ตอนที่ 2: เพราะว่าฉันรักนาย (มุมมองของพี่สาวและน้องสาว)

~ มุมมองของ ยามาโมโตะ คาเอเดะ (พี่สาว) ~

ฉันมีน้องชายที่รักมากอยู่คนนึง ฉันรักเค้าตั้งแต่เค้ายังเป็นเด็กแล้ว

เป็นช่วงหนึ่งในวันหยุดฤดูร้อนของช่วง ป.6 ที่ฉันเริ่มได้รู้สึกความรู้สึกนี้ มากกว่าที่ฉันคิด ระหว่างที่ฉันเล่นกับน้องชายอยู่นั้น ชั้นได้รู้สึกเลยว่า ฉันรักเข้ามากจริงๆจากหัวใจ

ฉันอยากปกป้องเค้าไปตลอด

โชคดีที่เรียวสึเกะก็รู้สึกดีกับชั้นเหมือนกัน … ฉันคิดว่าเราต้องไปด้วยกันได้ดีแน่ๆ …

นาคาซาโตะ ไม จากบ้านข้างๆชอบตามพวกเราอยู่ตลอดเวลา มันน่ารำคาญนิดหน่อย แต่ เรียวสึเกะไม่ได้คิดอะไรกับเธอ ดังนั้นชั้นจึงปล่อยเธอตามเราไป แล้วอีกอย่างมันจะดูแย่สำหรับครอบครัวเราถ้าเราไปมีปัญหากับบ้านข้างๆ

[ผมจะแต่งงานกับพี่สาวเมื่อพวกเราโตขึ้น!]

[เราทำไม่ได้นะ เราเป็นพี่น้องกัน!]

[มันไม่ได้เป็นไปไม่ได้ ….. มันเป็นเรื่องที่ทำได้แน่นอน]

ฉันไม่ต้องการให้ใครมาแย่งน้องชายของชั้นไปจากฉัน .. หุหุ ฉันย้ำเรื่องแบบนี้ให้คนอื่นเห็นบ่อยๆ

ฉันไม่ต้องการที่จะเปลี่ยนโทนเสียงของฉันที่ดูเหมือนผู้ชาย เรียวสึเกะ ชมชึ้นบ่อยๆ ว่ามันเท่ขนาดไหน ถึงแม้เรื่องแต่งงานจะเป็นเรื่องล้อเล่น แต่ถ้าเราอยู่ด้วยกันตลอดเวลาก็คงไม่มีปัญหาใช่ไหมล่ะ?

ฉันใช้วันเวลาที่มีความสุขอยู่เรื่องๆ กับน้องชายของฉัน

————————————————————————————————

[..นะ..นี่มันจริงหรือเปล่า?]

เสียงในสายมันทำให้ฉันช๊อค

มันคือโทรศัทพ์ที่บอกว่าวันเวลาที่มีความสุขเหล่านั้นมันจบแล้ว เค้าได้บอกว่า เรียวสึเกะ ได้พยายามข่มขืนอผู้หญิงคนนึง ฉันรีบเร่งไปที่สถานีตำรวจ ในสถานีตำรวจนั้น ฉันได้เจอผู้หญิงที่นั่งร้องไห้อยู่ … และ ผู้ชายแต่งตัวเกเร 3 คนยืนอยู่ตรงนั้น

[..ในซอยเปลี่ยวนั้น … คนๆนี้พยายามข่มขืนฉัน]

ผู้หญิงคนนึ้นบอกว่าเค้าโดนเรียวสึเกะพยายามเข้าข่มขืน และ ผู้ชาย 3 คนนั้น เป็นคนที่ช่วยเธอ

ตอนแรก ฉันคิดว่ามันต้องเป็นเรื่องตรงกันข้ามแน่ๆ แต่หลังจากฟังเรื่อยๆแล้ว มันก็สงสัยที่เรียวสึเกะจริงๆ

อย่างแรก ในตอนกลางคืนนั้น เค้าจะเดินเข้าไปในซอยเปลี่ยวที่ไม่มีคนทำไม และ รวมกับการให้การของผู้หญิง และ ผู้ชาย 3 คนนี้ มันยิ่งชัดเจนมากขึ้น เรียวสึเกะคือคนร้าย และ เหตุผลที่เดินเข้าไปในซอยนั้น มันฟังดูไม่ขึ้นซะเลย มันเลยน่าสงสัยเข้าไปอีก

ฉันก้มหัว ขอโทษ ผู้หญิงคนนั้น และ พ่อที่ตามมาทีหลัง เราขอโทษแล้วขอโทษอีกทุ่กครั้ง

มันโชคดีที่พวกเค้ายอมให้อภัยพวกเรา ด้วยเงินค่าเสียหาย พ่อของเราจบเรื่องโดยการชดใช้ค่าเสียหาย

น้องชายของฉันเหมือนพยายามจะพูดอะไรสักอย่าง แต่ ฉันไม่มีได้มีความสนใจที่จะฟัง

ฉันรักนายมากชนาดนี้ แต่ทำไมนายต้องต้องอย่างนี้ล่ะ เรียวสึเกะ?

