บทที่7 กลับบ้าน

เมื่อโดนเอ็มม่าเรียกว่า ‘โอนี่จัง’ ด้วยรอยยิ้มที่สดใส ฉันรู้สึกราวกับว่าหัวใจของฉันกำลังโดนลูกศรยิงเข้าอย่างจังเลย

ไม่ใช่ว่าฉันชอบที่จะถูกเรียกว่า ‘โอนี่จัง’หรอกนะ แต่เพราะบางอย่าง เวลาโดนเอ็มม่าเรียกว่า ‘โอนี่จัง’  มันทำให้ฉันมีความสุขมาก จนเผลอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัวเลย

การออกเสียงพูดของเธอยังไม่ค่อยดีนัก ฉันเอามือไปลูบหัวเอ็มม่าเบาๆ หลังจากทำอย่างนั้นแล้ว เธอยิ้มออกมาราวกับแมวที่กำลังโดนลูบหัวอยู่เลย

สิ่งมีชีวิตที่น่ารักนี้คืออะไร? มันทำให้ฉันไม่อยากจะห่างกับเธอเลย

งืม… จะว่าไปแล้ว ฉันรู้สึกเหมือนจะลืมอะไรไปสักอย่างนะ?

“เก่งมาก เอ็มม่า เธอเรียกเขาว่า ‘โอนี่จัง’ ได้แล้ว ดูเหมือนว่าเขาจะมีเรื่องที่ต้องทำ ดังนั้นพวกเราเองก็กลับบ้านกันเถอะ”

ใช่แล้ว ฉันสัญญากับอากิไว้ ฉันเพิ่งจำได้ ถ้าอากิรู้เรื่องนี้ เธอคงจะโกรธและงอนฉันไปหลายวันแน่นอน

“ไม่!”

ขณะที่ฉันกำลังนึกภาพของอากิ เอ็มม่าที่กำลังจะกลับบ้านพร้อมกับชาร์ล็อต ก็พูดออกมา คำพูดนั้นแม้แต่พี่สาวอย่างชาร์ล็อตก็ดูตกใจ

“เอ็มม่า มีอะไรหรอ? เธอไม่อยากกลับบ้านกับฉันหรอ”

“เอ็มม่าอยากอยู่กับโอนี่จัง… ฉันจะกลับบ้านกับโอนี่จัง…”

“เอ๊ะ!?”

“อะไร? มันเกิดอะไรขึ้น!?”

ทุกคนในห้องพักครูประหลาดใจกับคำพูดของเอ็มม่า มีเพียงอาจารย์มิยุ ที่ไม่เข้าใจภาษาอังกฤษเท่านั้นที่สงสัยกับเรื้องนี้

“อ่า… ก็… เอ็มม่าอยากอยู่กับอาโอยากิคุง… เธอเลยบอกว่าอยากกลับบ้านกับอาโอยากิคุง…”

หลังจากที่รู้ว่าอาจารย์มิยูไม่เข้าใจภาษาอังกฤษ ชาร์ล็อตก็แปลคำพูดออกมา ฉันรู้สึกว่าตอนนี้มันจะดีกว่าที่จะให้ความสนใจกับเอ็มม่ามากกว่าอาจารย์มิยุ

“ฉันเข้าใจแล้ว…เรื่องอากิไม่เป็นไรหรอก อาโอยากิกลับบ้านกับพวกเขาเถอะ”

“คุณพูดจริงหรอ!?”

“ทำไมล่ะ?”

“ ถึงผมจะมีเรื่องจำเป็นจริงๆก็เถอะ แต่อากิคงจะโกรธผมแน่ๆ ”

“อืม ฉันพูดอะไรไปมากว่านี้ไม่ได้จริงๆ อาโอยากิ นายกลับบ้านพร้อมกับทั้งสองคนซะ นายจะเห็นบางอย่างที่น่าสนใจ”

“ฮะ…?”

คุณหมายถึงอะไรเมื่อคุณพูดว่ากลับบ้านกับพวกเขา คุณกำลังบอกให้ฉันพาพวกเขามาที่บ้านของฉัน? ไม่ มันเป็นไปไม่ได้ ชาร์ล็อตต้องปฏิเสธแน่ๆ

ขณะฟังเรื่องที่อาจารย์มิยุกำลังพูด ฉันก็พยายามพูดกับชาร์ล็อตแต่เธอตอบตกลงอย่างง่ายดาย

เฮ้! เดี๋ยวก่อน… ฉันเป็นคนเดียวหรอที่ไม่เข้าใจเรืองที่เกิดขึ้น…?

