไม่ได้เลย…..!? ”

 

พอผมที่ทำการนวดเสร็จสิ้นเรียบร้อยเปล่งเสียงเข้าหาโดยที่ยังหน้าแดงแจ๋ คุณเทโลเมียร์เค้าก็รีบสวมชุดว่ายน้ำกลับเหมือนเดิมอย่างร้อนรน ภายหลังจากกล่าวชมฝีมือการนวดของผมด้วยรอยยิ้มแล้วเค้าก็กล่าว “ถะ ถ้างั้นด้านหน้าฉันจะทาเองแล้วกันน้าา~” พร้อมหันหลังขวับให้ผมเฉย

อะ อ้าว? สำหรับคุณเทโลเมียร์แล้วไหงคราวนี้ยอมเลิกง่ายจังเลยล่ะ?

มีหวั่นใจอยู่นิดหน่อยเหมือนกัน แต่พวกอาจารย์เค้าก็ไม่เคยโกหกหรือกลบเกลื่อนในประเด็นด้านการฝึกเลย

เกี่ยวกับวิธีใช้โลชั่นผจญน้ำนี่คงถือว่าผ่านอย่างไม่มีปัญหาสินะ ผมอุ่นใจเช่นนั้นขึ้นมา แต่แล้วก็นึกขึ้นได้ว่าการฝึกซ้อมแสนน่าอายคราวนี้มันยังไม่จบ

 

“ เอ่อ ถ้างั้นก็ ต่อไปเป็นคุณลีโอเน่สินะครับ? ”

“ อุเว๊ะ!? ”

 

ต้องทำซ้ำบ่อยๆ หลายครั้งเทคนิคมันถึงจะติดตัว

เหมือนกับตลอดมานี้ที่ต้องทำการฝึกใช้สกิลซ้ำๆ หลายต่อหลายรอบนั่นแหละ เค้าคงต้องการสร้างโอกาสให้ผมได้ฝึกซ้อมใช้โลชั่นผจญน้ำให้บ่อยสุดเท่าที่ทำได้เหมือนกันมั้ง เพื่อที่จะตอบรับต่อความเอาใจใส่เช่นนั้นของพวกอาจารย์แล้ว ผมจึงกล้ำกลืนความอายหันหน้าตรงไปหาคุณลีโอเน่ ทว่า

 

“ อะ เอ่อ อ่า อะ เอาไงดีหว่า….. ขุ่ก ถ้าถอยเอาตรงนี้นังเทโลเมียร์ก็จะได้คะแนนไปคนเดียวเรอะ…..!? เอ้ยแต่ว่านี่เรายังไม่ได้เป็นคนรักกันอย่างทางการเลยจะให้นวดแบบนั้นในสารรูปพรรค์นี้ได้ไงมันเกินไปป่าว…..! ”

“ ? ”

 

ไม่รู้เพราะเจอแดดแรงเป็นเวลานานหรือไง คุณลีโอเน่เค้าก็เลยทำท่าคิดหนักด้วยหน้าแดงเถือกเลย ปะ เป็นอะไรกันน่ะ จะคุณเทโลเมียร์ก็ดี คุณลีโอเน่ก็ดี วันนี้ไหงทุกคนดูพิลึกต่างจากปกติกันจัง…..เป็นในฉับพลันที่ผมเป็นงงโดยที่มือยังเปื้อนเยิ้มอยู่นั่นเอง

 

ณ ขอบสายตา นอกชายฝั่งท้องทะเลกว้างใหญ่ พลันมีอะไรบางอย่างพุ่งอย่างกะทันหันขึ้นมาจากผิวน้ำที่ทอดยาวไปจนสุดลูกหูลูกตา

 

“ !? เอ๊ะ อะ อะไรน่ะ!? ”

 

ในระหว่างที่ผมสังเกตเห็นความผิดปกติและดึงดาบจากเอวออกมาตั้งเตรียมพร้อม สิ่งนั้นก็ยังคงพุ่งขึ้นมาจากผิวน้ำไม่หยุด

มวลน้ำถูกยกขึ้นไปถึงความสูงระดับภูเขา เกิดเสียงดังสะเทือนเลือนลั่นเหมือนอยู่ใกล้น้ำตกขนาดมหึมา

