Star Odyssey Chapter 42: การมาถึง

ทุกคนตะลึงกับความพ่ายแพ้ของเอดดี้ นี่เป็นนักเรียนที่ยอด เยี่ยมที่ได้รับการยอมรับใน สถาบันหยุซึ่งแข็งแกร่งที่สุดในทั้งหมดที่ สามารถเทียบได้กับ จางติงเทียนแต่เขาถูกทําลายในการโจมตีเพียง ครั้งเดียว? ดาบแห่งปราชญ์เองก็ตกใจเหมือนกัน หลู่หยินแข็งแกร่ง กว่าเมื่อก่อนมาก ถึงขั้นที่เขาไม่มีความมั่นใจเลยแม้แต่น้อยว่าเขา จะสามารถโจมตีได้

หลู่หยินมองที่ฝ่ามือขวาของเขา ด้วยดาวดวงที่สามที่หมุนรอบ มันฝ่ามือจักรวาลนั้นแข็งแกร่งกว่าที่คาดไว้มาก นี่ไม่ใช่แค่การโจมตี จากการระเบิดแต่ละครั้ง การระเบิดแต่ละครั้งสร้างความเสียหาย เป็นชั้นๆ ดังนั้นพลังของดาวสามดวงจึงมากกว่าสองดวงมาก ครั้ง หนึ่งเขาเคยเดาว่าเขาจะสามารถจับคู่กับจางติงเทียนได้เมื่อเขา เชี่ยวชาญเกี่ยวกับดาวดวงที่สาม แต่การโจมตีครั้งนี้มีพลังมากกว่า สิ่งใด ๆ ที่เขาเคยเห็นชายคนนี้ทําสําเร็จอย่างชัดเจน

นักเรียนที่อยู่ห่างไกลจ้องไปที่อุปกรณ์ของเขาด้วยค วามตกใจ “เขาเป็นผู้ทําลายล้าง

ทั้งกลุ่มรู้สึกว่าหนังศีรษะชา ผู้บุกเบิกขอบเขตทั้งหมดนั้นประ หลาด และมีเพียงผู้ที่มีพรสวรรค์โดยกําเนิดที่แปลกประหลาด เท่านั้นที่จะสามารถทํางานนี้ให้สําเร็จได้ สําหรับดาวเคราะห์ขอบ ฟ้าที่จะผลิตคนสองคนนั้นเป็นเรื่องที่หยั่งรู้และมีคนอื่นที่มี พรสวรรค์โดยกําเนิด นี่เป็นดาวเคราะห์ปกติจริงๆหรือ?

เมื่อมองดูเจอรัลดินก็ตกตะลึงกับพลังใหม่ของจอมวายร้ายผู้กํา หมัดแน่นก่อนที่จะเหลือบมองนักเรียนทุกคนที่พยายามจะโจมตี เมืองหลวง จากนั้นเขาก็ยิ้มกว้างและพุ่งเข้าหานักเรียนคนอื่น นัก เรียนคนนั้นเป็นชนชั้นสูงในโรงเรียนของเขาด้วย แต่นักเรียนคนนั้น ตกใจมากเมื่อเห็นหลู่หยินพุ่งเข้าหาเขาจนเขาไม่คิดว่าจะขัดขืน แต่ การหลบหนีของเขาถูกตัดขาดเมื่อหลู่หยินคว้าไหล่ของเขา ทําลาย เกราะวงแหวนอย่างง่ายดาย

“หุบปากและอยู่นิ่งๆ!” หลู่หยินเคาะเด็กหนุ่มหมดสติด้วยหมัด ที่หน้าผาก ทิ้งเขาไว้ข้างหลังขณะที่เขาไล่ตามนักเรียนคนอื่นๆ ราว กับหมาป่าพุ่งเข้าใส่ฝูงแกะฝามือจักรวาลของเขาไม่มีใครเทียบได้ใน ขณะที่เกราะของเขาปกป้องเขาอย่างสมบูรณ์และปล่อย ให้นักเรียนทําอะไรไม่ถูก

เขาเคาะพวกเขาออกไปแปดคนก่อนที่กลุ่มจะเริ่มแยกย้ายกันไป ท่ามกลางความโกลาหลและเลิกมีส่วนร่วมทั้งหมด การโจมตีของ พวกเขาไร้ความหมายและพวกเขาไม่สามารถหวังที่จะป้องกันได้ อะไรคือประเด็นในการพยายาม?

