บทที่ 303-304 : แต่งงานมีความสุขและลูก น้อยในไม่ช้า

“ไม่มีปัญหา” หลินว่านว่านส่ายหัว “เราควรมองไปข้างหน้า ถั่วหานฉันชื่นชมไม่ใช่ผู้แพ้ที่จะจดจําเพียงอดีตเท่านั้นและอยู่ในจุดนั้นตลอดไป ฉันจะออกไปก่อน ผู้กํากับกําลังเรียกหาคุณ”

คิ้วสีดําของลั่วหานแขวนอยู่บนเปลือกตาสีซีดของเขาปล่อยให้เห็นเพียงม่านตาสีดํา เขาดูอ่อนแอเล็กน้อย

ในตอนแรกเขาทํางานอย่างหนักเพื่อมุ่งสู่เป้าหมายนั้น และสาบานว่าจะปราบปรามหลินเสี่ยวเพื่อที่เขาจะมีคุณสมบัติที่จะยืนเคียงข้างเธอ โดยไม่ต้องพึ่งพาครอบครัวหรือขึ้นอยู่กับใคร เขาต้องการที่จะมีความสามารถในการปกป้องเธอจากลมและฝน

เขาประสบความสําเร็จ แต่คนที่กระตุ้นเขาไม่อยู่อีกต่อ

กลับไปที่สตูดิโอ หลินว่านว่านยังคงรู้สึกหดหู แม้ว่าเธอจะหวังว่าทุกคนจะจําเธอได้ เธอไม่อยากเห็นพวกเขาอยู่ในความเศร้าโศกเพราะการตายของเธอ

เมื่อเห็นเธอเดินผ่านไป ผู้คนที่กระซิบกระซาบในตอนแรกก็มองเธออย่างคลุมเครือ

ช่างแต่งหน้าที่มีใบหน้าเด็กยิ้มและยังแสดงสัญลักษณ์แห่งชัยชนะให้เธอด้วยนิวของเธอ “ลุยเลย ว่านว่าน! ขอให้คุณ ได้รับถั่วหานเร็ว ๆ!”

“ว่านว่าน คุณเข้าสู่วงการบันเทิงเพราะลั่วหาน!”

“ฉันขอให้คุณทั้งคู่แต่งงานกันอย่างมีความสุขและมีลูกเร็วๆนะ เมื่อคุณจะแต่งงานอย่าลืมส่งการ์ดเชิญถึงเราด้วย”

“….”

อะไรกันเนี่ย? สิ่งต่างๆ ยังไม่เป็นรูปเป็นร่างระหว่างเธอกับลั่วหาน พวกเขานี่ช่างจินตนาการกันจริง

หลังจากนั้นไม่นาน ลั่วหานก็ออกมา เขาได้คืนสู่ความเงียบเย็นชาและสงบเช่นเดิม อย่างไรก็ตาม รอยแดงเล็กน้อยที่หัวตาของเขาทรยศต่ออารมณ์ที่แท้จริงของเขา

“ลั่วหาน มันถึงตาคุณแล้ว!”

เมื่อเห็นหยูซีโบกมือลั่วหานก็เดินไป ขณะที่เขาเดินผ่านหลินว่านว่าน เขาหยุดและพูดด้วยเสียงเบาๆ “ขอบคุณนะ”

หลินว่านยิ้มตอบ “ไม่มีปัญหา!”

เธอหวังว่าทุกคนที่ห่วงใยหลินเสี่ยว จะปล่อยวางอดีตผ่านไปให้ได้โดยเร็วที่สุด

รูปลักษณ์ที่เปลี่ยนระหว่างทั้งสองไม่ได้หายไปทั้งหมด และพวกเขาแลกเปลี่ยนรอยยิ้มให้แก่กันโดยปริยาย

พวกเขาต้องบอกว่าหลินวานว่านเล่นด้วยเงินเดิมพันสูงสุดในครั้งนี้

เพื่อที่จะไล่ตามเจ้าชายของเธอ เธอไม่ลังเลที่จะเข้าสู่แวดวงบันเทิงและอยู่ในวงการเดียวกับลั่วหาน ใช้ประโยชน์จากโอกาสในการถ่ายทํา เธออยู่ในตําแหน่งที่ดีเพื่อให้ได้เปรียบ

แต่จากความคืบหน้าในปัจจุบันโอกาสในความหวังของหลินว่านว่า

หยูซีได้ยินความคิดเห็นเหล่านี้เช่นกัน เมื่อพิจารณาว่า หลินว่านว่านจะตกที่นั่งลําบากหากข่าวแพร่สะพัดไป เขาสั่งให้สมาชิกในทีมผู้ผลิตปิดปากให้หมด

การสอบปลายภาคกําลังใกล้เข้ามา และการถ่ายทําละครโทรทัศน์ก็ใกล้เสร็จแล้ว

เธอยุ่งทั้งสองหน้าที่ในเวลาเดียวกัน หลินว่านว่านรู้สึกว่า เธอไม่มีเวลาหายใจด้วยซ้ํา