และแล้วตัวผมที่มัวแต่เพ่งความสนใจอยู่กับการนวดน้ำยามาตลอดจึงนึกขึ้นได้ซะทีเอาตรงนี้ ว่าท้องทะเลกว้างใหญ่อันแสนงดงามแห่งนี้ มันคือโซนอันตรายระดับต้นๆ ของโลกเลย

 

 

“ โอ้วววววววววววววววววววววววววววว! ”

 

 

“ หรือว่านั่นจะเป็น…..ซีเซอร์เพนต์!? ”

 

ผมตาเบิกโพลงมองไปยังเงาขนาดยักษ์ใหญ่จนเกินไปที่แหวกผิวน้ำปรากฎออกมา

นั่นก็คืออวตารของความตะกละที่แปรสภาพเรือค้าขายมากมายนับไม่ถ้วนให้กลายเป็นซากขยะก้นทะเล มหันตภัยแห่งมหาสมุทร

อสูรร้ายในหมู่อสูรกายที่ถูกจำแนกเป็นริสก์ 9

การปรากฎตัวอย่างกะทันหันของสัตว์ประหลาดที่ร้ายกาจเทียบเท่าพ๊อยซั่นสไลม์ฮีโดร่าได้ทำให้ผมหยุดกึกไม่อาจขยับตัว

ทว่า

 

“ มะ มาถูกจังหวะดีนี่หว่า!! เฮ้ยไปกันเร็วเทโลเมียร์! ต้องรีบกระทืบไอ้เจ้านั่นให้เละโดยไวครอสจะได้ไม่บาดเจ็บ! ”

“ เอ๋~? ยังมีสัมผัสของครอสคุงติดอยู่กับหลังตอนนี้ฉันก็เลยไม่อยากจะขยับตัวมากในหลายๆ ความหมา—อ๊ายย กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด!? ”

 

พวกอาจารย์เคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วฉับไวมาก

คุณเทโลเมียร์ที่ถูกเหวี่ยงไปด้วยความเร็วแรงระดับทะลุกำแพงความเร็วเสียงเค้าปล่อยหมอกดำมหาศาลออกมาทำให้การเคลื่อนไหวของซีเซอร์เพนต์หน่วงช้า แล้วจากนั้นคุณลีโอเน่ที่แล่นทะยานผ่านอากาศด้วยความเร็วจี๋ หยั่งกับว่ากำลังหนีจากอะไรบางอย่าง ก็ฟาดการโจมตีหนักที่รุนแรงซะจนทำใจเชื่อไม่ได้อัดเข้าไปจังๆ

 

“ ขุ่ก…..! เป็นโอกาสทองที่จะได้ลดระยะห่างเข้าใกล้ชิดกับครอสแท้ๆ แต่ร่างกายมันกลับหนีออกมาเองโดยพลการซะได้…..ธ่อว้อย! <<หมัดมรณะเทพวรยุทธ>> ! <<หมัดมรณะเทพวรยุทธ>> !! <<หมัดมรณะเทพวรยุทธ>> !!! ”

“ โกร้ววววววววววววววววววววววววววววว!? ”

 

สกิลที่มีอานุภาพรุนแรงซะจนเห็นเหมือนกับว่าทะเลระเหิดหายไปได้ถูกปลดปล่อยออกมาอย่างต่อเนื่องจนผืนพสุธาสั่นสะเทือน เสียงก้องกัมปนาทที่คิดเห็นเป็นอื่นใดไม่ได้นอกจากโลกาวิบัติและเสียงกรีดร้องโหยหวนอันแสนทุกข์ทรมานของซีเซอร์เพนต์ดังกังวานไปทั่วทิศ

 

“ ระ ริสก์ 9 เพลี่ยงพล้ำอยู่ฝ่ายเดียวขนาดนั้นเลย…..!? ”

 

ก็ได้ยินเหมือนกันหรอกนะว่าที่ตึงมือกับพ๊อยซั่นสไลม์ฮีโดร่านั่นเป็นเพราะว่าต้องปกป้องชาวเมืองไปด้วย…..แต่การต่อสู้อันเหนือเชื่อเกินจริงของพวกอาจารย์ที่เหยียบย่ำทำลายอสูรร้ายระดับที่ต้องเกณฑ์กองทัพทั้งประเทศออกมารบได้อย่างฝ่ายเดียวนั่นมันก็ทำให้ผมต้องอึ้งทึ่งอีกครั้ง