“ฉันขอโทษเกี่ยวกับเรื่องนี้จริงๆ อาโอยากิคุง ถ้าไม่เป็นการรบกวนจนเกินไป พวกเราขอกลับบ้านด้วยนะ”

“เธอพูดจริงหรอ!?”

“ใช่ ขอร้องละ”

ชาร์ล็อตโค้งตัวลงต่อหน้าฉัน ฉันควรทำยังไงดี? ฉันไม่เข้าใจสถานการณ์นี้เลย ถึงอาจารย์มิยูจะเป็นคนที่ชอบพูดแกล้งคนอื่น แต่ทำไมชาร์ล็อตถึงขอให้ฉันกลับบ้านกับพวกเขากัน

ฉันปวดหัวจริงๆกับเรื่องนี้ อาจารย์มิยุกับชาร์ล็อตกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่

คิดให้ปวดหัวต่อไปก็คงจะไม่ได้คำตอบ

ดังนั้นสำหรับตอนนี้—

“ตกลง…”

――ให้คิดต่อไปคงจะไม่ได้คำตอบฉันเลยตกลงที่จะกลับกับพวกเขา

“อืม… กลับบ้านกันเถอะ…?”

ทันทีหลังจากออกจากห้องพักครูฉันก็พูดกับชาร์ลอตต์ที่ยืนอยู่ข้างๆฉันทันที  “พวกเราจะไปบ้านฉันจริง ๆ หรอ” นี่คือคำพูดที่ฉันต้องการจะสื่อจริงๆ

“ใช่ ฝากตัวด้วยนะ”

ดูเหมือนว่าชาร์ล็อตจะไม่เข้าใจความหมายของคำพูดฉันสินะ

ชาร์ล็อตหันมองมาที่ฉันด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยน

ฉันสงสัยจริงๆว่ามันเป็นแบบนี้ไปได้ยังไง? อย่าบอกนะว่าทั้งหมดนี้เป็นแค่ความฝัน?

ฉันไม่อยากเชื่อเลยว่าฉันจะกลับบ้านพร้อมกับนักเรียนต่างชาติที่พึ่งย้ายเข้ามา

“งื้มม? มีอะไรหรอเอ็มม่าจัง?”

ขณะที่ฉันมองชาร์ล็อตต์ เอ็มมาก็ดึงแขนเสื้อของฉัน เมื่อฉันหันไปมอง เธอก็กางแขนออกกว้าง อย่าบอกนะว่า…

“อุ้ม..”

อย่างที่ฉันคิดเลย…ก่อนหน้านี้เรื่องแบบนี้ก็เคยเกิดขึ้นแล้ว ฉันก็เลยพอจะรู้ว่าเธอต้องการอะไร

ฉันไม่แน่ใจว่าเธอเพลียหลังจากตื่นนอนหรืออยากจะอ้อนกันแน่

ฉันเหลือบมองชาร์ล็อตต์อย่างสับสน เมื่อฉันทำอย่างนั้น ชาร์ล็อตก็ส่ายหัวเบา ๆ ขณะที่เธอพูด

“เอ็มม่า อาโอยากิคุงจะลำบากใจถ้าเธอยังทำแบบนั้น มาเดินกันดีกว่านะ”

ชาร์ล็อตก้มตัวลงมาอยู่ระดับเดียวกับเอ็มม่า เธอพูดออกมาพร้อมกับรอยยิ้ม ภาพของสองพี่น้องมันดูอบอุ่นมาก

แต่ดูเหมือนว่าเอ็มม่าจะไม่พอใจ เธอส่ายหัวออกมา และมองมาที่ฉันด้วยสายตาที่คาดหวังของเธอ

ใครก็ตามที่มาเห็นฉากนี้ คงอดใจไม่ไหว และต้องเข้าไปอุ้มเธอแน่ๆ

ไม่! ฉันไม่ใช่โลลิคอน

[ผู้แปล-ตอนนี้อาจจะแปลงงๆหน่อยเพราะผมเองก็งงเหมือนกัน]