“นายน่าจะรู้นะ…ฉันคิดว่าคนที่ทำงานไม่สำเร็จในสถานการณ์แบบนี้น่ะแย่แค่ไหน นายต้องทำงานในฐานะคณะกรรมการนี้ให้สำเร็จแม้ว่าชีวิตนายจะแขวนอยู่บนเส้นด้ายก็ตาม”

คิสะพูดพร้อมกับกระพริบตากลมโตของเธอ

 

“ฉันคิดว่าคนที่พร้อมจะยิงปืนช็อตไฟฟ้าใส่เพื่อนร่วมชั้นนั่นแยกว่าอีก รีบๆเอามือของเธออกไปได้แล้ว”มิคาโดะสั่งอย่างเย็นชา

 

“งั้นก็ตรวจสอบร่างกายของฉันสิ… นายต้องมีความกล้าสำหรับมันอย่างมากเลยนะ นายไม่มีประสบการณ์ด้านความรักหรือเรื่องผู้หญิงเลยใช่ไหมล่ะ?” คิสะพองแก้มของเธอ

 

“ถ้างั้น ฉันจะเริ่มตรวจสอบละนะ”

 

ตาต่อตา ฟันต่อฟัน คิสะหงุดหงิดหลังจาดมิคาโดะเดินเข้ามา

 

“ด-เดี๋ยวก่อน นายจะทำจริงเหรอ?”

 

“เธอเป็นคนเสนอมาเองไม่ใช่เหรอ? ฉันจะไม่ฟังข้อเรียกร้องอะไรเกี่ญวกับเรื่องนี้หรอกนะ”

 

“เดี๋ยวก่อน!…ฉันยังไม่ได้เตรียมตัว”

 

มิคาโดะเอามือล้วงไปที่กระเป๋ากระโปรงของคิสะ เขาสัมผัสได้ถึงความนุ่มของผ้ากระโปรงและยังสัมผัสได้ถึงความรู้สึกยั่วยวนจากต้นขาของคิสะจากมือของเขา

 

“อื๊มม…”ร่างกายของคิสะกระตุก

 

“อ-อย่าส่งเสียงแปลกๆแบบนั้นออกมาสิ!”

 

“เพราะนายจับฉันแบบนั้นหน่ะสิ!”

 

“ฉันไม่ได้ทำ”

 

“ใช่ นายทำ นายกำลังคิดถึงบางอย่างที่ไม่ดีใช่ไหมล่ะ?”

 

“ฉันไม่ได้คิด!”

 

เขาโกหก ตอนนี้หัวของเขาค่อยๆอุ่นขึ้นมาแล้ว

 

“ใส่ร้ายว่าฉันครอบครองอาวุธเพื่อที่จะได้สัมผัสเนื้อตัวผู้หญิง นายมันเป็นสัตว์ประเภทไหนกัน?” คิสะตะโกนด้วยใบหน้าแดงก่ำ

 

“ดูเหมือนว่าฉันไม่ได้กล่าวหาเธอโดยไม่มีเหตุผลนะ!”

 

มิคาโดะเอามือออกจากกระโปรงของคิสะพร้อมกระบอกฉีดยาและกาวในมือ ทำให้คิสะตัวแข็งทื่ออย่างรวดเร็ว

 

“มีอะไรผิดปกติเหรอ? เข็มฉีกยาไม่ใช่อาวุธ ขี้ยาทุกคนมีมันอย่างน้อยหนึ่งอันทั้งนั้น!”

 

“นั่นมันอาชญากรรมแล้วนะ เธอเป็นพวกขี้ยาเหรอ?”

 

“อย่ามาล้อกันเล่นนะ ยังไงก็ตาม แค่นี้ก็ตรวจร่างกายเสร็จแล้วใช่ไหม?”

 

“ยัง…”

 

มิคาโดะเอานิ้วจิ้มผมของคิสะ เพราะเขารู้สึกว่ามองเป็นบางที่ส่องประกายอยู่ในนั้น ซึ่งไม่ใช่ปิ่นปักผมของเธอ เขาก็พบของแข็งบางอย่างอยู่กลางผมของเธอ

 

“อ-อย่าเล่นผมของฉันมากขนาดนั้นสิ…”คิสะตัวสั่น ราวกับเธอพยายามซ่อนความเขินอายเอาไว้

 

เมื่อเห็นอย่างนั้น มิคาโดะเร่งการตรวจสอบ เขาบอกตัวเองให้สงบลง จากนั้นก็ดึงวัตถุบางอย่างออกจากผมของเธอ

 

“ฉันก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน นี่คืออะไร?”

 

เขาเอามันออกมาต่อหน้าต่อตาของคิสะ เธอขมวดคิ้ว

 

“…ท่อเป่าลูกดอก ฉันวางแผนจะล่าหมีระหว่างทางกลับบ้าน”

 

“โกหกแหงๆ คนที่ถูกล่าคือฉัน!” 