ไฮเดนเป็นคนแรกที่วิ่งหนี แต่ถูกไปเสวี่ยซึ่งคอยเฝ้าดูเขาตั้ง แต่เริ่มแรก “กรี้ดดด ผู้หญิง!” เขาตะโกนไม่อยากถูกทําให้หมดสติ เขามีความรู้สึกว่าวายร้ายมีเหตุผลที่จะทําให้พวกเขาหมดสติอย่าง แน่นอน และเมื่อนึกถึงชะตากรรมของพาร์ลี่และเวรอน เขาก็สูดอา กาศเย็น ไอ้โง่นั่นคงพยายามลักพาตัวเด็กฝึกทั้งหมดไม่ได้หรอก!

ถึงกระนั้น เมื่อถึงเวลาที่เขาฝ่าน้ําแข็งและพยายามหลบหนี พลัง อันน่าสะพรึงกลัวก็หยุดเขาไว้ใบมีดในมือจางติงเทียนจ้องมองเขา อย่างเย็นชา “เราบอกว่าเจ้าจะออกไปได้ไหม”

ไฮเดนตกตะลึง แต่ความเจ็บปวดเฉียบพลันที่ด้านหลังกะโหลกศี รษะคือทั้งหมดที่เขารู้สึกก่อนที่เขาจะล้มลงกับพื้น ดวงตาของไป เสวียเป็นประกายขณะที่เธอดึงมือของเธอ รู้สึกเหมือนว่าเธอ เป็นคนที่เจ๋งที่สุดในขณะนั้น แต่จางติงเทียนก็แค่จ้องไปที่เธออย่า งว่างเปล่า นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นเธอเคาะคนที่หมดสติแบบนั้น และรู้สึกอยากจะลองทําแบบเดียวกันในทันใด

ในระยะไกลเจอรัลดินรู้สึกชาเมื่อเธอจ้องไปที่เมืองหลวง “ข้า ต้องตายแน่ๆ ไอ้สารเลวนั่นกําลังจับนักเรียนอยู่เหรอ?”

บาลารอร์ยิ้มอย่างขมขื่น “ไม่ เขากําลังลักพาตัวพวกเขาไปจริงๆ ชนชั้นสูงของสถาบันการศึกษาต่าง ๆ ทั่วจักรวาลถูกจับได้เหมือนก ระต่าย นี่น่าจะเป็นครั้งแรกที่สิ่งนี้เคยเกิดขึ้นในประวัติศาสตร์”

ในการทดลองทุกครั้ง นักเรียนเป็นเหมือนเทพผู้ยิ่งใหญ่ที่สามา รถดูถูกสิ่งมีชีวิตอื่น ๆ ทั้งหมดบนโลกใบนี้ พวกเขาจะแข่งขันกันเอง เท่านั้น แต่ตอนนี้เด็กฝึกชั้นยอดเหล่านี้ถูกจับตัวไปทีละคน พวกเขา ถึงกับวิ่งหนี แต่มีเพียงห้าคนเท่านั้นที่หลบเลี่ยงการจับกุม เมื่อ ความเงียบกลับมาที่เมืองหลวง บริเวณใกล้เคียงก็พังทลาย และ นักเรียนที่หมดสติสิบเก้าคนนอนอยู่บนพื้นอย่างอนาถ

หลู่หยินปาดเหงื่อออกจากคิ้ว มันเหนื่อย แต่ในที่สุดก็จบลง ผู้ที่ หลบหนีได้สําเร็จอย่างรวดเร็วเพื่อหลีกเลี่ยงการถูกจับกุม และน่า เสียดายที่ทุกคนมีเทคนิคการใช้เท้าที่ช่วยให้พวกเขาหลุดมือไป เขา เริ่มนับอย่างรวดเร็วเพื่อปล้นพวกเขาทั้งหมด “สิบเก้าที่นี่ บวกกับ พาร์ลี่และเวรอนสร้าง 21 เอ๊ะ โจวซานพาสองคนนั้นมาจากสถาบั นภูเขาสีฟ้าใช่ไหม นั่นคือ 23 ไม่เลวร้ายเกินไป”

การกระทําเหล่านี้ได้รับการฝึกฝนมากเกินไป ทําให้จางติงเทียน และ ไปเสวี่ยพูดไม่ออก ดวงตาของเอดดี้ที่ใกล้หมดสติเบิกกว้าง

“เจ้าคือหัวขโมย!”