 

“ ถึงจะเป็นเขตน่านน้ำที่อยู่ติดกับผืนป่าเบื้องลึกก็เถอะ เล่นมีริสก์ 9 โผล่มาแบบไม่ให้สุ้มให้เสียงแบบนี้มันน่าตกใจจริงแฮะ…..แต่ดูท่าทางแล้วคงไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงละมั้งนะ ”

 

เห็นสภาพความบรรลัยอันใหญ่หลวงที่กำลังโดนพวกอาจารย์ซึ่งทะลุเกินสามัญสำนึกจับคลี่คลายลงได้อย่างง่ายๆ แบบนั้นแล้วผมก็ถอนหายใจโล่งอก ทว่าเป็นในฉับพลันให้หลังนั่นเอง

ที่สถานการณ์ซึ่งในความหมายนึงแล้วดูงามหน้าหนักมากยิ่งกว่าการโจมตีของซีเซอร์เพนต์ได้ถาโถมเข้ามาใส่ผม

 

“ ฟุเอ๊? ”

 

ทุกอย่างมันเกิดขึ้นในชั่วอึดใจเดียว

ผมที่ไม่อาจละสายตาจากการต่อสู้เหนือท้องทะเลพลันถูกห่อหุ้มโดยสายลมอันแสนอ่อนโยน แล้วจากนั้นจึงโดนฉุดกระชากลากถูไปยังหลังโขดหินเฉยเลย!? อะ อะไรกันน่ะ!? และเป็นในจังหวะที่ผมหน้าตาตื่นอยู่กับเวทสายลมที่ทั้งเงียบเชียบและทรงพลังจนไม่อาจหลบหนีอยู่นั่น

 

“ ขะ คุณลูด์มิร่า…..? ”

 

ผู้ที่ยืนอยู่เบื้องหน้าผม ก็คืออาจารย์ไฮเอลฟ์ที่มีผ้าขนหนูหุ้มปกปิดทั่วร่างเอาไว้

คุณลูด์มิร่าเค้าทำสีหน้าเหมือนจนตรอกยังไงชอบกล แล้วจึงกล่าวพึมพำออกมาราวกับว่าโน้มน้าวใจตนเอง

 

“ ดะ ดีละ หากอยู่ด้วยกันสองต่อสองเบื้องหลังโขดหินที่ไร้สายตาผู้คนก็คงถือว่าอยู่ในเกณฑ์รับได้ไม่ทะลึ่งแบบฉิวเฉียดกระมัง…..ปากดีดูหมิ่นกันเหลือเกินนะนังลีโอเน่กับนังเทโลเมียร์ กะอีแค่นี้ฉันเองก็ทำได้เหมือนกันหรอก…..! ”

 

และแล้วเค้าที่ยังคงเบือนหน้าไปจากผมก็—

 

 

พรึ่บ

 

 

ทำการ คลายผ้าขนหนูที่พันอยู่รอบตัวอย่างกะทันหัน

 

 

 

“ ฮึก!? เอ๊ะ เดี๋ยว คุณลูด์มิร่าครับ!? ”

 

เหตุการณ์ที่กะทันหันฉุกละหุกจนเกินไปทำให้ผมล้มหงายด้วยเสียงที่ดังที่สุดในวันนี้แล้ว

ก็คุณลูด์มิร่าเค้า จะพูดว่าคิดไว้ไม่ผิดดีมั้ย เอาเป็นว่าเค้าเปลี่ยนเป็นชุดว่ายน้ำอยู่ข้างใต้ผ้าขนหนูด้วยเช่นกันยังไงล่ะ