ถ้านายมีอารมณ์มาก .. ก็แค่ข่มขืนฉันซะสิ แต่เขาเลือกที่จะพยายามข่มคืนคนแปลกหน้า ทำให้รู้สึกว่านายไม่มีความสนใจกับชั้นเลย

ฉันให้อภัยนายในเรื่องนี้ไม่ได้ … แม้ว่าเค้าจะทำอะไรได้ทุกอย่าง .. แต่ทำไมชั้นไม่อยู่ในตัวเลือก!

ฉันเริ่มที่จะพูดร้ายๆ และ ทำร้ายจิตใจ กับน้องชายชั้น ชั้นไม่มีวันให้อภัยน้องชายที่ลืมพี่สาวคนนี้ แล้ว ไปทำเรื่องเลวๆกับคนอื่นได้หรอก

ความรักที่หยั่งลึกฉันกลายเป็นความเกลียดชัง

แล้วก็ฉันรู้สึกหงุดหงิดที่เค้าพยายามจะปฏิเสธสิ่งที่เค้าทำ

[เอ๋ ? … หนีออกจากบ้าน … ?]

เค้าเคยที่จะหนีออกจากบ้านครั้งหนึง

ลึกๆฉันเป็นห่วงเค้ามาก แต่เวลาที่เค้ากลับบ้านมา ฉันรู้สึกเกลียดเค้าอีกครั้ง และ พูดในเรื่องร้ายๆ โดยไม่ได้ตั้งใจกับเค้าอีกครึ้งนึง

แต่ .. ฉันคิดว่ามันเป็นเรื่องที่สมควร เพราะว่าเค้าเป็นคนที่น่ารังเกียจ ที่ลงไม้ลงมือกับผู้หญิง แล้ว เลือกที่จะไม่ยอมรับมัน

….แต่ไม่ว่ายังไงก็ตาม ฉันก็ยอมรับเค้าถ้าเค้ารู้สึกผิดกับเรื่องเหล่านี้ … เพราะว่าเค้าคือน้องชายที่ชั้นรัก แม้ว่าฉันจะเกลียดเค้ามากก็ตาม

—————————————————————————————

~ มุมมองของ ยามาโมโตะ นางิสะ (น้องสาว) ~

ฉันมีพี่ชายสุดหล่อเหลาอยู่คนนึง เค้าเป็นคนที่ใจดีมาก และ ฉันรักเวลาที่ฉันได้ใช้เวลาร่วมกับเขา

[อ๋า — เธอมันบราค่อนอยู่หรออ ]

[พึชายของนางิสะ หล่อขนาดนั้นนี่นา เข้าใจได้เลยว่าทำไมเป็นบราค่อน]

ฉันชอบที่จะไปอวดพี่ชายกับคนอื่น แล้ว มันทำให้ชั้นรู้สึกดีมาก

ชื่อเสียงของพี่ชายนั้นดีไปหมด ชั้นรู้สึกยืดได้! ชั้นไม่ชอบในแฟชั่น แต่ว่า ฉันให้อยากให้พี่ชายคิดว่าชั้นเป็นคนที่น่ารักที่สุดในโรงเรียน ดังนั้นชั้นเลยเริ่มไว้ทรงผมทวินเทล และ แต่งหน้าอ่อนๆ เวลาอยู่ที่บ้าน … พอชั้นบอกเพื่อนไป เหล่าเพื่อนชอบบอกว่า เอ๋ มันกลับกันไม่ใช่หรอ? ก็ฉันไม่อยากให้คนอื่นเห็นว่าชั้นน่ารักนี่นา ชั้นต้องการแค่ให้พี่ชายเห็นว่าชั้นน่ารัก!

[เรียวสึเกะ! พี่รักน้องนะ]

[จู้ฟฟฟฟฟ !]

ชั้นคิดว่าพี่สาวชั้นรักพี่ชายเหมือนกันฉัน .. แต่พวกเราไม่ใช่คู่แข่ง เพราะว่าพวกเข้าเป็นครอบครัวที่มีเลือดไขเดียวกัน

พ่อแม่ของฉันเสียตั้งแต่ที่ชั้นยังเล็ก

ตอนนี้ พ่อ แม่ ปัจุบัน เป็นคนรับชั้นมาเลี้ยง ดันนั้น ชั้นจึงมีพี่ชาย และ พี่สาว ทีไม่ได้เป็นเลือดไขเดียวกัน

ขอบคุณพระเจ้า! ฉันสามารถแต่งงานกับพี่ชายได้!

แต่แล้ววันเหล่านั้นก็จบลง

[พี่สาว … พี่โกหกใช่ไหม ?]

[พี่ไม่ได้โกหก พี่ได้เจอคนเคราะห์ร้ายโดยตรงและได้คุยเรื่องความเสียหายแล้ว … เรียวสึเกะผิดจริงๆ!]