“อย่าไร้สาระ นี่เป็นเพียงเศษเสี้ยวของสงคราม ข้าไม่สามารถต่อ สู้ได้ฟรี” หลู่หยินปฏิเสธข้อกล่าวหา ปล่อยให้เยาวชนไม่พอใจ

เมื่อถึงจุดนี้เองที่เจอรัลดินเข้ามาช่วยจัดของที่ปล้นสะดม แต่หลู่ หยินไม่ได้ตําหนิเธอที่ขาดการมีส่วนร่วม เพราะเธอเป็นนักเรียนเอง มันดีพอที่เธอไม่เข้าข้างพวกโจมตี อันที่จริงตอนนี้เธอมีประโยชน์ มาก ในขณะที่ชุดเกราะที่ “ยืมมา” ได้ป้องกันการโจมตีบางอย่าง สําหรับเขา

การต่อสู้อันเหน็ดเหนื่อยได้ทําให้ภายในของเขาสั่นคลอนและ เขาต้องการพักผ่อนเพื่อฟื้นฟูจางติงเทียนและ ไปเสวี่ยรู้สึกเหนื่อย จนแทบจะขยับไม่ได้ในขณะที่โจวซานและหรู่เพิ่งได้รับบาดเจ็บสา หัส เธอดูแลผู้บาดเจ็บทั้งหมดในขณะที่เขากลับไปที่ค่ายทหารของ เมืองเพื่อพักฟื้น ปล่อยให้ผู้เพาะปลูกของโลกสามารถทําความสะ อาดหลังการสู้รบ

สองชั่วโมงต่อมา นักเรียนเชลยคนสุดท้ายตื่นขึ้นมาพบว่าพวก เขาถูกลักพาตัวไป สายตาโกรธจัดพุ่งไปที่ หลู่หยินและมีคนตะโกน ว่า “เจ้าคือโจรที่ออกปล้น!”

“เฮ้ อย่าใช้ข้าเป็นตัวอย่างของเจ้า มันน่าอาย!”

“ใช่ เจ้าคือคนเดียวที่ปล้น และเจ้ายังต้องการปล้นเราตอนนี้ หรือไม่? ไอ้หัวขโมยพื้นเมือง”

เอียนนั่งอยู่ข้างๆ พวกเขาทั้งหมดจนพูดไม่ออก อย่างไรก็ตาม หลู่หยินเพียงแค่เยาะเย้ยและเดินผ่านไป ทําให้นักเรียนทุกคนหวาด กลัวในความเงียบโดยเพียงแค่ยกมือขึ้น จากนั้นเขาก็หันไปหาจาง ติงเทียนกําลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ก่อนที่เขาจะอ้าปากได้ สาย ตาของเขาก็จดจ่อและมองขึ้นไปบนท้องฟ้า ผู้คนนับไม่ถ้วนทั่วโลก ทําเช่นเดียวกัน ขณะที่อุกกาบาตอีกกลุ่มหนึ่งพุ่งลงมาจากสวรรค์ หนึ่งในอุกกาบาตดังกล่าวยิงข้ามขอบฟ้าของปักกิ่ง

“ทําไมพวกเขาถึงเร็วจัง” เขาหันไปหาเจอรัลดินอย่างสับสน

“ไม่รู้สิ มันหายากอยู่แล้วที่จะมีนักเรียนกลุ่มที่สองในการทดลอง

“พวกเขาต้องคํานวณเวลาตั้งแต่เริ่มงานชุดที่สอง ไม่ใช่เวลาที่ นักเรียนได้รับข้อความ” ไปเสวี่ยเดินไปมา ท่าทางของเธอเคร่งขรึม จางติงเทียนยังศึกษาท้องฟ้าโดยเพ่งมองในขณะที่เขาเห็นยานอว กาศสามลําที่กําลังซูมไปทางพวกเขา

“รีบพาทุกคนเข้าเมืองหลวง!” หลู่หยินตะโกนทันที

ไม่นานหลังจากนั้น เสียงก้องอันไกลโพ้นทําให้ผู้รอดชีวิตหลาย คนในเมืองหลวงหวาดกลัว ทําให้พวกเขาสิ้นหวังยิ่งกว่าวันสิ้นโลก เสียอีก ผู้เชี่ยวชาญหลายสิบคนในอาณาจักรแห่งท้องฟ้ากําลังต่อ สู้กันทั่วเมือง และตอนนี้อุกกาบาตก็กําลังลงจอดมากขึ้น นี่คือจุด จบของโลกหรือไม่?