เมื่อใดก็ตามที่ลู่ซานเปยพยายามออกเดทกับเธอ เธอจะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อบีบเวลาออกไปโชคดีที่ลู่ชานเปยรู้ว่าเธอกําลังยุ่ง และส่วนใหญ่เขาโทรมาถามเกี่ยวกับสถานการณ์ของเธอเท่านั้น

ในสภาพที่วุ่นวาน วันหนึ่ง หลินว่านว่านรับสายหลินนิ่ง เทาด้วยความประหลาดใจ

เขาพูดเสียงแข็งในสายว่า “ถ้าแกมีเวลาคืนนี้กลับบ้าน”

หลินว่านว่านถามเรียบๆว่า “ฉันออกจากตระกูลหลิน มาแล้ว ยังมีอะไรอีกหรือ?”

“มันเป็นวันเกิดปีที่66ของคุณปีอีก2วัน เรากําลังคุยกันเรื่องการจัดงานเลี้ยงให้เขา เช้านคุณปู่และคุณย่าของแกมา พวกเขาได้ยินว่าแกฟื้นตัวเต็มที่แล้วและอยากพบ”

คุณปู่?

หลินว่านว่านครุ่นคิดสักพักก่อนจะดึงข้อมูลของชายชรา ออกมาจากสมองของเธอ

แตกต่างของหญิงชราหลินที่เกิดมาร่ํารวย ผู้เฒ่าหลินเกิดมาในครอบครัวเล็กๆ ด้วยความที่เขาหล่อเหลาและมีนิสัยอ่อนโยนเมื่อตอนยังหนุ่ม เขาเป็นคนเพ้อฝันถึงหญิงชราหลิน นางจึงใช้อํานาจของครอบครัวครึ่งหนึ่ง ล่อลวงผู้เฒ่าหลินให้แต่งงานเข้าไปอยู่ในครอบครัวของนาง

บทที่ 304 : ความสัมพันธ์บางๆระหว่างพ่อและลูกสาว

ในยุคเก่า ผู้ชายที่แต่งงานเข้าบ้านครอบครัวของผู้หญิงจะมีสถานะต่ํากว่าผู้หญิงที่แต่งงานเข้าบ้านครอบครัวของผู้ชายด้วยซ้ํา

ควบคู่ไปกับความใจกว้างและฐานะที่แข็งแกร่งของหญิงชราหลิน ผู้เฒ่าหลินอาศัยอยู่ภายใต้การควบคุมของเธอตลอดหลายปีที่ผ่านมา นิสัยอ่อนโยนเริ่มแรกของเขาค่อยๆ กลายเป็นความขี้ขลาด

อย่างไรก็ตาม ชายชราที่อ่อนแอและเก็บตัวเช่นนี้เป็นคนในตระกูลหลินที่ปฏิบัติกับเธออย่างดีที่สุด

เมื่อเธอถูกหลินชีอึ้งรังแกในอดีต คุณปู่ช่วยเธอเอาไว้

เมื่อเธอถูกเต๋ซินหยูทําร้ายในอดีตคุณปู่ขอร้องให้นางผ่อนปรน

แม้ในช่วงปีนั้นเธอเป็นไข้และกลายเป็นคนสติไม่ดี และ เต๋าซินหยูต้องการถ่วงเวลาและปล่อยให้เธอตายจากความเจ็บป่วย คุณปู่เป็นคนส่งเธอไปโรงพยาบาลเพื่อที่เธอจะยังมีชีวิตอยู่

เหตุผลที่หลินว่านว่านไม่ต้องอยู่ร่วมกับตัวตนที่น่าอับอายของลูกสาวนอกสมรสก็เพราะว่าผู้เฒ่าหลินได้ขอร้องให้หลินฉิงเทาปล่อยให้เธอมีชีวิตอยู่ภายใต้ชื่อของเต๋า ซินหยู!

คิดถึงสิ่งเหล่านี้ หลินว่านว่านรู้สึกประทับใจเช่นเดียวกับความรู้สึกผิด

เธอรู้สึกซาบซึ้งที่ผู้เฒ่าหลินปฏิบัติกับเธอเป็นอย่างดี และรู้สึกผิดที่เธอไม่ได้คิดหรือใส่ใจเขามาตลอด

“ เข้าใจแล้ว ฉันจะกลับ”

ราวกับว่าหลินฉิงเทาไม่ได้คาดหวังให้เธอเห็นด้วยอย่างรวดเร็วเพราะเขาพูดหลังจากที่อยู่ในความงุนงงอยู่พักหนึ่งว่า “แล้วกลับมาเร็วหน่อยนะ เราจะทานอาหารเย็นด้ว ยกัน”