 

“เรามีหมีตัวใหญ่อยู่แถวนี้ ใกล้กับโรงเรียนอนุบาล”

 

“คงมีหลายคนที่โดนมันกินเข้าไป..”

 

“ใช่…แม่ของฉันหลายคน”

 

“เธอมีแม่หลายคน?”

 

“ตอนนี้พอใจรึยัง! นายยังคงแตะต้องฉันโดยไม่มีหลักฐานแน่ชัด และงานของเราเองก็ยังไม่ได้เริ่ม หยุดลวนลามร่างกายของฉันได้แล้ว!” คิสะจ้องไปที่คิทามิคาโดะ

 

“หายโกรธฉันรึยัง! ยังไงฉันก็จะจบเรื่องนี้ให้ได้!”

 

มิคาโดะเห็นเส้นด้ายที่ดูไม่เป็นธรรมชาติห้อยอยู่ที่คอเสื้อของคิสะ คิสะตอบสนองโดยการถอยไปข้างหลัง 

 

“นั่นเป็นสิ่งเดียวที่ฉันไม่อนุญาต ถ้านายดึงมันเสื้อผ้าของฉันจะหลุดนะ!”

 

“ราวมันว่ามันจะเกิดขึ้นที่จริงๆนั่นแหละ”มิคาโดะสะบัดมือและดึงเชือกที่อยู่ใต้เสื้อผ้าของเธอ

 

ในท้ายที่สุดเขาก็ดึงมันออกมา รวมกับสิ่งที่ได้มาก่อนหน้านั้น มิคาโดะมองไปบนพื้นที่มีทั้ง ปืนช็อตไฟฟ้า เข็มฉีดยา ท่อเป่าลูกดอก กาว และตอนนี้รวมถึงเชือก

 

“…ดังนั้น หลังจากที่เธอตรึงฉันด้วยท่อเป่าหรือปืนช็อตไฟฟ้า เธอจะฉีดยานอนหลับให้ฉัน โดยใช้เข็มฉีดยา ปิดประตูด้วยกาวเพื่อสร้างพื้นที่ มัดฉันไว้ด้วยเชือกและจับฉันไว้ใช่หรือไม่”

 

“นายเป็นหมอดูหรืออะไรกันแน่!?” คิสะเบิกตากว้าง

 

มิคาโดะถอนหายใจกับคำพูดของเธอ เขาเก็บสิ่งของทั้งหมด แม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่าเธอวางแผนอะไรไว้หลังจากที่จับเขาสำเร็จ แต่เขาเดาว่าคงไม่ใช่เรื่องดีสำหรับเขา

 

“เธอไม่มีอาวุธอื่นอีกแล้วใช่ไหม!”

 

“ใช่ นั่นคือ’อาวุธ’ทั้งหมดที่ฉันมี”

 

“ดูเหมือนว่าฉันต้องตรวจร่างกายเธออีกครั้ง!!”

 

“จะทำอย่างนั้นจริงๆเหรอ ดูเหมือนอีกไม่นานตัวปัญหาจะมาในอีกไม่กี่วินาทีนะ”

 

เมื่อมองไปทางที่คิสะชี้ เขาเห็นคาวารามิยะ โคคาเงะถือกล้องมาด้วยมือทั้งสองข้าง มองไปรอบๆเพื่อหาเหยื่อของเธอ

 

“ฮึ่….”

 

“ส่วนตัวแล้วฉันไม่คิดจะห้ามหรอกนะถ้านายจะลวมลามฉันต่อหน้าเธอ แต่คนอื่นๆยังไงนะถ้าข่าวฉาวนนี้ดันหลุดออกไป” คิสะเผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ มิคาโดะกำหมัดแน่น 

 

“เอาล่ะ…คงจะดีถ้าเธอไม่ได้มีอาวุธติดตัวเพิ่มอีกแล้ว”

 

“ฟู่…ในที่สุดเราก็สามารถเริ่มงานของเราได้แล้ว”

 

“ความผิดใครกันล่ะที่ทำให้เราช้าขนาดนี้!”

 

“ความผิดฉันเองแหละที่เอาปืนไฟฟ้ามา ฉันผิดเองที่เอาอาวุธมา ฉันขอโทษ ฉันจะเรียนรู้จากความผิดพลาดนี้ในอนาคตแน่นอน”

 

“ทำไมฉันรู้สึกไม่ดีกับคำขอโทษนี้เลยแฮะ”

 

มิคาโดะรู้สึกเหนื่อยแล้วจึงเข้าไปในห้องสมุด สิ่งแรกที่เข้ามาในจมูกเขาคือกลิ่นของหนังสือและเอกสารเก่า น่าเสียดายที่ห้องสมุดนั้นไม่มีคนเลย แต่กลับเต็มไปด้วยหนังสือจำนวนมากวางเป็นระเบียบ คิสะเข้ามาทีหลังและปิดประตูอย่างใจเย็น

 

–ที่นี่คือ….สนามรบของเรา

————

ติดตามผู้แปลได้ที่   แปลด้วยพลังใบ