หากเทียบกับพวกคุณลีโอเน่แล้วก็ถือว่าไม่ค่อยเผยเนื้อหนังมากเท่าไหร่

แต่ความงดงามที่ไม่ได้น้อยหน้าไปกว่าทั้งสองคน ผสมร่วมกับสถานการณ์ที่อยู่ด้วยกันสองต่อสองหลังโขนหิน รวมทั้งซิทูเอชั่นที่ไฮเอลฟ์อย่างคุณลูด์มิร่าซึ่งปกติแทบจะไม่เผยผิวหนังเค้าเป็นฝ่ายคลายผ้าขนหนูแล้วโชว์ชุดว่ายน้ำให้เห็นเต็มตาอย่างนี้มันให้ความรู้สึกเหมือนกำลังทำเรื่องไม่ดีอยู่สุดขั้วไปเลย ความช็อคที่เหลือล้ำกว่าการนวดน้ำมันได้ย้อมให้หัวผมกลายเป็นสีขาวโพลน

คุณลูด์มิร่าพลันกล่าวเสียงค่อยเหมือนกระซิบให้ผมฟัง

 

“ ขะ คือว่า ฉันเพิ่งจะเคยเลือกเจ้าสิ่งที่ชื่อชุดว่ายน้ำเป็นครั้งแรกก็เพื่อวันนี้…..เป็นอย่างไรบ้าง? ”

“ ยะ อย่างไรนี่…..มันหมายความยังไงครับ!? ”

 

ไม่เข้าใจเจตนาของคุณลูด์มิร่า ผมได้แต่ร้องเสียงหลงออกมาท่าเดียว

เท่านั้นแหละคุณลูด์มิร่าพลันทำท่าทางเหมือนขวยเขินพร้อมเอ่ยกล่าว

 

“ …..สตรีน่ะนะ ในยามที่เลือกสรรจ่ายสอยได้เสื้อนุ่งห่มตัวใหม่มาแล้ว ก็จะอยากรับฟังความเห็นของคนที่ชอบ…..มะ หมายถึง คนที่อยู่ใกล้ตัวน่ะ ดังนั้น คือว่า ไหนๆ แล้วก็อยากจะขอฟังความรู้สึกของเธอหน่อยอย่างไรล่ะ …..ทีคราวลีโอเน่เธอยังพูดเลยไม่ใช่หรือ ”

 

อ๊ะ บะ แบบนี้เอง อย่างงั้นเองเหรอ

จะว่าไปแล้วพวกเด็กผู้หญิง (ยกเว้นจิเซล) ที่สถานกำพร้าก็ใช่อย่างนั้น พอได้เครื่องแต่งกายและเครื่องประดับใหม่มาก็มักจะไล่สอบถามความเห็นของผู้คนโดยรอบเหมือนกันนี่นะ

คิดแล้วผมจึงพยายามจะมองชุดว่ายน้ำของคุณลูด์มิร่าแบบเต็มๆ ตาอีกครั้ง—แต่สายตามันก็พลอยจะหวั่นเบือนหนีไปยังทิศอื่นอยู่เรื่อยไป พอเห็นเช่นนั้นปุ๊บคุณลูด์มิร่าเค้าก็กล่าวออกมาอย่างลนลาน

 

“ …..ขึก อะ ขะ ขอโทษด้วย สารรูปเช่นนี้มันดูไม่สมควรจริงด้วยสินะ…..? ”

“ อ๊ะ มะ ไม่ครับ ไม่ใช่แบบนั้น! ”

 

เห็นท่าทางของคุณลูด์มิร่าที่เหมือนจะกำลังช็อคแล้ว ผมก็รีบส่ายมือไปมาอย่างแตกตื่น

ลังเลว่าควรพูดดีหรือไม่ ถ้าเป็นไปได้ก็ไม่อยากจะพูดออกมาเลย

แต่ก็รู้สึกว่าหากกลบเกลื่อนให้มันจบอย่างไม่ชัดเจนเอาตรงนี้ก็คงไม่ดี ผมจึงเค้นเสียงอันแหบพร่ากล่าวออกมาโดยที่ยังส่งสายตามองเยื้องไปยังพื้น

 

“ ขะ คือว่า…..คุณลูด์มิร่าที่สวมชุดว่ายน้ำช่างดูงดงามมากซะจน จนผมมองตรงๆ ไม่ได้เลยครับ…..! ”

“ …..อึก!?!?!? ”

 

พวกคุณลีโอเน่ก็เหมือนกันหรอกนะ…..แต่ของพวกเค้ามันวาบหวิวซะจนเหลือบตามองไม่ได้ด้วยซ้ำไง

การกล่าวความเห็นเรื่องชุดว่ายน้ำของคุณลูด์มิร่าออกมาให้ได้ดีๆ มันเป็นเรื่องยากมากสำหรับคนปอดแหกอย่างผม หน้าก็เลยแดงแปร๊ดแถมตาก็เลิ่กลั่กไปหมด และ เป็นจังหวะที่ผมค่อยๆ กล่าวความในใจอย่างเขินอายซะจนต้องก้มหน้าลงกับพื้นนั่นเอง

 

“ …..ขึก ขะ ความรู้สึกนี้มันอะไรกัน…..!? ”

 

เอ๊ะ?