[มะ .. ไม่มีทาง]

ฉันไม่คิดว่าเรื่องที่แย่กว่านี้จะเกิดขึ้นได้อีก

คุณพ่อที่กลับบ้านตามมาทีหลังก็ได้พูดเรื่องนี้ตรงกัน และ ขนาดพี่สาวที่รักพี่ชายขนาดนนั้นยังพูดแบบนี้ มันไม่มีทางที่จะไม่ใช่เรื่องจริงแน่นอน

และสิ่งที่ฉันเกลียดที่สุดคือทุกคนที่พูดถึงที่โรงเรียน

โชคดีที่ฉันไม่ได้เป็นเป้าหมายที่โดนรังแก หรือ เมิน เพื่อนๆที่เคยชมพี่ชายเหล่านั้นเปลี่ยนเป็นด่าทอและวิจารณ์พี่ชายชั้นอย่างหนัก

[ไม่น่าเชื่อเลยนะ ชั้นเคยแอบชอบผู้ชายแบบนั้น]

[นางิสะ เธอมีพี่ชายแบบนั้นนี่ น่าสงสารจริงๆเลย]

ทุกคนพูดว่า … พี่ชายของชั้นนั้นเป็นขยะ

คุณแม่ กับ เพื่อนสมัยเด็ก คุณไม ปกป้องพี่ชายชั้นอย่างยาวนาน และ ทุกคนรังเกียจ และ เหยียดหยามไปด้วย แม่โดนทำเหมือนไม่มีตัวตนที่บ้าน และ ฉันคิดว่ามันแปลกที่แม่ปกป้องอาชญกร ยิ่งแม่ปกป้อง พี่ชายก็ยิ่งไม่ยอมรับผิด และ ไม่เลือกที่จะรู้สึกผิดกับสิ่งที่ทำ

พี่ชายต้อง … เจ็บปวดมากกว่านี้ เพราะ เค้าเป็นอาชญากร นั่นคือสิ่งที่ทุกคนพูดกัน

[…. อย่ามาโดนตัวชั้นนะ น่าขยะแขยง!]

หลังจากเกิดเรื่องนั้นขึ้น พี่ชายกับฉันเคยโดนตัวกันครั้งนึง เป็นแค่การโดนตัวธรรมดาจากการเปิดตู้เย็นพร้อมกัน แต่ ฉันต้องการที่จะทำให้เค้าเจ็บปวดมากกว่านี้เพื่อสั่งสอนเค้า ฉันเลยจงใจที่จะทำเป็นล้างน้ำยาฆ่าเชื่อในจุดที่โดนตัวกัน

ฉันจำได้ดีหน้าตาของพี่ชายในตอนนั้น เค้ารู้สึกเสียใจ และ เจ็บปวดมาก

แต่ว่า ผู้หญิงที่โดนพี่ชาย จะข่มขืนนั้นเค้าเจ็บปวดกว่านี้ใช่ไหมล่ะ? นั่นคือสิ่งที่ทุกคนพูดกันใช่ไหมล่ะ?

หลังจากนั้น ฉันจำได้ว่าเค้าหนีออกจากบ้านไปหลังจากพี่สาวชั้นพูดอะไรบางอย่างกับเค้าไป ฉันกังวลเกี่ยวกับพี่ชายมากในตอนนั้น ทั้งวันชั้นใช้เวลาหาเขา และ ยืนรอหน้าประตูบ้านอย่างนานมาก … ขอให้ปลอดภัยด้วยนะ

หลังจากนั้น พี่ชายก็กลับบ้าน

ฉันคิดว่าถ้าเค้าขอโทษเรื่องการหนีออกจากบ้าน ฉันคิดว่าฉันน่าจะให้อภัยพี่ชายได้? แต่ว่าความคิดแบบนี้มันเด็กไป

[ฉันผิดหวังมากที่มีน้องชายแบบนาย]

พี่สาว … พี่ยังไม่สามารถให้อภัยได้สินะ

ใช่แล้ว ถึงว่าเค้าจะเป็นวัยรุ่น เค้าก็ควรจะโดนจับ และ ต้องเข้าใจความรู้สึกของคนโดนกระทำมากกว่านี้ แค่นี้มันยังไม่พอ แต่หากชั้นจะให้อภัยให้พี่ชายได้ ชั้นก็ไม่รู้ต้องพูดอย่างไร … แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลา ฉันจะต้องพูดในสิ่งที่จำเป็นไปก่อน

[พะ .. พี่ชาย ฉันหวังว่าพี่จะไม่ต้องกลับมาเลย]

…..

…..

….เอ๊ะ

หือ ? เอ๊ะ ?

นี่ฉันพูดอะไรแย่ไปยังงั้นหรอ … ?

พี่สาวชมชั้นในสิ่งที่ชั้นพูด แต่ แม่ กับ คุณไม ที่มาพร้อมพี่ชายนั้น โกรธชั้นมากๆ และ พี่ชายก็ …

[…..ยังงั้นหรอ ขอโทษด้วยนะ]

—- เค้าเลือกที่จะไม่มองชั้นอีกต่อไป

เสียงที่ว่างเปล่าเหล่านั้นยังก้องในหัวฉันตลอดมา