เมื่อกําแพงเมืองถูกทําลายอย่างสมบูรณ์ หลู่หยินและคนอื่นๆ ยี นอยู่บนซากปรักหักพังและมองดูยานอวกาศอีกลําหนึ่งตกลงมา จากท้องฟ้า เครื่องบินลํานี้ลงจอดห่างจากปักกิ่งเพียงไม่กี่กิโลเมตร และพวกเขาสามารถมองเห็นยานอวกาศในกองเพลิงได้จริงๆ บูม! พื้นดินสั่นสะเทือนเป็นรอยแยกขนาดใหญ่ที่ยิงไปยังเมืองหลวง แต่ จางติงเทียน แยกโลกออกเป็นแนวสัมผัสด้วยการโบกมือของเขา เพื่อเปลี่ยนเส้นทางความเสียหาย

คลื่นกระแทกพองส่งพายุฝุ่นทั่วเมืองขณะที่ทุกคนรู้สึกถึงแรงกด ดันที่ลดลง เมื่อปล่อยทิ้งไว้ บรรดาผู้ที่อยู่บนกําแพงก็เห็นกระบองที่ มีความกว้างเพียงสามเมตรเท่านั้น ซึ่งมีขนาดเท่ากับยานยกพล ขึ้นบกของเวสต้า

หลุมอุกกาบาตสูงชันก่อตัวขึ้นบนพื้นดินในขณะที่เสียงอึกทึกดัง ก้องกังวานในระยะไกล และดวงตาของหลู่หยินหรี่ลงในขณะที่เขา มองดูเรืออีกสามลําลงจอด พวกเขาอยู่ที่นี่ นักเรียนกลุ่มที่สองซึ่งมุ่ง เป้าไปที่แอสทรัล-10 โดยใช้ผลการทดสอบที่ยอดเยี่ยมได้มาถึงแล้ว

เอดดี้ที่ถูกจับจ้องไปที่ยานอวกาศอย่างกระตือรือร้น “มาเถอะ แสดงให้คนปาเหล่านี้เห็นว่าตัวประหลาดจริงๆ เป็นอย่างไร แสดง ให้พวกเขาเห็นถึงพลังที่แท้จริง!”

ประตูเรือถูกเปิดออก ปล่อยลมร้อนและควันสีขาวออกมา มีมือ เอื้อมไปคว้ากรอบประตูเพื่อรองรับ ตามด้วยรูปหล่อที่เดินออกไปก ลางแดดและเงยหน้าขึ้นด้วยรอยยิ้ม ชายผู้นั้นค่อย ๆ ลอยออกจาก ปล่อง สังเกตสภาพแวดล้อมของเขาราวกับเป็นนักสํารวจ แต่เขา เพิกเฉยต่อผู้คนทั้งหมดที่อยู่ตรงนั้นโดยสิ้นเชิง

สายตาของหลู่หยินแหลมขึ้นเมื่อเขาเห็นชายคนนี้ เขารู้สึกถึงอัน ตรายสุดขีดจากผู้มาใหม่ เขามองลงไปที่อุปกรณ์ของเขาและเห็นว่า ชายผู้นี้มีพลังการต่อสู้ถึง 3,000 หน่วย ซึ่งเป็นผู้พิทักษ์ระดับสูงอ ย่างเขา แต่นั่นไม่ได้อธิบาย เขาไม่ได้อยู่คนเดียวในความรู้สึกนี้ เช่นกันจางติงเทียน, ไปเสวี่ย, เจอรัลดีนและแม้แต่เอดดี้ ก็รู้ สึกถึงอันตรายที่เขาแผ่ออกมา ลักษณะที่อ่อนโยนของเขาซ่อน ความแข็งแกร่งที่น่าเกรงขาม

”เขาคือใคร?” หลู่หยินเคาะเอดดที่หัวแล้วถาม

เอดดี้จ้องไปที่ชายคนนั้นอย่างว่างเปล่าและสายหัว “ข้าไม่รู้”

ดวงตาของหลู่หยินหรี่ลง แม้แต่ตอนนี้ ชายคนนั้นก็ไม่เคยมองดู พวกเขาเลยแม้แต่ครั้งเดียว มันแสดงถึงความเย่อหยิ่งในกระดูกของ เขา ไม่มีใครคู่ควรกับความสนใจของเขาหรือ?