หลินว่านว่านแสร้งทําเป็นไม่ได้ยินความตื่นเต้นในน้ําเสียงของเขาและตอบอย่างชัดเจนว่า “ได้”

นับตั้งแต่ที่หลินฉิงเทาประกาศต่อสาธารณะว่าตระกูลหลินจะไม่สนับสนุนเธอด้วยเงินแม้แต่สตางค์เดียวอีกต่อไป และสิ่งที่เธอทําก็ไม่เกี่ยวข้องกับเขาอีกต่อไป ทั้งสองคนก็ขาดการติดต่อกันมานับจากนั้น

ความสัมพันธ์ของพ่อ – ลูกสาวซึ่งไม่ได้ลึกซึ้งในตอนแรก แต่ตอนนี้บางลงหลินว่านว่านไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะสนทนากับเขา เธอกําลังจะวางสายเมื่อเธอได้ยินหลินฉิงเทาถามว่า “ว่านว่าน เธอ…หายดีแล้วหรือยัง?”

“หายแล้ว”

ความเย็นชาของหลินว่านว่านไม่ได้ฆ่าความกระตือรือร้นของหลินฉิงเทา “เยี่ยมมาก! เธอสามารถใช้ชีวิตเหมือนคนปกติได้ตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไปแล้ว ฉันมีความสุขจริงๆ!”

รอยยิ้มประชดประชันเกิดขึ้นที่มุมริมฝีปากของหลินว่านว่าน “จริงๆเหรอ?”

ข่าวการฟื้นตัวของเธอมีมานานแล้ว ตอนนี้เขากําลังแสดงความสุขงั้นเหรอ มันไม่ปลอมเกินไปหรือ?

“ว่านว่าน ”

“ฉันยังมีบางอย่างต้องทํา ดังนั้นฉันจะวางสายก่อน ฉันจะถึงตรงเวลา 16.00 น.”

โดยไม่รอให้หลินฉิงเทาพูดอะไรอีก หลินว่านว่านวางสายอย่างชําชอง

ขณะที่เธอกําลังกลับไปที่ตระกูลหลินในตอนบ่าย เธอขอลาพักจากอาจารย์ใหญ่ 1 วัน เธอไปที่คอนโดมิเนียมและ เปลี่ยนเป็นชุดกีฬาง่ายๆ เธอมัดผมและปล่อยให้หรวนเบ๋าเอ๋อแต่งหน้าเพื่อให้ดูเหมือนว่าเธอเต็มไปด้วยสิวในที่สุด เธอก็สวมแว่นกันแดดและพร้อมที่จะออกเดินทางหลังจากการเปลี่ยนแปลงเรียบร้อยแล้ว

ทันใดนั้น เธอก็นึกถึงบางอย่าง

“เบ๋าเอ๋อครั้งสุดท้ายที่เธอโทรหาฉันเกิดอะไรขึ้นจริงหรือ?”

สองสามวันนี้เธอยุ่งมากและไม่ได้กลับไปที่คอนโดมิเนียม นอกจากนี้ หรวนเบ๋าเอ๋อไม่ได้ติดต่อเธอดังนั้น เธอจึงลืมที่จะถามเกี่ยวกับเรื่องนี้ไปเลย

หรวนเบ๋าเอ๋อที่กําลังจัดแต่งทรงผมอยู่หน้ากระจก ตอบโดยไม่เงยหน้าว่า “ประจําเดือนฉันมา มันเจ็บปวดมากจนแทบจะเดินไม่ได้ ฉันจึงอยากให้คุณช่วยซื้อแผ่นอนามัย และขนมให้หน่อย”

“….”

หลินว่านว่านแทบอยากจะลุกไปฟาดเธอให้ตาย เธอเกือบตายเพราะเรื่องเล็ก ๆ แค่นี้

หลังจากทนได้แล้ว เธอก็พยายามอย่างเต็มที่เพื่อให้น้ําเสียงสงบ “แล้วเธอทํายังไงกับมัน?”

“ฉันไปหาซีหาน”

หลินว่านว่านตกใจ “เขาซื้อของเหล่านั้นให้เธอเหรอ?”

เธอไม่สามารถบอกได้จริงๆว่า ซีหานมีศักยภาพที่จะเป็นแฟนที่กตัญญได้!

หรวนเบ๋าเอ๋อหน้ามุ่ย “นั่นไม่เท่า เขามารับสายหลังจากที่ฉันโทรหาเขา 32 ครั้ง แล้วฉันก็ขู่ว่าถ้าเขาไม่ซื้อมันให้ฉัน ฉันจะไปหาเขาและตายด้วยความเจ็บปวดที่หน้าประตูบ้านเขา เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากส่งผู้ช่วยมาและสิ่งของเหล่านั้นให้ฉัน”

หลังจากอธิบายแล้ว เธอก็รู้สึกยินดีเล็กน้อย “อันที่จริงเมื่อคนเราไร้ยางอาย แม้แต่ผีก็ยังกลัว!”