 

“ ฉะ ฉันแค่อยากจะเผยชุดว่ายน้ำให้ดูเท่านั้นแท้ๆ…..จะ จะทำไปมากกว่านี้ไม่ได้…..! ”

 

เอ๊ะ? อ้าว? คุณลูด์มิร่าครับ?

ไหงท่าทางดูแปลกไป…..เอ้ย ทำไมถึงเดินเข้ามาใกล้โดยที่ยังถอดผ้าขนหนูไว้ทั้งอย่างนั้นล่ะ…..!?  

เดี๋ยวนะ ถะ ถ้าเข้ามาใกล้ยิ่งกว่านั้นก็จะเนื้อแนบเนื้อแล้วนะครับ!?

ผมพยายามจะเปล่งเสียงเข้าหาคุณลูด์มิร่าอย่างแตกตื่น

แต่คุณลูด์มิร่าเค้าก็เอาผ้าขนหนูหุ้มทางซ้ายขวาของผมเอาไว้เหมือนกับปิดกั้นไม่ให้หนี แล้วทีนี้สายตาของผมก็เห็นแต่ชุดว่ายน้ำของคุณลูด์มิร่าเต็มไปหมด กลิ่นหอมหวนเหมือนหญ้าอ่อนแสนสดชื่นกระจายฟุ้งจนหัวผมมันเบลอมันมึนพูดอะไรก็ไม่ออก

และท่ามกลางสถานการณ์ที่ภายในหูมีเพียงเสียงลมหายใจของผมกับคุณลูด์มิร่า แขนสองข้างที่งดงามเหมือนงานประติมากรรมก็ขยับเข้ามาใกล้อย่างกล้าๆ กลัวๆ ราวกับพยายามจะโอบกอดร่างผมเอาไว้—มันเป็นในฉับพลันนั้นเอง

 

 

“ นั่นพวกเจ้าทำอะไรก๊านนนนนนนนนนนนนนนนน! ”

 

 

““ อึ้ก!? ””

 

เสียงตะโกนกร้าวอันละอ่อนที่กังวานขึ้นอย่างกะทันหัน ทำให้ผมกับคุณลูด์มิร่าสะดุ้งโหยงตัวลอย

เท่านั้นแหละบรรยากาศพิลึกเมื่อตอนก่อนหน้าพลันสลายหายไปในบัดดลเหมือนเป็นความฝันไม่ก็ภาพมายาเลยก็มิปาน

พอหันมองไปทางทิศต้นเสียงโดยที่หัวใจยังคงเต้นตูมตามปุ๊บ

 

“ ถ้าให้พวกเจ้ารอนานก็ไม่รู้ว่าจะโดนอะไรบ้างเราจึงรีบมายังที่นัดหมายเสียตั้งแต่เนิ่นๆ…..แต่นี่มันอะไรกัน ตกลงรับงานของเราผู้นี้แล้วเหตุไฉนถึงมานัวเนียคลอเคลียกันอยู่ในที่นัดหมายเฉยเลยห๊าาาา—! ”

 

ผู้กล่าวเช่นนั้นพร้อมกระทืบเท้างอแง ก็คือเด็กผู้หญิงที่มีผิวสีคล้ำเป็นเอกลักษณ์จุดเด่น

จอมมารเขาเดียวผู้ปกครองอยู่เหนือจุดสูงสุดของเหล่ามารอสูรทั้งปวง—คุณซอลตี้ บัสคาเดียเค้ารีดเร้นพลังเวทปริมาณมหาศาลไปพลางแผดเสียงอย่างขุ่นเคืองออกมาว่าอย่างนั้น